ตอนที่ 136 ชีวิตเหมือนละคร1

ตาของเขาจับจ้องไปที่ผิวตามตัวและหน้าที่ถูก

แดดแผดเผาของเธอ

เขาอยากฟัดมันมากเมื่อเห็น แต่ต้องอดใจไว้

“นี่….มันเป็นรูปวาดทางสถาปัตยกรรมหมดเลยนี่ นา ไม่ใช่ว่านายจะวาดฉันหรอกเหรอ ไม่เห็นจะมีรูปคน เลย… ” เธอพูด พลางปัดหน้าจอไปมาเพื่อดูอีกรอบ

แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

พอเธอปัดมาจนถึงหน้าสุดท้าย ก็มีนิ้วเรียวยาวเข้า มาปัดบนหน้าจออีกที

เธอมองตามนิ้วมือของเขา จนกระทั่งเห็นรูปหมาที่ น่าสงสารที่อยู่บนตึกสูงตัวนึง..

เธอตาโต!

“หมาอย่างงั้นเหรอ”

เธอมองมันอย่างเหลือเชื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

ใช่จริงๆด้วย! นี่มันคือรูปหมาจริงๆ!

เธอค้อนใส่เขาทันที!

“เป่ยหมิงโม่…. นายหมายความว่าไง”

คนหน้าหล่อตอบ “ก็รู้น”

“บ้าชะมัด” เธอส่งที่วาดรูปอิเล็กทรอนิกส์คืนให้เขาอย่างโกรธเคือง “ให้ฉันนั่งโดนแดดเผาอยู่ตั้งสี่ ชั่วโมงเพื่อวาดรูปหมาตัวนึงเนี่ยนะ! แล้วจะยังกระดูก หมาที่อยู่ในปากมันนั่นอีก!”

ความรู้สึกดีที่เธอมีต่อเขาได้หายไปในชั่วพริบตา เดียวเพียงเพราะแค่ลูกหมาตัวนึงเท่านั้น!

ทำไมเขาร้ายกาจขนาดนี้เนี่ย!

เขาใส่ที่วาดรูปอิเล็กทรอนิกส์ลงในเป้ของเขา แล้วยกเธอขึ้นจากเก้าอี้ชายหาด โดยไม่สนใจ สายตาของเธอ

หลังจากนั้นเขาก็เอนตัวลงนอนอย่างสบายใจ

“เป่าหมิงมู่” กู้ฮอนผลักอกเขาอย่างก้าวร้าว “นาย บ้าป่ะ เนี่ย มีความเป็นสุภาพบุรุษบ้างไหมห้า!”

เขาเยาะเย้ย พลางดึงเธอลงมาอยู่ในอ้อมกอด

ของเขา

จนตอนนี้ร่างของเธอทับอยู่บนร่างของเขา เป็นอย่างงี้ตลอด ไม่เคยจะทำตัวให้ชัดเจนเลย เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของคนบนชายหาด

“บ้าเอ๊ย! ปล่อยนะ!” เธออายนะ ถึงแม้เขาจะไม่ ก็ตาม!

เขาเยาะเย้ยเธอต่อ แล้วเอาขาก่ายร่างของเธอไว้ ส่วนแขนก็โอบรัดเธอ พลางมองเธอแล้วพูด “ทำไม ฉันไม่ใช่ผู้มีพระคุณของเธอแล้วรึไง หรือว่าเป็นเพราะซู เธอถึงเป็นแบบนี้”

“เป้ หมิงมู่ มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

เธอยอมรับว่าเขาเป็นคนที่มีพระคุณต่อเธอจริงๆ แต่ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกเสียดายละ ที่เขาเป็นคนช่วยชีวิต เธอจากสถานการณ์แย่ๆนั่น

แล้วนี่มันน่าโกรธไหม เธอต้องนั่งโดนแดดเผาสี่ ชั่วโมงเลยนะ เพียงเพราะแค่เขาวาดหมาตัวนึ่งเนี่ย!

