จู่ๆ เขาได้ยินเสียงฉิงฮัว:” เจ้านาย นั้นคุณกู้

เป้หมิงโมถึงจะย้ายสายตามาที่ปากซอย…..

กู้ยือนจับโทรศัพท์ไว้ เดินไปแล้วโทรให้คน ของแก๊งสามจํ—-

“…อืม ฉันใกล้ถึงโรงแรมชิงชองแล้ว….. ด้าน แขกห้องพิเศษใช่มั้ย? โอเค รบกวนช่วยบอกให้นาง โม้ด้วยว่าเดี๋ยวฉันก็ถึงละ”

วางสายเสร็จ กู้ฮอนก็เก็บโทรศัพท์เข้าไปใน กระเป๋า แล้วตบเป้เบาๆ ในนี้มีสร้อยเพชรที่ราคาสูง โคตร

ถึงแม้จะแปลกใจหน่อยว่าเป็นภรรยาของ หัวหน้าแก๊งสามจู๋แล้วป้าหรูเจี่ยจะมาอยู่โรงแรมได้ ไงแต่กู้ฮอนก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วเดินทางไปโรงแรม

ใครจะไปรู้ หล่อนที่เพิ่งเดินถึงปากซอย——

ไอ่พวกผมทองนั้นก็พูดอังกฤษสำเนียง มาเลเซียใส่กู้ฮอน ยิ้มกริ่มไม่ ” คนสวย นี่กำลังจะไป ไหน? ให้พวกเราไปส่ง ย เป็นไง?”

กู้ยือนตกใจ!

สีหน้าเย็นชา หล่อนไม่ออกเสียงอะไร อยาก จะอ้อมเดินผ
แต่ต้นโดนพวกนั้นปังทาง…

ฉากนี้อยู่ในตาของเป่หมิงไม่และนิ่งยั่ว

“คุณ มาอยู่ที่เมืองซาบาห์ได้ไง?” ฉ่ง วถาม อย่างสงสัย

เป้หมิงโม่ขมวดคิ้วคําถามนี้เขาก็อยากถาม เหมือนกัน

และแน่นอนเขาคงไม่สําคัญตัวว่าหลอนตาม เขามาตรงนี้!

“ฉิงฮัว นายว่า หล่อนมาที่นี่เพื่อจะทําอะไร?”

ฉิงฮัวคิดสักพัก สองปีมานี้ถ้าไม่ใช่คุณกู้อยู่ เมืองซาบาห์ เกรงว่าเจ้านายคงติดตามหาไปทั่วโลก ละ และไม่ใช่นั่งโง่ๆรอที่เมืองA รอคุณกู้กลับมาเอง

รอบนี้ที่เจ้านายมาก็อยากหาไม้จิ้งเฉิงมา เคลียร์เรื่องนี้ “หรือว่า คุณกู้กลับมาเมืองซาบาห์ เพื่อจะ

เยี่ยมโม่จึงเฉิง? ” ฉิ่งฮาคิดยังไงก็คิดไม่ออก มอง พวกผมทองที่ตั้งกู้ฮอนไว้ “แต่คุณกู้ไม่ใช่ลูกสาว บุญธรรมของโม้จิ่งเฉิงหรอ? ไอคนพวกนี้ก็เกินไป!

ขนาด ง ายังมองออก

เป้หมิง ไม่จับแก้วไวน์ไว้ แขวะไป “พวกเขาไม่ ได้ทําเกินไปหรอก พวกเขาตั้งใจต่างหาก!” ตั้งใจมาหากู้ฮอนแบบนี้ต่อหน้าเขา ตั้งใจจัด

ฉาก เพื่อบังคับให้เขาลงมือ!
งบัวมองเจ้านาย จิบไวน์ไปอย่างไม่สนใจ “งั้น…ให้ผมไปขายคุณกู้มั้ยครับ?” ฉิงตัวพูด

เป้หมิงโม่ยักคิ้ว มองไป “ไม่ต้อง ดูก่อนว่า พวกเขาทําเล่นฉากอะไร!”

