ตอนที่ 131 แค่ช่วยเธอ2

โทมัสยิ้มอย่างกระหยิ่มกระหย่อง ดวงตาสีฟ้าเบน ไปที่กู้ฮอนแล้วตอบยิ้มๆ “ฮ่ะ ๆ ตาถึงจริงๆ! บนตัวของ สาวงามตะวันออกคนนี้ยังสวมสร้อยราคาเทียบเท่า เมืองเมืองหนึ่งด้วยนะครับ…

กู้ฮอนตะลึง จ้องโทมัสอย่างดุร้าย!

เห็นชัดๆว่าสร้อยที่เธอสวมไม่ได้มีราคาขนาดนั้น มาตอนนี้ยังเอามันมาเล่นตลกอีก หลอกลวง!

เจ้าเศษเดนคนนี้!

เธอเม้มปาก โกรธจนพูดอะไรไม่ออก

แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ผู้ชมคนนั้นได้ฟังว่าเธอ สวมสร้อยราคาสูงขนาดนั้นก็ตาโตเป็นไข่ห่านอย่าง

ดีใจ-

“สองแสนดอลล่า!”

“ห้าแสนดอลล่า!”

“ผมให้หนึ่งล้านดอลล่า…”

วินาทีนั้นท่ามกลางผู้หญิงทั้งสี่ราคาของเธอก็ไต่ ขึ้นจนสูงสุด

โทมัสยิ้ม แววตาเต็มไปด้วยความโลภ!

อยู่ ๆ เสียง “ปัง” ก็ดังสนั่น!
ดังจนราวกับลานกลางแห่งนั้นถูกเขย่า!

ทุกคนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

หัวคิ้วของโทมัสย่นเข้าหากันแน่น

ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ ด้านล่างลานกว้างก็ ปรากฏทางออกของแต่ละที่ จากนั้นผู้คนในชุดทหาร กลุ่มหนึ่งก็ทะลักออกมา

“ห้ามใครขยับ! พวกคุณได้ถูกล้อมไว้หมดแล้ว!” ต่อมาทั้งสนามก็มีเสียงกรีดร้องแหลม วิ่งพล่าน จ้าละหวั่นราวกับหนูติดจั่น

โทมัสเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วคิดจะหนีไปใน กลุ่มคน

ท่ามกลางความอลหม่าน ได้ยินเพียงเสียงปืนดัง ขึ้น “อา…” ทุกคนตกใจจนเงียบลง ขดอยู่ที่เดิมของตน ไม่กล้าขยับ!

ร่างของกู้ฮอนเกร็งขึงจนค่อยๆแข็งไปแล้ว

จากนั้นดวงตาแวววาวของเธอก็ลืมขึ้นมองเห็น กลุ่มคนในเครื่องแบบทหารที่ทะลักเข้ามากำลังจัดแถว อย่างรวดเร็ว แบ่งเป็นสองแถว เหลือตรงกลางเป็นทาง เดินหนึ่งสาย

ใบหน้าเย็นชา เคร่งเครียด ตั้งมั่นเข้าสู่สายตาของ เธอ พุ่งเข้าไปกลางใจของเธออย่างรุนแรง.

เป่หมิงโม่
ต่อมากู้ฮอนถึงค่อยระลึกขึ้นได้ วันนี้ผู้ชายคนนี้ สวมชุดสักซิโด้สูงศักดิ์หรูหรา ตอนที่ย่างก้าวมาหาเธอ ทีละก้าวนั้นความหวาดกลัวทั้งหมดของเธอก็ถูกปัดเป่า หายในทันที คล้ายกับว่าจมลึกเข้าไปในโคลนเหนียว นับตั้งแต่นั้นเธอก็เข้าใจขึ้นมา เป่หมิงโม่ ชื่อนี้ได้สลัก ลึกเข้าไปในกระดูกของเธอจนไม่สามารถถอนออกมา ได้แล้ว

เขามาตรงหน้าเธอ พัดพาลมเย็นมาสายหนึ่ง ปลายนิ้วเย็นเฉียบสัมผัสหน้าผากขาวซีดของเธอ ที่สัมผัสได้ ก็คือน้ำตาร้อนลวกของเธอ

“ไม่ได้บอกไปแล้วเหรอว่าห้ามไปไหนซี้ซั้ว?” ตอนที่เขาเอ่ยประโยคอันงดงามนี้ด้วยน้ำเสียงรา วกับเชลโล่ ยามที่ความอ่อนโยนนั่นปัดผ่านใบหูของ เธอ—–

เธอส่งเสียง อา ออกมาหนึ่งคำ จากนั้นก็ร้องไห้

โฮออกมา…

หลังจากนั้น สร้อยคอเงินคุณภาพสูงที่สลักของ เขาอยู่ซึ่งปิดอยู่ที่ปากของเธอมาตลอดก็ร่วงลงมายาม ที่เธอเปิดปากร้องไห้…

เขายื่นมือใหญ่ออกไปปิดไว้

คิ้วบีบเข้าหากัน เขาไม่เอ่ยอะไร ทำเพียงเปิด สร้อยเส้นนั้นออกมาจากนั้นก็คล้องเข้าไปที่คอของเธอ ใหม่อีกรอบ
พอลมหายใจเย็นๆพัดผ่านจมูกของเธอ เธอก็ ร้องไห้หนักยิ่งขึ้น

“ผมบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าถ้าไม่มีคำอนุญาตจาก ผม ห้ามคุณปลดมันออก?” น้ำเสียงของเขามีแววตำหนิ จากนั้นก็ช่วยปลดเชือกที่มัดเธอเอาไว้ออกมา ทว่านิ้ว มือกลับอ่อนโยนไม่เหมือนยามปกติ

กู้ฮอนร้องไห้จนหายใจไม่ทัน

เธอกลัวมากจริงๆ

หน้าอกกับช่วงเอวถูกพันเพียงผ้าไหมสีแดงสด หนึ่งชั้นเท่านั้น ร่างนุ่มนิ่มของเธอถูกลมพัดจนสั่น สะท้าน เส้นโค้งงามอ่อนช้อยนั้นเรียกเปลวเพลิงใน ดวงตาของเขาให้ลุกโชนในพริบตานั้น

เขาถอดเสื้อคลุมออกมาแล้วห่อหุ้มร่างสั่นเทาของ เธอ

จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาหนึ่งคำแล้วรวบเธอ เข้ามาในอก

“เฮ้ Vicent อย่าลืมนะว่านายติดหนี้ฉันครั้งหนึ่ง!” น้ำเสียงหยอกล้อดังแทรกเข้ามา คนที่เอ่ยเป็นหัวหน้า ของตำรวจกลุ่มนี้

ครั้งนี้ได้ใช้คนในคอนเน็คชั่นของเป้หมิงโม่ ใช้ อำนาจส่วนตัวโยกย้ายบุคลากร อันยอดเยี่ยมของบาร์ เซโลนา ทั้งหมดเพื่อที่จะช่วยผู้หญิงคนหนึ่ง

เหมิงโม่เหลือบตา แม้ว่าสีหน้ายังเย็นชาดังเดิมแต่ว่าก็ยังพยักหน้าอย่างซาบซึ้ง “ขอบใจมาก ไทน์”

จากนั้นก็อุ้มกู้ฮอนหมุนตัวเดินผ่านทหารทั้งสอง แถวนั้น ขายาวก้าวจากไปอย่างลื่นไหลราวกับฝน ดาวตก.

กู้ฮอนฝังใบหน้าน่าเล็กที่ร้องไห้ของตนเข้ากับอก ของเขา สูดจมูกสะอื้นราวกับลูกสุนัขตัวน้อยๆ

กระทั่งออกมาจากสนาม ม่านราตรีปกคลุม สายลมเย็นพัดผ่าน

เป็หมิงโม่ชำเลืองมองคนในอ้อมกอดของตนที่ยัง คงร้องไห้ไม่หยุดก็เอ่ยเสียงเย็นอย่างไม่สบายใจออก มาอีกครั้ง

“กู้ฮอน คุณตกใจกับเรื่องแค่นี้เองงั้นรี?”

กู้ฮอนเกือบสำลักในลำคอ เหลือบตาแดงราวกับ กระต่ายตัวน้อยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคน นั้นที่อยู่เหนือหัว “คุณ…คุณลองถูกคนมัดไว้กับเสา ถูก กระทิงชนจนตายหรือไม่ก็ถูกคนเอาไปขายดูสิ…ลองดู หน่อยว่าคุณจะตกใจแค่ไหน…ฮือ…

เขาเงียบลง ไม่เอ่ยวาจา

ทำเพียงกอดเธอแน่นขึ้น

กู้ฮอนค่อยๆสงบลง ขดอยู่ในอ้อมกอดของเขา พอได้ฟังเสียงจังหวะหัวใจเต้นหนักแน่นร่างกายที่สั่น เทาขดเกร็งก็เริ่มผ่อนคลายลง
นิ้วมือกำสร้อยคอที่ห้อยอยู่ในอก เธอเหลือบตา ขึ้นมองหนวดหรอมแหรมที่เริ่มขึ้นตามคางของเขา อย่างแค้นเคือง—-

“ฮี ยังกล้าห้ามฉันถอดมันอีก! เป้หมิงโม่ ฉันถูก สร้อยเส้นนี้ของคุณทำเอาเดือดร้อนไปหมดแล้ว!”

เขาหรี่ตา ท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรีเช่นนี้กลับมี ประกายวาดผ่าน

เขาอุ้มเธอเดินต่อไป ไม่ยอมเอ่ยคำเช่นเดิม

ราวกับเธอเองก็คุ้นชินนิสัยเย็นชาพูดจาน้อยคำ ของเขาแล้ว ก็เลยพูดพร่ำต่อไป “วิศวกรอัจฉริยะ V.Q อะไรกัน! ไม่รู้ก็ไม่ต้องพูดออกมา! เดี๋ยวก็พูดว่าราคา เท่าเมือง เดี่ยวก็พูดว่าไม่คุ้มตังค์…เฮ้อ เป่หมิงโม่ ต่อให้ คุณห้ามไม่ให้ฉันถอดมันออก แต่ก็ควรบอกฉันหน่อย การที่ฉันสวมมันแบบนี้มันมีประโยชน์อะไร? ฉันไม่ อยากถูกมันทำลำบากอีกครั้งแล้ว …ไม่ใช่บอกว่ามัน เสียรูปเสียร่างไปแล้วเหรอ อย่างกับเครื่องมือความ ตะ.”

คำว่า ตาย” ยังไม่ทันออกมาจากปาก ทันใดนั้น กลีบปากเย็นชืดก็ปิดเธอแน่น

“อื้อ..”