ตอนที่ 106 มีดที่อ่อนโยน1

กู้ฮอนรู้ถึงความหมายของคำพูดของลินดา นัยน์ตาสั่นไหว และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ค่ะ….โชคดีที่ในตอนนั้น…..ลินดา ฉันจะไม่มีวันลืม บุญคุณนี้เลย….”

ในความเป็นจริง ตอนนั้นที่แม่ป่วยหนัก แพทย์ใน ประเทศไม่สามารถรักษาได้ และยังแนะนำให้เธอพา แม่ไปรักษาที่สหรัฐอเมริกา

และเป็นช่วงที่เธอก็ตั้งท้องพอดี ถึงได้ขอให้ผู้ช่วย ของนายจ้างพาแม่ของเธอไปที่สหรัฐอเมริกาเพื่อรับ การรักษา

ในที่สุดนายจ้างก็เห็นด้วย แต่ข้อตกลงคือ พวก เขาจะจัดให้มีสูติแพทย์คอยดูแลเธอตลอดเวลา

ลินดาก็คือแพทย์คนนั้น

ในตอนนั้น ครั้งแรกของการทำอัลตราซาวด์ที่ สหรัฐอเมริกา ลินดาก็ทำให้เธอ

เมื่อรู้ว่ามีฝาแฝดอยู่ในครรภ์ของเธอ เธอก็ดีใจ อย่างมาก

หลังจากต่อสู้กับความคิดที่หลากหลายนั้น เธอ รู้สึกทนไม่ได้ถ้าหากต้องแยกจากเลือดเนื้อเชื้อไขของ

เธอ

เธอทำได้แค่ขอให้ลินดาช่วยเธอปิดบังนายจ้าง
หยางหยางคงไม่ได้อยู่กับเธอ หากปราศจากความ ช่วยเหลือของลินดา..

“ยัยป้อง ประโยคนั้นคุณพูดหลายครั้งแล้ว คุณไม่ รำคาญ แต่ฉันเบื่อที่จะฟังแล้ว” ลินดาส่ายหัวเบาๆ แล้ว ก็ก้มตัวลงกอดเด็กชายตรงหน้า “ฮ่าๆ หน้าตาดีเชียว บอกป้าหน่อยได้ไหมว่าชื่ออะไร?”

“หยางหยางครับ!” เสียงอ่อนนุ่มแบบเด็กๆของเฉิง เฉิงพูดขึ้น

“หยางหยางเด็กดี..ลินดาใจเต้นแรงอย่าง อบอุ่น เธอเคยแท้งลูก ถึงได้เข้าใจอารมณ์ของแม่ที่ สูญเสียลูกโดยเฉพาะ เธอถึงช่วยกู้ฮอนโดยไม่คิดหน้า คิดหลังเลย

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของลินดาก็ดังขึ้น-

กู้ฮอนรีบพาลูกชายออกจากอ้อมแขนของเธอ

ลินดาหยิบโทรศัพท์ออกมา “สวัสดีค่ะ….อืม เข้าใจแล้ว ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อวางสายโทรศัพท์ ลินดายิ้มให้กู้ฮอนอย่างนึก ขอโทษ “ขอโทษนะ ฮอน พอดีที่คลินิกมีปัญหานิด หน่อย ที่ฉันต้องกลับไปจัดการ นี่คือนามบัตรของฉัน ถ้ามีเวลาว่างก็มาหาฉันได้”

“ค่ะ งั้นไม่รบกวนคุณแล้ว เดินทางปลอดภัยนะคะ” กู้ฮอนรับนามบัตรพร้อมรอยยิ้ม

เฉิงเฉิงมองดูข้อมูลในนามบัตรของลินดา..
คุณป้าลินดาเป็นแพทย์ที่ทำคลอดให้แม่ของเขา และแม่บอกว่าคุณป้าลินดาเป็นผู้มีพระคุณของพวกเรา ดูเหมือนว่า แม่จะปกปิดอะไรสักอย่างกับหยางหยางไว้

หลังจากลินดาจากไป เฉิงเฉิงมองที่กู้ฮอนอย่าง จริงจังและถามทันทีว่า “แม่ครับ ทำไมคุณป้าลินดาถึง เป็นผู้มีพระคุณของเราเหรอ?”

