ตอนที่ 231 ไอติมตัวน้อย2

หยินปู้ฝันเบิกตาโตเหมือนไข่ห่าน ไหล่ตกอย่างหมดหวัง แล้วหัวเราะ “ไอ้หยา หยางหยางที่แสนดีของฉัน วันนี้นาย เป็นอะไรไป อย่าเย็นชาใส่ฉันแบบนี้สิ…คุณอาปู่ฝันทนกับ คนเย็นชาไม่ได้ มาเด็กดี ยิ้มหน่อย..”

เฉิงเฉิงเหลือบมองหยินปู้ฝัน ในที่สุดก็ได้ข้อสรุปที่เฉียบ

แหลมออกมา –

เขาเป็นคนที่นิสัยใจคอเหมือนกับหยางหยางทุกอย่าง ไม่ ได้เป็นโรคประสาทแต่ป่วยทางจิต

เฉิงเฉิงไม่สนใจการหยอกล้อของหยินปู้ฝัน แล้วเปิดถุงที่ เขาถือมา เมื่อครู่หยางหยางบอกว่าหิวไม่ใช่หรือไง เขาไม่ คิดจริงๆ ว่าตอนนี้เขาเองก็หิวเช่นกัน

ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรขึ้นได้ ลูกตามองไปที่ตู้เย็นอย่าง

รวดเร็ว –

ว่างเปล่า ไม่เห็นแม้แต่เงาของหยางหยาง เด็กคนนั้นไปซ่อนที่ไหนนะ

“หยางหยางหิวแล้วใช่ไหม” หยินปู้ฝันเห็นเขาเปิดถุงเพื่อ หาของกิน ก็ ยิ้มแล้วพยักหน้า “อิม ฉันก็ยังไม่ได้กิน ฉันก็หิว แล้วเหมือนกัน ดูสิ ฉันเอาของที่นายชอบกินที่สุดมาด้วยนะกุ้งมังกรออสเตรเลียยัดไส้ด้วยเผือกหวานไก่ตุ่น ปลาต้ม หม้อไฟหม่าล่า…”

เฉิงเฉิงมองหยินปู้ฝันที่หยิบอาหารออกมาจากถุงทีละ อย่างๆวางบนโต๊ะจนเต็ม

อาหารพวกนี้หยางหยางชอบกินที่สุดจริงๆ แต่บังเอิญว่า ทั้งหมดนี้เป็นของที่เขาไม่ชอบกิน

แววตาเขาปรากฏความเสียดาย สายตาของเฉิงเฉิงหันไป มองที่ข้าวเปล่า…

“โอ้ เกือบลืมแน่ะ กุ้งมังกรออสเตรเลียต้องกินกับโค้ก ฉัน จะไปหยิบที่ตู้เย็นนะ –

หยินปู้ฝันเพิ่งพูดจบ ก็หมุนตัวเดินไปทางตู้เย็น-

เฉิงเฉิงเครียดขึ้นมาทันที “ไม่ต้องหรอก…

แต่ก็ห้ามหยินปู้ฝันไม่ทันแล้ว มองเขาที่เปิดตู้เย็น โดยไม่ ลังเลอย่างตกใจ….

ทันใดนั้นเฉิงเฉิงก็รู้สึกถึงความล้มเหลว

“เห้ย ” หยินปู้ฝันตกใจอย่างแรง

จ้องในตู้เย็นอย่างตกใจ ร่างกายแข็งที่อเหมือนโดนฟ้าผ่า เขานิ่งชะงักไปพักใหญ่

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว ถึงแม้หยินปู้ฝันอาจจะเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น แต่เขายังคงถามด้วยเสียงมั่นคง “เป็นอะไรไป”

จากนั้น ร่างเล็กก็ลงมาจากโซฟา วิ่งไปหน้าตู้เย็น แล้วจ้อง

ไปที่ด้านใน “กก. เฉิงเฉิงฟันกระทบกันด้วยความหนาว

ดวงตามองตู้เย็นทีละชั้นๆที่ปกคลุมด้วยความเย็น เฉิงเฉิง ตัวแข็งที่อทันที

เฉิงเฉิงมองเด็กชายตัวเล็กที่บนใบหน้าเริ่มมีน้ำแข็งสีขาว บางๆเกาะอยู่อย่างไม่อยากเชื่อ-

น้องชายของเขาหยางหยาง ที่ตอนนี้กลายเป็นตั๊กแตนตัว เล็กที่โดนแช่แข็งไปแล้ว นั่งอยู่ในตู้เย็นไม่ยอมขยับ

ที่สำคัญก็คือ ในมือของเขาถือกล้วยแช่แข็งที่ถูกกัดไป แล้วครึ่งหนึ่ง…

“พระเจ้า” หยินปู้ฝันช็อกมาก มองเด็กน้อยที่ถูกแช่แข็งอยู่ ในตู้เย็น แล้วก็หันมามองเฉิงเฉิงที่อยู่ข้างๆ เขาขยี้ตาอย่าง ไม่อยากเชื่อ “ฉันตาลายหรือเนี่ย ฉันมองเห็นหยางหยางสอง คน ในตู้เย็นนั่นคงไม่ใช่รูปแกะสลักของนายหรอกนะ”

เฉิงเฉิงถอนหายใจ

หยินปู้ฝันพูดไป พลางยื่นมือเข้าไปในตู้เย็น อุ้ม”รูปแกะ สลักเล็ก”ที่ถูกแช่แข็งออกมา
แล้วก็ปัดเกล็ดน้ำแข็งบางๆบน”รูปแกะสลักเล็ก”ออกด้วย ทำทางดีดดิ้น “ว้าว เหมือนจริงมาก…เห้.”

