ตอนที่250 ค่ำคืนโรแมนติกที่ชายหาด

“ว้าว! คุณแม่ก็จะพาหยางหยางไปต่างประเทศด้วยใช่ไหม เยี่ยมไปเลย เยี่ยมไปเลย! ในที่สุดก็จะได้กินกุ้งมังกรอาหาร มือใหญ่แล้ว ลาลาลา..” หยางหยางกระโดดโลดเต้นไป มาด้วยความดีอกดีใจ พอคิดถึงอาหารอร่อย ท้องก็ร้องจ๊อก จ๊อก “ไอ้หยา หิวอีกแล้ว….

กู้ฮอนยื่นมือที่ว่างออกมาข้างหนึ่ง ลูบศีรษะเล็กของหยาง

หยางด้วยอารมณ์ที่ทั้งโมโหทั้งขบขัน “หยางหยาง สารภาพ ความจริงมา เมื่อสักครู่แอบไปแย่งกินอาหารสุนัขมาเท่าไร” “อาหารสุนัข” เฉิงเฉิงตาเบิกโต มองหยางหยางราวกับ เห็นสัตว์ประหลาด ดูท่าเมื่อสักครู่มีแปดส่วนที่ไปแย่งเบลล่า

กิน เจ้าหมอนี่หิวจนไร้ศีลธรรมแล้วจริงๆ!

หยางหยางมุ่ยปาก พีมพำออกมาประโยคหนึ่ง “ก็…นิด หน่อย นิดหน่อยเอง…”

เฉิงเฉิงถอนหายใจโล่งอก “คุณแม่วางใจได้ อาหารสุนัข ของเบลล่าทั้งหมดนั้นคนสามารถทานได้”
คืนวันนี้ กู้ฮอนแอบลงไปที่ห้องครัว หลังจากหาอาหารเล็ก น้อยมาป้อนให้กับเด็กทั้งสองจนอิ่ม

ก็อาบน้ำอุ่นหอมฟุ้งให้เด็กๆ

จากนั้นก็หยิบหนังสือสำหรับเด็ก (แกะตัวน้อยกับหมาป่า สีเทา) ที่อยู่ตรงหัวเตียงเล่มนั้น มาอ่านนิทานให้พวกเขาฟัง

สุดท้าย สามคนแม่ลูกก็หลับสนิทไป ลมยามค่ำคืนพัด ผ่านผ้าม่าน แสงจันทร์ส่องแสงสุกสกาวเข้ามาภายในห้อง มอบความอบอุ่นให้กับห้อง…

รุ่งเช้า แสงแรกทะลุผ่านความมืดมิดในค่ำคืน สาดส่อง พื้นห้อง ส่องสว่างเป็นประกายเจิดจ้า

สามคนแม่ลูกตื่นนอนตั้งแต่เช้า แต่งตัวให้หยางหยาง ใหม่อีกครั้ง ในกระจก น้องสาวดำที่มีผิวดำคล้ำกลับมาอีก ครั้ง

หยางหยางพองแก้ม “ไหนๆก็จะต้องไปต่างประเทศทำไมคุณแม่ต้องพาผมกลับไปด้วยล่ะ ผมไม่อยากจะเป็น น้องสาวดำน่าเกลียดอะไรนี่อีกอะ!”

เฉิงเฉิงที่นั่งอยู่ด้านข้าง ท่าทางนิ่งสงบมาก เอ่ยอธิบาย แทนคุณแม่ “เพราะว่านายช่างหาเรื่อง ทิ้งนายไว้ที่บ้านตระ กูลเปหมิง ไม่ช้าก็เร็วจะถูกเปิดโปงแน่”

“ใช่แล้ว” กู้ฮอนยิ้มกริ่มมองไปที่เฉิงเฉิง เด็กคนนี้รู้ใจเธอ จริงๆ “เพื่อที่จะสามารถไปต่างประเทศได้อย่างราบรื่น แม่ไม่ สามารถที่จะเสี่ยงกับเรื่องนี้ได้” ดังนั้นยังคงต้องพกหยาง หยางไว้ข้างกาย ดูแลให้ดีถึงจะโอเค

เพียงเท่านี้ กู้ฮอนจูงมือเล็กๆของหยางหยาง ผ่านหูตาของ คนรับใช้บ้านตระกูลเปาหมิงไปอย่างเปิดเผย

หยางหยางสะพายกระเป๋าใบเล็ก สวมผ้าปิดปาก นั่ง รถยนต์คันหนึ่งของตระกูลเป่ยหมิง ภายใต้การจัดการของเฉิง เฉิง ภายใต้ช่วงเวลาฟ้าสาง หยางหยางแม่ลูกก็ออกจาก บ้านตระกูลเป่ยหมิงไปเงียบโดยที่ไม่มีใครรับรู้….

