ตอนที่ 154ห้ามเรียกหล่อนว่าพี่สาว1

ตอนที่ 154 ห้ามเรียกหล่อนว่าพี่สาว1

กู้ฮอนตกใจกลัว

“คุณผู้หญิง อะไรคือคาสโนว่าตัวพ่อ คาสโนว่าตัวลูก

หม?”

“นี่ เป็หมิงซีเฉิง อะไรคือการว่าพ่อจู่จี่กับผู้หญิง?”

เสียงแหบแห้งเย็นชาของเป๋หมิงโม่ดังขึ้น น่ากลัวราวกับ ขึ้นมาจากนรก จนทำให้สองแม่ลูกกลัวจนตัวสั่น

ถ้าตั้งใจฟังความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขา เดาไม่ ยากเลยว่า คำถามสองข้อนี้ มีความเชื่อมโยงกันอยู่

ประโยคแรกเรียกหล่อนว่า “ผู้หญิง” ประโยคถัดไปเขาก็ เน้นคำว่า “จู่จี่กับผู้หญิง”

ที่! ผู้ชายคนนี้พูดยังไงก็เป็นอย่างนั้น! กู้ฮอนหันไปกรอกตามองบนใส่เขา!

พ่อเป็นยังไงลูกก็คงเป็นแบบนั้น! “คุณเป่หมิง มีเด็กอยู่ ตรงนี้ ระวังคำพูดหน่อยสิคะ!”

เป็หมิงโม่คืบบุหรี่ไว้ที่มือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งล้วงอยู่ใน กระเป๋าเสื้อคลุมอาบน้ำ ดูเหมือนว่าเขาอาบน้ำเสร็จแล้ว ชุดคลุมอาบน้ำของเขาผูกไว้ครึ่งหนึ่ง โชว์แผงหน้าอกที่ดู บึกบึนไว้ เขาดูเหนื่อยล้า แต่กลับแฝงไปด้วยความเซ็กซี่!

หล่อนหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เสน่ห์ของผู้ชายคนนี้เปรียบเสมือนอาวุธทำลายล้าง ทำให้ผู้หญิงพ่ายแพ้ได้ทุกคน!

เขาเดินตรงมาที่หล่อนอย่างรวดเร็ว มองไปที่ลูกชายที่ อยู่ในอ้อมอกของหล่อน จ้องมองไปที่ลูกชายที่กำลังซบอยู่ ที่หล่อนไม่ยอมปล่อย เขาขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์ “เป่หมิงซี เฉิง ไม่มีขาเดินแล้วหรอ?”

น้ำเสียงอันเยือกเย็น ทำให้บรรยากาศภายในห้องหมอง ลงทันที

“ผมจะซบอยู่ในอ้อมอกพี่สาว หี!” หยางหยางรีบซุก เข้าไปในอกของแม่ กลัวว่าจะถูกพ่อตวาดใส่

ใครจะไปคาดคิด ลูกชายจะออดอ้อน”พี่สาว”คนนี้ทุกคำ

พูด จนทำให้เขาเหลือทนขึ้นทุกที! ขมวดคิ้วขึ้น มองไปที่หน้ากู้ฮอน พูดตำหนิลูกอย่างไม่สบ อารมณ์ “ต่อไปห้ามเรียกหล่อนว่าพี่สาวอีก!”

“ก็จะเรียกๆ! พี่สาวๆๆๆๆ … หยางหยางต่อปากต่อคำ กับพ่อ โวยวายอย่างมีความสุข

“เป่ยหมิงซีเฉิง!” เขากัดฟันเรียกชื่อเขา น่ากลัวจนทำให้กู้ฮอนหนาวขึ้นมาทันที

รีบกอดลูกไว้แน่น หล่อนจ้องไปที่เขา “ทำไมคุณต้องดุ ขนาดนี้ด้วย? เด็กยังเล็กอยู่เลย! ไม่ให้เรียกพี่สาวแล้วให้ เรียกอะไร?”

“คุณน้า!” เขากัดฟันพูดอย่างเย็นชา

กู้ฮอนหน้าแดงผ่าว เบ้ปาก ไอ้หมอนี่เรื่องเยอะตลอด!
เมื่อเห็นลูกตัวเองเรียกหล่อนว่าพี่สาว เขารู้สึกว่าอายุ อย่างเขาควรเรียกให้แก่กว่านั้นแล้ว

หล่อนเบือนหน้าหนีเขา เบ้ปาก พยักหน้าด้วยที่ท่าโกรธ เคือง พูดขึ้น เห้อ เป็นเด็กดีนะ น้าจะอุ้มลูกชายของคุณไป นอน”

“คุณ…” สีหน้าของเขาเกร็งแข็งที่อ ถูกผู้หญิงตรงหน้า พูดประชด “เป้หมิงซีเฉิง วันหลังเรียกน้านะ ได้ยินแล้วยัง!”

“แงๆ ไม่เอา…” หยางหยางซบอกแม่ด้วยความน้อยใจ “ฉันยินดีให้ลูกชายคุณเรียกฉันว่าพี่สาว ไม่ได้หรือไง? คุณ ลุง เป้หมิง!”

คำว่าลุง แทบจะทำให้เขากระอักเลือด!