ตอนที่หยินปู้ฝันพูดจบ ทันใดนั้นเขาก็เบิกตากว้าง มอง กล้วยที่เหลือครึ่งลูกในมือของ”รูปแกะสลักเล็ก “ตกดังตุ้บ”ลง บนพื้น

จากนั้นเสียงไอสำลักก็ดังขึ้นมาจากปาก”รูปแกะสลัก เล็ก” “แค่กๆๆ.”

หยินปู้ฝันเหมือนคนที่เห็นผี มองหยางหยางสลับกับเฉิง เฉิง แล้วกะพริบตาอย่างแรง

ในที่สุดหยางหยางก็ค่อยๆหายใจช้า ร่างกายหนาวสั้น เขายื่นแขนขาที่ถูกแช่แข็งออกมา “ไอ้หยา ในตู้เย็นหนาว มากเลย แสดงต่อไม่ได้แล้ว” เดิมที่เขาคิดจะแสดงเป็นรูป แกะสลักต่อจริงๆ

พอเห็นหยางหยางปลอดภัย เฉิงเฉิงก็โล่งอก แล้วพูด “ครั้งหน้าไม่ต้องเข้าไปแอบในตู้เย็นแล้ว ไอติมเนื้อคนไม่ อร่อยหรอกนะ”

หยางหยางกลอกตาใส่เฉิงเฉิง มองเขาที่พูดอะไรออกมา แบบนี้

ปากของหยินปู้ฝันกลายเป็นรูปตัวO มองสองพี่น้องกลับ ไปกลับมาอย่างไม่เชื่อสายตา นานพักใหญ่ถึงกลับมาพูดเสียงปกติ “พวกนาย..พวกนาย..”

หยางหยางยิ้มตาหยี มือเล็กตีแก้มหยินปู้ฝันอย่างไม่ เกรงใจ “โก่ คุณอาปู้ฝัน ทำไมต้องทำหน้าเหมือนเห็นผีด้วย ล่ะ”

“พวกนายเป็นพี่น้องฝาแฝดหรือ” ในที่สุดหยินปู้ฝันก็ เข้าใจ เขาหัวเราะเสียงดังลั่นทันที “ฮาฮา ฉันว่าแล้ว ว่า ทำไมหยางหยางถึงเปลี่ยนเป็นคนละคน ฉันนึกว่าโดนผีเข้า ร่างเสียอีก”

เฉิงเฉิงชมวดคิ้ว แล้วพูดย้อน “นายสิโดนผีเข้าร่าง”

จากนั้นเขาก็กลับไปนั่งที่โซฟา พิงโต๊ะน้ำชา หยิบข้าว เปล่าหนึ่งชามขึ้นแล้วค่อยๆกินอย่างช้าๆ

หยินปู่ฝันรีบอุ้มหยางหยางตามไป วางหยางหยางลงบน โซฟา ถามด้วยใบหน้าสงสัย “เห้ หยางหยาง ฝาแฝดของ นายชื่ออะไรหรือ”

สายตาหยางหยางถูกกลิ่นอาหารหอมๆดึงดูดไว้ทันที “ว้าว ดูแล้วมีแต่ของน่าอร่อย….” เหมือนเขาจะไม่มีเวลา สนใจหยินปู้ฝันแล้ว เหมือนคำที่กล่าวว่า ได้อาหารแล้วลืม เพื่อน

“เป่ยหมิงซีเฉิง” คนที่ตอบหยินปู้ฝันคือเฉิงเฉิง

“เป่ยหมิง นายแซ่เป่ยหมิงหรือ” หยินปู้ฝันทำท่าเหมือนค้นพบทวีปใหม่อีกครั้ง เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ฮาฮาซา นายคงไม่ใช่ลูกชายของเป่ยหมิงไม่หรอกนะ”

เฉิงเฉิงกลอกตาใส่หยินปู้ฝัน แล้วทำหน้านายปัญญาอ่อน

มาก”

หยางหยางหยิบตะเกียบขึ้น กินอย่างเอร็ดอร่อยเต็มที่ กิน เหมือนลืมกันไปแล้ว

หยินปู้ฝันมองสองพี่น้อง “จๆ ตอนที่พวกนายไม่พูด เหมือนกันมาก…ถึงว่าเมื่อฉันยังแยกไม่ออก…แต่ว่า ตอนนี้ฉันแยกออกแล้ว อีกคนคือนักกิน อีกคนคือผีขี้บ่น”

“นายสิเป็นนักกิน”

“นายสิเป็นผีขี้บ่น”

สองพี่น้องพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วก็กลอกตาใส่หยินปู้ฝัน อย่างพร้อมเพรียง