สายตามีความสุขของเขา น่าจะจะดึงดูด สายตานิยมชมชอบได้อีกไม่น้อย

“เห้ ปล่อยนะเป๋หมิง โม่ ฉันเจ็บหมดแล้ว… เธอ ขมวดคิ้ว ท่าทางไม่พอใจ “ตอนอยู่ในห้องพักของ พยาบาลเมื่อครูนายไม่ได้กำลังเสพอยู่สุขหรอก หรือ แล้ว จะรีบออกมาทําไม

เขาขมวดคิ้วแน่น ท่าทางสุขุมเช่นเคย เธอทําปากจู๋ เห็นเขาไม่แย้งอะไร เธอจึงพูดต่อ “อีกอย่าง ทำไมนายไม่ให้ฉันบอกชื่อของนายกับ พยาบาลสาวคนนั้น แล้วก็เบอร์

โทรศัพท์1337069XXXX ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่ของ นาย เฮอะ เอาเปรียบพยาบาลสาวคนนั้น แล้วยัง ไปให้เบอร์โทรศัพท์ปลอมอีก เป่หมิงโม่ฉันเกลียด นาย

“ใครเอาเปรียบใคร” เขาหยุดเดินกะทันหัน แล้ว หันกลับมามอง

“โอ้…” เธอหยุดไม่ทัน หัวจึงไปกระแทกเข้ากับ

ไหล่หนาของเขา “เจ็บๆๆ…..

สันจมูกที่ไม่ได้โด่งมากของเธอถูกกระแทกจน

เกือบจะยุบเข้ามาอยู่แล้ว “คนอื่นเขาเต็มใจที่จะฉีดยาให้ฉันเอง ฉันไปเอา

เปรียบใคร” เขาถามขึ้นอย่างเย็นชา “หรือว่าเธอไม่พอใจ หึงหรือไง”

“ฉันไม่พอใจ ฉัน…ง” กู้ฮอนหน้าแดงทันที เธอลูบจมูกที่เจ็บ “นายหลงตัวเองให้มันน้อยๆ หน่อย เธอฉีดยาให้นายฟรี ฉันก็ได้ประหยัดค่ายา ด้วย จริงๆเลย ฉันไปหึงหวงตรงไหนกัน

เขาเหลือบมองเธออย่างจริงจัง ริมฝีปากเม้มเล็ก

น้อย

พอเห็นสันจมูกของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง ท่าที่เย็น ชาของเขาก็ค่อยๆอ่อนลง

นิ้วเรียวยาวยื่นมือออกไปลูบสันจมูกของเธอ อย่างไม่รู้ตัว เขานวดอย่างแผ่วเบาสองสามครั้ง กู้ฮอนประหลาดใจ ยินแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับตัว การกระทำนี้ ทำให้เธอลืมช่วงเวลาที่เพิ่งทะเลาะ กับเขาในตอนเช้าไป

สันจมูกถูกเขานวดอยู่แบบนั้น แต่มันกลับไม่ดีขึ้น และยังเริ่มรู้สึกเจ็บอีกด้วย……

เธอพยายามอดทนกับความรู้สึกเจ็บที่ยิ่งเพิ่มมาก ขึ้น เธอแอบสั่งตัวเองเงียบๆ ต้องสู้นะกู้ฮอน

ไม่ใช่เพราะเขาช่วยบังกระสุนให้เธอ

ไม่ใช่เพราะเขาให้เธอเรียกว่าสามี และยิ่งไม่ใช่เพราะความอ่อนโยนของเขาแค่บาง ครั้ง มาทําให้เธอเคลิบเคลิ้ม

เธอต้องจําไว้ว่า เขาเคยทำร้ายเธออย่างเลือดเย็น และแย่งหยางหยางไปจากเธอ

เธอต้องจำไว้ว่า ตอนที่เธออยู่ที่ประเทศมาเลเซีย เธอต้องคลอดจิ่วจิ๋วออกมาอย่างยากลำบาก ขนาดไหนและเธอยังต้องจำไว้ว่า หลังจากหกวัน เขาต้อง

แต่งงานกับเฟยเอ่อแล้ว

แล้วเธอล่ะเป็นอะไร

อะไรก็ไม่ใช่

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็รีบปัดมือของเขาออก แล้ว ปิดจมูกไว้ “นายไม่ต้องมาห่วงหรอก

เขาไม่ได้พูดอะไร หมุนตัว แล้วจูงมือเล็กของเธอ อย่างเป็นธรรมชาติ “ควรกลับเมือง แล้ว “หา” สติของเธอเพิ่งจะกลับมา ทันใดนั้นก็นึกถึง ภารกิจของตัวเอง เมื่อครู่ถูกเขาดึงความสนใจไป จนเกือบลืมความตั้งใจเดิม “ฉันต้องไปเยี่ยมแม่ นายรับปากฉันเอาไว้แล้ว ว่าจะรับเธอกลับไปที่ เมือง พร้อมกัน……..

