หยุด1

ฉงชัวรู้ว่าเธอจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ ก่อนที่กู้ชอนจะปิด ประตู เขาจึงรีบย้ดกล่องของขวัญเข้าไปในมือของเธอ “คุณกู้ฮอน คุณจะโยนทิ้งก็ได้ จะทำยังไงก็เป็นเรื่องของ คุณ ฉิงฮัวจะไม่ก้าวก่าย แต่ว่ายังไงคุณก็ต้องรับกล่อง ของขวัญชิ้นนี้ ไม่เช่นนั้นฉิงฮัวกลับไปแล้วจะรายงานยัง ไง”

พูดจบ เขาก็รีบถอยออกมา เตรียมตัวจากไป

เพิ่งก้าวออกไปได้ไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไร ขึ้นได้: “คุณกู้ฮอน คืนนี้เจ้านาย….ไม่กลับมานะครับ……

“เขาจะกลับหรือไม่กลับมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” เธอ ขมวดคิ้ว เหมือนว่าเธอได้วาดเส้นแบ่งเขตที่ชัดเจน ระหว่างตัวเธอเองกับผู้ชายคนนั้นเอาไว้แล้ว “ฉิงฮัว นายก ลับไปบอกเขาด้วยว่า อีกเดี๋ยวฉันจะโยนกล่องนี้ทิ้งเหมือน ขยะชิ้นหนึ่งเลย”

ฉิงฮัวหน้าซีด ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดถึงพูด ความจริง: “คุณกู้ฮอนที่จริงแล้ว …เจ้านายเกิดอุบัติเหตุ เล็กน้อย ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาลครับ……

เธอตะลึงไปครู่หนึ่ง

จากนั้นเธอก็เบ้ปาก จ้องฉิงฮัวแล้วพูดออกมาสอง คําอย่างไม่พอใจ: “สมควร”

ปัง~

ต่อหน้าฉิงฮั้ว ประตูก็ถูกปิดอย่างไร้ความปรานี

ฉิงฮัวจ้องประตูที่ปิดสนิท เขาตะลึงไปสามวินาที สุดท้ายก็ทําได้แค่ส่ายหัวแล้วถอนหายใจจากไป……
พอเห็นท่าทีคุณกู้ฮอนแบบนี้ เห็นได้ชัดว่ายังโกรธ เจ้านายอยู่

แต่เจ้านายตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งงานกับคุณเฟย

เห้อ…..นิงฮัวก็ทำได้แค่ถอนหายใจ

เรื่องราวมันหลุดออกจากลู่ทางไปแล้ว กำลังจะสูญ เสียการควบคุม เจ้านาย….ต่อไปจะทำยังไง หลังจากปิดประตู กู้ฮอนก้มมองกล่องของขวัญที่

อยู่ในมือ

เธอกัดริมฝีปาก จากนั้นก็เดินตรงไปที่ถังขยะแล้ว โยนทิ้งอย่างเด็ดเดี่ยว——

“ให้ของโดยไม่มีเหตุผล ต้องการอะไรกันแน่ บอก ว่าให้ ฉันก็ต้องรับไว้หรือไง ฉันไม่เอาหรอก”

เธอมองกล่องของขวัญที่อยู่บนพื้นอย่างไม่พอใจ เธอนิ่งเงียบไปสักครู่

เธอขมวดคิ้ว สุดท้ายดวงตาสีดำสนิทก็ปรากฏ ความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ …และความอยากรู้ อยากรู้ว่าที่ จริงแล้วเขาให้ของขวัญอะไรแก่เธอกันแน่

“เป่หมิงคนโง่ นายมันปีศาจ ถ้าฉันรู้ว่านายส่ง ระเบิดมานะ ต่อให้ตกนรกไปแล้วฉันก็จะไม่ปล่อยนายไป

แน่…..…….

เธอพึมพำกับตัวเอง พลางเดินไปหยิบมีดเปิดซอง จดหมายที่ห้องครัว

เธอเดินกลับมาที่กล่องของขวัญ สุดท้ายเธอก็ใช้ มีดเปิดกล่องออก–

“คงไม่ได้เล่นพิเรนทร์หรอกนะ ไม่อยากเชื่อเลยว่า คนโง่แบบนั้นจะให้ของฉัน พระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตกหรือไง”

เธอทําแก้มป่อง เพิ่งจะพูดจบ วินาทีที่กล่องถูกเปิด ออก เธอชือกทันที……..

เธอเบิกตากว้าง มองของที่อยู่ในกล่องเงียบๆอย่าง ไม่เชื่อสายตาตัวเอง…..

ไม่นะ พูดให้ถูกเลยก็คือ เป็นชุดราตรีที่ดูมีราคาชุด

หนึ่ง

สีขาวงาช้าง…….

เหมือนชุดในห้องลองเสื้อวันนั้น ที่เป่หมิงโม่เลือก ออกไม่มีผิด……..

มือสั่นเทาของเธอ หยิบชุดราตรีออกมา

” เธอรู้สึกจุกที่ลำคอ เป็นชุดกระโปรงที่เธอใส่ แล้วเหมือนเทพธิดาแสงจันทร์จริงๆ….

พระเจ้า ผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรกันแน่

ตอนแรกมาแย่งจากเธอไป ตอนนี้กลับให้ฉิงฮัวส่ง กลับมาให้

ปลายนิ้วของเธอสั่นเทา รีบหยิบเสื้อผ้าแล้วไปที่ หน้ากระจก แล้วลองเทียบดู…….

