“เจ็บก็สมควรแล้ว เธอจะได้คิดถึงฉันตลอด เวลา…… “ดวงตาเขาเป็นประกาย ไม่มีความจริงจัง เลยสักนิด

เธอจ้องเขา “นายทําแบบนี้แล้วฉันจะออกไปเจอ ผู้คนได้อย่างไร”

“ไม่ต้องเจอน่ะดีแล้ว ทุกวันแค่อาบน้ำอยู่ที่บ้าน รอฉันกลับมาก็พอแล้ว”จะไปไหนก็ไป

เธอกลอกตาใส่เขา ท่าทางเหมือนอันธพาลของ

เขา มันช่างกวนบาทาเสียจริง แต่ว่าครั้งนี้ เธอเห็นแสงในดวงตาของเขาที่ต่าง ออกไป

ทันใดนั้น เธอมองเขาอย่างตั้งใจ ขมวดคิ้วแน่น

นายตัดสินใจว่า นายจะเป็นพ่อที่ดี คนหนึ่งที่คอยดูแลเฉิงเฉิงและหยางหยางแล้วใช่ ไหม”

นิ้วหยาบของเขาลูบไปที่คิ้วของเธอ “ทำไมตอนที่ เธอถามคําถามนี้ ต้องทําท่าไม่สบายใจด้วย หรือ ว่าที่ผ่านมา ฉันดูแลพวกเขาไม่ดีหรือ

กู้ฮอนส่ายหน้า ตอบกลับด้วยความมั่นใจ “ไม่ดี” เขาถอนหายใจ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วเอาคางวางบนศีรษะของเธอ ฉันยอมรับ ว่า ความคิดของฉันที่มีต่อพวกเขาไม่เหมือนพ่อทั่วๆ”ไม่ใช่ไม่ดีนะ แต่แย่สุดๆไปเลย” เธอนึกถึงชีวิตที่ ผ่านมาของเฉิงเฉิง ก็รู้สึกปวดใจ “นายรู้ไหมว่า สองสามปีมานี้ นายทำสิ่งที่แย่กับเฉิงเฉิงไว้มาก ขนาดไหน เขาเป็นเด็กตัวแค่นั้น นายไม่สนใจเขา ครั้งแล้วครั้งเล่าได้ยังไง ความเย็นชาของนาย สำหรับเด็กแล้ว มันเป็นบาดแผลในใจที่ใหญ่ ขนาดไหนรู้บ้างไหม……

“ฉันรู้ดียิ่งกว่าใคร” ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย นัยน์ตาเขาโศกเศร้า “ฉันเองก็เคยผ่านเรื่องแบบ นี้มาเช่นเดียวกัน

“ในเมื่อนายรู้ แล้วทําไมต้องให้ลูกได้ไปเจอกับ ความผิดพลาดพวกนั้นอีก” เธอรู้ว่าแผลที่หวีหรูเจี้ ยมอบให้เขามันร้ายแรงมาก แต่นั่นก็ไม่ได้ หมายความว่าเขาต้องนําเอาความเจ็บปวดพวก นั้นมาทำซ้ำกับลูกของตัวเองอีก

“ไม่….. เขายิ้มเจื่อนๆ “ฉันอาจจะไม่ได้เป็นพ่อที่ดี ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวให้สมกับเป็นพ่อได้อย่างไร แทนที่จะทําแบบนั้น สู้หยุดความปรารถนาของ เฉิงจะดีเสียกว่า เราสองพ่อลูกต่างเคารพซึ่งกัน และกันแบบนี้ไปตลอดชีวิตน่ะดีแล้ว อย่างน้อย เขาไม่คาดหวัง ก็ไม่ต้องผิดหวัง พอไม่ผิดหวัง ก็ ไม่ต้องเจ็บปวด…….

เป้หมิงโม่พูดออกมาด้วยเสียงเบา

ที่ผ่านมาเพราะเขาคาดหวังกับหวีหรูเจี๋ยมากเกิน ไป ถึงได้ผิดหวัง แล้วซ้ำเล่า จนหมดหวัง…… ด้วยเหตุนี้เขาจึงถูกเธอทำร้ายอย่างสาหัส ทำให้ถูกเงามืดปกคลุมไปชั่วชีวิต

หัวใจของกู้ฮอนบีบแน่น นิ้วมือของเธอคว้าเสื้อ เขาแน่นโดยไม่รู้ตัว “นายจะพูดว่า… นายเย็น ขากับเขา เพราะกลัวว่าเฉิงเฉิงจะตั้งความคาด หวังกับนาย และนายไม่สามารถทำหน้าที่พ่อที่ดี ได้ นายเลยกลัวว่าจะทําร้ายเขาใช่ไหม”

“……” ทันใดนั้นเสียงในสําคอของเขาก็แทบ แห้ง เขาหลับตาลง หว่างคิ้วขมวดแน่น “กู้ฮอน เธอก็รู้…ว่าพ่อแม่ของฉันให้กำเนิดฉันใน สถานการณ์แบบไหน…แม้ว่าในตอนนั้นพ่อจะ ปกป้องฉัน แต่ฉันก็ยังโทษเขา โทษว่าทําไมเขา ให้กำเนิดฉัน แต่ไม่สามารถให้ครอบครัวที่ปกติ กับฉันได้……ยิ่งพ่อรักภรรยาที่ตายไปแล้วเท่าไร ฉันก็ยิ่งเกลียด ยิ่งเขารักลูกชายคนโตของเขา มากเท่าไร ฉันก็ยิ่งรังเกียจมากเท่านั้น ดังนั้นฉัน จึงสาบานว่า ฉันจะแย่งเอาของทุกอย่างที่เขามี ฉันจะเอาทุกอย่างของตระกูลเป่หมิง ฉันจะทำให้ เป้หมิงเฟยหย่วนไม่ได้รับเงินแม้แต่แดงเดียว….. พอพูดถึงตรงนี้ เสียงของเขาก็สะอึก กู้ฮอนกอดเขาแน่นโดยทันที รู้สึกสงสารเขาสุด หัวใจ

