ตอนที่278 สอนกลับมาอีกครั้ง

“เหอะ คุณชายรองนี่ฉลาดจริงๆ หรือว่าคุณชายรองไม่ ชอบคืนนี้หรอ?ฉันจำได้ว่าคุณชายรองเคยพูดคุณชายรอง ชอบตัวฉันที่สุดไม่ใช่หรอ ใช่มั้ย….

หล่อนยิ้มกริ่มจนทำให้เขาร้อนไปทั้งตัว

ถึงแม้เขาจะไม่ได้สติสัดเท่าไหร่แต่คนตรงหน้านี้เป็นคน ที่ตัวเองรอคอยไม่สิเกลียดต่างหากเห็นได้ยากว่าหล่อนจะทำ แบบนี้ เขาจะไปสนใจอะไร ไว้ค่อยคิดบัญชีทีหลัง!

“มา เหล้าขวดนี้ขนส่งมาจากเม็กซิโกเลยนะเห็นว่า คุณชายรองรู้เรื่องเกี่ยวกับของพวกนี้ ไม่รู้ว่าจะชอบ

เปล่า….

หล่อนพูดจบก็ราดไปที่ตัวเขา

เขาหายใจไม่ทั่วท้อง กัดฟัน “มารยาทน้อย เธอตั้งใจใช่ มั้ย?”

ถ้าไม่ใช่เขาโดนมัดอยู่ละก็ เขาจะจับกดเอาสะเลย!

แต่เขาอดไว้

หล่อนแอบยิ้ม ใช้ลิ้น เลียเหล้าที่อยู่บนตัวเขาทีละหยด…..

ซี้ดด

เป่หมิงโม่หายใจไม่ทั่วท้อง

แล้วหล่อนก็อมเหล้าจูบลงให้เขาดื่มต่อเหมือนตอนอยู่ใน

งานอีกครั้ง… “สาวน้อย ….พอละ

จริงแล้ว อยากจะบอกว่า เล่นอารมณ์ก็พอละ ถึงเวลา อาหารมื้อหลักแล้วนะ…

ในระหว่างที่จูบกับหล่อน เขายิ่งอยู่ยิ่งเวียนหัว…… ถึงแม้เหล้านี้จะแรง แต่ไม่ใช่ว่าฤทธิ์จะออกเร็วแบบนี้……

จู่ๆก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง “เธอ”

ยังพูดไม่จบ เขาก็โดนดึงเข้าไปที่มืดๆ

แต่ก็ยังได้กลิ่นหอมนั้นอยู่

เขาไม่รู้ว่าน้ำหอมนี้กับเพชรนั้นชื่อเดียวกัน

พอเขาสลบ หล่อนก็ถอนจูบทันที

หล่อนลูบตัวที่หนักแน่นของเขา

“เป๊หมิงโม่ ไม่เจอตั้งสองปี ฉันกลับมาแล้วนะ ลืมบอกเธอ ไป ที่ฉันกลับมาคือจะมาทวงทุกสิ่งที่เป็นของฉัน…

เช้าวันที่สอง

วันคริสต์มาสของปีละกันมาถึงแล้ว

เมื่อคืนวันคริสต์มาสอีฟ เมืองAปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว ถึงแม้จะหนาวแต่ก็ยังมีคนสูงอายุออกมาออกกำลังกาย

อย่างปกติ

แต่ว่า ราวเหล็กของสวนสาธารณะ แขวนไรขาวๆไว้ไม่รู้

ไม่ นั้นคือร่างคน! ทั้งตัวใส่แค่ป๊อกเซอร์

ชายคนนี้ไม่มีสติ

แขนทั้งสองโดนผ้าบางๆมัดแขวนไว้อยู่ที่ราวเหล็ก

หิมะร่วงโรยอยู่ที่ผมเขาแขนเขาไหล่เขา…..

คนยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ต่างคนต่างพูด

พระเจ้า โรคจิตป่ะเนี่ย? เปลือยกายแบบนี้ไม่หนาว ”

หรอ?”

“หรือว่าโดนคนแก้แค้น! โดนแขวนอย่างกับปลาตาก

แห้ง….”

“หุ่นโคตรแซ่บ…

“โทรแจ้งตำรวจดีมั้ย?”

