ตอนที่ 122 การสนทนายาวของแม่ลูก1

เฉิงเฉิงนั้นก็มีความตื้นตันใจสูดอากาศเข้าลึก ๆ หนึ่งที่แล้วก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของแม่เขานั้น แล้วมี เสียงสั้น ๆออกมาว่า “อืม..ฉันไม่ใช่หยางหยาง ฉัน คือเฉิงเฉิง… ขอโทษ ฉันนั้นโกหกคุณเข้าแล้ว…”

“โกหก ?” เธอนั้นยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นแล้วก็ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาแล้วพูดออกมาว่า “ลูกที่แสน โง่เอ๋ย ควรจะบอกแม่ตั้งนานแล้วนะ”

เขานั้นนั่งยอง ๆ แล้วก็มองไปยังหน้าของกู้ฮอน สายตาที่สีดำนั้นพูดว่า “ผม…ผมจะเรียกคุณว่าแม่ได้ ไหม ?”

กู้ฮอนนั้นตกใจ ซึ่งได้เห็นสายตาของเฉิงเฉิงนั้น เต็มไปด้วยความโศกเศร้าสงสาร

ในใจนั้นก็เริ่มอ่อนลงแล้วพูดว่า “ลูกเอ๋ย แน่นอน ว่าจะต้องเรียกว่าแม่สิ”

เฉิงเฉิงนั้นยังมีสายตาที่รู้สึกสับสนแล้วพูดว่า “จริง

ไหม ? ฉันเหมือนกับหยางหยาง เป็นลูกของคุณแม่ใช่ ไหม ? ” กู้ฮอนนั้นได้ประคองลูกยืนขึ้นมาแล้วก็มองด้วย สายตาที่เฝ้ารอ แล้วใช้ความยืนหยัดตัดสินในใจของ

สายตานั้นพูดว่า “ใช่ คุณเหมือนกับหยางหยาง ล้วน

เป็นลูกของแม่ ลูกของฉัน เฉิงเฉิงของฉัน ห้าปีที่ผ่านมานั้นคิดถึงเราเหลือเกิน”

“อุ๊แว้..คุณแม่” รอมาแล้วห้าปี คนที่มีนิสัยค่อน ข้างเงียบ ๆ นั้นกลับมีเสียงร้อง “แว๊” ออกมา ซึ่งร้องไห้ อยู่ในอ้อมกอดของแม่…

กู้ฮอนนั้นก็ได้กอดลูกของเขากับใบหน้าที่เต็มไป ด้วยน้ำตา

ณ ตอนนี้เธอคิดว่าชีวิตของเธอนั้นสมบูรณ์เสียที ลูกทั้งสองนั้นในที่สุดก็สมบูรณ์แล้ว

แต่เป็หมิงโม่

แม้ถึงตอนนี้เธออาจจะยังยากที่จะเชื่อว่า ผู้ชาย คนนั้นที่ให้ลูกที่น่ารักทั้งสองกับเธอนั้นจะเป็นผู้ชายที่ สุขุม เยือกเย็นคนนั้น เธอเป็นห่วงว่าเหมือนกับถูกอะไร นั้นมาเปิดประตูความอึดอัด แต่ทันใดนั้นกลับเต็มไป ด้วยความอุ่นใจ

เธอนั้นมองหน้าเฉิงเฉิงด้วยรอยยิ้มและคราบ น้ำตา

สายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ไอ้ชั่วเป็หมิงโม่ ขอบใจมากนะ ขอบใจที่คุณทำให้ฉันนั้นหาลูกจนเจอ ดังนั้น ในคืนนี้.

กู้ฮอนตั้งแต่ได้รู้เรื่องราวจริงทั้งหมด ก็ยิ้มไป ตลอดทั้งวันเลยทีเดียว
ตั้งแต่เฉิงเฉิงรู้ว่าตัวเองนั้นก็เป็นลูกแท้ๆ ของแม่ นั้น ในที่สุดเขาก็ไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังอีกแล้ว แล้วก็ ไม่ต้องปลอมเป็นหยางหยางแล้ว

สองแม่ลูกนั้นก็ได้ทานอาหารเย็นที่อร่อยที่สุดและ

มีความสุขที่สุด

หลังจากกินข้าวเสร็จก็มานั่งที่โซฟาแล้วก็เล่าเรื่อง ราวระหว่างห้าปีที่ผ่านมาทั้งหมด

แล้วก็ได้ทานขนม ดูทีวีอย่างมีความสุข และเฮฮา

แต่พอมากลางดึก เฉิงเฉิงก็ต้องจำใจไปนอนแล้ว

แต่ก็ยังอยู่ในอ้อมกอดของแม่ เพื่อที่จะรับรู้ถึง

ความรู้สึกที่ไม่ได้รับมากว่าห้าปี “ลูกเอ๋ย ตอนนี้ดึกแล้ว เดี๋ยวแม่จะอาบน้ำให้แล้วก็ ไปนอนนะ” กู้ฮอนนั้นดีใจแล้วก็อุ้มลูกไป แล้วใส่

