ตอนที่ 135 วาดภาพริมชายหาด2

เขาทำเริ่มทำหน้าโมโห เป็นใบหน้าที่ตลกดีจริงๆ

“เอื้อม…” เธอบีบแก้มตัวเองพลางเรียกเขาอีก ใครจะรู้ว่านั่นทำให้เขาหันสายตาอันเฉียบคมมา

หาเธอ!

“อ่า…” เธออมน้ำทะเลเข้าไปนิดนึงพลางตะโกน

“โม่เอ่อ..”

เขายังคงแข็งเป็นหินเหมือนเดิม แต่นิ้วของเขานั้น

ดังกรอบแกรบ

กู้ฮอนถอนหายใจ เธอยอมแพ้กับความน่าเบื่อของ

เขาแล้ว

เธอกลอกตาพลางบ้วนน้ำที่อมไว้ออกมา

“เอ่อ…”

ฟับ

เปหมิงโม่โกรธจัด

ตาของเขาจ้องเขม็งไปที่กู้ฮอนพลางพูดกัดฟัน

“ตะโกนอีกสิ!”

โอ้! สุดท้ายเขาก็ตอบโต้แฮะ! พอกู้ฮอนได้ยิน อย่างนั้นก็ระรื่นขึ้นมาทันที!

เธอยิ้มเหมือนหมา พลางคลานเข้าไปหาเขา
เธอคลานเข้าไปกอดขาเขา ขนหน้าแข้งของเขา ให้ความรู้สึกนุ่มนวล ดูเหมือนว่าขาที่เจ็บของเขาจะ หายดีแล้ว

เธอกอดขาเข้าพลางพูดอย่างน่าสงสาร “อย่าดุ เลยนะ อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจอ่า ใครจะ เอาชีวิตตัวเองมาล้อเล่นได้จริงไหม-~”

เป็หมิงโม่มองเธอพลางสะบัดขาออก “ออกไป เลย!”

เธอลูบขนหน้าแข้งเขาอย่างกับเขาเป็นหมา

“นี่.” เธอหัวเราะพลางเอามือออกจากขาของเขา เธอเข้าไปนั่งยองๆข้างๆเก้าอี้ชายหาดที่เขานั่งอยู่ พลางพูด “อย่าโกรธเลยนะ จะทำโทษอะไรฉันก็ได้ ถ้ามันทำให้นายหายโกรธได้น่ะนะ…

“ทำโทษอะไรก็ได้งั้นเหรอ..” เขาพูดเสียงต่ำ เธอพยักหน้าอย่างเสียวสันหลัง เธอรอว่าเขาจะทำโทษเธอยังไงอย่างใจจดใจ

จ่อ.

“ดี” เขาพูดพลางหยิบที่วาดรูปอิเล็กทรอนิกส์ขึ้น มา “ถอยออกไปหน่อย ฉันจะวาดรูปเธอ” “หาวาดรูปฉันเนี่ยนะ” เธอไม่คิดว่าการทำโทษ

ของเขาจะง่ายดายขนาดนี้! เธอคิดอย่างนั้นได้เพียงแค่

สองวิเท่านั้นก็พูดขึ้น “โอเคๆ”
จากนั้น กู้ฮอนก็ถอยออกไปจากเขาประมาณสี่ห้า

ก้าว

“ไกลอีกหน่อย” เขาพูดเสียงเย็น

เธอพึมพำเล็กน้อย พลางทำตามที่เขาบอกอย่าง เชื่อฟัง

“นี่เธอเป็นกระต่ายรีไง ค่อยๆก้าวอยู่ได้ บอกให้ ถอยไปอีกไง!” เขาสั่งอย่างกับเป็นวาทยกร แล้วเธอก็เปรียบเหมือนเป็นนักดนตรีที่เล่นได้ไม่ดี

อย่างที่เขาสั่ง เธอขยับออกไปไกลจากเขาพอสมควร “ไกลพอ

ยัง”

เขาไม่พูดไร แล้วหยิบปากกาขึ้นมาเริ่มวาด

พอเห็นอย่างนั้น เธอก็รู้สึกโล่งใจ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

