ตอนที่488 คราบนํ้าตา2

เธอยังคงไม่ยอมรับว่า ตัวเองเป็นคนที่โง่ที่สุด… กู้ยือนไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงทางเดินของโรงพยาบาล นานเท่าไร จนกระทั่งเงาของเป่หมิงโม่หายไป จากสายตาของเธอ

เธอหัวเราะเสียงดังลั่น แต่ไม่สามารถปิดบังความ เศร้าโศกเอาไว้ได้เลย

สุดท้ายเธอก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตรงทางเดิน เธอนั่ง กอดเข่า

ความโกรธค่อยๆสลายไป

ใครจะเห็น เป้หมิงโม่หยุดอยู่ที่มุม

ตรงที่ที่กู้ฮอนมองไม่เห็น หลังของเขาพิงที่กำแพง

นิ้วมือขาวซีด

ในสายตาลึก เต็มไปด้วยเส้นเลือด บนใบหน้าหล่อเหลา ดูเงียบเหงาอย่างยิ่ง เขาถอนหายใจเบาๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล เจ้านาย ท่าไม่ดีแล้วครับ บริษัทเกิดเรื่อง แล้ว” คนที่โทรมาคือฉิงฮัว “เช้านี้ดัชนีหุ้นของบริ ษัทเป่หมิงร่วงลงสิบหกจุด ตอนนี้คณะกรรมการ บริหารต่างต้องการให้ท่านออกมาอธิบาย ขอให้ ท่านรีบมาที่บริษัทเกิดด้วยครับ”

“อืม ฉันจะรีบไป” เขายังคงเยือกเย็นเช่นเคยจึงบัวเงียบไปนาน แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “เจ้า นาย…ผมได้ส่งคนไปรับแม่ของคุณ ย้อนกลับ มาที่เมืองAแล้วครับ สัญญาณชีพปกติ เจ้านาย วางใจได้เลยครับ”

หลังจากนี้ให้นายโทรศัพท์ให้คนที่อยู่โรง พยาบาล พาเธอไปหาแม่ของเธอด้วย” เป้หมิงโม่

“ครับ” ฉิงฮัวตอบรับ เสียงแกร๊กๆดังขึ้นสักพัก เขาไม่ยอมวางสาย “เอิ่ม เมื่อคืนท่าน… ฉิงฮัวพูดถึงเรื่องที่เจ้านายจงใจสั่งให้เขาแยกจาก ไปเมื่อคืนนี้

“ฉันไม่เป็นไร” เป้หมิงโม่พูดอย่างเย็นชา “เป่า หมายของเธอแต่แรกก็คือฉัน นายจําเอาไว้ว่า ไม่ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องปกป้อง….คนในครอบครัว ของฉันเป็นอันดับแรก”

เขาพูดคำว่าคนในครอบครัวออกมาอย่างลำบาก พอวางสายไป เป่หมิงโม่ก็สูดลมหายใจเข้าลึก ไม่กล้าหันกลับไป ไม่กล้าที่จะมองกลับไป เหมือนกลัวที่จะเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เขาไม่ สามารถแต่งงานด้วยได้ เขาเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง โดยไม่หันกลับมามองอีกเลย….

“สวัสดีค่ะ ใช่คุณกู้ฮอนหรือเปล่าคะ” เสียงผู้หญิงดังเข้ามาในหูของกู้ฮอน เธอตกใจเล็กน้อย ดวงตาที่เปื้อนน้ำตามองขึ้น ผู้ หญิงคนหนึ่งในชุดพยาบาลยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอตอบรับเสียงเบา “ใช่ค่ะ..…………..สวัสดีค่ะคุณยอน คุณ ง าแจ้งดิฉันมาว่า ให้ ฉันพาคุณไปหาคุณแม่ของคุณค่ะ” “แม่ของฉัน…” เธอพยักหน้า รีบเช็ดน้าตาอย่าง รีบร้อน “ขอบคุณนะคะ ฉันจะตามคุณไปค่ะ”

