ตอนที่ 210 อดีตที่ยากเกินรับได้

“ใครคะ?” คนรับใช้ของบ้านตระกูลกู้ออกมาเปิดประตู จ่า หญิงสาวที่เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำคนนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ

กู้ฮอนผลักประตูอย่างแรง ก่อนเดิมดุ่มๆ เข้าไปข้างใน อย่างโกรธจัด

ทิ้งคนรับใช้คนนั้นรีบเดินตะโกนไล่หลังเธอมา “นี่คุณ คุณ เข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ไม่ได้นะ”

ภายในบ้านตระกูล กู้ หยุนฟืนในชุดนอนที่เพิ่งเปลี่ยนเสร็จ กำลังเตรียมตัวเข้านอนพร้อมกู้เชิงเทียน

ทันใดนั้น เสียงกระแทกของประตูดัง ปัง

ประตูถูกแรงกระแทกอย่างแรงจนเปิดออก

หนูฟืนเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ มองเห็นกู้ฮอนยืน ตระหง่านอยู่ตรงประตู เนื้อตัวสะบักสะบอม ร่างกายที่เปียก ปอนนั้นยังมีน้ำที่ยังหยดลงบนพรมหนานุ่มนั้น เธอตะโกน เรียกหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ “ฮอนฮอน ลูกมาได้ไง เนี่ย?”
คนรับใช้ยืนนิ่งอยู่ตรงประตู ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความ ขลาดกลัว “ประทานโทษค่ะ คุณท่าน คุณนาย อิฉันห้ามเธอ ไม่อยู่จริงๆ”

หยูพื้น โบกมือไปมาอย่างรำคาญ “ช่างเถอะ เธอออกไป ก่อน” คนรับใช้ทำตามคำสั่งนั้น

คำว่า ‘คุณนาย” ที่คนรับใช้เรียกนั้น ท่าให้สีหน้าขอ งกู้ฮอนยิ่งซีดเผือดไปกว่าเดิม

หยดน้ำฝนไหลย้อยลงมาตามเส้นผมของหญิงสาว ก่อนจะ ไหลผ่านไปทุกอณูผิว ความหนาวเหน็บ ประหนึ่งน้ำเย็นเยือก ที่แทรกเข้าไปในกระดูก แผ่กระจายความหนาวไปทั่ว ร่างกายเธออย่างฉับพลัน!

เธอก้าวขาอันหนักอึ้งนั้น เดินเข้าไปหาหยูฟื้นทีละก้าว อย่างยากเย็นแสนเข็ญ

“กู้ฮอน ลูกคนนี้นี่ยังไงนะ อยู่ดีๆ โผล่มากลางดึกแบบนี้ จะ มาหาเรื่องกันหรืออย่างไร? เนื้อตัวก็เปียกปอนไปหมด! ห้าม ทำพรมของฉันสกปรกนะ!” กู้เชิงเทียนลุกขึ้นนั่งบนเตียง และ จ้องมองไปที่กู้ฮอน

เธอไม่แม้แต่ชายตาไปสนใจกู้เชิงเทียนเลยสักนิด รีบเดิน ไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหนูฟื้นในชั่วพริบตา

กวาดตามองผู้หญิงที่เธอเรียกว่าแม่ มาตลอดยี่สิบกว่าปีคนนี้ ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด!

ยูฟินที่ตอนนี้มีใบหน้าที่ร่วงโรยไปตามอายุ สีหน้าที่ เปี่ยมไปด้วยความเมตตานั้น น้ำเสียงที่ฟังดูใจดีและอ่อน หวานนั้น….ล้วนเป็นสิ่งที่เธอเคยรักและหวงแหน บัดนี้ กลับ มาบอกว่า ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ!

“ฮอนฮอน ลูกเป็นอะไรไป? ดูลูกสิเปียกไปทั้งตัวแล้วเนี่ย รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้..*

เพี้ยะ!

หยูฟันพูดยังไม่ทันจบ กลับต้องผงะ กับฝ่ามือที่ตบมาที่ แก้มของเธอ เต็มแรงอย่างไม่คิดไม่ฝัน!