กู้ขอนที่อุ้มหยางหยาง เพิ่งจะกลับมาถึงห้องพักที่ตัวเองเช่าไว้

อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย กระเป๋าเดินทางก็เก็บได้แค่ครึ่ง

เดียว จู่ๆ

ปังปังปัง

ประตูถูกคนเคาะดัง

เมื่อกู้ฮอนที่เปิดประตู เห็นเงาคนที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู ก็ ทำท่าจะปิดประตูในทันที

“เฮ้ๆๆ! อย่าเย็นชาแบบนี้สิ ฮอนฮอน..” หยินปู้ฝันตาไว มือไว ยิ้มหน้าเป็นเบียดเข้ามา

“นายมาทำอะไรอีก” กู้ฮอนอารมณ์ไม่ดีถลึงตามองหยินปู ฝันรอบหนึ่ง เจ้าหมอนี่ตามเป็นวิญญาณตามติดไม่เลิกรา

จริงๆ

เมื่อหยินปู้ฝันเข้ามาในห้อง สองตาที่เป็นเหมือนเรดาร์ก็ ตรวจจับการเคลื่อนไหวทั้งหมดภายในห้อง ตอนที่เขาเห็น กระเป๋าเดินทางวางอยู่ในห้องรับแขก “ว้าว นี่เธอกำลัง เตรียมตัวพาลูกหลบหนีหรือ”

กู้ชอนสีหน้าตะลึง ชำเลืองมองหยินปู่ฝันในทันที “ไม่ เข้าใจว่านายกำลังพูดอะไร!”

“ไอ้หยา ทุกคนล้วนสนิทกันขนาดนี้ อย่ามาแกล้งโง่กับฉันเลย” หยินปู้ฝันหัวเราะชั่วร้าย “ฮอนฮอนอะ จะว่าไปลูกฝาแฝดของเธอคู่นั้นน่ารักจนทำให้คนหลังรัก จริงๆ…”

กู้ฮอนดวงตาสั่นไหว

“ไม่ต้องเครียดไป ไม่ต้องเครียดไป! วันนั้นเธอไม่อยู่ ฉันก็ แค่บังเอิญพบเห็นลูกชายทั้งสองคนของเธอในเวลาเดียวกัน เท่านั้นเอง..” หยินปู่ฝันยิ้มกว้างเห็นฟัน “ที่แท้ลูกน้อยของ เธอ คนหนึ่งแซ่เปหมิง คนหนึ่งแซ่กู้นี่เอง อื้อหือ ไม่ใช่บอกว่า เป่ยหมิงโม่บีบบังคับให้เธอทำแท้งหรอกหรือ ทำไมข้างกาย เขายังมีคนหนึ่งล่ะ….”

หยินปู่ฝันคิ้วขมวด ท่าทางราวกับว่า “ผมคือนักสืบโคนัน พิจารณากู้ฮอน

ร่างเล็กของหยางหยางวิ่งออกมาจากในห้อง ยิ้มระรื่น ราวกับจะเสนอสิ่งแปลกใหม่ตอบ “ลุงปู้ฝัน ผมกับคุณแม่จะ ไปต่างประเทศแล้วนะ..”

กู้ฮอนคิ้วขมวดแน่น ถลึงตามองลูกชายไปสองที ลูกคนนี้ เก็บคำพูดอะไรไว้ไม่อยู่เลยจริงๆ

หยินปู้ฝันแม้จะคาดเดาได้ แต่ก็ยังคงตกตะลึงอยู่บ้าง

“ที่แท้ก็จะหลบหนีจริงๆสินะ..”

กู้ฮอนมองไปที่หยินปู้ฝันรอบหนึ่ง ทำได้เพียงยักไหล่ เอ่ย ถามอย่างทุ่มสุดตัว “พูดมาสิ ต้องทำอย่างไร นายถึงจะยอม ปิดปากของตัวเอง รักษาความลับนี้ไว้”

หยินปู้ฝันหัวเราะชั่วร้ายเสียงหนึ่ง “ตรงไปตรงมาดี! ไป ต่างประเทศแล้วต้องรักษาการติดต่อกับผมตลอด ผมคิดถึง ลูกคุณขึ้นมา จำเป็นต้องส่งรูปภาพมาให้ผมอย่างเร็วที่สุด นอกจากนี้แล้ว ห้องนี้ผมจะเป็นคนดูแลรักษาแทนคุณเอง เผื่อว่าคุณจะถูกผู้อื่นจับกลับมา ดีร้ายอย่างไรผมก็ยังเหลือ สถานที่อาศัยไว้ให้กับคุณ…”

กู้ฮอนถลึงตาใส่หยินปู้ฝันหนึ่งรอบ “ปากเสีย!”

