ตอนที่15 เด็กยากจนเข้าบ้านเศรษฐี

ตอนที่ 15 เด็กยากจนเข้าบ้านเศรษฐี

ค่ำคืนอันเงียบสนิทคฤหาสน์ ตระกูลเป่ยหมิงมีแสงไป สว่างจ้าไปทั่ว “วันนี้มีใครที่เป็นคนจับสัตว์เลี้ยงของ นายน้อยบ้าง นั่งคุกเข่าลงบนกรวดในสวนให้หมด”

นายหญิงตระกูลเหมิง ภรรยาของท่าน นายหญิง เจียงฮุ่ยซิน พูดด้วยเสียงเรียบ ไม่นานก็มีเสียงโอด ครวญดังออกมาจากในสวนเรียกได้ว่าเป็นเสียงที่โหด

ร้ายมาก

ว่ากันว่าคนรับใช้ที่เคยจับเบลล่า จะถูกสั่งให้นั่งคุกเข่า จนกระดูกหัวเข่าแตกเป็นเสี่ยงๆ

แค่คนที่มองเบลล่าดิ้นรนอย่างทรมาน แม้แต่พวกคน รับใช้ที่ไม่ได้แตะขนสักเส้นของเบลล่า ก็ไม่มีข้อยกเว้น เช่นกัน ถึงแม้อายุของ เจียงฮุ่ยซินจะเข้าสู่วัยห้าสิบ แล้ว แต่มองยังไงก็ยังดูสวยสง่า และเต็มไปด้วย เสน่ห์”นายหญิงครับ….ขอโทษครับ…พวกผมมันไม่ได้ เรื่อง…คือตอนนั้นเหตุการณ์มันวุ่นวายมากครับ…..”แม่ บ้านวังที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ ขาชาไปหมดเจียงฮุยซิน เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เฉิงเฉิง หลับไปแล้วหรือ”

“ใช่ครับ นายหญิง ดูแล้วนายน้อยคงตกใจไม่ใช่น้อย ตอนที่พวกผมเจอนายน้อย ท่านบอกว่าเจอคนที่บอกว่า ตัวเองไม่ใช่พวกค้ามนุษย์ด้วยครับ”
พอแม่บ้านวังนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นก็ยังอดที่จะ ประหลาดใจไม่ได้ “ผมคิดว่ายังพวกนั้นก็เป็นพวกค้า มนุษย์แน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นพวกมันจะจับนายน้อยใส่ชุด นักเรียนประถมทำไม ก็คงทำเพราะอยากตบตาคนอื่น โชคดีที่พระเจ้าคุ้มครองให้นายน้อยปลอดภัย แต่นาย น้อยคงจะตกใจน่าดูครับ”

เจียงฮุ่ยซินสีหน้านิ่ง “ถึงว่าพอเขากลับมาแล้วเห็น ฉันถึงได้อึ้งไปเลย คงจะเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กคนนั้น สินะ”ขอโทษครับนายหญิง กระผมทำความผิดพลาด ครั้งใหญ่ และยังทำให้นายน้อยตกใจกลัวอีก….”

ตึก แม่บ้านวังคุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้น น้ำตาไหล อาบทั้งใบหน้า

เจียงฮุ่ยซินกุมขมับด้วยท่าทางสง่า

“โม่ล่ะ”

“คุณชายรองออกไปแล้วครับ” “เป็นคนที่มีลูกมีเต้า แล้วแท้ๆ ยังเที่ยวไปข้างนอกจนค่ำมืดอีก” เจียงฮุ่ยซิ นขมวดคิ้ว

พอเห็นแม่บ้านวังที่นั่งคุกเข่าอยู่ เธอก็ถอนหายใจ อย่างช่วยไม่ได้ “ลุกขึ้นเถอะ ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิด ของเธอ แต่เพราะโม่เป็นคนที่ดื้อรั้นเกินไปต่างหาก”

แม่บ้านวังซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพรากคนตัวสั่นค่อยๆ ลุกขึ้น “นายหญิงครับ ก่อนคุณชายรองจะออกไปยังกำชับไว้ว่า ยังไงก็ต้องจัดการกับเบลล่าของนายน้อยให้ ได้ครับ….

“เด็กคนนี้นี่มัน….เจียงฮุ่ยซินขมวดคิ้วจนยุ่ง “ถ้า เบลล่าตายไปจริงๆ เขาไม่กลัวหรือว่าเฉิงเฉิงคงไม่ให้ อภัยเขาไปตลอดชีวิตแน่”

“ใช่ครับ เพราะฉะนั้นวันนี้ผมเลยยังไม่ได้ทำอะไรเบล ล่า ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจนายหญิงแล้วนะครับ”เจียงฮุ่ย ซินถอนหายใจยาว”เอาเบลล่าไปขังไว้ก่อนแล้วกัน รอ ให้เฉิงเฉิงตื่นก่อนแล้วค่อยพาเบลล่าไปหาเขา ทำเขา ดีใจสักหน่อย”

“ครับ นายหญิง”***เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดอบอุ่นส่อง เข้าไปในหน้าต่างบานใหญ่แสงสว่างสาดเข้ามาภายใน ห้อง