กู้สอนที่ยืนอยู่หน้าปากซอยโดนพวกนั้นปิด ทางไว้หมด

แต่ด้วยพวกผมทองนั้นมีรอยสักใบไผ่3ใบ คน ต่างพากันไม่อยากยุ่ง

กู้ฮอนขมวดคิ้ว พูดภาษาอังกฤษว่าไป——

“หลักไป! แก๊งสามจู่ไม่ใช่แก๊งที่ได้ใจคนที่สุด ไม่ใช่หรอ? ทําไมตอนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งโหลยโท่ยแบบนี้ ยัง กล้ามาพูดอะไรแบบต่อผู้หญิงอีก?”

พวกผมทองได้ยินก็ใจสั่น

กู้ฮอนไม่รู้ว่าที่พวกผมทองรั้งหล่อนไว้เพราะ เป็นคําสั่งจากด้านบน

ต้องรอให้คนที่พวกเขาจ้องมาช่วยพวกเขาถึง จะหยุดได้

แต่ดูสภาพแล้ว มีคนแอบมองไปที่ระเบียง โรงแรมชิงชอง ผู้ชายคนนั้นดันจิบไวน์………

แม่เจ้า นาย มันทําเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นเลย ยังจิบไวน์อย่างสบายใจอีก….

ทําไงดี?
พวกผมทองกังวล ทํางานไม่สําเร็จก็จมหน่ะส

ฉะนั้น พวกเขาเลยยิ้มกริ่ม แล้วลากกู้ฮอน เข้าไปในซอยเล็กๆ—-

“อั้ยยะ สาวน้องคนนี้กล้า 1 ยังกล้าสั่งสอน พวกเราอีก…

“เอามือเน่าๆของพวกเธอออกไป! ฉันจะบอก ให้นะพวกเธออย่ามาทำอะไรมั่วๆ! หัวหน้าแก๊งสามจู๋ เป็นพ่อบุญหาของฉัน…..

“จริงหรอ ยังมีความพ่อบุญธรรม ….งั้นพวก เราก็เป็นพี่บุญธรรมของเธอได้ใช่มั้ยละ ฮ่าๆๆ..

ระเบียง

“เจ้านาย …ไม่เห็นคุณแล้ว …ไม่ใช่พวกเขา เอาจริงหรอกนะ?” ฉิงฮัวรู้สึกเป็นห่วง

โม้จิ่งเฉิงคนอะไร วันๆมีเรื่องฆ่ากันนู้นนี้ มีเรื่อง อะไรที่พวกเขาไม่กล้าทําอีก?

เป้หมิงไม่จับแก้วไวน์ไว้แน่น ไวน์ในแก้ว เหมือนจะสั่นตามๆแรง สายตาที่มองผ่าน ใบหน้าที่ หล่อเหลา….

บรรยากาศนี้เหมือนเงียบตาย

ปากซอยนั้นที่ไม่เจอตัวกู้ฮอน

ฉิงฮารีบมองหา—

“เจ้านาย ถ้าโม้จิ่งเฉิงท่าไม่ดีไม่ร้ายต่อคุณกู้ ละก็ ผลตามหลังคงไม่คาดคิด….
แก๊ง~!

ฉิงฮัวพูดจบก็ได้ยินเสียงแก้วไวน์แตก!

ฉิงฮัวตกใจ

ต่อด้วย ฉิงฮัวเห็นเป่หมิงโม่ที่วิ่งลงไปอย่างเร็ว เหมือนกับเสือ รีบๆออกจากประตูไป

แค่แวบเดียวก็ไม่เจอเงาเจ้านายแล้ว

แต่——

เจ้านายก็รู้อยู่แล้วว่านี้เป็นฉากที่โม้จิ่งเฉิงจัด ขึ้นมานิ

เจ้านายใช่ว่าจะไม่ช่วยหรอ?

สักพัก ฉิงฮัวเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง ตอบ สนองกลับ–

“เห้อ… เจ้านาย จริงแล้วผมอยากพูดว่า…ท่าน ยังไม่ได้ใส่รองเท้า….

ใต้ท้องฟ้าแจ่มใสของเมืองซาบาห์ ในโรงแรม ชิงชอง จู่ๆเป่หมิงเอ้อแบบนั้นก็พุ่งออกไปอย่างไม่ คิด!