“ไม่รู้สิ เป็นวิธีออกกำลังกายแบบใหม่ของเขารึเปล่า?”

“ใครจะไปปัญญาอ่อนแบบนั้น?”

ทำไมคุ้นหน้าจังเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน…..

มีคนเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูป

เป้หมิงโม่เหมือนโดนอะไรทำให้ตื่น

ปวดหัวเป็นอย่างมาก!

จู่ๆก็เย็นขึ้นหัว !

ดด

เขาจาม

เห็นผู้คนตรงหน้าที่กำลังซุบซิบไรกันอยู่… เขารีบดูตัวเองใส่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว ! รีบปิดตัวเอง!

เงยหน้าเห็นผ้าที่คุ้นเคยมัดมืออยู่

เขาจ้อง!

จู่ๆก็เข้าใจขึ้นมาทันทีให้ตายเถอะหลงกลยฮอนแล้ว !

กัดฟันตะโกน —

“มองอะไรห้ะ! ไม่ต้องถ่าย!”

ซูหยุนเฟิงเมื่อคืนเล่นสะสนุกเช้าตรู่ก็ได้ขับรถแผ่นสวน

สาธารณะอย่างอื่นๆ

ซูหยุนเฟิงรีบจอดเมื่อเห็นเขา รีบวิ่งไป

“เป๊หมิง เป้หมิงเอ้อ เธอ….ทำไมเอาตัวเองไปแขวนแบบ

นั้น?”

“เงียบปาก! รีบแก้มัดฉัน!”

ซูหยุนเฟิงรีบไปแก้มัดให้เขา พระเจ้า อย่าบอกนะว่าเป็น ฝีมือสาวน้อยเมื่อคืนนั้นอ่ะ?”

เงียบไปสามวิ

ซูหยุนเฟิงมองตัวเขารีบหัวเราะ

“ฮ่าๆๆๆๆ”

กล้าหัวเราะอีกดู “เป่หมิงโม่พูดด้วยความโมโห “ให้ตาย สิ ยังไม่รีบถอดเสื้อมาอีก! ”

“ฮ่าๆ ได้ๆฉันถอด ….” หยุนเฟิงหัวเราจนน้ำตาไหลถอด ไปพูดไปแม่เจ้า เป้หมิงโม่เธอนี่โครต….ฉันคิดว่าเธอจะได้ ข้ามคืนแสนหวานสะอึก…โครตขายหน้าเลย…ฮ่าๆๆ…รอบ แรกที่เธอตกอยู่ในมือผู้หญิงนะเนี่ย… “เงียบปาก!”

เป้หมิงโมรีบใส่เสื้อและไล่ตัวนั้น: “ไปให้หมด ใครกล้าเอา เรื่องนี้ไปพูด กูจะทำให้มันไม่ได้เห็นตะวันอีกต่อไป!

พอเขาพูดแบบนี้ ต่างคนต่างพากันหนี

ชูหยุนเฟิง : “โอ้ย โชคดีนะผู้หญิงนั้นไม่ได้มาหาฉัน เป็น

มิงเอ้อ ขอบคุณนะ…

“ขอบคุณบ้าไร! เธอรู้มั้ยสาวน้อยนั้นเป็นใคร? เป้หมิงโม่พูดอย่างเย็นชา เย็นยิ่งกว่าหิมะ!

พอใส่ชุดเสร็จ เขาจับผ้าบางนั้นไว้แน่น

“ใคร? ใครจะกล้าแบบนั้น_?”หยุนเฟิงพูด

“กู้ฮอน!”

เขากัดฟันพูดแล้วขึ้นรถ…

หยุนเฟิงยังยืนอยู่ที่เดิมอ้าปากค้างอย่างไม่น่าเชื่อ”ใคร

นะ ฮอนฮอน…”

เห็นหมิงโม่ที่ไปไกลแล้ว

หยุนเฟิงเพิ่งตอบสนอง เห้ย รอหน่อยสิ เอาเสื้อฉันไป

ตอนไหนเนี่ย…

วันนี้เป็นวันคริสต์มาส เมืองAคึกคักมากๆ

เพราะว่าวันนี้เมืองAนั้นเชิญนักเขียน โม้ฮอน มาพบเจอ แฟนคลับ

เช้าตรู่ก็อึดอัดกันเพราะคนเยอะมากกก

นักข่าวมากมายต่างมาแย่งกันถ่ายรูปนักเขียนผู้นี้ เหมือนเขาจะบอกว่า โมฮอนเป็นลูกสาวของผู้มีอำนาจ ใน30ปีก่อนของเมืองAโม้จึงเฉิง

ยังมีคนพูดอีกว่าโม้ฮอนเป็นคนเดียวกันกับฮอนที่ตอน นั้นเรื่องขึ้นศาลดังทั่วเมืองAใช่หรือไม่ รอโม้ฮอนปรากฏตัว เอง…..