หยางหยางนอนแผ่อยู่บนเตียงใหญ่หนานุ่ม ตอนที่ กำลังหลับฝันหวานอยู่นั้น

รู้สึกถึงมือที่อบอุ่น ที่กำลังลูบหน้าผากเขาเบาๆ เขา หลับตาสนิท และพูดพึมพำโดยไม่รู้ตัว “แม่ ผมอยาก นอนต่ออีก….” เจียงฮุ่ยซินที่นั่งอยู่ขอบเตียง พอได้ฟัง ก็มือสั่นเบาๆ

ถอนหายใจ “เฉิงเฉิงคิดถึงแม่หรือ”

น้ำเสียงอ่อนโยนที่แผ่วเบาดังผ่านหูของหยางหยาง เฉิงเฉิงสองคำนี้ทำให้เขาสะดุ้งตื่นทันที
ใช่แล้ว เขาลืมไปได้ยังไง เมื่อวานตอนเย็นถูกคนพวก นั้นพากลับมาที่นี่ แล้วเขาก็กลายเป็นนายน้อยเฉิงเฉิงที่ พวกนั้นเรียกไปซะแล้วตาสะลึมสะลือเปิดขึ้น หยาง หยางเห็นหญิงสูงอายุที่หน้าตาสวยมากคนหนึ่งกำลังลูบ หัวของเขาอยู่อย่างอ่อนโยน

เมื่อเขามาถึงที่นี่เมื่อวานเธอเป็นหญิงมีอายุคนนั้นที่ เข้ามาสวมกอดเขาทันที แล้วพูดว่า “เฉิงเฉิง ทำคุณย่า ใจหายหมดเลยรู้ไหม”

เจียงฮุ่ยซินมองเด็กชายตัวน้อยตรงหน้าด้วยความรัก ที่ยิ่งใหญ่

คิดไม่ถึงเลยว่า ตอนนี้กับเมื่อวานตอนเย็น เด็กคนนี้ยัง ทำหน้าเหมือนเดิม

ใบหน้างงงวยดูไร้เดียงสา

ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เอาแต่ทำท่าทางเย็นชามา โดยตลอด

เมื่อวานทะเลาะกับโม่เบลล่าก็ถูกแย่งไป และเกือบจะ ถูกพวกค้ามนุษย์ลักตัวไป เจียงฮุ่ยซินคิดว่าเด็กคนนี้ คงจะตกใจไม่เบาเลยทีเดียวถึงขนาดเขาคนที่ไม่เคย เอ่ยปากเรียกแม่ ก็เริ่มนึกถึงแม่ที่เมื่อก่อนไม่เคยมีตัวตน ในสายตาเขาเลย

อย่างไรก็ตาม ลูกคิดถึงแม่เป็นเรื่องธรรมชาติเจียงฮุ่ย ซินถอนหายใจอย่างเจ็บปวด แล้วพูดปลอบว่า “เฉิงเฉิงไม่ต้องกลัวนะหลาน ย่าอยู่นี่แล้ว จะไม่มีใครมารังแก หลานได้อีก”

หยางหยางเบิกตากว้าง แล้วกวาดตามองบรรดาของ ตกแต่งสุดหรูหราภายในห้อง

เมื่อวานเย็นถูกพวกคนรับใช้ลากไปอาบน้ำอาบอยู่ นานสองนาน

พอหัวได้สัมผัสกับเตียงใหญ่หนานุ่มเท่านั้น เขาก็ ผล็อยหลับไปทันที

ยังไม่ทันได้สำรวจห้องนอนที่ทั้งใหญ่และสวยห้องนี้ เลยว้าว

ห้องนี้ทั้งใหญ่และสวยมากจริงๆเอ้ะ ใช่สิ เขาเพิ่งอายุ ห้าขวบ เขาเขกหัวตัวเองและไม่รู้จะหาคำไหนมา บรรยายแล้ว

ของที่นี่ทั้งหมด เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่ สำหรับเขา

โดยเฉพาะ เมื่อเขาเห็นกรอบรูปขนาดใหญ่แขวนบน ขวนบน ผนังของห้องนอน–หยางหยางตกใจจนตาค้าง

ในรูป มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ผมสีดำเงาที่ถูกหวีจัดแต่ง ทรงอย่างดีสวมชุดสูทที่เป็นสีขาวสะอาดมากๆ รอบคอมี ผ้าสีดำผูกอยู่ (กลับจีนมาได้ครึ่งปีแล้ว แต่ภาษาจีนของ หยางหยางก็ยังไม่ค่อยดี ยังเรียกเนกไทว่าผ้าผูกคอ อยู่เหมือนคุณชายในตระกูลร่ำรวยไม่มีผิด
เด็กชายคนนั้นถือไม้กอล์ฟยาวอยู่ในมือ ทำท่าง้าง แขนขึ้นสูงมันคือท่าการตีกอล์ฟในสนามกอล์ฟนั่นเอง

เด็กอายุน้อย แต่ท่าทางการยืนหรือยกมือก็เผยให้เห็น ได้ว่าดูมีอำนาจและดูสง่าอยู่ไม่น้อย

ช่างเถอะ เรื่องพวกนี้ไม่ได้ทำให้หยางหยางประหลาด ใจสักเท่าไร

แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ใบหน้าของเด็กชายในรูป มัน เหมือนกับใบหน้าของเขาไม่มีผิด