ตอนที่ 307 เราหมั้นกันเถอะ

เปหญิงไม่ขมวดคิ้ว นัยน์ตามีแววประหลาดใจ น้ำเสียงก็แทบ หายไปในทันที “เฟยเอ๋อ คุณ…….

– เฟยเอ๋อหลบตาเปหนึ่งไม่อย่างทันควัน อยากดึงมือกลับ เพราะกลัวจะเผยความอ่อนแอของตัวเองออกมาต่อหน้าเป็น มึงไม่เธอมองซูหยุนเฟิงพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาเป็น สาย….. “หยุนเฝ้า คุณปล่อยฉัน……

“ผมไม่ปล่อย!” หยุนเฟิงกลับจับมือของเฟยเอ๋ออย่าง เหนียวแน่น มองไปยังเป็นมึงไม่ที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย ก่อนจะ ดองสมาย ชัดถ้อยชัดค่า

เดอ นายคิดว่าหลายปีมานี้ เฟยเอ๋อทนอยู่มาได้ ยังไง นายเคยใส่ใจเลยจริงๆ หรือเปล่า? สำหรับผู้หญิงคน

เที่ยเอ๋ยใช้เวลาตั้งหลายปี เพื่อพยายามรักษาตัวเองให้ดี ขึ้น ด้วยการทางการแพทย์อนนี้ก็ทำได้เท่า ที่เห็น ถึงแม้ หลัง หรือทำกายภาพบำบัดอย่างไร

เลยมาเชื่อถือเหล่านี้ เป็นร่องรอยจากการที่เธอ พ.ย. มท ขายออกหลายในปากแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว นายรู้บ้างไหม? หากไม่ใช่เพราะเธอยังรักนาย มาก และยังพอมีความหวังเล็กๆ ที่คอยหล่อเลี้ยงชีวิตแล้วล่ะ ก็ เธอก็ไม่ยืนหยัดอดทนมาได้ถึงทุกวันนี้หรอก…

สองปีก่อน ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาจากต่างประเทศ เธอ อยากเจอหน้านายมาก แต่ก็กลัวที่จะเจอหน้านาย…….เธอ กลัวว่านายจะยอมรับสภาพแบบนั้นของเธอไม่ได้…เธอ กลัวนายจะรังเกียจเธอ………

เธอจึงแอบสะกดรอยตามนาย เพราะเธอไม่สามารถทน ความคิดถึงที่มีต่อนายได้ เธออยากเจอนายทุกวัน

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า สองปีก่อน รถของนายจะพลาดไปชน

ใส่เธอ!

โชคดีที่บาดเจ็บแค่เล็กน้อยเท่านั้น

แต่นายล่ะ? สุดท้ายพอนายได้เจอกับเธอ เธอที่อยู่ใน สภาพแบบนี้แล้ว นายทําอะไร?

นายส่งเธอเข้าไปในหอพักฟื้น ก็จริงอยู่ที่หอพักฟื้นนั่น เป็นหอพักฟื้นที่ดีที่สุดหรูหราที่สุดในเมือง!

เธอได้รับการดูแลอย่างดีเยี่ยมในหอพักฟื้นนั่น!

แต่เปหนึ่ง โม่ นายคิดว่าเธออยากอยู่ในหอพักฟื้นนั่นจริงๆ

เหรอ?

เฟยเอ๋อไม่ใช่คนป่วย! เธอแค่บาดเจ็บภายนอกจากการถูกไฟไหม้เท่านั้น แต่ข้างใจจิตของเธอก็ยังคงเป็นเฟยเอ๋อ คนเดิม!

นายไม่ควรมองว่าเธอเป็นคนป่วย! ยิ่งไม่ควรปฏิบัติต่อ เธอเหมือนเธอเป็นผู้การ!

นายรู้ไหมว่า ชีวิตในแต่ละวันของเฟยเอ๋อ ที่หอพักฟื้นนั้น เป็นอย่างไร? กลางวันมานั่งเหม่อลอยอยู่ตรงลานข้างนอก นั่งจนตัวแข็งทื่อเพราะความเย็นก็ไม่รู้สึกตัว เพราะเธออยาก รอนาย รอให้นายมีเวลาว่างเพื่อไปเยี่ยมเธอ

แต่รอตั้งแต่เช้าจรดค่ำวันแล้ววันเล่า นายกลับไปเยี่ยมเธอ แค่เดือนละครั้งสองครั้งเท่านั้น!

สองปีแล้ว!

นายรู้ไหมว่า ทำไมเฟยเอ๋อยังต้องนั่งรถเข็นอยู่?

เพราะทุกครั้งที่นายไปเยี่ยมเธอ นายไม่เคยให้เธอเดิน จริงๆจังๆเลยน่ะสิ! อันที่จริง บาดแผลของเธอเมื่อสองปีก่อน นั้น หายดีตั้งนานแล้ว!

แต่นายไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนปกติเลย!

แล้วทำไมเธอถึงยังยอมนั่งอยู่บนรถเข็นแบบนี้เพื่อนาย ล่ะ? เพราะเธออยากได้การเอาใจใส่จากนาย อยากให้นาย สนใจเธอให้มากขึ้นกว่าเดิม!

แต่นายล่ะ? นายพูดเต็มปากเต็มคำว่านายรักเธอ บอกว่าจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง ผลเป็นอย่างไร?

คนที่ทำให้เธอร้องไห้มากที่สุดก็คือนาย

ถ้าฉันไม่ไปเยี่ยมเยียนเธอที่หอพักฟื้นบ่อยๆ ก็คงไม่รู้ว่า แท้จริงแล้วเฟยเอ๋อต้องปวดใจมากขนาดนี้! ชัยชื่อบื้อคนนี้ กลับไม่ยอมให้ฉันบอกนาย

วันนี้ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ! เป้หมิงเอ้ย นายยังมีจิตสำนึก อยู่อีกหรือเปล่า?

