ในตอนที่ชุลมุนวุ่นวายอยู่นั้น เธอรับผลัก เป่หมิงโม่ออกไปทันที แล้วมองที่ประตูห้อง—— “เฉิงเฉิง…..หยางหยาง….. สิ่งที่เธอตกใจคือ “ว เฉียว”

กู้ฮอนหน้าแดงทันที

เห็นได้ชัดว่าลั่วเฉียวก็ตกใจภาพที่เห็นหลังประตู

เช่นกัน นิ้วมือเขาสั่น………

“ฮอน ….เธอ พวกเธอ….” วเฉียวมองเป้หมิงโม่ ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ปฏิกิริยาแรกของเธอคือ “เจ้าสัตว์ป่า วเป้หมิงโม่ นึกไม่ถึงว่านายจะทํากับ ฮอนแบบนี้ อยากตายใช่ไหม…..ฮอนเธอไม่ต้อง กลัวนะ ฉันมาช่วยเธอแล้ว…….

ลั่วเฉียวพูดพร้อมถอดรองเท้าแตะออก ท่าทาง พร้อมตีแมลงสาบ ตีสัตว์ป่าอย่างเป่หมิงไม่คน

“เห้ ป้าลั่วเฉียวจะทําอะไรน่ะ….” หยางหยางวิ่ง

มากอดขาลั่วเฉียวเป็นคนแรก เงยหัวเล็กๆขึ้นมา แล้วพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร “ยกโทษให้พ่อคนเลว ของผมเถอะ ดูท่าทางที่เหมือนนกของเขาสิ แน่นอนว่าเขาเป็นประเภทสัตว์ปีก ไม่ใช่สัตว์ป่า ……ไม่อย่างนั้นคงจะทําอาหารเข้าให้พวกเรากิน ไม่ได้หรอก…

เขาทําอาหารเช้าให้พวกเธอกินหรือ” ลั่วเฉียวตะลึง

เฉียงเงียใบหน้าน่าเอ็นดู น “ใช่ครับ ป่าลั่ว เฉียว พ่อท้าอาหารเข้าอร่อยมาก….แต่น่า เสียดายที่ถูกหยางหยางกินจนเกลี้ยงหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นจะให้คุณป้าได้ลองชิมดูแน่นอน” “ฝันไปเถอะ” เปหมิง หาเสียง ไม่พอใจ ไม่ใช่ ใครหน้าใครก็จะได้ลืมรสฝีมือของเขาหรอกนะ เขาหันกลับไปมองหยางหยางที่กำลังกอดขาของ ลั่วเฉียวอยู่ “เป่หมิงหยาง ทําไมไม่ไว้หน้าพ่อ บ้าง ยืนขึ้นมา”

หยางหยางทําหน้ามุ่ย “ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อท่า อาหารเช้าให้พวกเรากินนะ ผมจะไม่สนใจพ่อ เลย”

หยางหยางไม่เคยเห็นลั่วเฉียวถอดรองเท้าแตะจะ

ตีแมลงสาบด้วยท่าทางดุร้ายแบบนี้มาก่อน ให้ตายเถอะ เธอเป็นหญิงแกร่งจริงๆ เป๊หมิงโม่ ทำไมพูดกับลูกชายแบบนี้ นายนั่น แหละยืนขึ้นมา” กู้ฮอนตวาดเสียงต่ำด้วยความ โกรธ

เขาเพิ่งจะรับปากกับเธอ ว่าจะทําดีกับลูกๆหน่อย ไม่ทันไรก็ดุหยางหยางอีกแล้ว

กู้ฮอนทนดูไม่ได้ เธอรีบผลักเป้หมิงโม่ออก ลง จากเตียง จัดเสื้อผ้าหน้าผมที่ยุ่งเหยิงอย่างรีบ

ร้อน

เดินไปที่ขาของลั่วเฉียว แล้วดึงหยางหยางขึ้นมา เธอหันไปยิ้มอย่างอึดอัดให้กับลั่วเฉียว “ลั่วเฉียว เธอพูดว่าจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ””ไม่เห็นหน้าเธอในช่วงปีใหม่เลยคิดถึงนะ วันนี้ผู้ ทัมปวยเลยถ่ายละครไม่ได้ เลยถือโอกาสแวะ มาหาเธอ” ลั่วเฉียวเบ้ปาก “พอฉันกดออดประตู ลูกชายของเธอก็เปิดประตู แล้วพูดว่าเธออยู่ใน ห้องกับพ่อของพวกเขาเป็นเวลานานแล้ว ฉัน กังวลเรื่องความบริสุทธิ์ของเธอ….โชคดีที่เปิด ประตูได้ทันเวลา…

