บทที่ 27 ผู้ชายคนนี้ร้ายจริงๆ1

ตลอดทางกู้ฮอนถูกเป่หมิงโม่ดึงออกมาอย่างไร้ความ ปรานี เธอบ่นอย่างไม่เต็มใจ: “เป่หมิงโม่ คุณจะลากฉัน ไปด้วยทำไม! หาคุณเจอ หน้าที่ของฉันก็จบแล้ว! ฉันจะ กลับไปนอน กลับไปหลับ….”

เขาลากเธอไปถึงหน้าประตูไนต์คลับ

รีโหมดเปิดประตูรถ จากนั้นก็รีบยัดเธอเข้าไปในรถฝั่ง คนขับราวกับว่าร่างกายของเธอนิ่มเหมือนหนอนยังไง อย่างนั้น—-

“ผมดื่มเหล้าแล้ว คุณมาขับรถ ไปโรงพยาบาลกลาง!”

เวลาติดกัน เขาเข้ามานั่งฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เสียงดังปัง ประตูรถปิดลง

ทันใดนั้น ภายในรถก็มีกลิ่นเหล้ากระจายฟุ้งไปทั่ว อย่างรวดเร็ว ผสมกับความรู้สึกบางอย่าง อยู่ระหว่างเขา และเธอกระจายซึมอย่างแปลกๆ…

รถนั้นกระแทกตลอดทาง ถูกมาตลอดทาง ตลอดทาง ไปเมืองAโรงพยาบาลกลางมีการปะทะเล็กน้อย “ถึงแล้ว!” ในที่สุดกู้ฮอนก็สามารถถอนหายใจยาว

เป่หมิงโม่ใบหน้าเย็นชา และน่าหดหู่ราวกับเป็นผีดูด

เลือด
หลังจากเงียบไปนาน ก็ขบเขี้ยวเคียวฟันกดเสี่ยงต่ำ แล้วพูดว่า “กู้ฮอน คุณมีใบขับขี่จริงหรือเปล่า!”

“เอ่อ….จะว่ามีก็มีอยู่ ทว่า….” เธอขยับไหล่อันสั่น | เทา แล้วมองหน้ากระโปรงรถที่ดูเหมือนจะมีควันลอย ออกมา ยิ้มด้วยความเสียใจเป็นพันเท่า “ฉันยังไม่เคยขับ รถออกมาบนถนนเลย..”

เหมือนจะมีอีกาสามตัวบินผ่านหัวเป่หมิงโม่ไป

“ให้ตายเถอะ!” เขาภูมิใจในความใจเย็นเสมอ แต่เกือบ จะล้มเหลว “คุณขับรถไม่เป็นทำไมไม่รีบบอก! สมองหมู หรือยังไง เรื่องแบบนี้ล้อเล่นได้หรอ…..”

“นี่ คุณจะพอได้หรือยัง!” กู้ฮอนตะโกนขัดอย่างเสียใจ “ฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ! ช่วยคุณขับรถแล้วยังจะมา ว่านุ่นว่านี่อีก เก่งจริงก็เมาแล้วขับด้วยตัวเองสิ!”

เพียงประโยคเดียวของเธอก็ทำเขาเครียดจนตายได้ เลย แอลกอฮอล์หมดทางขึ้นสมอง ทิ่มแทงจนสมองทั้ง สองข้างของเขาปวดจี๊ด

ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ตอนนี้ใต้เอ๋อยังอยู่ในโรง พยาบาล เขาไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับเธอต่อ

ใจเย็นลงเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว เขาเอ่ยปากพูดเสียง เบา “ลงจากรถแล้วเข้าไปข้างในกับผม”

“อะไรนะ?” กู้ฮอนไม่เต็มใจแล้ว จับที่พวงมาลัยไว้ให้ ตายก็ไม่ยอมขยับ “ฉันไม่ใช่คนในตระกูลของพวกคุณสักหน่อย ฉันไม่อยากไป! ฉันจะกลับบ้านไปนอน!”

เปหมิงโม่ลงจากรถ อ้อมไปที่อีกฝั่งของรถแล้วเปิด ประตู ดวงตาสีดำเข้มควบแน่นจ้องเธอไว้ “นี่คือคำสั่ง ไม่ใช่

คำถาม! คุณไม่มีอำนาจยับยั้ง!”

พูดจบ เขายื่นมือออกไปคล้องเอวเธอขึ้นมา

ลากเธอออกมาจากรถโดยที่ยังมีชีวิตอยู่

ตลอดทางที่เธอ “ฉันไม่อยากไป! ฉันจะไป….” ขณะ ที่ดิ้นรน เป่ยหมิงโม่ก็ลากเธอเข้ามาในห้องผู้ป่วยจนได้

*

สงบ

ภายในห้องผู้ป่วย เงียบสงบอย่างลึกลับ

กู้ฮอนตามหลังเหมิงโม่เข้ามาอย่างไม่เต็มใจ หดตัว ลง ไม่กล้าส่งเสียงดัง

ทันทีที่เป่หมิงเจิ้งเทียนเห็นเป่หมิงโม่ ความโกรธที่เพิ่ง จะบรรเทาลง ก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

“ไร้ยางอาย! ในที่สุดนายก็ยอมมาแล้วหรอ? นายดูใต้ เอ่อสิ ถูกนายทรมานจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว!” เป่หมิง เจิ้งเทียนชี้ผ่านหน้าต่างกระจุดเข้าไปในห้องผู้ป่วยที่ถูก แยกไว้ แล้วตะคอก “นายจะให้ฉันอธิบายกับนายกเทศ มนตรีเป่ยยังไง? ลูกชายที่ไม่รักดีของฉันทำให้คู่หมั้นของตัวเองต้องฆ่าตัวตาย!”

