ตอนที่487 คราบน้ำตาไ

“อืม ผมเอง” เป่หมิงโม่พยักหน้า เขาเข้าใจคํา ว่า เอ้อ’ของคุณพ่อในทันที ท่านกำลังเรียกเขา คุณชายรอง “วันนี้รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม” เขาปล่อยมือของกู้ฮอน เดินไปข้างเตียงของพ่อ แล้วจับฝ่ามืออันสั่นเทาของพ่อขึ้นมา พอกู้ฮอนเห็นภาพนี้ ดวงตาเธอก็เศร้าในทันที เธอนึกถึงเมื่อก่อน ท่าทางมีอำนาจบาตรใหญ่ของ คุณท่านเป้หมิง แต่ว่าตอนนี้ “พ่อของนาย

“โรคหลอดเลือดในสมอง” เป่หมิงโม่พูดสองคำนี้ ออกมาอย่างไม่ใส่ใจ และยังคงจับมือของพ่อไว้ แน่น

เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว ที่เขาได้ใกล้ชิดกับพ่อ

เป็นครั้งแรก

“ขอโทษนะ…” ฮอนโพล่งออกมา ถึงแม้จะไม่รู้

ว่าขอโทษเขาทำไม แต่เธอรู้ว่าตอนนี้เป่หมิงโม่ ต้องรู้สึกไม่ดีแน่ ด้วยเหตุนี้ เธอรีบยิ้มอย่างอบอุ่น ให้คุณท่านเป้หมิง “สวัสดีค่ะคุณท่านเป่หมิง ไม่ ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

ความตั้งใจของคุณกู้ฮอน คือต้องการปลอบขวัญ ผู้สูงอายุเสียหน่อย ดังนั้นรอยยิ้มนั้นจึงเป็น เหมือนดอกไม้บานที่สะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิสดใส แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่ต้องการรอยยิ้ม ของเธอ ในสายตาของคุณท่านเปหมิง มันไม่ต่างอะไรกับการเยาะเย้ยเลย อย่างไรเสีย คุณท่านก็ยังจำได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ ทําให้ลูกชายและหลานชายของเขามองหน้ากัน

ไม่ติด ตอนนี้ คุณชายรองยังจะกล้าพาผู้หญิงคนนี้มาอีก จะทําให้เขาโกรธจนตายเลยหรือไง

“เอ……….. คุณท่านเป่หมิงเลือดขึ้นหน้าใน ทันที ลูกตาที่เบิกกว้างจ้องกู้ฮอนอย่างโหดเหี้ยม เธอตกใจ รีบกลับไปยืนข้างหลังเป่หมิงโม่ทันที หลังจากที่คุณท่านเป้หมิงป่วยเป็นโรคหลอด

เลือดในสมอง เขาก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยทั้งวัน เขาดูซูบผอมไปเยอะเลยทีเดียว

นอกจากสมองที่พอจะรู้เรื่องหน่อย ทำให้ยัง พอใช้แรงได้อยู่บ้าง แต่ส่วนอื่นของร่างกายไม่ สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

ถ้าในตอนนี้เขาสามารถพูดเป็นประโยคได้ กู้ฮอน เชื่อว่า คุณท่านเป่หมิงต้องพูดไล่เธอออกไปแน่ เป่หมิงโม่เห็นสีหน้าพ่อที่ฉุนเฉียวเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้ว ดวงตาปรากฏความซึมเศร้าที่ซ่อนอยู่ลึกๆออกมา “พ่อ” เขาชะงัก น้ำเสียงยังคงเงียบเหงา เขาพูด อย่างไม่ใส่ใจ “วางใจเถอะครับ ผมจะไม่แต่งงาน กับเธอ”

คำพูดนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยแม้แต่น้อย มันเหมือน ลูกธนูในอากาศ ขณะกู้ฮอนยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ลูกธนูก็ถูกยิงเข้ามาที่กลางหน้าอกของเธออย่าง โหดร้ายรอยยิ้ม ของเธอ ในสายตาของคุณท่านเปหมิง มันไม่ต่างอะไรกับการเยาะเย้ยเลย อย่างไรเสีย คุณท่านก็ยังจำได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ ทําให้ลูกชายและหลานชายของเขามองหน้ากัน

ไม่ติด ตอนนี้ คุณชายรองยังจะกล้าพาผู้หญิงคนนี้มาอีก จะทําให้เขาโกรธจนตายเลยหรือไง

“เอ……….. คุณท่านเป่หมิงเลือดขึ้นหน้าใน ทันที ลูกตาที่เบิกกว้างจ้องกู้ฮอนอย่างโหดเหี้ยม เธอตกใจ รีบกลับไปยืนข้างหลังเป่หมิงโม่ทันที หลังจากที่คุณท่านเป้หมิงป่วยเป็นโรคหลอด

เลือดในสมอง เขาก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยทั้งวัน เขาดูซูบผอมไปเยอะเลยทีเดียว

นอกจากสมองที่พอจะรู้เรื่องหน่อย ทำให้ยัง พอใช้แรงได้อยู่บ้าง แต่ส่วนอื่นของร่างกายไม่ สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

ถ้าในตอนนี้เขาสามารถพูดเป็นประโยคได้ กู้ฮอน เชื่อว่า คุณท่านเป่หมิงต้องพูดไล่เธอออกไปแน่ เป่หมิงโม่เห็นสีหน้าพ่อที่ฉุนเฉียวเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้ว ดวงตาปรากฏความซึมเศร้าที่ซ่อนอยู่ลึกๆออกมา “พ่อ” เขาชะงัก น้ำเสียงยังคงเงียบเหงา เขาพูด อย่างไม่ใส่ใจ “วางใจเถอะครับ ผมจะไม่แต่งงาน กับเธอ”

คำพูดนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยแม้แต่น้อย มันเหมือน ลูกธนูในอากาศ ขณะกู้ฮอนยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ลูกธนูก็ถูกยิงเข้ามาที่กลางหน้าอกของเธออย่าง โหดร้ายหยุดพัก

กู้ยอนมองแผ่นหลังตรงของเขา ที่มีแต่ความ

อ้างว้าง

เขาพูดกับพ่อว่า วางใจเถอะครับ ผมจะไม่

แต่งงานกับเธอ

ถึงแม้เธอจะรู้เรื่องนี้นานแล้ว ถึงแม้เธอไม่เคยที่ จะหวังลมๆแล้งๆ แต่นึกไม่ถึงว่าพอได้ยินเขาพูด แบบนี้ด้วยตัวเอง มันจะรู้สึกเจ็บปวดอย่างสาหัส

เช่นนี้

“เป่หมิง……. สําคอแหบแห้งของเธอ เรียกเขา

เอาไว้

เขาไม่หยุดเดิน

“ทำไมต้องพาฉันไปเจอพ่อของนายด้วย” เธออด

ที่จะถามออกมาไม่ได้

เขายังคงก้าวเดินอย่างสง่า ไม่ได้หันกลับมา

“เป่หมิงโม่ ไอ้คนที่มเธอหยุดเดิน ยอมรับว่าตัว

เองรู้สึกเจ็บปวด

เขาทําเหมือนว่าไม่ได้ยิน ยิ่งเดินไกลออกไป เธอจ้องหลังสูงตรงของเขา สายตาของเธอพร่า

“ฉันบอกว่านายมันทิ่ม ไม่ได้ยินหรือไง เป้หมิงโม่ คนโง่”

ครั้งนี้ เธอไม่ได้ค่าเขาว่าไอ้คนเลว

เพราะเธอไม่อยากที่จะยอมรับว่าคำพูดของเขา มันได้ทําร้ายเธออย่างเจ็บปวด เธอแค่หัวเราะเยาะเยา หัวเราะเยาะคนที่มอย่าง เขา ที่ทําเรื่องที่โง่ที่สุด