“ยังมี ”

“ยังมี”

“อืม ผมอยากจะเป็นคุณพ่อลับๆของลูกคุณ”

“หยินฝัน! นายอยากมีลูกไม่รู้จักหาผู้หญิงด้วยตัวเอง

หรือ”
“ไอ้หยา ให้ลูกชายของเป่ยหมิงโม่เรียกผมว่าคุณพ่อ ฟัง แล้วก็รู้สึกดี! ฮ่าๆ!”

“บ้าไปแล้ว!”

“เป็นอย่างไร เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย”

เอ็ม”

ในที่สุดก็ถึงคืนก่อนวันเดินทางไปต่างประเทศ

กู้ฮอนรู้สึกว่าวันเวลาแห่งการรอคอยนั้นช่างยากลำบาก

เหลือเกิน

หลายวันมานี้เนื่องด้วยเป่ยหมิง โม่ยุ่งกับธุรกิจของบริษัท นอกจากโทรศัพท์หาเธอไม่กี่สายนั้น ก็ไม่ได้เรียกหาเธอ

เธอรู้จากหนังสือพิมพ์ว่า บริษัทกู้ชื่อล้มละลายแล้ว ถูกเป่ห มิง โม่เข้าไปจัดการแทนโดยรู้กันทั่ว

คดีความเกี่ยวกับหย่วนซู่ผิงที่ถูกฆ่านั้น ราวกับว่าข้อมูล ถูกปิดผนึกไว้เธอไม่รู้เลย
นั่นก็เป็นเพราะว่าการเตรียมใจไปต่างประเทศ เธอไม่มีแก่ ใจจะไปสนใจเรื่องราวของตระกูล กู้ ต่อให้ฟ้าถล่มลงมา ก็ ไม่มีทางสำคัญไปกว่าลูกชายคู่นี้ของเธอได้!

คืนนี้ เธอเพิ่งกล่อมหยางหยางให้หลับไป เป่หมิงโม่ก็ โทรศัพท์มา

“อยู่ที่ไหน” เพิ่งจะรับโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยตรงไป ตรงมา ไม่มีคำทักทายให้มากความสักหนึ่งประโยค

“ทำไมหรือ” เธอเลี่ยงหนักให้เป็นเบา พรุ่งนี้จะต้องพาห ยางหยางไปต่างประเทศแล้ว ครุ่นคิดว่าต้องส่งสัญญาณ เป็นการ “บอกลา” กับเขาหรือไม่

“อยากจะเรียกคุณมาที่ที่หนึ่ง ผมจะให้ฉิงฮัวไปรับคุณ”

จากนั้น ไม่ให้เหลือช่องว่างให้เธอได้ปฏิเสธ ตัดสาย โทรศัพท์ทิ้งทันที

กู้ฮอนที่ไม่สามารถคัดค้านต่อความดื้อรั้นของเป่หมิงโม่ สุดท้ายแล้วก็ต้องขึ้นมานั่งบนรถของฉิงฮัว
กลับคิดไม่ถึงเลยว่า สิ่งชัวจะพาเธอมาที่ทะเลแห่งหนึ่ง

ชายหาดภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน ไฟจากแสงเทียนที่ถูก

จุด…

เทียนหลากหลายสีถูกหลอมในแก้วไวน์ เรียงรายเป็นรูป หัวใจขนาดใหญ่บนชายหาด

แสงไฟส่องประกายไปรอบๆ

เป่ยหมิงโม่ยืนอยู่ข้างใน มองดูทะเลที่กว้างใหญ่ในระยะ ใกลเงียบๆ แผ่นหลังที่ยืนตระหง่านภายใต้ทิวทัศน์ยาม ค่ำคืน แสดงให้เห็นถึงความเงียบเหงาโดดเดี่ยวอย่างเลือน

ราง

กู้ฮอนเหยียบไปบนผืนทราย มองไปที่แผ่นหลัง เป่หมิงโม่ เขาในคืนวันนี้ ยากที่จะถอดชุดสูทอันเคร่งครัดทิ้งไป แล้ว เปลี่ยนเป็นชุดลำลองขาวสะอาดสุภาพ แต่ทว่า เธอกลับรู้สึก ได้ว่าเขามีบางอย่างผิดปกติ…เขาเป็นอะไรไป