จะไม่ให้เธอโกรธได้ไง

ยังไงก็ตาม หมาที่เขาวาดนั่นทำให้เธอดูโง่มาก แล้วมันยังปลุกให้เธอตื่นขึ้นจากฝันดีๆที่เกิดขึ้นใน

ไม่กี่วันมานี้ด้วย

ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าเธอเกือบจะเปิดใจให้เขาแล้ว

ไม่คิดว่าเขาจะคิดว่าเธอเป็นแค่หมาตัวนึง! มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนมีมีดมากรีดแทงกลางใจ

สุนัขที่มาแล้วเดี๋ยวก็จากไป!

เธอเลย!

พอเธอคิดได้อย่างงั้น เธอก็รู้สึกเปราะบางขึ้นมา “ปล่อยฉันนะ! ไอบ้า!” เธอข่วนเขาเป็นพัลวัน

ทันที

เขาถอนหายใจ แล้วรัดเธอแน่นกว่าเดิม ไม่ให้เธอ ขยับไปไหนได้ แล้วพูดขู่เสียงเย็น “อย่าขยับ! ถ้าขยับเธอโดนแน่!”

ปลายนิ้วของเธอเย็นเฉียบ

“เป่หมิงโม่! นายเป็นบ้าอะไรหะ..”

เธอต่อต้านเขาเหมือนเธอเป็นลูกเสือตัวเล็กๆ ทั้ง ต่อยทั้งเตะ แต่กลับไม่เป็นผลอะไรเลย ส่วนเขาก็ได้ แต่มองเธอขยับไปขยับมา

ทั้งสองคนสู้กันไปสู้กันมาเป็นเวลานาน

จนสุดท้าย เขาก็ยังคงกอดเธอแน่นอนยาเหมือน เดิม

แล้วเขาก็พูดด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายนิดๆ “เธอ คิดยังไงก็ยังงั้นแหละ”

เธอพูด “หมาไง ฉันเป็นแค่หมา เป็นแค่ของเล่น ของนาย!”

พอเขาได้ฟังอย่างงั้น เขาก็ส่งสายตาผิดหวังนิดๆ ไปที่เธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ส่วนเธอก็ได้แต่คิดว่าเธอเป็นแค่ตัวเลือกของเขา!

เธอรู้สึกได้ถึงเสียงแตกหัก

เสียงนั้นคล้ายกับเสียงอะไรแตกสักอย่าง เธอยิ้มเยาะ

อะไรคือคำว่าครอบครัว มันก็แค่เพียงภาพลวงตา ของเธอเท่านั้น!
เธอเกือบจะหลงใหลในความอ่อนโยนของเขาแล้ว เธอเกือบจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว เธอเกือบ ไปแล้ว… เกือบไปแล้วจริงๆ

จริงๆแล้วมันไม่ได้มีความหมายอะไรเลยต่างหาก!

ตั้งแต่เธอเจอเขาจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังเป็นเป่หมิง โม่ เป่ยหมิงโม่ที่เย็นชาคนเดิ…

และทุกอย่าง… มันเหมือนกำลังจะกลับไปที่จุดเริ่ม ต้นอีกครั้ง

หลังจากกลับจาก Gold Coast ระหว่างเธอกับเขา ก็ไม่เหมือนเดิม เหมือนกับพวกเขากำลังทำสงคราม เย็นกันอยู่ตลอดเวลา

วันรุ่งขึ้นพวกเขาก็ได้กลับจากสเปน

พอลงจากเครื่อง รถของฉิงฮัวก็มารออยู่ก่อนแล้ว ตั้งแต่เช้า

เป่ยหมิงโม่ขึ้นรถของเขาโดยไม่สนใจกู้ฮอนที่กำลัง แบกกระเป๋าเดินทางเพื่อไปรอแท็กซี่

“คุณกู้ คุณไม่ขึ้นรถหรอครับ” ฉิงฮัวเห็นว่ามีบาง อย่างผิดปกติ เลยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

กู้ฮอนนิ่ง ไม่ตอบ

พอผ่านไปได้แค่สามวิ เป้หมิงโม่ก็พูดเสียงต่ำ อย่างหมดความอดทน “ไปได้แล้ว!” ทันใดนั้น รถก็ได้แล่นออกไปจากตรงนั้นทันที..
กู้ฮอนได้แต่ยืนตากลมอยู่ตรงหน้าสนามบินเพียง

ลำพัง

เธอมองรถของเป็หมิงโม่ขับออกไปจนสุดสายตา พร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่ในเบ้าตาของเธอ