เสียงแหบของเขากล่าวต่อ “ฉันจะใช้ความ สามารถของตัวเอง พิสูจน์ว่าฉันแข็งแกร่งกว่า พวกเขา แต่ในตอนนั้น พ่อกลับพูดว่าจะต้องมี ทายาท ถึงจะมีสิทธิ์ในการสืบทอดมรดก ในตอน นั้นเป่หมิงเฟยหย่วนมีเป่หมิงยี่เฟิงแล้ว แต่ว่าฉัน ไม่มี….ตอนนั้น ในใจของฉันมันสับสนอยู่แต่นายก็ยังหาคนมาอุ้มบุญให้….. เธอฟังเขา เล่าเหตุการณ์ในตอนนั้น ก็อดที่จะรู้สึกเศร้าใจไม่ ได้ “นายยอมที่จะให้กำเนิดเด็กที่ไร้ซึ่งความสุข ออกมา แต่ไม่ยอมทิ้งสิทธิ์ในการสืบทอดมรดก เพราะลูกชายคนโตสนใจเรื่องมรดกมากที่สุด ถ้า สามารถแย่งมาได้ นายเข้าใจว่านี่คือวิธีที่ดีที่สุด ในการโจมตีเบา

“ใช่…. หัวเขาเราะเงื่อนๆ แต่เพราะปัญหาเกี่ยว กับการมีทายาท ฉันจึงลังเล ……. เพื่อให้ตัวเองไม่มี โอกาสที่จะได้ถอยกลับ ฉันจึงให้ป้าซึนจัดการ เรื่องนี้แทน เธอพูดถูก ฉันกลัวว่าจะใจอ่อน ฉัน กลัวว่าจะให้กำเนิดเด็กที่มีโชคชะตาเดียวกับ

นี่เป็นครั้งแรก ที่เธอได้ยินเสียงจากก้นบึ้งในหัวใจ ของเขา

ดวงตาของกู้ฮอนเปียกชุ่ม “ดังนั้นเจ็ดปีก่อน ห้อง มืดในคืนนั้น ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ นายรังเกียจการมี ลูกด้วยวิธีนี้…

เขาลืมตาขึ้น ใช้มือประคองใบหน้าของเธอ “กู้ฮอน เธอรู้ไหม ตอนที่เฉิงเพิ่งคลอดออกมา พวกคนใช้อุ้มเขามาแล้วส่งให้ฉันตรงหน้า….อ มองใบหน้าขาวเล็กของเฉิง ฉันก็รู้สึกผิดอย่าง มาก…….ฉันคิดว่าตัวเองน่ากลัวมาก แล้วยังให้ กําเนิดสิ่งที่น่ากลัวออกมาอีก จะมองเขา… …ฉันไม่กล้าแม้แต่

ในดวงตาลึกของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก”จากนั้น พอเฉิงยิ่งโต …..ทุกครั้งที่ฉันปรากฏ ตัว เขาจะรีบเข้ามาหาฉันด้วยความดีใจ …เขายิ้ม แล้วเรียกฉันว่า ‘พ่อ’ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับ เขาได้อย่างไร….ทุกครั้งที่ฉันเห็นใบหน้าเล็กๆ ของเขา ฉันก็จะนึกถึงตัวเองในอดีต…..เพราะ ตอนเด็กฉันเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน วิ่งไปหาผู้ หญิงด้วยรอยยิ้ม สุดท้าย…ก็ถูกเธอทําร้าย อย่างไม่มี น.

เสียงของเป้หมิงโม่แหบแห้ง “สําหรับฉันแล้ว เฉิง เป็นเพียงแค่ผลผลิตทางการค้าที่เย็นซาชิ้นหนึ่ง เขาเป็นเหมือนกับฉัน เป็นเด็กที่ไม่มีความสุข…… ทุกครั้งที่เห็นเขา ก็เหมือนฉันได้เห็นตัวเอง ฉัน เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้…งนั้น แม้ว่าฉันจะ

เห็นเขาล้มลงกับพื้น ฉันก็จะรู้สึกเฉยๆ ถึง ขนาด……เดินหนีไป ทันใดนั้นกู้ฮอนก็ร้องไห้

เธอไม่คิดเลยว่า ความเจ็บปวดที่เขาได้รับจากห หรูเจี้ยในตอนนั้น มันจะลึกถึงขนาดนี้…… เงามืดในช่วงวัยเด็ก ถูกฝังอยู่ในส่วนลึกของ

หัวใจเขานานหลายปีมาโดยตลอด มันเหมือนกับ สารพิษ ที่แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา หยั่งรากฝังลึก…..ค่อยๆกัดกร่อนจิตวิญญาณของ เขาทีละน้อยๆ…..

ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่ยอมให้อภัยหวีหรูเจี้ยมา โดยตลอด ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่เคยทําหน้ายิ้มแย้มให้ลูก

ทั้งสองคนได้เห็นเลย……