กู้เชิงเทียนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับเบิกตาโพลง ด้วยความ ตกใจสุดขีด “แกเป็นอะไรของแก ทำไมถึงได้ตบหน้าแม่ของ ตัวเอง?!”

“ฮอนฮอน ลูก..” หนูฟื้นจับแก้มตัวเองอย่างไม่เชื่อใน สิ่งที่เกิดขึ้น

“คุณหุบปากไปเลย!” กู้ฮอนตะคอกกลับด้วยน้ำเสียงที่ เกรี้ยวกราด สายตาเธอไม่เคยเย็นชาเท่านี้มาก่อน “คุณหยุด เสแสร้งแกล้งเรียกฉันว่าฮอนฮอนสักที! เพราะทุกครั้งที่คุณ เรียกฉันแบบนั้น มันทำฉันรู้สึกสะอิดสะเอียน! ที่ฉันตบคุณไป เมื่อสักครู่นี้ เพื่อเตือนสติคุณ อยากรู้ว่าคุณจะแสดงละครไปถึงเมื่อไหร่กันแน่?!”

ยูฟินขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ส่ายหัวไปมาอย่างขลาด กลัว พร้อมน้ำตาไหลพรากมาเป็นทาง “ฮอนฮอน แม่ไม่รู้ว่า ลูกกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? ลูกเป็นอะไรไป..”

“ฉันเป็นอะไรไปงั้นเหรอ?” กู้ฮอนหัวเราะออกมา ด้วยน้ำ เสียงที่ฟังดูแย่กว่าเสียงร้องไห้เสียอีก นิ้วมือที่เยือกเย็นสั่น ระริก “5ปีก่อน ตอนที่ชีวิตของคุณเหมือนแขวนอยู่บนเส้น ต้ายนั้น ใครที่พยายามช่วยคุณอย่างสุดกำลัง? คือผู้ชาย ที่นอนอยู่ข้างคุณคนนี้หรือเปล่า หรือเป็นใครคนใดคนหนึ่ง ที่อาศัยอยู่ในบ้านตระกูลกู้หลังนี้? ไม่ใช่! ไม่ใช่ใครทั้งนั้น! แต่คือฉัน กู้ฮอนคนนี้ต่างหาก คือฉันที่ยอมสละชีวิตวัยเยาว์ ของตัวเอง ขายความสุขของตัวเองเพื่อช่วยชีวิตคุณไว้..”

น้ำตาไหลอาบใบหน้าอันขาวซีดนั้นอย่างเงียบเชียบ

เธอชี้หน้าหนู ฟืน พร้อมเสียงสะอึกสะอื้น “ตอนที่คุณถูกมัด ไว้บนไม้กางเขน ในสภาพที่บอบซ้ำไปทั้งร่างนั้น คือใครที่ ยอมขายเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อช่วยคุณไว้? ก็ยัง เป็นฉัน กู้ฮอนคนนี้! แต่ที่จริงแล้ว….ฉันไม่ได้แซ่กู้! แท้จริง แล้ว ฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณเลยด้วยซ้ำ! ใช่ไหม?!”

หนูฟื้นหลบตาทันที

กู้ฮอนมีสีหน้าที่เฉยขาและซีดเซียว
แปะ แปะ แปะ

เสียงปรบมือสามครั้งดังขึ้นจากประตู

“ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

หย่วนชูผิงในชุดเดรสสีด่าตัวเดิม รองเท้าส้นสูงที่เปียก เล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเพิ่งกลับมาเหมือนกัน เธอเดินข้ามธรณี ประตูเข้ามาในบ้าน ด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม “โถๆ หยู ฟืน คิดไม่ถึงเลยว่า ลูกสาวของเธอจะบุกมาถึงบ้านเร็วขนาด นี้….โอ๊ะ ไม่ใช่สิ เกือบลืมไปเลย กู้ฮอนไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเธอ!”