กู้ฮอนลุกขึ้นยืน แอบหัวเราะตัวเองที่เมื่อครู่ทําตัว

น่าอายได้ขนาดนี้

เธอนึกว่าตัวเองเข้มแข็งแล้ว

นึกว่าตัวเองสามารถตัดใจจากผู้ชายคนนี้ได้แล้ว แต่ไม่นึกเลย ประโยคที่พูดอย่างไม่ใส่ใจแต่โหด ร้ายของเขา จะทำให้เธอกลับมาอยู่ในสภาพเดิม อย่างไม่ปรานีอีกครั้ง

เธอเดินตามนางพยาบาลผ่านทางเดินหลายแห่ง และก็มาถึงห้องผู้ป่วยVIPอีกห้อง ห้องผู้ป่วยเดี่ยวที่แม่อยู่ไม่ต่างอะไรมากกับห้องที่

คุณท่านเป่หมิงอยู่เมื่อครู่เลย ลู่ยังคงนอนเงียบอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใส่เครื่อง ช่วยหายใจ มีเครื่องมือคอยบันทึกเสียงหัวใจเต้น

ตึกๆของเธอ

“คุณกู้ฮอน พวกเรามีคุณหมออยู่ตลอดยี่สิบสี่ ชั่วโมง เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องกังวลนะคะ ถ้า หากไม่มีอะไรแล้ว ฉันจอตัวก่อนนะคะ” นางพยาบาลออกจากห้องไป

ภายในห้องผู้ป่วย ก็กลับมาที่ความเงียบอีกครั้ง กู้ฮอนเดินไปที่ข้างเตียงของแม่ นิ้วมือสั่นเทาจับ มือที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลของแม่…..

แม่…ที่นี่ อยู่สบายใช่ไหมคะ” เสียงของเธอเบา

มาก..แม่ลองทายสิ ว่าเมื่อกี้หนูเพิ่งไปเจอใครมา ค่ะ….อดุณท่านเป้หมิงค่ะ แม่รู้จักท่านไหม ..แม่ต้องไม่รู้จัก เขาเป็นพ่อของเป่หมิง โม…ใช่แล้ว แม่ก็ไม่รู้จักเป่หมิงโม่นี่นา แหะๆ ไม่ เป็นไรค่ะ ยังไงต่อจากนี้ไปแม่ก็ไม่จําเป็นต้องไป รู้จักเขาแล้ว….ไม่คิดเลยว่าคุณท่านจะเป็นโรค เส้นเลือดในสมอง เมื่อก่อนเป็นคุณท่านที่น่าเกรง ขามขนาดนั้น แต่ต่อหน้าหนูวันนี้ แม้แต่จะพูดยัง ทําไม่ได้เลยค่ะ….. ดูอ่อนแอเหลือเกิน แม่ หนู ทำใจไม่ได้นะคะ…แม่รีบตื่นขึ้นมาดีไหม รีบตื่น ขึ้นมามองหนู มองหลานชายของแม่…แม่คะ… เสียงแหบแห้งของเธอ เรียกแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาก็ค่อยๆหยดลงบนผ้าปูเตียงสีขาวทีละ

หยดๆ…… กู้ฮอนไม่รู้ว่าร้องไห้นานเท่าไร ทันใดนั้น ปัง—— เธอได้ยินแค่เสียงประตูถูกเปิดออก “อ้าว เด็กน้อย หนูเข้าไปไม่ได้นะจ๊ะ….

กู้ฮอนตกใจเล็กน้อย เธอหันไปมองตาม สัญชาตญาณ แม้ว่าดวงตาที่มีน้ำตาคลอ มองเห็น ได้ไม่ชัดเจน แต่ว่าดวงตาอีกข้างยังมองเห็นเด็ก ผู้ชายตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาได้อย่างชัดเจน —— ตัวของเธอสั่นเทา

พยาบาลจับเด็กผู้ชายไว้ที่ประตู ก้มหัวขอโทษ ฮอน ขอโทษนะคะ คุณกู้ฮอน เด็กคนนี้จะเข้าไป ให้ได้ ดิฉันจับเขาไว้ไม่อยู่ค่ะ…….…..

” เด็กผู้ชายยืนอยู่ที่ประตู ฝีเท้าหยุดชะงัก หายใจหอบเล็กน้อย