ไม่ผิดแน่ เหมือนกันทุกอย่าง

มันคือชุดแสงจันทร์ตัวนั้นจริงๆ

นึกไม่ถึงว่าเขาจะส่งมาให้เธอ

เธอมองดูตัวเองในกระจก น้ำตาที่เอ่อคลอใน ดวงตาทั้งสองข้าง ความรู้สึกสูญเสียที่ได้กลับมา ทำให้ คนทั้งรู้สึกเจ็บปวดและหัวเราะในคราวเดียวกันได้ จริงๆ….

เป้หมิงโ….นายกำลังแกล้งฉันเล่นใช่หรือเปล่า..……..

เธอหัวเราะเงื่อนๆออกมาในกระจก

เธอถอดเสื้อผ้า พร้อมกับค่อยรูดซิปของชุดราตรี ตัวนั้นอย่างระมัดระวัง——

วินาทีที่เห็นป้ายของชุดราตรี มือของเธอก็หยุด

ชะงัก

แววตามืดมน รอยยิ้มบนหน้าแข็งทื่อในทันที……

ไม่นะ

นี่ไม่ใช่ชุดกระโปรงในวันนั้น

เธอจําหมายเลขบนป้ายได้ เพราะเป็นรุ่นลิมิเต็ด ดังนั้นเธอจึงจำได้อย่างแม่นยำ

ไม่ใช่ตัวนี้..…

ไม่ใช่

ปีง~

เธอขว้างกระโปรงใส่กระจกอย่างโหดร้าย

เธอล้มลงบนพื้นอย่างหมดแรง

…นายคิดว่าส่งชุดที่เหมือนกันมาให้ฉัน ก็คิดว่าสามารถชดเชยได้หรือ…..ไม่ นั่นไม่ใช่ตัวเดิม…. นายไม่เข้าใจ ที่ฉันอยากได้ไม่ใช่ชุดกระโปรงตัวใหม่ ฉัน ต้องการแค่ตัว…..แค่ตัวนั้น นายเข้าใจไหม…..

เป้หมิงโม่

น้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างเงียบๆ….. เธอตัวดูตัวเองที่เศร้าเสียใจในกระจก

ทันใดเธอก็ยิ้มเย็นชาขึ้นมา สูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นก็ยื่นมือขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว

เอาชุดกระโปรงตัวนั้นวางกลับลงในกล่องเหมือนเดิมอย่างคล่องแคล่ว

จากนั้นก็สวมเสื้อนอก หยิบกระเป๋าหนังและ โทรศัพท์แล้วออกจากบ้านไปอย่างรีบร้อน……..

โรงพยาบาลกลาง เมืองA ห้องVIP เงียบจนน่าประหลาดใจ

เป่หมิงโม่พิงตัวอยู่ตรงหน้าต่าง อยู่ในชุดผู้ป่วยแต่ กลับไม่สามารถบดบังความเย็นชาของเขาได้เลย

ในตอนนั้นเอง นิ้วเรียวยาวของเขาคืบซิการ์ไว้หนึ่ง มวน แล้วสูบอย่างขอไปที…..

นอกหน้าต่าง ยามราตรีใกล้เข้ามาแล้ว……..

มีควันบุหรี่คลุ้งอยู่ภายในห้อง……

ชูหยุนเฟิงยืนอยู่ข้างเป่หมิงโม่ เขาคาบบุหรี่อยู่เช่น กัน และสูบมันอย่างลูกผู้ชาย………..

ผู้ชายร่างใหญ่ทั้งสองคน ยืนอยู่ตรงหน้าต่างอย่าง เงียบๆ เป็นภาพที่แปลกประหลาดมาก ยิ่งกว่านั้นยังแอบสูบบุหรี่ในห้องผู้ป่วยอีก

ซูหยุนเฟิงสูบบุหรี่อย่างเต็มปอด เหลือบมองเป่หมิง โม่ “เห้ เป้หมิงเอ้อ ตอนนี้นายยังโทษฉันอยู่ใช่ไหม”

เป่หมิงโม่มองซูหยุนเฟิงด้วยสายตาเย็นชา เขา คาบบุหรี่ ไม่เอ่ยปากพูดอะไร

ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเขา ทำให้คนอื่นไม่ สามารถคาดเดาได้เลยว่าในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ช่างเถอะ นายจะโทษฉัน ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ที่พูด ว่าจะหมั้นกับเฟยเอ๋อ นายเป็นคนพูดออกมาเอง น้ำที่สาด ออกไปแล้ว เอากลับคืนมาไม่ได้หรอก” ชูหยุนเฟิงสูบบุหรี่ต่ออย่างใจร้อน

เป้หมิงโม่ยังคงไม่พูดอะไรสักคํา เหมือนตอนนี้ล่า คอของเขาจะมีรอยเย็บเพิ่มขึ้นมาอีก

ชูหยุนเฟิงเหลือบมองเขา “แผลของนาย ดีขึ้นหรือ

“ไม่ตายหรอก” เป่หมิงโม่ตอบกลับอย่างเย็นชา แล้วสูบบุหรี่ต่อ

เหมือนว่าบุหรี่จะเป็นยาชาที่ดีที่สุดของทั้งสองคน เขาสูบแล้วพ่นควันออกมา ราวกับเทพบุตร