กู้ฮอนตกตะลึง “เอ่อ….ในตอนที่แม่คลอดลูกนั้น เสียเลือดมาก เป็นคุณหมอลินดาที่ช่วยพวกเราไว้” แค่นี้ครับ?” เฉิงเฉิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

“วายร้ายตัวน้อย! แม่เกือบเสียชีวิตบนเตียงคลอด แล้วลูกพูดแค่ว่าแค่นี้เหรอครับ?” ที่จริงกู้ฮอนไม่ได้โกหก ในตอนนั้นที่เธอคลอดลูก

คนแรก ในเวลาไม่กี่นาทีต่อมาก็ถูกนายจ้างไร้ความ ปรานีพาตัวออกไป เนื่องจากความโศกเศร้าทำให้เธอมี เลือดไหลออกมามาก โชคดีที่ลินดาอยู่ที่นั่น ถึงได้ คลอดหยางหยางออกมาได้อย่างปลอดภัย ช่วยให้ พวกเราสองแม่ลูกได้มีชีวิตอีกครั้ง

ทุกวันนี้เมื่อเธอคิดถึงตอนนั้น เธอก็ยังคงมีน้ำตา เอ่อในดวงตาของเธอ

“แม่ครับ แม่ร้องไห้เหรอ?” มือเล็กๆของเฉิงเฉิง แนบเบาๆที่แก้มกู้ฮอน

กู้ฮอนชะงัก ถึงได้รู้ว่าน้ำตาไหลออกมา

เธออุ้มลูกชายขึ้นและกอดแน่นอยู่ในอ้อมแขนกลั้นน้ำตาด้วยร่างกายที่สั้นเทา “แม่ไม่เป็นไรครับ พอดีฝุ่นพัดเข้าตา….

เธอจะบอกลูกชายในอ้อมแขนได้อย่างไรว่าจริงๆ แล้ว…เธอคิดถึงลูกชายอีกคน

และลูกชายอีกคน เขาอยู่ที่ไหน? เขาเป็นอย่างไร

บ้าง?

เขา…..อยู่ดีใช่ไหม?

*

คืนนี้ เมื่อสองแม่ลูกกลับถึงบ้าน

ทั้งสองก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องลินดาอีก

พอกินอะไรอิ่มแล้ว ก็ไปอาบน้ำ

กู้ฮอนพาลูกเข้านอน หลังจากเล่นมาทั้งวันสองแม่ ลูกก็หลับไปอย่างรวดเร็ว..

กลางดึก

ครีดดด….เสียงโทรศัพท์สั่น

กู้ฮอนตื่นขึ้นมาทันที นับตั้งแต่ที่เธอเป็นเลขาของ

เป่หมิงโม่ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ชินกับการพร้อมใช้ งานตลอด 24 ชั่วโมง

กลัวว่าจะทำให้ลูกตื่น เธอถึงได้คลานลงมาจาก เตียงเบาๆ

เดินไปที่ห้องนั่งเล่น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา เธอย่นคิวโดยไม่รู้ตัว-

“สวัสดีค่ะ?”

โทรศัพท์ของอีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง

“ถ้าไม่พูดจะวางสายนะคะ!” กู้ฮอนไม่พอใจกับ สายที่โทรมา และตัดสายไปในที่สุด

ครีดดด..อีกฝ่ายโทรกลับมาอีกครั้ง

เธอขมวดคิ้วและหยิบขึ้นมาอีกครั้ง “สวัสดีค่ะ คุณ เป็นใครคะ?”

“….คุณกู้… เสียงที่คมชัดและนุ่มนวลพูดเบาๆ ผ่านโทรศัพท์….

กู้ฮอนชะงักไปครู่หนึ่ง และรู้สึกว่าเสียงนั้นเป็น เสียงที่คุ้นเคย แต่เธอนึกไม่ออก “คุณคือ?

“ซูยิ่งวรรณ”

“อ่อ…เธอนึกได้ทันที หัวใจเต้นแรงอย่างไม่มี

สาเหตุ

“ฉันขอโทษที่โทรมารบกวนคุณในเวลาดึกขนาด นี้” เสียงของซูยิ่งวรรณทางโทรศัพท์นั้นอ่อนโยนเป็น พิเศษ เหมือนดั่งสายน้ำ

กู้ฮอนขมวดคิ้วแน่น “คุณซู ในเมื่อรู้ว่าดึกแล้ว งั้นก็ รีบพักผ่อนเถอะค่ะ”

“คุณไม่อยากรู้เหรอ ว่าฉันโทรหาคุณทำไมในเวลา นี้?” ซูยิ่งวรรณยังคงใช้เสียงอ่อนโยนพูดเบาๆ
กู้ฮอนยกคิ้วขึ้น แล้วสูดหายใจลึกๆ “ไม่อยากรู้” สิ %3D แปลก! แต่เธอไม่ได้พูดสองคำสุดท้ายออกไป

“เห้อๆ….”ชูยิ่งวรรณหัวเราะเบาๆ “คุณกู้ ที่จริง ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นเลย ฉันแค่อยากให้คุณเห็นบาง สิ่ง”

เมื่อพูดจบ วิดีโอของโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายก็ เปิดใช้งาน ใบหน้าที่สวยงามและละเอียดอ่อนปรากฏ บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของกู้ฮอน

สมควรแล้วที่เป็นดาราดัง ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ยังคง

สวยเสมอ

ดวงตาของกู้ฮอนเรียบนิ่ง

โดยไม่คาดคิดว่าซูยิ่งวรรณจะวีดีโอมา