ตอนที่120 การแม่ลูกตามหากันจนเจอ1

ตอนที่120การแม่ลูกตามหากันจนเจอ1

เป่ยหมิงโม่นั้นก็ได้อุ้มลูกชายไปด้านข้างของ รถยนต์ คิ้วของหยางหยางนั้นก็ยังมองขึ้นมองบนอยู่ เช่นนั้น “อัยยยยย คุณเบา ๆ หน่อยสิ”

ชัดเจนว่าหยางหยางนั้นยังไม่ได้เห็นถึงการมีอยู่ ของกู้ฮอน เพียงแต่อยากจะหลุดออกไปจากพ่อที่ชั่ว ร้ายคนนี้ที่กำลังใช้แรงนั้นอยู่

เป่หมิงโม่นั้นก็มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด

เขานั้นก็มองเปหมิงโม่อยู่เช่นนั้นนิ่ง ๆ แล้วก็ได้พูด ไปว่า “จะตอบคำถามของคุณเมื่อสักครู่นี้นะ นี่ คือ ลูกชายของฉันเป่ยหมิงซือเฉิง”

ฮง

ฮงลงลง

กู้ฮอนนั้นก็โมโหขึ้นมาในทันใด

เธอนั้นไม่ได้คิดว่า เมื่อสักครู่นี้ที่ถามอย่างไม่ได้ ตั้งใจว่า “เป่หมิงโม่ เป็นลูกชายของคุณจริงไหม? ใครจะไปรู้เพียงครู่เดียว เป่ยหมิงโม่มั้นก็ได้พาลูกของ ตัวเองออกมาให้เห็นต่อหน้าต่อตาเธอ

แล้วก็ได้มองอย่างเยือกเย็นว่า “นี่คือลูกชายของ ฉัน..เป่าหมิงซื้อเฉิง”
กู้ฮอนก็ได้กลืนน้ำลาย แล้วก็ไม่ได้มีปฏิกิริยา ตอบโต้อะไร แล้วก็ได้พูดอย่างกะตุกกะตักว่า

“เขา..เขา..”

เขานั้นไม่ใช้เป็นลูกชายของหยางหยางหรอก หรือ ?

เธอที่ยืนแข็งอื้อที่อนั้น ก็ยืนอยู่เช่นนั้นนานยิ่งนัก ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

หยางหยางนั้นไม่ง่ายเลยที่จะหลุดออกมา เพิ่งจะ ได้สูดอากาศอันแสนบริสุทธิ์ แต่กลับยังไม่ได้ลืมตานั้น ผู้หญิงที่ยืนข้าง ๆ รถคนหนึ่ง ไม่ใช่แม่ของกู้ฮอนหรือ ?

“อ่ะแฮก ๆ ๆ” หยางหยางยังไม่ได้สูดอากาศเต็ม ปอดก็ได้มีเสียงไอออกมา

คนที่ซื่อบื้อเช่นนั้น ตลอดระยะเวลาการใช้ชีวิตบน โลกนี้ห้าปั้น ก็ยังไม่ได้เคยเห็นพ่อกับแม่ปรากฏใน สถานที่เดียวกันเลยสินะ

โอ๊ยยยยย. .เริ่มบ้าแล้วตอนนี้

กู้ฮอนนั้นริมฝีปากสั่นไปหมด หัวใจก็เหมือนจะ คายออกมาจากปาก

มือกระดูกที่ขาวของเด็กน้อยนั้นกำลังชี้มายังเป่ห มิงโม่แล้วพูดอย่างสั่น ๆ ว่า “เป่หมิง เป่หมิงโม่ คุณพูดซิ เขาคือใคร..”

เป่ยหมิงโม่นั้นก็มีความตกใจ กู้ฮอนก็มีท่าทีที่เหมือน ตกใจเช่นนั้น เขานั้นคิดว่าเธอนั้นไม่ได้แต่งงานแต่เขานั้นกลับมีลูกอายุห้าขวบ ดังนั้นเลยทำให้รู้สึกตกใจยิ่ง

นัก

“เชื่อในสายตาคุณ เขานั้นเป็นลูกชายของฉัน”

ทันใดนั้นเขาก็ได้เปิดประตูรถ มือข้างหนึ่งนั้นก็ได้ เอาเด็กน้อยนั้นโยนเข้าไปในรถ

กู้ฮอนก็ได้เพียงแค่วิ่งไปแค่ตรงที่หน้ากระจกแค่ นั้นเอง แล้วก็มองอย่างละเอียดที่เด็กน้อยนั้นถูกเป่หมิง โม่กระทำอย่างไรอาวรณ์

เหมือนภาพยนตร์กำลังฉายหนังเหตุการณ์เมื่อห้า ปีก่อนอย่างชัดเจนเป็นฉาก ๆ

ใจของเธอนั้นรู้สึกสั่นไปหมด มือที่เย็นเฉียบนั้น ก็ได้เพียงแค่สัมผัสตรงกระจกแค่นั้น เหมือนกำลัง อยากจะดูลูกสาวของตัวเอง

