บทที่ 32 ชาหลงจิ่งในถุงน่อง2

กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะกลอกตาขาว

จากนั้นก็รีบหยิบร่มที่เตรียมไว้อยู่แล้ว เสียงดังแกร๊ก กันไว้แล้ว…

เสียงดังพรึบ น้ำไหลไปตามร่ม

กู้ฮอนโชคดีที่เลี่ยงภัยไปได้

อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมที่โง่เขลาของลินดาก็ทำให้ เธอโกรธอยู่เหมือนกัน!

เชอะ! ที่ไม่ได้นอนหลับมาทั้งคืนก็ทำให้โกรธมากพอ

อยู่แล้ว

“กู้ฮอน เธอ..”

ลินดามองไปทางร่มที่ถูกกางออกของกู้ฮอนอย่างไม่

น่าเชื่อ

เหลือบมองไปที่ลินดาอย่างเลือดเย็น กู้ฮอนค่อยๆเคาะ ร่มที่เปียกน้ำแล้วเก็บเข้าที่เดิม “ลินดา กลอุบายแบบ เดียวกัน เธอกลับโง่จนถึงขนาดใช้มันตั้งสองครั้ง การ จัดอันดับความเสี่ยงก็ต่ำไปหน่อยนะ!”

เธอพูดพลางเดินออกมาจากลิฟต์

ยืดตัวตรง แล้วเดินตรงไปที่ห้องทำงานของเป่หมิงโม่

พบว่า ประตูห้องทำงานของท่านประธานที่ปิดสนิทกลับไม่ได้ล็อค

เธอเดินช้าลงอย่างสงสัย เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะ ของผู้หญิงที่ราวกับเสียงกระดิ่ง-

กู้ฮอนขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว

ผู้ชายคนนี้เพลย์บอยสมคำร่ำลือจริงๆ

เปยใต้เอ่อเพิ่งจะพยายามฆ่าตัวตายเพื่อเขาไป คราวนี้ ก็มานั่งพูดคุยหัวเราะอยู่กับผู้หญิงในห้องทำงานอีกแล้ว

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น เร่งให้เธอมาทำงานตั้งแต่ เช้า ก็เพื่อให้เธอมาดูเขาจู่จี่กับผู้หญิงหรอ?

เมื่อนึกถึงเรื่องไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ที่เขาพูดตอนอยู่ ที่โรงพยาบาลว่าไม่สามารถรับคนที่ไม่ได้รักมาเป็น ภรรยาได้

เธอเกือบจะประทับใจแล้วเชียว

เฮ้อ!

คนเลวก็คือคนเลว!

ไม่มีทางเลือก ช่างมันเถอะ

เมื่อกู้ฮอนกำลังจะเดินจากไป ทันใดนั้นเสียงที่ทุ้มและ นุ่มนวลก็ดังลอดออกมาจากประตู –

“เลขากู้ ช่วยไปชงน้ำชามาสองแก้วด้วย!” เป่ยหมิงโม่ที่ราวกับมีดวงตาที่สามารถมองทะลุได้ขนาดถูกกั้นด้วยประตูยังสามารถมองเห็นเธอได้

กู้ฮอนบ่นด่าในใจ ไปชงชามาสองแก้งอย่างเชื่อฟังจะ จากนั้นก็ยกเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธาน

ดีกว่า

อย่างเสแสร้ง

ยังมีรอยยิ้มแปลกที่มุมปากอีกด้วย

“ท่านประธานคะ น้ำชาที่คุณสั่ง….”

ทันทีที่พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้น พอดีกับที่ผู้หญิงคนนั้น ก็หันกลับมาเหมือนกัน

มือที่ถือน้ำชาเข้ามาของกู้ฮอนสั่นไหวชั่วขณะ

น้ำชาเกือบจะหกออกมา

ผู้หญิงคนนั้นมองเหลียวมองกู้ฮอน จากนั้น ก็หันกลับ ไปอย่างไม่มีอะไร และยิ้มกว้างให้เป่ยหมิงโม่ พูดต่ออย่าง ขบขัน–

“เฮอเฮอ พี่เป่ยหมิงเก่งจังเลยค่ะ สิบปีก่อนตอนที่คุณ เข้าร่วมงานการออกแบบสถาปัตยกรรมยุโรป จนถึงวันนี้ ก็ยังไม่มีใครสามารถทำลายสถิติของคุณได้เลย ไม่ แปลกใจเลยที่คุณแม่ยกยอคุณไม่ขาดปาก บอกว่าถ้ามี โอกาส จะต้องให้ฉันได้เรียนรู้จากคุณ…”

ความรักในดวงตาของหญิงสาว เผยออกมาอย่าง

ชัดเจน
กู้ฮอนยกแก้วน้ำชาไปถึงด้านหน้าของทั้งสองคน

เรื่องนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีต ของเป้หมิงโม่ ที่ผ่านมาเธอคิดว่า เขาเป็นแค่รุ่นที่สองของครอบครัว

