ตอนที่434 ตึกที่อยากรู้อยากเห็น2 “เห้ย……” เธอตกใจ เด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่าง

รวดเร็ว

เตียงขนาดใหญ่ กลับมีแค่เธอเพียงคนเดียว นี่คือที่ไหน

เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

เธอก้มลง มองดูเสื้อผ้าของตัวเองโดยอัตโนมัติ โชคดี เสื้อผ้ายังอยู่ครบ

เธอรีบลงจากเตียง แวบหนึ่งเธอก็รู้สึกว่า เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงในห้องนี้ดูคุ้นตา

จนเปิดประตูออก สติของเธอถึงกลับมา – ที่แท้นี่คือบ้านของเป่หมิงโมนี่เอง

เขากลับมาเมื่อคืนหรือไงกัน

เธอง่วงมาก จําอะไรไม่ได้แม้แต่นิดเดียวเลยจริงๆ รีบกลับไปที่บ้านเช่าฝั่งตรงข้าม แต่กลับพบว่าตัว

เองไม่มีกุญแจ

ติ๊งต่องๆๆ

“ลูกจ้ะ ตื่นหรือยัง เปิดประตูให้แม่หน่อย ไม่นาน ประตูก็ถูกเปิดออก

เฉิงเฉิงเงยศีรษะเล็กๆขึ้นมา หลังจากเห็นท่าทาง ของแม่ เขาก็อดที่จะตะลึงไม่ได้ เขาเบิกตาโต “เฉิงเฉิง อรุณสวัสดิ์จ้ะ” เธอก้มตัวลง แล้วกอด

ลูกชายตามความเคยชินเขา หันกลับมามองที่ประตู “ว้า แม่ ถูกยุงกัดหรือ

“ครับ”

นิ้วเล็กของเฉิงเฉิง จิ้มในที่คอของเธอ “แม่ ตรงนี้ มันสีแดงๆนะครับ”

“หรือจ๊ะ ไหนแม่ดูหน่อย….

” เธอวางเฉิงเฉิงลง เธอหมุนตัวไปหยิบกระจะ พลางบ่นในลำคอ “ฤดู หนาวแท้ๆ จะถูกยุงกัดได้ยังไงกันนะ หรือคน ธรรมดาอย่างฉันขึ้นไปนอนบนเตียงของเจ้าคน นั้น มันหรูหราเกินไปจนทำให้เกิดอาการแพ้”

เพิ่งจะพูดจบ เธอยกกระจกแต่งหน้าขึ้น แล้วสอง ดูตัวเอง สามวินาทีต่อมา

“อ้ายๆๆๆๆ…..

เสียงกรีดร้อง ดังขึ้นในตอนเช้า

หยางหยางรีบเดินถอยหลัง แล้วยกมือเล็กขึ้นมา

ปิดหู

เฉิงเฉิงเบิกตากว้าง ตกใจเสียงกรี๊ดของแม่ จากนั้น ร่างสูงก็ออกมาจากห้องครัวในทันที–

“เกิดอะไรขึ้น…….

ท่ามกลางความรีบร้อน เสียงต่ำเหมือนเชลโล่ ก็ ดังเข้ามาในแก้วหูของกู้ฮอน

“อ๊าย….. ” เสียงกรีดร้องของเธอหยุดลงอย่าง กะทันหัน ติดอยู่ในลำคอ สักพักใหญ่เลยถึง ตะโกนออกมา “นี่มันใช่ยุงกัดซะที่ไหนล่ะ”

“งั้นอะไรกัดหรือครับแม่” หยางหยางคือ บรรทัดฐานของเด็กที่อยากรู้อยากเห็น “คือ….” กู้ฮอนชะงักในทันที ไม่รู้จะพูดยังไง

ที่จริงแล้วนี่มันคือสีที่เกิดจากรอยจูบ”สตรอเบอร์รี่” เสียงเรียบพูดออกมา เห็นได้ชัดว่า มีคนตอบ นแทนเธอ

หยางหยางเบิกตากว้าง เขยิบเข้าไปใกล้แม่ แล้ว เงยศีรษะเล็ก น “สตรอเบอร์รี่ ฮีม พอกำลังโกหก อยู่หรือเปล่า จะมีสตรอเบอร์รี่มาโตที่คอของแม่ ได้ยังไง”