“เจ้านาย คุณกู้มาแล้ว” ฉิงฮัวที่ยืนอยู่ด้านหลังตะโกน อย่างเคารพนอบน้อม หลังจากนั้นก็ถอยไปเงียบๆ

เป่ยหมิงโม่หันสายตากลับมา หลังจากที่เห็นกู้ฮอน ก็ก้าวเดินไม่กี่ก้าวพุ่งพรวดมาอยู่ข้างหน้าเธอ และเพิ่ง จะพบว่าเขาเปลือยเท้า

“มาแล้วหรือ” เค้าโครงบนใบหน้าของเขาอ่อนโยนลง อย่างเห็นได้ชัด หลุบตากวาดมองเท้าทั้งคู่ของเธอ “มาที่นี่ ต้องเปลือยเท้าเหยียบขึ้นไปถึงจะมีความรู้สึก”

เขาพลางพูด พลางย่อตัวลงมา ภายใต้อาการตกตะลึง ของเธอ จับเท้าของเธอขึ้นมา ค่อยๆถอดรองเท้าให้เธอ…

“ฉันทำเอง.” เป็นเพราะเธอสูญเสียความสมดุล กะทันหัน ดังนั้นจึงแอบอิงเขาไปโดยปริยายอย่างไรก็คิดไม่ ถึงว่า ผู้ชายคนนี้ที่ในปกติแล้วยืนอยู่เหนือมวลชน จะ สามารถก้มตัวลงมาถอดรองเท้าให้กับเธอด้วย!

เขากลับไม่เอ่ยอะไร หลังจากถอดรองเท้าแล้ว เขาก็ยืนขึ้น มา ลากเธอเดินไปด้านในของเทียนรูปหัวใจ

กู้ฮอนเหยียบขาเข้าไปข้างหนึ่ง จมลึกไปในเม็ดทรายที่ ละเอียดนุ่ม ความรู้สึกเย็นๆ สบายสุดๆไปเลย

“เป่หมิงโม่ เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณเปลือยเท้า” เธอมองไปยังเท้าคู่นั้นที่จมลึกไปในเม็ดทรายเช่น เตียวกัน จู่ๆก็หัวเราะเสียงต่ำ “คุณไม่ใช่ว่าเกลียดความ สกปรกหรอกหรือ ไม่รังเกียจเม็ดทรายพวกนี้”

เขาเลิกคิ้วอย่างหยิ่งยโสเช่นเคย “ใครบอกคุณว่าคนที่ เกลียดความสกปรกจะไม่สามารถเปลือยเท้าได้”

พูดจบ เขาหยิบรีโมตออกมา เสียงเพลงดังมาจากออกมา จากภายในรถอย่างช้าๆ จากนั้นเขาโอบที่เอวเธอ ดึงเธอเข้า มาในอ้อมแขน เอ่ยเสียงต่ำ “เต้นรำเป็นเพื่อนผมสักเพลง ฮอนฮอน”

กู้ฮอนตกตะลึง เป้หมิงโม่กลับไม่ได้ให้สิทธิ์ในการปฏิเสธ กับเธอ กอดเธอเต้นรำไปบนชายหาดอย่างช้าๆ .

ความนุ่มนวลไพเราะของเพลงชาติตะวันตก ตามด้วยแสง สว่างของเปลวเทียนเล็กๆ กู้ฮอนแอบอิงไปกับอกของเขา เต้นไปตามจังหวะการเต้นของเขา

ทั้งสองคนเต้นรำกันอยู่นาน

ในที่สุด เธอก็ทนไม่ไหวเอ่ยถาม “เปาหมิงมู่….คุณเป็น อะไรไปหรือ”
น้ำเสียงอู้อี้ของเธอลอยมาจากด้านหน้าบริเวณอกของเขา รู้สึกเพียงแค่ว่า ค่ำคืนนี้เป่หมิงโม่อ่อนโยนจนน่ากลัว!

เขากอดเธอ ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย คางวางอยู่บนศีรษะ ของเธอ เอ่ยออกมาอย่างใจเย็น “ฮอนฮอน สุขสันต์วันเกิด ให้กับตัวผมเอง”

วันเกิด เธอตะลึง “ที่แท้คืนนี้ก็เป็นวันเกิดของคุณหรือ บอกให้เร็วกว่านี้สิ ไม่อย่างนั้นจะได้ให้ไข่ไก่สีแดงกับคุณ 1 ใบแล้ว”

หยางหยางชื่นชอบการกินไข่ไก่สีแดงในวันเกิดมากที่สุด

แล้ว

หว่างคิ้วเขาขมวดเล็กน้อย ถอดถอนใจ “อย่าทำลาย บรรยากาศผม ต่อให้ต้องให้ของขวัญวันเกิดกับผม ผม ยินยอมที่จะเอาจูบหนึ่งที หรือไม่ก็ ” เขาหลุบตาลึกเงียบ มองเข้าไปในนัยน์ตาเธอ “คุณจะเอาตัวเองเป็นของขวัญส่ง มาให้ผมก็ได้”

เธอกำมือทุบไปที่หน้าอกเขา “ไปให้พ้น อย่ามาเล่นไม้นี้!”