เมื่อได้กลิ่นบุหรี่จากตัวเขา กู้ฮอนขมวดคิ้วขึ้นทันที

เหลือบมองเป็หมิงโม่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ไม่อยากจะไป 2 สนใจเขาอีก

หล่อนอุ้มลูกชายเข้าไปในห้องนอน “เฉิงเฉิงเป็นเด็กดีนะ พี่สาวจะพาหนูไปนอนละ อย่ามาสูดดมกลิ่นบุหรี่แถวนี้ เลย!”

จากนั้น ทั้งสองก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องนอน พ้นจาก สายตาของเขาไป

เป้หมิงโม่มองด้วยความตกตะลึง บนมือของเขายังคงถือ

บุหรี่อยู่

เขาทำหน้าย่น ลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็เดินไปที่ข้างโต๊ะน้ำชา ดับกันบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่..

กู้ฮอนอุ้มลูกเข้าไปในห้อง ก่อนหน้านี้หล่อนเคยมาที่เย่ห ยิงอีพิน จึงคุ้นเคยเป็นพิเศษ

เพียงแต่ เมื่อคิดถึงคำว่า “หยิง” หล่อนรู้สึกปวดใจขึ้นมา

ทันที

ค่อยๆพาหยางหยางวางลงบนเตียงห่มผ้าให้อบอุ่น หล่อนลูบผมของเขา “เป็นเด็กดีเชื่อฟังนะลูก ช่วงนี้เหนื่อย หน่อยนะ นอนหลับฝันดีนะจ๊ะ”

หยางหยางกะพริบตาอันน่ารักของเขา ยกผ้าห่มขึ้นมา ปิดปาก ถามขึ้นด้วยเสียงเล็กน่ารัก “แม่นอนเป็นเพื่อนนะ ได้ไหมครับ?”

กู้ฮอนใจอ่อน นั่งพิงอยู่ข้างเตียง กล่อมเขาเข้านอน “เฉิง เฉิงอยู่ที่บ้านคนเดียว แม่ไม่ไว้ใจ ดังนั้นเดี่ยวรอให้ลูกนอน ก่อน แล้วแม่จะกลับไปที่บ้าน”

แม้ว่าหยางหยางจะผิดหวังจนเบะปาก แต่เมื่อคิดถึงเฉิง เฉิงผู้น่าสงสารขึ้นมา เขาจึงรีบพยักหน้า “ครับ เขาอยู่ที่ บ้านคนเดียวคงกลัวมากแล้ว”

กู้ฮอนยิ้ม พี่น้องผู้พลัดพรากกันมาห้าปี แสดงถึงความ ห่วงใยให้กันและกัน หล่อนเห็นเช่นนั้นทำให้รู้สึกปลื้มใจขึ้น มาทันที

“นอนดีๆนะ..” หล่อนทำเหมือนเมื่อก่อน ค่อยๆลูบไปที่ หน้าผากของลูกชาย
หยางหยางง่วงจนผล็อยหลับไป

ทันใดนั้น ภายในห้องกลับมาสงบอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นาน หยางหยางลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ขมวด คิ้วพูดขึ้น “ถ้าเฉิงเฉิงอยู่ที่นี่ด้วยก็คงดี แม่จะได้ไม่ต้องกลับ ไปกลับมา

กู้ฮอนถอนหายใจออก หล่อนก็อยากให้เป็นเช่นนี้

เพียงแต่ ให้อภัยกับความเห็นแก่ตัวของหล่อน ที่พรากพี่ น้องทั้งสองให้ห่างกัน หล่อนไม่อยากจะคิดถึงถ้าเป่หมิงโม่ รู้ความจริงขึ้นมา จะเกิดอะไรขึ้น?

เสียวสันหลังวาบขึ้นมา

ไม่กล้าคิดไปไกล

หลังจากที่กล่อมหยางหยางเข้านอน หล่อนก้มลงจูบที่

หน้าผากของเขาเบาๆ

จากนั้น ค่อยๆเดินย่องออกจากไป เปิดประตูห้องนอน

และค่อยๆปิดลง

เมื่อเดินออกมาจากห้องนอน หล่อนเพิ่งจะรู้สึกผ่อนคลาย ลงจากความเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน

เมื่ออารมณ์ดีขึ้น หล่อนเตรียมที่จะกลับบ้าน

ขณะที่เดินผ่านห้องนั่งเล่น เขาถูกโม่เรียกให้หยุด

ด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง
“ไปไหน?”

ยังคงเป็นน้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก

นิ้วมือของกู้ฮอนสั่นขึ้น สีหน้าเจื่อน “กลับบ้าน”

จากนั้น หล่อนก็เดินไปที่ประตูต่อ

ถอดรองเท้า และเปลี่ยนรองเท้า

เสียงเย็นชาทุ่มต่ำของเขาดังขึ้นอีกครั้ง

“ตั้งแต่ที่คุณให้สัญญาว่าจะทำหน้าที่เป็นแม่บ้าน ผม อนุญาตให้คุณกลับบ้านแล้วยัง?”

ตอนที่หล่อนกำลังเงยหน้าขึ้น เขาเดินมาอย่างรวดเร็ว หยุดอยู่ตรงหน้าหล่อน!