ลั่วเฉียวกับฟัน ยังคงจ้องเปหมิงโม่ด้วยสายตาที่ เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ด้วยสีหน้า ถ้านายก ล้าแตะต้องน้องสาวของฉัน ฉันเอานายตายแน่ เป้หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น ค่อยๆยืดตัวขึ้นอย่างช้าๆ ติด กระดุมเสื้อที่เปิดออกอย่างไม่รีบร้อน เหลือบมอง ไปที่ลั่วเฉียว “คุณลั่วเฉียวดูเป็นห่วงฮอนของเรา จังเลยนะ ถ้าเธอห่วงเรื่องพรหมจรรย์ของเธอ

ขนาดนี้ ก็ไม่ควรพาเธอไปดื่มเหล้าอ่อยผู้ชาย ” ใบหน้ากู้ฮอนร้อนผ่าว จ้องเป่หมิงโม่ ผู้ชาย คนนี้ทําไมใจแคบแบบนี้นะ นึกไม่ถึงว่ายังจะจำเรื่องที่เธอและลั่วเฉียวเมาแอ่

แล้วนั่งแช่อยู่กับหนุ่มหล่อได้อีก “อะ อะไรนะ” พอพูดถึงเรื่องที่เธอเมาแอ่แล้วอ่อย ผู้ชายในคืนนั้น สีหน้าของลั่วเฉียวก็เปลี่ยนไป อย่างชัดเจน “ทนายยังออกไปเที่ยวทั่วได้ทั้งวัน เลย ออกข่าวบ่อยจะตายไป แล้วมีสิทธิ์มายุ่งกับ ฮอนได้ยังไง”

“ก็สิทธิ์ที่เธอเป็นแม่ของลูกฉันไงล่ะ” สายตาดุดัน ของเป่หมิงโม่ ทําให้ลั่วเฉียวกลัวจนคอหดไปเล็ก น้อย แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ฮอนหันกลับมามองเปมิงโม “นายมา ตัว

ใหญ่โตอะไร รีบไปทำงานได้แล้ว”

“ฉันทำตัวใหญ่โตตรงไหนกัน” สายตาของกู้ย้อน ทําให้สายตาหม่นของเป้หมิงไม่อ่อนลงทันที เขา ขมวดคิ้วแน่น แล้วพูดขึ้น “เธอไปทำงานกับฉันดี ไหม” “ไม่เอา ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่ไปบริษัทของนาย

อีก” เธอยืนยันเสียงแข็ง

ท่านไม่พูดเกลี้ยกล่อมต่อ “ในออฟฟิศของ ฉันมีห้องนั่งเล่น ห้องสันทนาการ……. มุมปากกู้ฮอนกระตุกเล็กน้อย ความพยายามของ เขาชัดเจนมาก……..

พอเธอคิดถึงเตียงขนาดคิงไซส์ในห้องนั่งเล่น ของเขา ตัวของเธอก็สั่นในทันที

เธอรีบพูดขัดขึ้น อย่าแม้แต่จะคิด ลั่วเฉียว พวก เราไปคุยกันข้างนอกเถอะ”

กู้ฮอนลากลั่วเฉียวและลูกๆออกจากห้องรับแขก

เป้หมิงโม่ก็เดินตามออกมา แต่นึกไม่ถึงว่า—— “เจ้านาย ผมส่งของเล่นที่คุณต้องการมาแล้วนะ

ก่อนที่ลั่วเฉียวจะเข้ามาในห้อง เธอไม่ได้ปิดประตู ฉิงฮัวจึงเข้ามาพร้อมกอดกล่องกระดาษใหญ่ใบ หนึ่ง เขายังไม่ทันจะพูดจบ——

กล่องกระดาษร่วงลงพื้น ลั่วเฉียวหน้าซีดทันที

“ของเล่นหรือ คุณอาฉิงฮัว ในกล่องมีแต่ของเล่น