ผลักเขาออกอย่างรุนแรง กู้ฮอนมองบนไปรอบหนึ่ง สมอง ของผู้ชายคนนี้มีเพียงแต่สิ่งเหล่านี่หรือไงกัน

“จะให้ฉันเป็นของขวัญนั่นมันเป็นไปไม่ได้! คุณแค่คิดก็ไม่ ต้องคิด!” เธอพลางพูด พลางเดินข้ามไป ประคองแก้วเทียน ขึ้นมาหนึ่งใบ จากนั้นค่อยๆยื่นมาตรงหน้าเขา “อ้อ ถือซะว่า นี่เป็นเทียนวันเกิด คุณรีบปิดตาแล้วก็ขอพร จากนั้นก็เป่ามัน ดับ”

เขามองเธอ จากนั้นก็พยักศีรษะ ปิดตาลง ทำท่าทาง ประนมมือเข้าหากัน ปากก็เอ่ยพูดพึมพำ “หวังว่าชั่วชีวิตนี้ ของผู้หญิงของผมกู้ฮอนจะหนีไม่พ้นเงื้อมมือของผม!”

จากนั้นก็ลืมตา เสียง “ฟู” ดังขึ้น เขาเป่าแสงเทียนในที่อยู่ มือเธอดับไป

กู้ฮอนกลายเป็นหินในชั่วขณะ

เขาชำเลืองมองเธอ มุมปากยกขึ้นเหมือนจะยิ้ม เหมือนจะ ไม่ยิ้ม “โง่แล้ว”

“. เธอกลืนน้ำลาย คิดไม่ถึงโดยสิ้นเชิงว่าความหวัง ในวันเกิดของเจ้าหมอนี่จะน่ากลัวเช่นนี้ เธอเบะปาก เป่หมิง โม่ อะไรที่เรียกว่าชั่วชีวิตนี้ของฉันจะหนีไม่พ้นเงื้อมมือของ

คุณ”
ไอ้ลูกหมา พรุ่งนี้เธอต้องพาลูกไปต่างประเทศแล้ว เจ้า หมอนี่ต้องการแข่งเธอหรือ ยังจะมีหน้ามาแช่งเธออีกว่า “ชั่ว ชีวิต!”

“ทำไม คุณคิดจะหนีหรือ” นัยน์ตาเขาสาดประกายเป็นนัย อย่างชาญฉลาด ไม่เอ่ยตอบแต่ถามกลับ

เธอใจฝ่อกะพริบตาปริบๆ เบิกตาพูดสุ่มสี่สุ่มห้าออกไป “ไปให้พ้น! อยู่ดีๆ ฉันจะหนีทำไม ฉันไม่ได้ติดเงินคุณสัก หน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นก็จบแล้ว มีอะไรน่ากลัวอีก” เขายักไหล่ไม่

ใส่ใจ

ใบหน้าเธอกลัดกลุ้ม ชำเลืองมองเขาไปรอบ จู่ๆก็ราวกับ นึกอะไรขึ้นมาได้ ถอนหายใจโล่งอก หลังจากนั้นยิ้มกริ่มเอ่ย “เป้ หมิงมู่ ลืมบอกคุณไปว่า ความปรารถนาในวันเกิด ถ้า พูดออกมาก็จะไม่ได้ผลแล้ว…”

เป่ยหมิงโม่กลับไม่รู้สึกว่ามันถูกต้อง มุมปากโค้งขึ้น โอบ เธอกลับไปในอ้อมแขนอีกครั้ง ถอนหายใจตอบ “รู้ไหม ความปรารถนาในวันเกิดถึงจะไม่พูดออกมา ไม่ได้ผลก็ยังคง ไม่ได้ผล ก็เหมือนกับ..” เขาซะงักไป น้ำเสียงอึดอัดหนักใจกะทันหัน “ก็เหมือนกับเธอ แม้ว่าสัญญาว่าจะเฉลิม ฉลองวันเกิดแทนฉันในทุกๆปี กลับผิดนัดไป 20 ปี

เต็มๆ.”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