ตอนที่ 157 คุณนี่มันร้ายนัก2

ตอนที่ 157คุณนี่มันร้ายนัก2

ซูยิ่งหวั่นยิ้มให้หล่อน ทำให้หล่อนรู้สึกดีอย่างตกตะลึง หล่อนค่อยๆเดินมาหยุดตรงหน้ากู้ฮอน ยิ้มด้วยความอ่อน หวาน ทำไมโม่ไม่ให้คุณค้างที่นี่ล่ะ ดึกขนาดนี้แล้ว ให้ผู้ หญิงกลับไปคนเดียวเพียงลำพังแบบนี้ ไม่สมควรเลย จริงๆ!”

กู้ฮอนเงยหน้ามองขึ้น ดูท่าทีของซูยิ่งหวั่น จู่ๆก็รู้สึก สงสัยขึ้นมา ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ที่สามารถอยู่ เคียงข้างโม่ได้นานถึงสิบปี และสามารถอยู่กับเขา

ได้ต่อหลังจากที่เลิกกันไปแล้ว?

“คุณซูครับ หรือว่าให้ผมไปส่ง…

ฉิงฮัวยังพูดไม่ทันจบ ซูยิ่งหวั่นก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน “ไป ส่งคุณกู้เถอะ โม่ยังต้องให้ฉันไปหา”

คำพูดของซูยิ่งหวั่น ทำให้ฉิงฮัวเข้าใจขึ้นมาทันที แต่เจ้า นายให้เขาไปส่งคุณนา ฉิงฮัวไม่กล้าขัดคำสั่ง

“ขอโทษครับคุณซู เจ้านายให้ผมไปส่งคุณกลับบ้าน ผม ต้องทำตามหน้าที่ครับ ส่วนคุณกู้…” เขามองไปที่กู้ฮอน ก็ ขึ้นรถมาด้วยเลยครับ เดี่ยวผมส่งคุณซูเสร็จไปส่งคุณต่อ”

สีหน้าของซูยิ่งหวั่นนิ่งไปทันที ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่า

ไหร่นัก

กู้ฮอนขมวดคิ้วขึ้น แต่ไม่ได้ตกใจที่เป่หมิงโม่ตัดขาดกับซูยิ่งหวั่น

“ไม่เป็นไรค่ะ” หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “คุณไปส่ง คุณซูกลับบ้านเถอะ”

ลมหนาวพัดมาในยามค่ำคืน ทำให้หล่อนรู้สึกหนาวจน ยกมือขึ้นกอดแขนตัวเองไว้ จากนั้นรีบเดินออกไป

ซูยิ่งหวั่นยืนมองดูกู้ฮอนที่เดินออกไป ยิ่งมองออกไปยิ่ง มิด สุดท้าย หล่อนอดใจไม่ไหวที่จะตะโกนพูดทิ้งท้าย “กู้ ฮอน ฉันไม่ต้องการความเห็นใจจากเธอ! เพราะยังไงแล้ว ความสุขชั่วคราว ก็เป็นเพียงแค่ชั่วคราวตลอดไป…”

กู้ฮอนหยุดชะงักลง ไม่หันกลับไป ขมวดคิ้วแน่น เดินหาย

ไปไหนความมืด…

เมื่อกลับถึงบ้าน

กู้ฮอนไม่กล้าเปิดไฟกลัวว่าจะทำให้ลูกตื่น

แต่กลับไปเตะโดนอะไรบางอย่างนิ่มๆแถวสวิตช์ไฟ

หล่อนตกใจขึ้นมารีบเปิดไฟทันที

แต่กลับพบว่าสิ่งนั้นคือเฉิงเฉิงที่นอนขดตัวอยู่!

เขานอนหลับสนิท แต่คงรู้สึกถึงแสงไฟที่เปิดขึ้น จึง ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“คุณพระ ลูกน้อยของแม่.”

หล่อนสะอื้นคัดจมูกขึ้นมาทันที ก้มลงไป อุ้มลูกขึ้นมาก อดไว้ในอ้อมอก

“คุณแม่ กลับมาแล้วหรือครับ” เฉิงเฉิงซบอกแม่กอดเข้าไปอย่างแนบแน่น สะลึมสะลือคิดว่าตัวเองฝันไป

“เด็กน้อย! เคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าให้นอนหลับพักผ่อน ดีๆ?” หล่อนพูดสะอื้น “ถ้าแม่ไม่กลับมา ลูกก็จะนอนรออยู่ ที่ประตูจนเลยงั้นเหรอ?”

เฉิงเฉิงสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมอกแม่ รู้สึก สบายใจ พูดขึ้นด้วยความดีใจ “เฉิงเฉิงรอให้แม่พาน้อง ชายกลับบ้าน

น้ำตาหนึ่งหยด ไหลลงมาที่หน้าหล่อน

กอดลูกชายไว้แนบแน่น เวลานั้น หล่อนตัวสั่นไปทั้งตัว

“ลูกแม่ แม่ทำให้ลูกต้องเสียใจ…”

“อ่า…” เฉิงเฉิงกอดแม่ในอ้อมอกด้วยความสบายใจ หลับตาลง “ไม่เสียใจครับ เฉิงเฉิงจะอยู่ด้วยกันกับแม่

ตลอดไป.”