ถ้านายไม่อยากปล่อยเฟยเอ๋อไป ก็แต่งงานกับเธอซะ มอบความสุขที่แท้จริงให้กับเธอ! ไม่ใช่เอาเธอไปทิ้งไว้ที่ หอพักฟื้น และปฏิบัติต่อเธอเหมือนคนป่วยแบบนี้!

“หยุดพูดได้แล้ว หยุดสักที…….หยุนเฟิง…… หยุนเฟิง พูดยึดยาวจนเฟยเอ๋อร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้ว…….

เป้หมิง โม่ยังคงมองเฟยเอ๋ออย่างตื่นตระหนกตกใจจนนิ่ง งันไปเลย

ขนาดฉิงตัวที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ ก็ตกใจจนใบ้กินเช่นกัน

เฟยเอ๋อเอามือปิดปาก ส่ายหัวไปมาพร้อมน้ำตาที่พรั่งพรู ออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน เธอแทบไม่กล้าสบตาเป๊หญิงโม เลย “ไม่ฉันขอโทษ……….จริงขาของฉันหายดีตั้งนาน แล้ว…….ฉันไม่ได้อยากโกหกคุณเลย……….ขอโทษ……

“เฟยเอ๋อ คนที่ควรขอโทษคือเขาต่างหาก! ถ้าเขาไม่เอาแต่มองว่าเธอเป็นคนป่วย เธอจำเป็นต้องนั่งอยู่บนรถเข็น ตลอดเวลาแบบนี้ไหม? เธอเอาแต่ขอโทษเขาทำไมกัน? หยุนเฟิงเริ่มทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ชายหนุ่มเอามือของแฟน เอ๋อ ใส่ไปในมือของเหมิงโม่ “เป๊หญิงเอ๋อ วันนี้ฉันในฐานะ เพื่อนของนาย ขอพูดถึงแค่ตรงนี้ ที่เหลือนายตัดสินใจเอา เอง! ถ้านายเลือกที่จะหนีปัญหาต่อไปเรื่อยๆ ไม่ยอมจัดการ เรื่องนี้แบบลูกผู้ชายแล้วล่ะก็ ต่อจากนี้เราก็คงไม่ต้องเป็น เพื่อนกันอีกต่อไป!

เป้หมิงไม่เลิกคิ้วขึ้น โดยไม่ชายตาไปมอง หยุนเพิ่งเลย แม้แต่น้อย

เขากุมมือของเฟยเอ๋อแน่นขึ้น ต่อให้มือนจะไม่สมบูรณ์ แบบเหมือนเดิม แต่ในสายตาเขา แทบไม่มีความรังเกียจ ใดๆ เลย

เขามองเฟยเอ๋อด้วยแววตาที่อ่อนโยน พร้อมเอ่ยถามขึ้น มาด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ

“ที่แท้เธอมีความในใจมากมายขนาดนี้ ทำไมถึงไม่บอก

ผม?”

“ฉัน…… เฟยเอ๋อเม้มปากส่ายหน้าไปมาพร้อมน้ำตาที่ยัง คงไหลริน “ฉันกลัว ไม่ฉันกลัวคุณจะรังเกียจฉัน……..

“เด็กโง่……” เหมิง โมเอ็ดเสียงทุ้ม เขาจะมีสิทธิ์อะไรไป รังเกียจเธอได้? ในเมื่อเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้น หากไม่ใช่เพราะเช่า…….”ผมขอโทษ ที่ผมละเลยคุณมาตลอด……..

“ไม่ ที่จริงแล้ว………. ที่จริงแล้วฉันไม่ได้คาดหวังอะไร เลย……ขอแค่ได้เห็นคุณมีความสุข ฉันก็พอใจแล้ว……. เฟย เอ๋อพูดเจือเสียงสะอื้น

เป้หมิงไม่ยื่นมือที่พันผ้าพันแผลไว้ออกมา ก่อนจะเช็ด นํ้าตาทีอาบแก้มเธออย่างอ่อนโยน

“ในความทรงจําของผม เฟยเอ๋อไม่ใช่เป็นคนที่ร้องไห้ ขี้มูกโป่งแบบนี้นะ เพราะเธอเคยบอกว่า ผู้หญิง โป่งนั้นไม่น่ารัก ใช่ไหม? ที่ร้องไห้ขี้มูก

เฟยเอ๋อหัวเราะออกมาอย่างเอียงอาย “โม่ คนบ้า คุณล้อ

เลียน …….

เป้หมิง ไม่ถอนหายใจยาว ก่อนจะมองเฟยเอ๋ออย่างจริงจัง และนิ่งเงียบอยู่นาน………

ในหัวของเขาผิดภาพใบหน้าที่เกรี้ยวกราดใส่เขา ต่อด้วย ภาพที่เธอกินยาคุมกำเนิด…….เธอบอกว่า ระหว่างเธอและ เขานั้น เป็นความพลั้งพลาดเท่านั้น……..

ทันใดนั้น หัวใจของเขาก็เจ็บปวดเหมือนโดนบีบคั้นขึ้นมา

เขามองเฟยเอ๋ออีกครั้ง ก่อนจะสูดหายใจเข้าไปลึกๆ

คล้ายกับได้ตัดสินใจเรื่องบางเรื่องได้ในที่สุด เขาคุมมือเฟย เอื้ออย่างเหนียวแน่น ก่อนจะค่อยๆเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทุ้ม ‘

“เฟยเอ๋อ เราหมั้นกันเถอะ”