ตอนที่ 221 กลับบ้านคนเดียว2

“เอ่อ เจ้านาย ถ้าอย่างนั้นให้ผมลงไปตามคุณกู้ฮอนตอนนี้ เลยไหมครับ” จึงฮั่วแปลกใจเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรมีแต่ผู้ หญิงคอยไล่ตามเจ้านาย นึกไม่ถึงว่าเจ้านายจะเป็นคนใส่ ตามคุณกู้ฮอน

จึงฮั่วกำลังหมุนตัว เป็หมิงโม่ครุ่นคิดสักพัก ก็หยุดฉิงฮั่ว

ไว้ “ช่างเถอะ”

เมื่อคืนเธอร้องให้น่าสงสารขนาดนั้น และคงโกรธเรื่องที่ เขาตัดสิทธิ์บริษัทกู้ชื่อ เธอคงเจ็บปวดไม่น้อย ให้เธออยู่ เงียบๆคนเดียวดีกว่า

“ปล่อยข่าวออกไปหรือยัง” เขายึดตัวขึ้นจากเตียง รูปร่าง ที่เพอร์เฟคเหมือนแกะสลัก เดินลงมาจากเตียงอย่างโอหัง

ฉิงฮัวเห็นภาพแบบนี้จนชินตาไปนานแล้ว “เมื่อเช้านี้ ปล่อยออกไปแล้วครับ”

เป่ยหมิงโม่เดินไปที่ห้องอาบน้ำ พลางพูดต่อว่า “ส่งทีม รักษาความปลอดภัยไปจับตามองบริษัทกู้ชื่อ ป้องกันไม่ให้ คนของบริษัทกู้ซื่อสวนกลับ”

นิงฮั่วพยักหน้า “ผมจะรีบส่งทีมรักษาความปลอดภัยไป ทันทีครับ”
ในเมื่อตัดสิทธิ์บริษัทกู้ซื่อแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้บริษัทกู้ ชื่อทำเรื่องล้ำเส้น เป็หมิงโม่ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

เดินไปถึงประตูห้องอาบน้ำ ทันใดนั้นเป็หมิงโม่ก็นึกอะไร ออก ใช่แล้ว ไปตรวจสอบความสัมพันธ์ของกู้ฮอนกับบริษัท กู้ชื่อด้วยนะ”

“คุณกู้ฮอนไม่ใช่ลูกสาวนอกสมรสของกู้เชิงเทียนหรือ ครับ” ฉิงฮัวคิดว่าเขารู้เรื่องนี้มานานแล้ว

เป่ยหมิงโม่ทำหน้าขรึม เลิกมุมปากขึ้น “ฉิงฮัว ถ้านายเป็น เธอ เหตุการณ์แบบไหนถึงทำให้นายเกลียดจนอยากทำลาย บริษัทกู้ชื่อ ”

สถานการณ์ของบริษัทกู้ซื่อ จริงๆแล้วเขารู้ดีอยู่แก่ใจ อีก ทั้งครั้งนี้บริษัทกู้ซื่อยังถูกตัดสิทธิ์ ไม่มีโครงการ”หยิงที่จะ ช่วยชีวิตไว้แล้ว เกรงว่าอีกไม่นานบริษัทกู้ชื่อคงแตกสลายไม่ เหลือชิ้นดีแน่

ดังนั้น เมื่อคืนตอนที่เธอพูดให้เขาตัดสิทธิ์ของบริษัทกู้ชื่อ เธอเองก็คงรู้ดี ว่านี่เป็นการทำลายบริษัทกู้ซื่ออย่างแน่นอน

ฉิงตัวที่เพิ่งจะเข้าใจ ที่แท้คุณกู้ฮอนให้เจ้านายตัดสิทธิ์ บริษัทกู้ชื่อนี่เอง แต่ว่าตอนแรกคุณกู้ฮอนอยากให้บริษัทกู้ชื่อ เข้ารอบไม่ใช่หรือ แล้วทำไมจู่ๆ..ฉิงฮัวไม่กล้าถามมาก เขารีบตอบรับ “ครับเจ้านาย ผมจะรีบตรวจสอบโดยเร็ว ครับ”
เป็หมิงโม่พยักหน้า จากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

คนเดียว..

…

กู้ฮอนออกมาจาก [โรงแรมรัก) แล้วโบกรถคันหนึ่ง เธอที่กำลังคิดไม่ตกอยู่นั้น รีบกลับไปที่บ้านเช่าหลังใหม่ ตอนที่เธอกำลังไขประตูห้องนั้น ก็มีเสียงดึกๆ หมูทั้งตัวใหญ่ตัวเล็กสองตัวกลิ้งออกมาจากประตู… กู้ฮอนมองตาโต ไม่ๆ ไม่ใช่หมูนี่ แต่เป็นหยินปู่ฝันที่กำลัง กอดหยางหยางอยู่กลิ้งออกมา

เดิมที่ตัวของหยินปู้ฝันพิงกับประตูอยู่ เพราะอยู่ๆก็เสีย สมดุล ดังนั้นหัวเขาเลยกระแทกลงบนพื้น แต่เพราะหยาง หยางอยู่ในอ้อมกอดของเขาเลยไม่เป็นอะไร

