ตอนที่ 198 เป่หมิงโม่กับเรื่องที่ไม่คาดคิด1

ภัตตาคารยังคงเหมือนเดิมเช่นวันนั้น กิจการยังขายดีเป็นเท น้ำเทท่า

“เจ้านายครับ ต้องจองห้องส่วนตัวมั้ยครับ” ฉิงฮัวถาม ด้วยเสียงเบาๆ

เขามองกวาดสายตาผ่านๆ ไปที่บรรดาผู้คนมากมายใน ห้องโถง มีลูกค้านั่งแทบทุกโต๊ะ

คิ้วขมวด โดยไม่รู้ตัว เขายกมือขึ้นมาปิดจมูกตาม สัญชาตญาณ โรคขี้กลัวเชื้อโรคของเขาทำให้เขาไม่ชอบที่ ๆ มีคนเยอะ

คิ้วของเขาบีบรัดแน่น ขณะมองภาพห้องโถงที่คึกคัก มีแต่ ความผิดหวัง ที่เคยมาที่นี่ผุดขึ้นมาไม่หยุด

ถึงแม้ว่าภัตตาคารร้านอาหารฉงชิ่งจะมีชื่อเสียงโด่งดัง มากในเมืองA แต่สำหรับเขาแล้ว ก็เป็นแค่เพียงร้านอาหาร ธรรมต่างๆร้านหนึ่งเท่านั้น

จะมาเทียบกับคนที่มีสถานะสูงส่ง อย่างเขาได้อย่างไร

และอีกอย่าง เขาไม่ชอบกินเผ็ด ที ดูเถอะว่าที่นี่อากาศเป็น

พิษจะตาย
ไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลจิตดลใจให้เขามาที่นี่ ผีหลอกแน่ ๆ

“จองห้องที่หรูที่สุด” น้ำเสียงของเขามีความทนไม่ไหวจน

ต้องขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

หน้าผากฉิงฮัว มีเหงื่อผุดออกมา ไม่รู้ว่าทำอะไรให้เจ้า นายไม่พอใจ จึงรีบรับคำสั่งว่า “ครับ ผมจะรีบไปจองเดี่ยว

นี้”

ในขณะที่ฉิงฮัวหมุนตัวเพื่อที่จะไปจองห้อง เป่หมิงโม่ก็อต ไม่ได้ที่จะกวาดสายตามองไปที่ห้องโถงอีกรอบ ในแววตา เหยียดหยามดูถูกนั้น อยู่ๆก็ถูกร่างของหญิงสาวคนหนึ่งทำ เขาตกตะลึง

สามวินาทีเต็ม ดวงตาของเป่ยหมิงโม่ หรี่ตาจ้องมองอย่าง รวดเร็วด้วยความตกใจ

สายตาเยือกเย็นสาดออกมา แล้วพูดสามคำที่ดุดันหนัก แน่น “ไม่ ต้อง แล้ว”

ฉิงฮัวแปลกประหลาดใจ มองไปตามสายตาของเจ้านาย เมื่อเขามองไปที่โต๊ะข้างหน้าต่าง ใบหน้าที่กำลังยิ้มสดใส ของคุณกู้ตอนนั้น ฉิงฮัวถึงกับเหงื่อแตกพลัก

เมื่อต้องเจอกับความเป็นกันเองของหลิวเจ๋อเฉิง กู้ฮอนจึง ได้แต่ฝืนยิ้มเจื่อนๆ

หลิวเจ๋อเฉิงกินจนเหงื่อท่วมไปทั้งตัว ยิ้มจนมองแทบไม่เห็นตาแล้ว แล้วก็ยังเล่าต่อไปด้วยความสนุกสนาน

“ฮอนครับ ไม่รู้เมื่อไหร่ถึงจะได้พบพ่อกับแม่ของคุณ” กู้ฮอนอึ้งไปเล็กน้อย “เอ่อ เรื่องนี้ ”