รองเท้าแตะเข้าไปในห้องน้ำ

เฉิงเฉิงนั้นใบหน้าที่แดงเป็นอย่างยิ่ง

แล้วก็จับเสื้อของแม่อย่างแน่นหนา แม่.หนู…

กู้ฮอนนั้นก็ได้มีสายตาที่อ่อนโยน แล้วก็บีบไปที่ จมูกของลูก “อายหรือ ? หากเป็นหยางหยางแล้วล่ะก็ ถ้าแม่ไม่อาบน้ำให้เขาก็ไม่ยอมนอนหรอก ฮาฮ่า ๆ เรา กับหยางหยางก็มีบางส่วนที่ไม่เหมือนกันนะ ขอโทษ ด้วยที่ช่วงนี้แม่นั้นงานยุ่งมาก ๆ ไม่มีเวลาไปทำอะไรที่ ละเอียดแบบนี้ ”
หรือว่าเป็นเพราะใจลึก ๆ ของเธอนั้นคิดว่าจะไม่ เจอลูกคนนี้เสียแล้ว คนเป็นแม่นั้นต่อกับลูกแล้วนั้น ไม่ ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่ แม่นั้นก็ย่อมรับรู้อย่าง ชัดเจนว่า นั่นคือลูกของเธอ แล้วในกระบวนการการ เติบโตของลูกนั้น มีการเปลี่ยนแปลงมาเท่าไหร่ ขณะ ที่ลูกตัวเองมีนิสัยที่เปลี่ยนไป คนเป็นแม่นั้นก็ต้อง สงสัยว่าลูกตัวเองนั้นเป็นลูกแท้ ๆ หรือเปล่า

เพราะมีความคิดเช่นนี้เป็นพื้นฐาน ดังนั้นเธอเลย ลืมคิดถึงความเป็นไปได้ตรงนี้ไป

แล้วก็คิดไม่ถึงเลยก็คือลูกทั้งสองของเธอนั้นเกิด การสับเปลี่ยนเกิดขึ้น

ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เธอได้เจอลูกของเธอ

อีกคน

เฉิงเฉิงก็สายหัว “ไม่โทษคุณแม่ หนูนั้นตั้งใจ ปิดบังแม่ หนูกลัวแม่ เฉิงเฉิงนั้นทันใดนั้นก็เงียบไป ไม่กล้าพูดออกมา

“ลูกเอ๋ย จะกลัวแม่ไปทำไมล่ะ”

กู้ฮอนนั้นก็ได้ถอนหายใจแล้วก็อุ้มลูกเข้าไปใน ห้องน้ำ

ด้านหนึ่งก็กำลังจะถอดเสื้อให้ลูกชาย อีกด้านหนึ่ง ก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ลูกของแม่เฉิงเฉิง ทำไมคิดมี ความคิดแบบนี้ล่ะ ?”

“เฉิงเฉิงเป็นเด็กที่ไม่มีแม่….ทันใดนั้นเฉิงเฉิงก็D3353

เหมือนจะร้องไห้

กู้ฮอนั้นก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ “ลูกเอ๋ยไม่ร้องแล้วนะ แม่ไม่ใช่อยู่นี่แล้วหรือ ?”

ตอนที่กู้ฮอนนั้นได้ถอดเสื้อของลูกออกมา ก็ได้ เห็นผิวอันขาวใส และยังมีรอยประทับอยู่ด้วย

เธอนั้นตกใจแล้วพูดว่า “ทำไมมีรอยประทับล่ะ ? ”

เฉิงเฉิงนั้นก็ได้หันไปมองแล้วพูดว่า “พวก นี้ …คือตระกูลเป่ยหมิงนั้นเหลือไว้ให้”

เลยทำให้เฉิงเฉิงนั้นเล่าเรื่องทั้งหมดห้าปีที่ผ่านมา เกี่ยวกับความทรงจำที่ไม่ลืมเลือน

ตอนที่อายุหนึ่งขวบ เฉิงเฉิงกำลังเดินได้นั้น คุณ ยายก็ได้ชี้ไปที่ผู้ชายสูง ๆ คนนั้น แล้วบอกเขาว่านั่นคือ พ่อของเขา

เขาก็ได้วิ่งเข้าไปหาแล้วการที่การเดินนั้นยังไม่ได้ คล่องนักก็เลยล้มลง แต่ทว่าพ่อนั้นได้มองเห็นแล้วก็ ถอยห่างออกไป ปล่อยให้เขานั้นร้องไห้อยู่คนเดียว