ตอนนี้ เธอพึ่งคนอื่นไม่ได้แล้ว ด้วยเงินทองของ เป่หมิงโม่ ถึงทำให้แม่ได้อยู่โรงพยาบาลที่ดี และ

ได้รับการรักษาที่ดี

เขาจับมือเธอไม่ยอมปล่อย

แล้วเดินต่อไปยังลานจอดรถ “ถ้าฉันคาดไม่ผิด ฉิงฮัวน่าจะส่งคนมารับแม่ของเธอไปแล้ว” “หา” ทํางานได้มีประสิทธิภาพมาก

เขาโทรศัพท์หาฉิงฮัวตอนไหน ทำไมเธอถึงไม่รู้ รวดเร็วมาก เขาจูงเธอมาถึงหน้ารถ หยิบรีโมท

แล้วเปิดประตูรถด้วยท่าทางสง่า

แต่วินาทีต่อมา เขาก็ยัดเธอเข้าไปในที่นั่งข้างคน ขับอย่างไม่ค่อยอ่อนโยน…….

“โอ๊ย…” เธอทําเสียงไม่พอใจ เธอล้มลงบนเบาะหนังแท้ กิริยาแบบนี้ดูยังไงก็นำขายหน้า แม่ ใครกล่าวว่าเป็นคนที่สูงสง่าในทุกๆที่ ผู้ชายคนนี้เพิ่งจะทำตัวบ้าปั่นมาก กู้ฮอนเบ้ปากอย่างไม่พอใจ “เบาหน่อยไม่ได้หรือ

ไง ฉันไม่ได้ไม่มีมือไม่มีเท้านะ”

“แน่นอน แต่แค่มือและเท้าของเต่า” เขาพูดตาม มาอย่างเย็นชา ขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เหลือมองเธอ หนึ่งครั้ง “คาดเข็มขัดด้วย

เสียงปัง

ประตูรถถูกปิด จากนั้นก็สตาร์ทรถ รถเคลื่อนออกจากโรงพยาบาลเมืองรอย่างช้าๆ

“มือเท้าของเต่าอะไรกัน นายว่าฉันอืดอาดใช้ ไหม” เธอจ้องเขาเขม็ง แต่มันก็ไร้ประโยชน์ ผู้ชายคนนี้ไม่มองเธอด้วยซ้ำ

เขายังคงมีใบหน้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็งพันปี มันทําให้คนทั้งรักและทั้งเกลียดชัง

“คนอย่างนายนี่มันแปลกประหลาดจริงๆ” เธอนั่ง ลง คาดเข็มขัดนิรภัยอย่างเชื่องช้า ปากของเธอ ยังบ่นอุบอิบไม่เลิก “ถ้ารู้แต่แรกว่านายไม่ได้จะ มาเยี่ยมแม่ของฉันที่โรงพยาบาล แต่มาเพื่อจะ ฉีดยา นายก็น่าจะบอกกันให้เร็วกว่านี้ จริงๆเลย ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลเสียหน่อย…..กหมาป่า ข่วนมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ ไม่เคยเห็นใครชักช้า เหมือนนายเลย…..เมื่อคืนไม่ยอมมาฉีดยา…..แล้ว ถ่วงเวลามาจนป่านนี้…….…..

เธอยิ่งพูดเสียงเบาลง พอนึกถึงความดิบเถื่อนและเร่าร้อนของเขาเมื่อค้น แก้มของเธอก็ร้อนผ่าวทันที

สุดท้าย เธอก็พูดอย่างไม่กลัวตายว่า “ไม่รู้ว่าเมื่อ คืนโรคพิษสุนัขบ้ากำเริบหรือเปล่า”

คิ้วของเขากระตุกเล็กน้อย

“…พระเจ้า งั้นฉันจะติดหรือยังเนี่ย” เธอเหมือน เพิ่งจะรู้สึกตัว ทันใดนั้นเหมือนเธอรู้สึกถึงเรื่อง บางอย่างที่น่ากลัว “ฉันก็ต้องฉีดยาหรือเปล่าเนี่ย แม้แต่ตอนนี้มุมปากของท่านโม่ก็กระตุก เขาเหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นชา สายตานั้น มองราวกับว่าเธอปัญญาอ่อน

เธอรู้หรือไม่ว่าเธอเป็นโรคพิษสุนัขบ้าจริงๆ มันจะ ไม่เหมือนคนปกติทั่วไปอย่างแน่นอน

อีกทั้งผู้หญิงคนนี้ยังกล้ามองว่าความแข็งแรงของ เขาเป็นอาการของโรคพิษสุนัขบ้า เริบอีก ท่านไม่ทําท่าครุ่นคิด รอให้ถึงเมืองAก่อน จะทำ มันอีกสักครั้ง ให้เธอได้เข้าใจว่า ว่าแบบไหนถึง เรียกว่าติดเชื้อ

“เห้ เป่หมิงโม่ นายพูดมาให้ชัดเจนนะ สรุปแล้ว นายไปถูกหมาป่าข่วนมาได้ยังไง แล้วก็นายไป แหย่หมาป่าที่ไหนมา อย่าบอกนะ ว่าเมื่อวานนาย ไปล่าสัตว์มา”

หางตาเป่หมิงโม่เหลือบมองเธอ แล้วนึกถึงตอน ขุดหลุมฝังศพเมื่อคืน เขาก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ เขาก้มมองมือทั้งสองข้างที่ถูกหมาป่าข่วนอย่าง สมเพชตัวเอง

ไม่เจ็บเลย

แต่มันทำให้เส้นประสาทของร่างกายตึงแน่น