“เหอะ ๆ หลิวสุ่ยเคยบอกผมว่า คุณเป็นลูกสาวนอกสมรส ผมคิดว่าพ่อกับแม่คุณคงไม่ขัดขวางเรื่องที่พวกเราจะอยู่ด้วย กันนะ อย่างนี้ทุกคนก็สามารถรีบปรึกษากันเพื่อหาฤกษ์งาม ยามดี เพื่อจัดงานให้พวกเราสองคน คุณว่าไง” หลิวเจ๋อเฉิง พูดอย่างมีเหตุมีผล

กู้ฮอนถลึงตาโต เหมือนไม่เข้าใจคำพูดของหลิวเจ๋อเฉิง “มันจะเร็วเกินไปมั้ย”

ในเมื่อ คืนนี้พวกเขาเพิ่งได้พบกันครั้งแรก

“ไม่หรอกครับ” หลิวเจ๋อเฉิงสายศีรษะอย่างไม่เห็นด้วย “บางคนรักกันมานานแต่สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน บาง คนใช้เวลาเพียงแค่วินาทีเดียว ก็รักกันไปตลอดชีวิต ฮอน ผมรู้สึกว่าคุณคือคู่แท้ของผม ตอนนี้ผมแทบทนรอต่อไปไม่ ไหวแล้ว ที่จะใช้ชีวิตอันสวยงามในอนาคตร่วมกัน ใน อนาคตอันใกล้นี้ ลูกของเราก็จะค่อยไปเกิดมา ลูกๆ จะชอบ กินเผ็ดเหมือนพวกเรามั้ยนะ โอ้โหแค่คิดก็รู้สึกมหัศจรรย์ แล้ว ช่างกระปรี้กระเปร่าหัวใจจริง ฮอน คุณคิดว่าลูกจะ หน้าตาเหมือนคุณหรือเหมือนผม”
หลิวเจ๋อเฉิงใบหน้าเคลิบเคลิ้ม เหมือนกำลังตกอยู่ในภาพ ที่ตนเองวาดฝันไว้อย่างสวยงาม

ในขณะที่กู้ฮอนกำลังอึ้งอยู่นั้น ยังไม่ทันมีปฏิกิริยาอะไรกับ คำพูดของหลิวเจ๋อเฉิง อยู่ ๆ ก็มีลมที่เยือกเย็นพัดผ่านมา

หล่อนห่อตัวตามสัญชาตญาณ

วินาทีถัดมาเสียงน่ากลัวแหบพร่า ที่เหมือนดังมาจากนรก

ก็ทะลุผ่านอากาศมา

“ผมว่าเหมือนหมู”

ทำลายภาพที่หลิวเจ๋อเฉิงวาดฝันอย่างสวยงาม

กู้ฮอนหัวใจเต้นรัวแรง ชำเลืองมอง ใบหน้าหล่อเหลา คมคายที่ไม่ได้เห็นมานานเข้ามาในสายตา หล่อนยังคง ถลึงตาโตด้วยความตื่นตกใจ

คนบ้าอำนาจอย่างเป่หมิงโม่ ยืนตระหง่านอยู่ต่อหน้ากู้ ฮอน และหลิวเจ๋อเฉิง

แผ่นหลังของฉิงฮัว เต็มไปด้วยเหงื่อ เขารีบลากเก้าอี้แทน เจ้านายตัวเอง

เปหมิง โม่ใบหน้าเยือกเย็น นั่งลงมาเหมือนซอมบี้ที่ตัว

แข็งที่อ

กู้ซอนใบหน้าขาวซีด
“เหมือนหมู อะไรเหมือนหมู” หลิวเจ๋อเฉิงที่ถูกเป่า หมิง โม สวนขึ้นมากลางปล้องจนตกใจ ถามขึ้น