กู้ฮอนฟังแล้วถึงกับตกใจ

แอบอยู่ด้านหลังเป่ยหมิงโม่และมองผ่านบานกระจก เข้าไปในห้องผู้ป่วย

จริงๆแล้วคนที่แอนนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ขาวซีด ราวกับหิมะ หางตายังคงมีน้ำตาหลั่งไหลออกมาอยู่นั้น คือเปยใต้เอ่อที่เป็นลูกสาวของท่านนายกเทศมนตรี หรอ?

ดูเหมือนจะเป็นการฆ่าตัวตายเพราะยึดติดในความรัก อาง

จิจิ เพื่อเป่ยหมิงโม่ไอคนเลวนั่น คุ้มหรอ?

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อได้ยินว่าเป่ยใต้เอ่อเป็นคู่หมั้น ของเป่หมิงโม่แล้ว ในใจของกู้ฮอนรู้สึกไม่สบายใจ แปลกๆ

“พอแล้ว เจิ้งเทียน ยังไงเด็กมันก็มาแล้ว คุณก็ปล่อย ให้พวกเขาไปจัดการกันเองเถอะ อย่าโทษไปเรื่อยเลย นะ” คำพูดที่อ่อนโยนจากเจียงฮุ่ยซิน บรรเทาความโกรธ ของเป้หมิงเจิ้งเทียนลงได้อย่างง่ายดาย

กู้ฮอนเหลือบมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆท่านเป่หมิงอย่างอด สงสัยไม่ได้

หรูหราสูงส่ง สง่างามมีเสน่ห์ แค่มองก็รู้ได้เลยว่าเป็น คุณผู้หญิงจากตระกูลใหญ่
หรือว่าเธอก็คือแม่ของเป่หมิงโม่?

เจียงฮุ่ยซินเอกก็เหลือยมองกู้ฮอนเหมือนกัน พยักหน้า อย่างมีมารยาทให้เธอ จากนั้นก็พูดกับเป่หมิงโม่ “โม่ นายเข้าไปดูใต้เอ่อหน่อย ตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาก็ไม่ยอม หลับอีก จะรอจนกว่านายจะมาถึง นายเกลี้ยกล่อมเธอ หน่อย อย่าไปกระตุ้นเธออีกเลย”

เป่ยหมิงโม่เหลือบมองเป่ยใต้เอ๋อ ขมวดคิ้วเกร็ง

“น้าซีน ผมรู้ว่าควรทำยังไง คุณกับพ่อกลับไปพักผ่อน

เถอะ”

น้าซีน?

กู้ฮอนเบิกตาโต อะไรกันผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่แท้ๆของ เปหมิงโม่หรอ?

ภายในห้องผู้ป่วยแยก

เป้ยใต้เอ๋อเอนตัวนอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างเงียบ ใบหน้าที่เคยสดใส ตอนนี้ซีดขาวดูน่าสงสาร

ดวงตายังคงมีน้ำตาจ้องมองเป่หมิงโม่ผู้ซึ่งเย็นชา และ เย่อหยิ่งที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเตียง

“โม่…..ในที่สุดคุณก็กล้ามาผมฉันแล้ว?” เป่ยใต้เอ๋อที่ เพิ่งจะเอ่ยปาก ก็ร้องห่มร้องไห้เลย

เปหมิงโม่ยืนนิ่งอยู่กับที่ห่างจากเตียงคนไข้ประมาณ หนึ่งเมตร
ร่างกายที่กำยำแข็งแรง ราวกับรูปปั้น สงบนิ่งไม่มีการ เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย

ผู้ชายคนนี้เย็นชาและโหดเหี้ยม อาจกล่าวได้ว่าถูกซึม ลึกเข้าไปในทุกเซลล์ของร่างกาย

“โม่…คุณเริ่มเกลียดฉันแล้วหรอ?” เปยใต้เอ่อร้อง ไห้คร่ำครวญ ดวงตาคู่นั้นมองเขาอย่างขุ่นเคือง “เกลียด มากถึงขนาดที่แม้แต่จะรับโทรศัพท์จากฉันแม้จะรู้ว่าฉัน จะกรีดข้อมือเพื่อฆ่าตัวตาย คุณก็ยังใจแข็งได้อยู่ ไม่ฟัง ไม่ถาม ไม่สนใจฉันเลยหรอ…”

คำพูดนี้ของ เป่ยใต้เอ่อ

กู้ฮอนที่ไหล่ทรุดอยู่ตรงมุมของห้อง ถอนหายใจอย่าง เงียบๆ

กู้ฮอนไม่เข้าใจเหมิงโม่เลยที่ ลากเธอเข้ามาอย่างสุด ชีวิต แล้วยังดึงเธอเข้ามาในห้องแยกผู้ป่วยอีก เพื่อที่จะ ให้เธอมาดูพวกเขาแสดงละครความรักที่แสนเศร้า ระหว่างความเป็นและตายนี้หรอ?

ที่จริงแล้วโทรศัพท์ที่เป่ยหมิงโม่รับเมื่อวานนี้ ก็คือจาก เป่ยใต้เอ่อบอกว่าจะกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย! อ่าใช่ หลังจากที่ผู้ชายคนนี้วางสายไป ก็ยังคงเพิกเฉย