เพียงหยูฟืนเห็นหน้าหย่วนซู่ผิงเท่านั้น ก็เลือดขึ้นหน้าทันที “คนแช่หย่วน เธอจะใช้กลอุบายอะไร เพื่อยุยงให้เราสองคน แม่ลูกผิดใจกันอีกล่ะ?”

“ฉัน ใช้กลอุบายงั้นเหรอ?” หย่วนซู่ผิงยิ้มอย่างเย็นชา จาก นั้นก็ล้วงหยิบโทรศัพท์ที่มีคลิปเสียงนั้นขึ้นมา “หยูฟืน ตั้งใจ ฟังให้ดีๆ ล่ะกัน จะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่ใช้กลอุบาย!”

หลังจากที่คลิปเสียงนั้นจบลงไป ใบหน้าของหยูฟินก็ซีด เป็นไก่ต้มด้วยความตกใจ! “หย่วนซู่ผิง ทำไมเธอถึงมีคลิป เสียงนี้อยู่ในมือ?”

“ซึ่ม! คิดไม่ถึงล่ะสิ? ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เธอทำได้เด็ด ขาดแบบนั้น ยังจำพี่จาวคนที่มาขอเงินกับเธอวันนี้ได้มั้ย?เขาก็คงคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะโดนเธอปฏิเสธ”

เมื่อหยูฟันได้ยินชื่อ “พี่จาว” สองค่ำนี้ ก็รีบหลบตา เพราะพี่ จาวคือนักเลงคนหนึ่ง ที่ร่วมกันจัดฉากการจับตัวเรียกค่าไถ่ ในวันนั้น!

หนูฟืนคิดไม่ถึงเลยว่า พี่จาวจะแอบอัดเสียงเหตุการณ์ใน วันนั้นเอาไว้เพื่อไว้แบล็กเมล์เธอ เผอิญมาประจวบกับช่วง บ่ายวันนี้ ตอนที่หย่วนซู่ผิงและกู้เชิงเทียนเซ็นหนังสือข้อ ตกลงการหย่าพอดี ยูฟินคิดว่า ได้ถีบหัวส่งคนที่เป็นภัยต่อ ตัวเองที่สุดไปได้สำเร็จแล้ว จึงคิดว่าไม่จำเป็นต้องทน ต่อ การขู่กรรโชกจากพี่จาวอีกต่อไป

หย่วนซู่ผิงมองหนูฟื้นด้วยความเคียดแค้น “ยังดีที่ฉันไป เจอเข้าพอดี ฉันเลยจ่ายไป2แสนหยวน (ประมาณ1ล้านบาท) เพื่อซื้อคลิปเสียงนี้มา!”

หย่วนซู่ผิงรู้สึกโกรธ ที่เธอไม่เจอกับพี่จาวให้เร็วกว่านี้ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น หยูฟันก็ไม่สามารถใช้กู้ฮอนเป็นเครื่อง มือ เพื่อชิงโครงการ “หยิง’ มาครองได้สำเร็จแน่ และสิ่งที่ ทำให้เธอยิ่งปวดใจก็คือ สามีที่ร่วมเรียงเคียงหมอนมานาน กว่า20ปี กลับทอดทิ้งเธอไปอย่างไร้เยื่อใย เพียงเพื่อผล ประโยชน์!

“กู้ฮอน เธอเห็นธาตุแท้ของคนที่เธอเรียกว่าแม่คนนี้ ชัดเจนหรือยัง?” หย่วนซู่ผิงยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันล่ะสงสารเธอจริงๆ เลย แม่ที่เธอรักและเคารพมานานกว่า20ปี ที่แท้ เขาก็แค่หลอกใช้เธอมาดลอด!”

กู้ฮอนรู้สึกว่าร่างที่เปียกโชกนี้ เย็นเยือกเป็นพิเศษ.

หยูฟินยินมือไป หวังจะจับมือของกู้ฮอน กลับโดนเธอ เบี่ยงหนี “ฮอนฮอน ฟังแม่พูดก่อนนะลูก ตลอด5ปีที่ผ่านมานี้ แม่ไม่ได้ต้องการหลอกใช้ลูกเพียงอย่างเดียวนะ..”