บทที่ 24 จงใจอย่างแน่นอน2

เงียหูฟังเสียงโทรศัพท์ของเป่ยหมิงโม่ เธอนึกถึงคำสั่ง ของท่านเป่หมิงได้ รีบเอาสมุดบันทึกในกระเป๋าออกมา แล้วตั้งใจจด…

หลังจากนั้นไม่นาน เป่ยหมิงโม่ก็วางสายไป

มองไปทางโซฟา กู้ฮอนที่กำลังขมวดคิ้วจ้องที่สมุด บันทึก “เขียนอะไรอยู่?”

กู้ฮอนตกใจจนตัวสั่น รีบเก็บสมุดบันทึกราวกับขโมย

“ฉันเบื่อก็เลย เขียนเล่นไปเรื่อย”

เปหมิงโม่หรี่ตาลง ยังคงสงบ เลิกคิ้วมองนาฬิกา swiss military เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

“ดึกแล้ว คุณไปได้แล้ว”

“ยะฮู้~” กู้ฮอนยืนขึ้นอย่างดีใจ ในที่สุดลุงคนนี้ก็ยอม ปล่อยคนแล้ว!

เธอประมาณว่าหยิบกระเป๋าเสร็จแล้วก็จะไปเลย คิดถึงคุณแม่และลูกชายที่บ้าน ความสุขปรากฏขึ้น ระหว่างดวงตาอย่างไม่ตั้งใจ

เดินออกมาไม่กี่ก้าว เดี่ยวก่อน มีบางอย่างผิดปกติ…..

“คือว่า ท่านประธาน คุณก็จะกลับไปที่บ้านของคุณใช่

ไหม?” เธอถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
ท้ายที่สุด ท่านเป็หมิง เคยเตือนเธอว่า นอกจากว่า คุณชายคนที่สองของพวกเขาจะกลับไปถึงตระกูลเป่ห มิง อย่างสวัสดิภาพ เธอถึงจะกลับบ้านของตัวเองได้ ไม่ อย่างนั้นก็ต้องทนต่อไปตลอด 24 ชั่วโมง

เป่ยหมิงโม่เลิกคิ้ว “กู้ฮอน ผมต้องรายงานทุกการ เคลื่อนไหวให้คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น….” เธอรีบอธิบาย จะ ได้ไม่ไปสะกิดโดนเคราเส้นไหนของเขาโดยไม่ตั้งใจ หัวเราะแห้งสองที “ก็แค่……ท่านประธานผู้อาวุโสท่าน ยังไม่เลิกงานกลับบ้านเลย ฉันที่เป็นผู้น้อยจะกล้าได้ยัง ไง… ”

“คุณก็มีตอนที่ขวยเขินด้วย?” เขาตะคอกอย่างเย็นชา มองนาฬิกาอีกครั้ง และรีบลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อโค้ทหลัง เก้าอี้แล้วสวมไปด้วยเดินไปด้วย

ในตอนที่ผ่านกู้ฮอนไป เขาแค่เหลียวมองเธออย่างเย็น ชาเท่านั้น เท้ายังคงก้าวเดินต่อไปไม่หยุด

กู้ฮอนมองเขาที่ราวกับว่ากำลังจะจากไป มุมปากคลืี่ ออก รีบโค้งตัว ท่าทางราวกับสุนัขรับใช้

“ท่านประธานจากลับบ้านแล้วหรอ? งั้นท่านประธาน เดินทางปลอดภัย ไม่ส่งนะท่านประธาน!”

ปัง

ประตูปิดลงทันที
ยะฮ์

กู้ฮอนอยากจะกระโดดขึ้นร้องดีใจ ฉลองช่วงเวลาแห่ง ชัยชนะของตัวเอง!

แต่อย่างไรก็ตาม ไหล่ของตัวเองก็ทรุดลงมาทันที

ตัวเกร็งมาทั้งวัน ตอนนี้เหนื่อยราวกับถูกคนซ้อมมา

ะ อย่างนั้น

เฮ้อ ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไงนะ….. …

***

เป็นเวลาตีสอง

สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมาแล้ว สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมา แล้ว . ..

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกกู้ฮอนที่กำลัง นอนหลับฝันหวาน

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากข้างหมอนอย่างสะลึมสะลือ นำเสียงที่ไม่มีแรง “ฮัลโหล?”

“กู้ฮอน คุณได้ใส่ใจกับข้อตกลงของเราอยู่ไหม ยังจะ นอนหลับอยู่อีก?” เสียงบ่นพึมพำดังลอดมาจากทางเป่ห มิงเจิ้งเทียนราวกับจะเจาะทะลุแก้วหูเธอให้ได้!

ตื่นขึ้นทันที! เธอกุมโทรศัพท์แน่น “ท่านเป่ยหมิง เกิด อะไรขึ้น?”

“เจ้ารองไม่ได้กลับบ้าน ทำไมคุณไม่รายงานผม? ตอนนี้โทรศัพท์ของเขาก็โทรไม่ติด หาตัวไม่เจอ แต่คุณกลับ กำลังนอนหลับฝันหวาน?”