“สตรอเบอร์รี่มันโตขึ้นมาไม่ได้หรอก ต้องมีคน ปลูก” เป้หมิงโม่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ความสามารถอันดับหนึ่งของผู้ชายคนนี้ คือการ เอาเรื่องของผู้ใหญ่มาพูดเหมือนกับเป็นความรู้ ทางวิทยาศาสตร์ได้อย่างน่าประหลาดใจ พูดหลอกลวงให้เด็กมึนงง

กู้ฮอนโกรธจนหันกลับมา จ้องผู้ชายที่โผล่ออกมา จากไหนก็ไม่รู้ “เป่หมิงโม่ นายพูดเรื่องไร้สาระ อะไรต่อหน้าลูก นี่เป็นเรื่องที่นายควรทำหรือ” เธอชี้ไปที่รอย ที่เหมือนลูกสตรอเบอร์รี่ที่มีอยู่ เต็มคอ แล้วพูดเบาๆ “เลวมาก มาแอบจู่โจมคนอื่น แบบนี้ได้ไงกัน”

เป้หมิงไม่กลับเลิกคิ้ว แล้วยักไหล่เขาทําหน้า เหมือนอันธพาล “ยินดีต้อนรับเธอเข้ามาจู่โจมฉัน เช่นกัน”

มีลูกทั้งสองคนอยู่ด้วย เธอจึงทำได้เพียงจ้องเขา

เขม็ง ไม่พูดเรื่องที่ไม่เหมาะสมกับเด็กๆเช่นนี้กับ

เขาอีก เธอถามขึ้น “ฉันยังไม่ได้ถามเลย ทำไมนายยังอยู่ ที่นี่อีก”

ที่น่าเหลือเชื่อไปกว่านั้นก็คือ ——เธอเพิ่งเห็นผู้ชายคนนี้สวมผ้ากันเปื้อนผืนเล็กๆ

ของเธอ –

ผ้ากันเปื้อน

คนรูปร่างสูง ชอบแต่งตัว คุณชายที่ทั้งตัวมีแต่ ของแบรนด์เนม นึกไม่ถึงว่าจะลดตัวลงมาสวมผ้า กันเปื้อนลดราคาพิเศษที่เธอซื้อมาจากซูเปอร์

มาร์เก็ต

ที่สำคัญคือ เห็นได้ชัดผ้ากันเปื้อนผืนนี้เป็นไซส์ เล็ก ผอผูกกับร่างสูงของเขา มันก็น่าตลกเหมือน เขากำลังใส่’กระเป๋าหน้าท้อง’ มีภาพปรากฏขึ้นในหัวของเธออย่างฉับพลัน–

ผู้ชายคนนี้ใส่เสื้อเปลือยหน้าอก จากนั้นสวมใส่ ผ้ากันเปื้อนของเธอ หน้าเขาแดงสีเลือดฝาด……. ให้ตายเถอะ สามารถร้องงิ้วได้เลยนะเนี่ย เธอจ้องเขา ทันใดนั้น’พรวด’ เสียงหัวเราะด้งออก

มา

“แม่ พ่อเข้าห้องครัวมาทําอาหารเช้าให้พวกเรา

ตั้งแต่เช้าเลย” เฉิงเฉิงตอบแทนเปหมิงโม่ จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นถาม “แล้วแม่หัวเราะอะไรครับ” “ทํา ทําอาหารเช้า” รอยยิ้มที่อๆปรากฏบนใบหน้า กู้ฮอน เธอมองเป่หมิงโม่เหมือนสัตว์ประหลาด เธอแคะใบหู “เฉิงเฉิง แม่ไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม เมื่อกี้ลูกพูดว่าใคร เป็นคนทำอาหารเช้าในห้อง ครัวนะ”

ไม่รอให้เฉิงเฉิงตอบกลับ หยางหยางถอนหายใจ ยาว–

“แม่ ถึงผมจะตกใจเหมือนกับแม่ แต่แม่ไม่ได้ฟัง

หยางหยางที่ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกันเล็กของ