“คุณหมอคะ รีบมาดูเร็ว มันร้ายแรงกว่าถูก แมวหรือสุนัขบวนอีกนะคะ…….ถึงมันจะมีสะเก็ด แผลแล้ว นั่นเป็นเพราะว่าร่างกายของเขาแข็ง แรง เลือดแข็งตัวเร็ว แต่ถึงยังไงเลือดก็ไหลนะคะ ไม่แน่ว่าอาจจะติดโรคหมาป่าไปแล้วก็ได้ หมาป่า ก็ถือเป็นสุนัขด้วยใช่ไหมคะ….ตายแล้วๆ โรคพิษ สุนัขบ้า…ถ้ายังไม่ฉีดยาให้เขา เขาจะตายตรง หน้าคุณหมอจริงๆนะคะ….หมอทนได้หรือคะ เขา เป็นหนุ่มนิสัยดี ถึงจะนิสัยเหมือนสุนัขบ้างก็เถอะ ยิ่งไปกว่านั้นคนที่หน้าตายอย่างเขา สุดท้ายต้อง จบชีวิตด้วยโรคพิษสุนัขบ้า น่าขายหน้าจะตายไป ใช่ไหมคะ…….

เธอจับมือที่บาดเจ็บของเขา เหมือนกําลังถือ อุ้งเท้าของสุนัข แล้วแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้า อาจารย์หมอ ปากเธอก็พูดไม่หยุด เธอกังวลจนเกือบลืมว่าเป่หมิงโม่ก็อยู่ตรงนั้นด้วย ในสายตาเธอมีแค่มือที่ได้รับบาดเจ็บของเขา ใบหน้าหล่อเหลาของเป่หมิงโม่อดที่จะกระตุกไม่ ได้

อาจารย์หมอมองกูฮอน แล้วก็มองมือที่ได้รับบาด เจ็บของเป่หมิงโม่

“หมอคะ ไม่ต้องลังเลแล้ว รีบสั่งยาให้เถอะค่ะ แล้วฉันจะรีบไปลงทะเบียนแทนทันทีค่ะ….” กู้ฮอ นรีบพูดเสริมขึ้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะแผลที่มือของเป้หมิงโม่ที่ไป ดึงดูดความสนใจของอาจารย์หมอเข้า หรือเป็น เพราะท่าทางรีบร้อนของยอนที่ทําให้เขาเห็นใจ ในที่สุด เขาพยักหน้า แล้วพูดกับกู้ฮอนว่า “ตอนนี้ เธอพาเขาไปลงทะเบียนท่าบัตร แผนกผู้ป่วย นอกก่อน ไม่อย่างนั้นคอมพิวเตอร์จะสั่งจ่ายยาไม่ ได้”

“อ่อ ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ” ฮอน เกือบจะร้องไห้ ไม่ทันได้คิดอะไรมาก เธอหมุนตัว แล้ววิ่งออกมาจากห้องตรวจทันที

เป่หมิง โม่เหลือบมองแขนที่ว่างเปล่า เหมือนว่ายัง มีความอุ่นจากปลายนิ้วของเธอหลงเหลืออยู่ ดวงตาลีกและเย็นชา ที่ไม่มีร่องรอยของความ

อบอุ่นเลย

“พ่อหนุ่ม ภรรยาของคุณดีกับคุณมากเลยนะ” อาจารย์หมอพูด พลางเรียกพยาบาลคนหนึ่งมา “พาเขาไปที่ห้องฉีดยา ทําความสะอาดแผลให้

เขาหน่อยนะ”

เป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น เขายังคงเย็นชา

แต่คําว่า ‘ภรรยา’ มันสามารถไล่ความเย็นชาใน หัวใจของเขาออกไปได้อย่างลึกลับ การเรียกแบบนี้ ฟังดูแล้วก็ไม่เลวนะ

กู้ฮอนลงทะเบียนเสร็จ ก็ไปให้อาจารย์หมอจ่าย ยาให้ ตอนที่เธอวิ่งหอบไปยังห้องฉีดยา เป่หมิงโม่ ก็พับแขนเสื้อขึ้น แล้วนั่งอย่างสง่าอยู่ในห้องพัก

ของพยาบาลแล้วไม่ผิดแน่

มันไม่ใช่ห้องฉีดยาสําหรับผู้ป่วย แต่มันเป็นห้อง พักของพยาบาลในห้องฉีดยา

“คุณคะ การตอบสนองต่อการทดสอบผิวหนัง ค่อนข้างดี งั้นฉันจะฉีดยาให้แล้วนะคะ” พยาบาล

สาวพูดเสียงหวาน

“อืม” ผู้ชายคนนั้นทําหน้าตาเฉยๆ แล้วตอบกลับ

อย่างเย็นชา

“ตอนที่แทงเข็ม อาจจะเจ็บนิดหน่อย อดทนไว้นะ

กู้ฮอนยืนอยู่ที่ประตู พอเห็นฉากนี้ เธอก็เหลือบ ตามองไปที่ถุงฉีดยาในมือ ใครสามารถบอกเธอได้ว่า ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น