กอดลูกไว้แน่น หล่อนสะอื้นจนพูดไม่ออก

หยางหยางอยู่ที่บ้านเป็หมิง

เฉิงเฉิงอยู่ที่นี่

ลูกทั้งสองต้องกันไปคนละทิศคนละทาง ไม่ว่า

ใคร หล่อนก็ไม่อาจวางใจได้?

ควรทำยังไงต่อไปดี?

ฉันควรทำยังไงต่อไปดี?

ตลอดคืนนี้ หล่อนนอนกดลูก ลืมตานอนไม่หลับจนถึงเข้า..

เช้าตรู่ แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา

วันใหม่เริ่มขึ้นอีกครั้ง

เมื่อเฉิงเฉิงตื่นขึ้นมา กู้ฮอนยุ่งกับการทำกับข้าวอยู่ ภายในบ้านแล้ว

เขามองดูแม่ที่ใจดีอ่อนโยนด้วยความเหลือเชื่อ “แม่ แม่ กลับมาแล้วหรือครับ?”

เด็กน้อยจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้เลย ยังคงคิดว่า

เป็นเพียงความฝัน

กู้ฮอนหันไปยิ้มให้ “รีบไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วมากิน ข้าวนะ เดี๋ยวแม่จะลากับครูที่โรงเรียนให้”

“ลาหยุด?” เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะครับ?” หล่อนยิ้มกรุ้มกริ่ม “เป็นความลับ เพราะแม่จะเซอร์ไพรส์

ลูก!

“จริงหรือครับ?” เฉิงเฉิงที่เงียบซึมมาหลายวัน สายตา เป็นประกายขึ้นมาทันที

เมื่อกู้ฮอนเห็นลูกชายมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ หล่อนรู้สึกปลื้มใจขึ้นมา

หลังจากที่ครุ่นคิดมาทั้งคืน หล่อนอยากให้ลูกมีความสุข ในชีวิตวัยเด็ก ไม่อยากให้ลูกต้องมีชีวิตเหมือนหล่อน ไม่ ต้องมีชีวิตวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความเสียใจเศร้าโศก ไม่ว่าจะมีอุปสรรคความลำบากมากมายเพียงใด หล่อนจะฝ่าฟัน ไปให้ได้..

กู้ฮอนเพิ่งจะทำกับข้าวเสร็จ ยี่เฟิงก็โทรเข้ามา

หล่อนเห็นชื่อนี้บนมือถือรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที ลังเลอยู่

สักพัก กดรับสาย

“ฮัลโหล?”

“ฮอน อรุณสวัสดิ์”

หล่อนใจสั่นขึ้นมา ในสถานการณ์แย่แบบนี้ได้ยินเสียง ของคนใกล้ชิด เป็นใครก็ต้องรู้สึกปลื้มใจ

แม้ว่ายี่เฟิงเพียงแค่ถามสารทุกสุขดิบทั่วไปเฉยๆ สำหรับหล่อนแล้ว เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นใจมาก

“อรุณสวัสดิ์ ยี่เฟิง” หล่อนพูดทักทายเสียงเบา เหลือบ องไปที่เฉิงเฉิงที่นั่งอ่านหนังสือเรียบร้อยอยู่บนโซฟา สายตามุ่งมั่นตั้งใจ

“เป็นยังไงบ้าง กินข้าวเช้าแล้วยัง? ให้ฉันไปรับเธอที่บ้าน

ไหม”

“ไม่เป็นไร ฉันกินแล้ว….”. หล่อนพูดออกไป พลางหันไป มองลูก “ยี่เฟิง ฉันขอคุยกับนายหน่อย”

ฉันอยากลาออก นายช่วยไปบอกพ่อของฉันให้หน่อยได้

ไหม?
“ลาออก?” ยี่เฟิงตกตะลึงไปทันที

กู้ฮอนหัวเราะพยักหน้าลง ถือมือถือ สายตายังคงมองไป ที่เฉิงเฉิงด้วยความอิ่มเอมใจ “อิ้ม ยี่เฟิง ฉันเหนื่อยแล้ว งาน ก่อสร้างไม่เหมาะกับฉันเลยจริงๆ ต่อไปบริษัทกู้ชื่อต้องพึ่ง นายแล้วนะ”

“ฮอน เธอเป็นอะไร?” เสียงของยี่เฟิงพูดขึ้นด้วยความ เป็นห่วง “ทำงานอยู่ดีๆทำไมถึงอยากลาออกล่ะ? เธอก็รู้อยู่ ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเธออยู่ที่นี่ ฉันก็คงไม่ได้มาอยู่ที่บริษัทกู้ ชื่อ.”

“ขอโทษนะยี่เฟิง” หล่อนรีบพูดแทรก ในสายตาอันเป็น ประกายนั้น มีเพียงใบหน้าขาวเนียนหล่อเท่ห์ของเฉิงเฉิง สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “คำตอบที่คุณถามฉันเมื่อวาน ฉัน คิดว่าวันนี้ฉันให้คำตอบคุณได้แล้ว…