“พูดถึงลูกของคุณ” เป็หมิง โม่ยักคิ้ว น้ำเสียงเย็นชาลอด ไรฟันออกมาทีละคำ “ว่าเหมือนหมู”

“หมู” วินาทีนั้นหลิวเจ๋อเฉิงโกรธจนหน้าแดง ดวงตาที่ เดิมที่หรี่เล็กอยู่แล้ว “แกเป็นบ้าทำ ไง ไม่เห็นรึไงว่ากำลัง รบกวนการทานอาหารของผมกับแฟน รีบไสหัวไปเลย”

ใบหน้าหล่อเหลาของเป่ยหมิงโม่ เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที หรี่ตาขบกรามแน่น “ปากดีจริงนะ” ตายังไม่ทันได้ลืมเลย ฉิงตัวช่วยมันเปิดลูกตาหน่อยสิ”

กู้ฮอนตื่นตกใจ ความหมายของเหมิงโม่คือ กำลังเตือน หลิวเจ๋อเฉิงว่าไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือ

หล่อนยังไม่ทันได้ห้ามปราม ฉิงฮัวก็มือไวตาไวจับหน้า ของหลิวเจ๋อเฉิงไว้แน่น แล้วหยิบจานซอสพริกมา

เสียงดัง “ผัวะ” ราดลงบนตาเล็กของหลิวเจ๋อเฉิง

“โอ๊ย” เสียงร้องเหมือนหมูถูกเชือดดังออกมา สะกดทุก สายตาที่อยู่ในห้องโถงนั้นให้หันมามอง

“เฉิงเจ๋อ” กู้ฮอนร้องเรียกชื่อเขาออกมา

เป่ยหมิงโม่สีหน้าคร่ำเคร่งขึ้นอีก มือคว้าทัพพีตักน้ำซุป ร้อนๆ หันศีรษะไปทางหน้าหลิวเจ๋อเฉิง แล้วคว่ำลงไป
เคาะที่หน้าผากของหลิวเจ๋อเฉิง ท่าทางที่งามสง่า แต่นิ้ว มือนั้นกลับรุนแรงทรงพลัง

“แหกตามองชัดๆว่าฉันเป็นใคร ยังกล้าบอกให้ฉันไสหัว ไปอีกมั้ย”

“ใคร …” ดวงตาของหลิวเจ๋อเฉิง ถูกซอสพริกทำให้ปวด แสบปวดร้อน ภาพตรงหน้าเลือนราง แล้วยังถูกฉิงฮั่วกดทับ ร่างไว้ไร้หนทางขัดขืน ทัพพีที่ร้อนระอุตีลงไปที่หน้าของเขา นั้นคือความเจ็บปวด น้ำตาก็ไหลออกมา

“พอแล้ว” กู้ฮอนตะโกนพร้อมยืนขึ้นมา รีบเดินไปด้าน หน้าหลิวเจ๋อเฉิง คว้าทิชชูเปียกบนโต๊ะมา ปัดทัพพีของเป่ห มิง โม่ออก แล้วช่วยหลิวเจ๋อเฉิงเช็ดซอสพริกออก

ตั้งแต่ต้นจนจบ หล่อนไม่ได้ชายตามองเป่หมิง โม่เลยสัก

นิด

หลิวเจ๋อเฉิงน้ำตาไหลไม่หยุด ร้องไห้อย่างน่าเวทนาเบาๆ ดึงดูดความสนใจของลูกค้าในร้านไม่น้อย

มีบางคนแอบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอ

ฉึงฮัวเห็นดังนั้น จึงรีบปล่อยมือจากหลิวเจ๋อเฉิง แล้วรีบ เอาตัวไปบังเหมิงโม่ไว้ไม่ให้พวกที่แอบถ่ายได้เห็น แต่คน ที่มีร่างสูงใหญ่อย่างเขา ท่าทางน่าเกรงขาม ทำให้พนักงาน

ต้อนรับไม่กล้าเข้าใกล้เขา