“อุ้ย! คุณโม้ฮอนออกมาแล้ว…..

เวลาเดียวกันในขณะที่เป้หมิงโม่กลับมาที่บ้านอย่าง อัปยศใครจะไปรู้จู่ๆก็มีอะไรอ้วนๆพุ่งขึ้นไป

เขาพูดอย่างโมโหให้ตายเถอะ ใครสั่งให้เอาหมาโง่นี้

กลับมา!!”

“อื้อ….เบลล่ามองตาเขาอย่างน่าสงสาร สองปีมานี้เบล ล่าคงกินดีเลยอ้วนขึ้นเยอะ!

ต่อด้วยเด็กชายที่ใส่ชุดHipHopเอาปืนของเล่นวิ่งตาม ออกมา:หนีอีกแล้ว ออกมานี่! ให้ฉันยิงสะดๆ!”

เป่หมิง โม่เห็นเด็กชายที่เรงเหยื่อ เบลล่า

“เป๊หมิง หยาง!!

เขาพูด ปืนก็ยิงออกไปทันที

“อือ “เบลล่าโดนยิงแกล้งล้มลง

หยางหยางถึงจะวางปืนลง เห็นเบลล่าที่แกล้งตาย เห้อ

ไม่ท้าทายเลย

เด็กชายเงยหน้ามองพ่อ สองปีแล้วเด็กชายไม่ทำหน้าดีๆ ให้สักครั้ง:”เอ๊ะ พ่อกลับมาแล้วหรอ? ของขวัญคริสต์มาสละ?” เป้หมิงไม่มองลูกชายเขาสูงขึ้นนิแต่นิสัยเหมือนเดิมไม่มี

ลูกชายทั้งสอง7ปีแล้วเขารู้สึกว่า2ปีมานี้ สองพี่น้องไม่ เปลี่ยนเลย

ความสัมพันธ์ของเขากับลูกๆก็ไม่ได้เกร่ง ดีขึ้นกว่าเดิม

เยอะ

กะว่าจะส่งออกประเทศแต่กู้ฮอนดันไปก่อนเขาเลยเอา ลูกอยู่ข้างกาย_

เขาคิดว่าถ้าลูกทั้งสองอยู่กับเขาหล่อนก็คงจะไม่ไปไหน

ไกล

พอนึกถึงกู้ฮอนก็นึกถึงเรื่องเมื่อเช้า

เขาถาม แล้วเธออยากได้ของขวัญไร? ”

หยางหยางแก้มป่อง”ถ้าผมอยากได้ไรพ่อก็จะให้ใช่มั้ย?”

“เธอคิดว่ามีเรื่องไรที่ฉันทำไม่ได้บ้าง? หมิงโม่กระตุกยิ้ม

หยางหยางพูดอย่างไม่เกรงใจ “งั้นผมจะเอาแม่ พ่อมี ปัญหาเอามามั้ย?”

คําเดียวที่เขาพูดไม่ออก!

เวลานี้ทีวีออกภาพนี้ขึ้นทันที

“ พี่น้องๆที่หน้าทีวี สวัสดีค่ะ ฉันเป็นนักข่าววันนี้ในเมืองAนี้ มีนักเขียนยอดฮิตมา คุณโม้ฮอน เอาผลงานตัวเองมาเปิดตัว เลยพบเจอแฟนคลับ

ตอนนี้ที่มือดิฉันจับเล่มนี้ ชื่อ(Years when his father couldn’t do it )เล่มนี้เป็นผลงานของคุณโม้ฮอน ทางเราเป็น เกียรติอย่างมาก คุณโม้ฮอนให้การสัมภาษณ์กับเรา——”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