เป้หมิงเจิ้งเทียนตะคอกด่าออกมาอย่างใบหน้าโกรธ

จัด

ฟังจนกู้ฮอนสับสนไปหมดแล้ว

“ท่านเป่หมิง คุณอย่าเพิ่งเครียดไป อายุมากแล้ว เส้นเลือดจะแตกได้ง่าย…

“คุณอย่าเพิ่งมาแช่งผม!” เป่าหมิงเจิ้งเทียนตะคอกขัด คำพูดของเธอด้วยความโกรธ

“เปล่านะคะ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น” เฮ้อ เธอ รู้สึกว่าตัวเองถูกเข้าใจผิดเอามากๆ “ถ้าอย่างนั้นรบกวน ถามหน่อยได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ถึงได้ทำให้ คุณโมโหขนาดนี้?”

“ใต้เอ๋อเข้าโรงพยาบาลแล้ว!” น้ำเสียงของเป่หมิงเจิ้ง เทียนหนักขึ้น “ผมไม่สนว่าคุณจะใช้วิธีไหน รีบหาไอเด็ก โง่นั้นมาให้ผมให้ได้! ได้ยินไหม?”

พรีบ-กึก ทางนั้นวางสายไป

ใต้เอ่อ?

ทันใดนั้นกู้ฮอนก็นึกถึงโทรศัพท์สายนั้นของเป่หมิงโม่ ดูเหมือนจะเป็นใต้เอ่ออะไรนี้เหมือนกัน

จ้องโทรศัพท์ที่ดัง ตัด ตัด ตัด แล้วเหลือบมองเวลา
เธอที่กำลังง่วงมากจนอดไม่ได้ที่จะบ่น

“เป่ยหมิงโม่ไอ้คนเลว ปล่อยให้แม่ได้นอนหลับสบายๆ หน่อยก็ไม่ได้!”

ท้ายที่สุดเธอก็ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า

จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำเพื่อจักการกับตัวเอง

“คุณแม่..”

น้ำเสียงนี่นุ่มนวลดังมาจากข้างประตู

กู้ฮอนกำลังแปรงฟันอยู่ พูดพึมพำ “มีอะไรหยาง หยาง?”

เฉิงเฉิงยืนพิงอยู่ที่ข้างประตู เงยหน้าขึ้นมองกู้ฮอนอ ย่างจริงจัง

เสียงโทรศัพท์เมื่อกี้นี้ จริงๆแล้วเขาได้ยินมันหมดแล้ว

โดยเฉพาะตอนที่แม่พูดว่าเปหมิงโม่สามคำนี้ เขาก็อด ไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาจากเตียง

“คุณแม่จะออกไปข้างนอกหรอ? ผมเหมือนจะได้ยิน คุณแม่พูดว่าเป้หมิงโม่ไอคนเลว… เฉิงเฉิงถามขึ้น อย่างระมัดระวัง

“หือ?” กู้ฮอนแปรงฟันไม่ด้วย ฮึดฮัดพิมพำไปด้วย “เธอ ได้ยินแล้วหรอ?อุก….นั้นเป็นเจ้านายของ

แม่..อัก… ”

“โอ” ภายใต้ท่าทางที่ดูสงบของเฉิงเฉิงนั้น หัวใจดวงน้อยๆก็ยังอดไม่ได้ที่จะกระตุกเต้นรัวเหมือนกัน

“อื้อ…” กู้ฮอนพยักหน้า จากนั้นก็ฮึดฮัดแปรงฟันจน

เสร็จ

ล้างหน้าจนเสร็จ

เหลือบมองลูกชายที่ยังคงยืนอยู่ข้างประตูไม่ขยับไป ไหน

สงสัยขึ้นมา “มีอะไรหรอ หยางหยาง? โทรศัพท์ของ แม่ดังจนทำให้หนูตื่นใช่ไหม?”

เฉิงเฉิงส่ายหน้าอย่างเงียบๆ “คุณแม่จะออกไปข้าง นอกหรอ?” “อื้อ เจ้านายของแม่เขาหายตัวไป แม่จะต้องออกไป

ตามหาเขาหยางหยางจะต้องอยู่บ้านพักผ่อนเป็นเพื่อน

คุณยายนะ”

พูดไป เธอก็สวมกอดลูกชายไว้ และหอมแก้มเล็กๆ ของเขาด้วยความรัก

เฉิงเฉิงไม่กี่วันที่ผ่านมา ดูเหมือนจะค่อยๆชินกับการก อดๆหอมๆของกู้ฮอนแล้ว

อดไม่ได้ที่จะออดอ้อนในอ้อมกอดที่อบอุ่นและนุ่มนวล ของเธอ

นึกถึงภาพฉากที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของพ่อใน วันนั้น หัวใจของเฉิงเฉิงอดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดขึ้นมา
อิงอยู่บนไหล่ของกู้ฮอน เขาพูดเสียงเบา “คุณแม่ ครับ…พ่อของหยางหยางเป็นใคร?”

ที่เฉิงเฉิงถาม คือพ่อของหยางหยาง

กู้ฮอนสั่นไหวไปทั้งร่าง!

เกล็ดเลือดแข็งตัวขึ้นมาทันที

เธอก้มลงมองลูกชายตัวเล็กในอ้อมแขน

“ทำไมอยู่ๆถึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้นมาหละ?” น้ำเสียงของ เธอสั่นคลอนเล็กน้อย หัวเราและพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง “ในตอนที่หนูยังเด็ก ยังเด็ก อยู่นั้น แม่ก็เคยบอกแล้ว ไม่ใช่หรอว่าคุณพ่อของหยางหยางนั้นขึ้นไปอยู่บนฟ้า แล้ว?”

ก็ได้ เธอยอมรับ จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้อยากจะแช่งพ่อ ของหยางหยางแบบนี้เลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