กระทั่งอยากจะลอดผ่านกระจกเพื่อที่จะไปลูบหัว ลูกตัวเอง

ต่อมา โทรศัพท์ในรถของเป่ยหมิงโม่ก็ดังขึ้นมาแล้ว

เขานั้นก็ได้รับทันที

“…อืม น้าซีน หาเจอแล้ว คุณวางใจเถอะ เดี๋ยว ผมจะพาเด็กกลับไป 2

แล้วก็ตัดสายไป

ผมของเขานั้นสีดกดำแล้วดูรุงรังไปหมด แล้วดู เงียบจนไม่อยากจะสามารถที่จะตรวจสอบสภาพจิตใจเขาได้เลย

แล้วก็ได้มองไปยังสายตาของกู้ฮอน เห็นว่าผู้หญิงคนนี้นั้นก็ได้มองไปยังลูกชายของตัว

เอง

แล้วเหมือนกับจิตใจมีอะไรไม่รู้แปลก ๆ เขามีความ รู้สึกรับไม่ได้เกี่ยวกับสติของผู้หญิงคนนั้น ถึงแม้จะไม่ ได้เป็นกับตัวเองก็เถอะ

“….” เสียงไอที่เยือกเย็นเขานั้นพูดออกมาว่า “ฉัน ยังมีธุระ คืนนี้คงไม่มีเวลาไปบ้านคุณแล้ว”

ยังไม่ทันพูดเสร็จ เธอนั้นก็ได้เงยหน้าขึ้นมาอย่าง รวดเร็ว แล้วก็ได้ตัดบทเขาด้วยการไอเล็กน้อย

“คุณ..เขา…เป็นลูกชายของคุณ ?”

เป็หมิงโม่ก็ได้มองไปยังห้องโดยสาร ลูกชายก็เริ่ม ลุกลี้ลุกลน ปืนขึ้นมายังกระจกรถ แล้วก็ได้ยื่นมือออก มา แล้วอยากจะไปจับมือของกู้ฮอน แต่กลับถูกกั้นด้วย กระจก.

การกระทำนั้นทำให้เขารู้สึกมีความอึดอัดเป็น อย่างมาก

ผู้หญิงคนนี้จะทำอะไร ? ดึงดูดลูกชายเขางั้น หรือ ?

เสียงของเขานั้นเริ่มมีความไม่พอใจ แล้วก็ได้พูด ว่า “ไม่ใช่ลูกของฉันแล้วเป็นลูกของคุณหรือ ? ” เขาก็ได้กระแทกเสียง “ทำไม ชอบเขาหรือ ? หรือว่าจะขอ เขาโตมาแล้วมาขอคุณแต่งงาน ? ”

เป่ยหมิงโม่ก็ได้พูดออกมาหลายประโยค แต่ในใจ หยางหยางนั้นรู้สึกเป็นสุขยิ่งนัก

เลยทำให้ไอออกมา

หยางหยางก็ได้ไอออกมาเพื่อทำให้คอนั้นมีความ

โปร่ง

เหมือนกับหมาปักที่กำลังปืนที่กระจก ตาปิดตา เปิด ร่างกายเล็ก ๆ นั้นก็ได้อยู่ตรงหน้ากระจกนั้น แล้ว ก็มีเสียงเหมือนหมานั้นลอยออกมา “เอาเอาเอา รอฉัน โตขึ้นมา รอฉันโตก่อน ฉันจะไปขอแต่งงาน….”

“แม่” คำนี้ยังไม่ได้ออกมาจากปากหยางหยาง ก็ได้ ถูกเป่หมิงโม่นั้นตัดบทไปเสียก่อน

“คุณลองขอเขาแต่งงานสิ ฉันจะต้องจัดการคุณ เป็นคนแรกแน่นอน”

หยางหยางนั้นตกใจจนทำอะไรไม่พูด “แม่” เสียง นั้นก็ถูกเก็บกลับไป แล้วไม่กล้าจะพูดออกมาอีกครั้ง

พ่อที่ชั่วร้ายมากมาย

แม้แต่ลูกตัวเองก็ยังกล้าขนาดนี้

ไม่ใช่คนแล้วกระมัง

“เป็หมิงโม่” กู้ฮอนก็เริ่มตกใจ อาจจะเป็นนิสัยของ แม่ลูก เห็นเขาโมโหนั้นก็ได้กระทบไปยังลูกน้อย ในใจก็เริ่มอ่อนลง “คุณไม่ดุใส่ลูกหน่อยไม่ได้หรือ?”

เป็หมิงโม่ก็รู้สึกถึงแล้วก็คิ้วขมวดขึ้นมา “ทำไมผม สอนลูกยังจะต้องให้คุณมาสอดด้วยรี ? ”

” กู้ฮอนนั้นก็เงียบลง ถึงแม้จะไม่ พูดออกอะไร แต่ในใจก็ไม่อาจจะรับได้กับการที่ลูกนั้น มาถูกทำร้าย “คุณดุอีกครั้ง ระวังฉันจะฟ้องคุณข้อหา ทำร้ายเด็ก”

“คุณ..

“ทำร้ายเด็ก ? ” เป็หมิงโม่หัวเราะออกมา แล้วก็ได้ มองเหมือนกับมีดบินมายังกู้ฮอน “ฉันชอบที่จะทำร้าย คุณมากกว่า”

น้ำเสียงที่น่ากลัวแบบนั้น ทำให้รู้สึกถึงความชั่ว ร้ายที่เข้ามาครอบงำ

ไอ้เลว” เธอนั้นพูดออกมา แล้วก็เกิด

อารมณ์โมโห