ที่ร่ำรวยและไม่ต้องกังวลอะไร

กลับคิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะประสบความสำเร็จอย่าง ยอดเยี่ยมในสาขาสถาปัตยกรรม

“ชมเกินไปแล้ว” เป่ยหมิงโม่พูด “นั้นมันเรื่องสมัยเมื่อ

ก่อนแล้ว”

เหลือบมองแก้วน้ำชาที่กู้ฮอนยื่นมาให้

ดวงตาที่สดใสทั้งสองข้างของ กู้ฮอนจับจ้องไปที่เขา

โดยไม่กะพริบ

เขายกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างสง่า โดยไม่คิดอะไร เลยสักนิด

ปีศาจน้อยที่อยู่ในใจของกู้ฮอนเริ่มเดือดขึ้นมา….

จากนั้น บนใบหน้าที่สงบและหล่ออย่างไร้ที่ติของ เป่ห มิงโม่ เกิดบิดเบี้ยวเล็กน้อย ระหว่างคิ้วมีรอยหยักจาก การขมวดเข้าหากัน

สายตามองดูน้ำชาในแก้ว

ถามอย่างเย็นชา “เลขากู้ เกิดอะไรขึ้นกับน้ำชา?”

กู้ฮอนกลอกตาอย่างเยือกเย็น แล้วส่งรอยยิ้มที่โรแมนติกที่ไร้ซึ่งความอันตราย และพูดเป็นคำออกมาอย่างนุ่ม

นวล

“อ้อ ลืมบอกท่านประธานไปเลยว่า นี่คือชาหลงจิ่งใน ถุงน่องที่ฉันตั้งใจชงมาให้ท่านประธานเป็นพิเศษ”

“ถุงน่อง?” เส้นเลือดสีน้ำเงินจางๆ เริ่มปรากฏบนโครง หน้าที่หล่อและไร้ที่ติของ เป่หมิงโม่

กู้ฮอนเก็บความรู้สึกที่ดีใจจนกระโดดโลดเต้นในใจไว้ ด้วยการจิกเล็บอย่างสงบ—-

“ใช่แล้ว เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องชงชา คุณป้าที่ทำความ สะอาดก่อนหน้านี้ไปล้างห้องน้ำ แล้วทำถุงเท้าเปียก พอดี ก็เลยถอดถุงเท้าออกมาให้ฉันยืมชงชา เป็นยังไง บ้าง ท่านประธาน รสชาติกำลังดีเลยใช่ไหม?”

แน่นอนว่าเธอพูดโวจนสามารถทำให้คนกลัวจนตาย

ได้เลย!

ยิ่งเขาหน้าเสียมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งมีความสุขมาก เท่านั้น และยิ่งหัวเราะได้สดใสมากขึ้น

เป่ยหมิงโม่พยายามอดทนไว้ ก่อนใบหน้าที่หล่อเหลา

นั้นจะแตกออก—–

เสียงดัง ซิ่ว

เขารีบเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็วแสง ปัง เสียง ประตูปิดลงอย่างหนัก!
ด้านหลัง เสียงหัวเราะเยาะที่ลั่นของกู้ฮอน

“ฮาฮาฮาฮา..

*

ทันใดนั้น ผัวะ

ตบลงบนใบหน้าของกู้ฮอนอย่างไม่มีการเตือนล่วง

หน้า

เธอแค่รู้สึกปวดแก้มขึ้นมาอย่างกะทันหัน!

“กู้ฮอนเธอเล่นสนุกพอหรือยัง!”

กู้ฮอนประคองใบหน้าที่เจ็บปวด ม่านตาที่สว่างใสมอง ไปทางผู้หญิงสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะอย่างเยาะเย้ย “ทำไม ในที่สุดก็

เผยธาตุแท้ออกมาแล้วหรอ?”

หญิงสาวเหลียวไปมองประตูห้องน้ำ ราวกับว่ากลัวเป่ห มิงโม่จะเดินออกมาตลอดเวลา เธอค่อยๆกัดฟัน “ต่อหน้า พี่เป่ยหมิง เธอยังกล้าทำตัวไร้มารยาท! กู้ฮอน เธอมันไร้ ยางอาย ฉันจะ!”

.” กู้ฮอนหัวเราะเสียงต่ำ “เรื่องของฉันมันไป “เหอะ..” เกี่ยวอะไรกับเธอ? รอยตบครั้งนี้ฉันจะจำไว้”

ในสายตาหญิงสาวเผยให้เห็นความเกลียดชัง “เรื่อง ของเธอไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน! เธอนามสกุลกู้ เลือดของ สกุลกู้ไหลเวียนอยู่ในร่างกายเธอ แม้ฉันจะไม่อยากยอมรับลูกเมียน้อยอย่างเธอ ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอ จะมาทำเรื่องที่ทำให้ตระกูลกู้ขายหน้าได้นะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