กู้ฮอนก้มหน้าลงมองทรายนุ่มๆอย่างเบื่อหน่าย พลางวาดมือไปมาบนทรายนั่นเพื่อฆ่าเวลา

แสงแดดจากพระอาทิตย์มันยอดเยี่ยมมาก

เธอกวลัวน้ำใส่เข้าตัวเองนิดนึงให้พอรู้สึกสบาย

หีย เธอต้องอยู่แบบนี้อีกสินะ

สองชั่วโมงผ่านไป

ผิวของเธอแดงไปหมด
เธอนั่งยองๆอยู่บนพื้นทรายจนขา ชา

ส่วนเป็หมิงโม่ยังคงนั่งวาดรูปอยู่ดังเดิม ก็เธอพูดไปแล้วนี่ ว่าให้เขาทำโทษเธอได้

สามชั่วโมงผ่านไป

ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงแผดเผาจากผิวที่โดน

แดดจัดของเธอ

เธอถูกแดดเผาเข้าให้แล้ว

ส่วนเป็หมิงโม่ก็ยังเหมือนเดิม นั่งวาดอยู่เหมือน เดิม

เธอต้องทนต่อไป

สี่ชั่วโมงผ่านไป

สุดท้าย เธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป!

“จีบ!” เธอลุกออกจากกองทราย

แต่หัวของเธอยังปักอยู่ในกองทรายนั่น

ความรู้สึกเหมือนเธอเป็นนกกระจอกเทศที่กำลัง ปักหัวลงไปในทรายแล้วมีแต่กันกลมๆโผล่ออกมา

โอ๊ยยย มันแย่เกินไปแล้ว..

หัวที่จุ่มอยู่ในทรายนั้นทำให้เธอรู้สึกเป็น แล้วอยู่ดีๆก็มีเสียงดังขึ้นเหนือหัวเธอ “กู้ชอน เธอกำลังขุดหาอะไรอยู่เหรอ”
อ่า…

ขุดอะไรล่ะ นายนี่หาว่าเธอเป็นหมารีไงกัน

พอเธอโผล่หัวขึ้นมา เธอก็พูดกับร่างสูงที่ยืนอยู่ ตรงหน้าเธอด้วยเสียงแหบแห้ง “น้ำ..”

เขาถอนหายใจ

ทันใดนั้น เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาจากทราย

แล้วเดินกลับไปที่ร่มนั่น

เขาโยนเธอลงกับเก้าอี้ชายหาด พลางหยิบขวดน้ำ ออกมาจากเป้แล้วเปิดฝาให้เธอดื่ม

อื้มมม

เธอกลืนน้ำอีกๆอย่างกระหาย

เป็นเวลานาน กว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้น

เธอตบแก้มที่ถูกแดดเผาเบาๆพลางมองเขา “นาย วาดนานมากเลย วาดดีปะเนี่ย”

เธออยากเห็นจริงๆว่าเขาจะวาดเธอออกมาเป็นยัง

คงสวยน่าดูสินะ ฮิฮิฮิ

ไง

เขาเงยหน้าขึ้นมอง พลางส่งที่วาดรูป อิเล็กทรอนิกส์ให้เธอ “ดูเอาเองละกัน” เธอรับมาดูอย่างตื่นเต้น แล้วปัดหน้าจอไปมา

ในนั้นล้วนมีแต่รูปทางสถาปัตยกรรมเยอะแยะเต็มไปหมด

“โห นี่นายวาดรูปทั้งหมดนี่ภายในเวลาแค่นั้นเนี่ย

นะ”

เขาไม่ตอบอะไร พลางดื่มน้ำจากขวดที่เธอพี่งจะ ดื่มไปเมื่อกี้นี้

“เป่หมิงโม่… นายเป็นถึงV.Q แต่ทำไมนายถึงไม่ วาดโครงการหยิงด้วยตัวเองล่ะ ทำไมถึงให้บริษัทอื่น วาดแทน” ที่จริง เธออยากจะบอกเขาว่า ถ้าเขาวาดเอง มันจะต้องกลายเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากแน่ๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