ผู้ชายคนนั้นฉีดยาโดยที่ไม่ใช้ยาที่เธอซื้อมา พยาบาลฉีดยาให้เขาโดยตรงเลย ท่าทางไม่ต้องต่อแถวด้วยซ้ำ ได้รับการดูแลเป็น

พิเศษ นา

“เรียบร้อยค่ะ” พยาบาลดึงเข็มออก แล้วใช้สำลี ก้านห้ามเลือดให้เขา “คุณนั่งก่อนนะคะ ดูว่ามี อาการไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า”

เป่หมิงโม่ไม่ได้ขมวดคิ้ว เขารับสําลีมาจาก พยาบาล แล้วกดไว้ตรงที่ฉีดยา ไม่ได้สนใจ ใบหน้าเขินอายของพยาบาลเลยแม้แต่น้อย

สายตาเขา มองไปเห็นใบหน้าสวยที่เปลี่ยนเป็นสี แดงสลับเขียวที่ประตูอย่างรวดเร็ว เขาเลิกมุมปากขึ้น แล้วพูดออกมาสองคำ ที่ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม “เข้ามา”

กู้ยือนเบ้ปาก เหลือบตามองเขา ก่อนที่จะเดินเข้า มา “ยาของนาย…แต่ดูแล้วคงไม่จำเป็นแล้ว สึนะ”

ความหมายในคําพูดของเธอนั้น ชัดเจนว่า พยาบาลได้ฉีดให้เขาเป็นการส่วนตัวแล้ว “ใครบอกว่าไม่จําเป็น” เขาเลิกคิ้วสูง เธอคิดว่า ฉีดยาครั้งเดียวมันจะได้ผลเลยหรือไง เอามาให้

ฉัน กลับไปเมืองAยังต้องฉีดอีก”

โดยทั่วไป วัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าต้องฉีด

หลายครั้ง

กู้ฮอนเก็บยาเข้าไปในกระเป๋าด้วยความไม่พอใจ พยาบาลสาวข้างๆพูดว่า คุณผู้ชายเป็นคน เมืองAหรือคะ บังเอิญจ้ง เพื่อนฉันก็เป็นคน เมืองAเหมือนกันค่ะ….แหะๆ คุณอยู่เขตไหนของ

เมืองAคะ”

กู้ฮอนเหลือบตามองพยาบาลสาว หน้าตาเธอ สะสวย แค่มองก็รู้ว่าเพิ่งเรียนจบได้ไม่นาน “เขา

อยู่ที่เขตฟู่เฉิง”

เขตฟู่เฉิงเป็นเขตที่มีชื่อเสียงของเมืองA และเป็น

เขตที่ร่ำรวยที่สุดด้วย

เป็นอย่างที่คิดไว้ “ว้าว ฉันรู้จักที่นั่นค่ะ…งั้นถ้า ต่อไปชั้นไปที่เมืองA ฉันแวะไปหาคุณได้ไหมคะ”

“ได้” คนที่ตอบยังคงเป็นกู้ฮอน

เป้หมิง โม่ขมวดคิ้วแน่น

“จริงหรือคะ ดีจังเลย” พยาบาลสาวดีใจจนออก นอกหน้า “ถ้าอย่างนั้นทิ้งเบอร์คุณผู้ชายไว้หน่อยได้ไหมคะ เบอร์โทรศัพท์ของฉัน

ต่อ1390981XXXX …….…….

“เบอร์โทรศัพท์ของเขาคือ——”

ไม่รอให้กู้ยอนพูดจบ เสียงทุ้มเหมือนเซลโล่ของ เป้หมิงโมก็พูดตัวเลขออกมา “1337069XXXX”

..” กู้ฮอนเบิกตาโต

จากนั้น ร่างสูงของเป่หมิงโมก็ลุกขึ้นยืน แล้วก้าว ออกไปข้างนอก

นี่เป็นจังหวะที่ต้องเดินไปหรือ

กู้ฮอนรีบตามไป

“ค่ะ ฉันจำได้แล้ว ฉันจะรีบโทรไปนะคะ…”

พยาบาลสาวยิ้มจนตาหยี สายตามองเป่หมิงโม่ที่ เดินไปนอกประตู เธอจึงรีบตะโกนถามขึ้น “คุณ ผู้ชายคะ ช่วยบอกชื่อของคุณไว้หน่อยได้ไหม

คะ”

“นามสกุลเขาคือ…..เอ๊ะ เ…” ฮอนยังไม่ทันได้ บอกกับพยาบาลสาว ก็ถูกแขนแข็งแรงของเป่ห มิงไม่ลากออกไป

พยาบาลสาวยืนอึ้งอยู่นอกประตู หากไม่ใช่เพราะ สามชุดพยาบาลอยู่ ไม่สามารถทิ้งหน้าที่ได้ เธอ คงจะตามเขาไปจริงๆ….

แต่ว่า เธอมีเบอร์โทรศัพท์ของผู้ชายคนนั้นแล้ว ไม่กลัวหรอก^^

กู้ฮอนถูกเขาฉุดกระชากลากถูออกจากโรง พยาบาล

ระหว่างทาง ลมหายใจของเธอไม่มั่นคง