กู้ฮอนขมวดคิ้ว เหลือบตาลงมองคนตัวใหญ่และตัวเล็ก ที่นอนขวางอยู่ตรงคานประตู ถ้าเธอไม่ได้ดูผิดไปหยินปู่ฝันนี้ อุ้มลูกชายของเธอนอนเฝ้าประตูตลอดทั้งคืนเลยหรือ

เธอเตะร่างของหยินปู้ฝันอย่างไม่พอใจ “ลุกขึ้น” หยินปู่ฝันลูบหัวที่เจ็บ ตายังหลับอยู่ และร้องตะโกนออก

มา

“โอ้เฮ้ยไอ้คนไหนกล้ามาทำลายฝันดีของฉัน…
เพิ่งพูดได้ครึ่งประโยคเงาร่างผอมบางก็ปรากฏขึ้นใน ดวงตาสะลึมสะลือของเขา เขาขยีตา แล้วจ้องเขม็ง “เฮ้ย หวี กู้ฮอน ไม่สิ กู้ฮอน”

หยางหยางก็ถูกปลุกให้ตื่น พอได้ยินชื่อของแม่ ก็เด้งตัว ขึ้นจากอ้อมกอดของหยินปู่ฝัน พยายามลุกขึ้นยืน เท้าทั้งสอง ข้างเหยียบหน้าอกของหยินปู้ฝัน เด็กน้อยอ้าแขนออกแล้ว หันไปยิ้มตาหยีให้กับกู้ฮอน “แม่ กลับมาแล้วหรือ”

พอเห็นใบหน้าเล็กแสนน่ารักของลูกชาย ก็เหมือนว่า ความเหนื่อยล้าจากเมื่อคืนได้สลายหายไปในทันที กู้ฮอนอุ้ มลูกชายไว้ในอ้อมกอด “เด็กดีหยางหยาง แม่กลับมาแล้ว นะ ทำไมลูกไม่เข้าไปนอนในห้องดีๆล่ะจ๊ะ”

เธอลูบลูกชายที่ท่าทางนอนได้ไม่เต็มอิ่มด้วยความสงสาร เธออุ้มลูกชายเดินข้ามร่างของหยินปู้ฝันที่นอนอยู่บนพื้น แล้วตรงไปยังห้องนอน

“หยางหยางรอแม่กลับมาไง เมื่อคืนแม่ไปไหนมาหรือครับ ได้เจอคุณพ่อไหม” มือเล็กที่ขาวนุ่มของหยางหยางลูบ ใบหน้าแม่ “แม่ท่าทางเหมือนจะเหนื่อยมากเลยนะครับ”

“ทำไมจู่ๆก็ถามเรื่องพ่อขึ้นมาล่ะ” กู้ฮอนขมวดคิ้ว

กอดลูกชายแล้วนั่งลงบนโซฟา

หยินปู้ฝันลูบหน้าอกที่เจ็บ แล้วลุกขึ้นนั่ง เหลือบมองสองแม่ลูกอย่างคับแค้นใจ “ไม่เป็นห่วงฉันสักหน่อยหรือไง ฉันก็ รอทั้งคืนเหมือนกันนะ”

สายตาของสองแม่ลูกหันไปมองหยินปู้ฝันพร้อมกัน

หยางหยางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเหมือนจะก่อเรื่องวุ่นเอาไว้ “แม่ คุณอาปู่ฝันบอกว่าเมื่อคืนแม่หายตัวไป ผมเป็นห่วงมาก ก็เลย…บอกชื่อจริงของแม่กับเขาไปแล้ว…คนนั้น…..และ ให้เขาช่วยโทรหาพ่อ ให้พ่อไปตามหาแม่…ดังนั้นดัง นั้น….

“ดังนั้น คุณปู่ฝันของลูกเลยรู้ความจริงเรื่องเราสองแม่ลูก แม้กระทั่งเรื่องพ่อของลูกก็รู้หมด ใช่ไหม” กู้ฮอนพูดต่อว่า ยาง

หยางหยางทำแก้มป่อง พยักหน้าอย่างหวาดกลัว

“ฮอนฮอน เธอจะไปบ่นหยางหยางก็ไม่ได้นะ สอนให้ลูก พูดโกหกมันไม่ถูก” หยินปู่ฝันลุกขึ้น เขาที่นั่งพิงประตูทั้งคืน จนปวดหลังไปหมด จึงเดินมานอนอย่างสบายบนโซฟาอย่าง หน้าตาเฉย

กู้ฮอนขมวดคิ้ว ยื่นเท้าออกไปเตะหยินปู้ฝัน “หยินปู้ฝัน เรียกชื่อดีๆไม่ได้หรือไง เลิกเล่นลิ้นกับฉันได้แล้ว ฉันจะสอน ลูกยังไงมันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง”

“แหะๆ เรียกเธอว่าฮอนฮอนก็น่ารักดีออก..” หยินปู้ฝันหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ เขามองกู้ฮอนแล้วเลิกคิ้ว และหลอก ถาม “จ้า เมื่อคืนเธอไปเล่นกีฬานอกบ้านมาใช้ไหม”

คำพูด “เล่นกีฬานอกบ้าน” ของหยินปู้ฝัน ดูคลุมเครือ

อย่างมาก