หยืนปู่ฝันหน้า ต

“จบกัน” เขาเลิกคิ้วอย่างนึกไม่ถึง เขายิ้มเจื่อนๆ

“หรือว่าเธอเองก็เห็นด้วยกับคําพูดของแม่หรือ” ตอนที่กู้สอนกําลังจะตอบกลับ ทันใดนั้นก็มีร่าง สูงใหญ่ปรากฏตัวขึ้นในห้องโถง——

เขาเดินเลี่ยงกลุ่มคน แล้วตรงมาหากู้ฮอน แล้ว

คว้ามือของเธอ

“ไปกับฉัน”

“หา” กู้ฮอนตะลึง

เธอหันกลับมา ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของ เป้หมิงโม่สะท้อนเข้ามาในดวงตา เขาสวมแว่นกันแดดสีดำสนิทบนสันจมูก ดูหล่อ

และเท่มากจริงๆ

ทําให้ผู้คนในห้องโถงเริ่มจะซุบซิบนินทากันอย่าง

เงียบๆ——

“ว้าว ผู้ชายคนนี้เท่เกินไปแล้ว หล่อกว่าคนเมื่อครู่

อีก”

“โอ้ๆๆ เรื่องราวยิ่งเลวร้ายลงแล้ว” พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้โชคดีเกินไปแล้ว หนุ่มหล่อ

สองคนกำลังต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงเธอ”

….หา ผู้ชายคนนี้ดูคุ้นตามากเลย เคยเห็นที่ไหนมาก่อน…… …รู้สึกเหมือน

ทันใดนั้น กู้ฮอนก็รู้สึกว่าอยากจะขุดหลุมฝังตัว เองลงไปตอนนี้เลยจริงๆเธอดึงมือออก แต่จะทํายังไงก็พันธนาการ ของโมไม่หลุด เธอทําได้แต่พูดเสียงเบา “นายอย่ามาสร้างปัญหาเพิ่มจะได้ไหม ปล่อยมือ

“ปล่อยมือหรือ เธอจะให้ฉันปล่อยเธอไปจด ทะเบียนสมรสกับเขาหรือทันใดนั้นท่านโม่ก็พูด ขึ้นเสียงดังลั่น จนเหมือนจะห้องโถงสั่น สะเทือนไปสามครั้ง กู้ฮอนตกใจจนหัวใจบีบแน่น

หยินฝันหน้านิ่ง เขายื่นมือออกไปดึงมืออีก ข้างของแล้วจ้อง”นายวิ่งเข้า มา มันหมายความว่ายังไง ในเมื่อกู้ฮอนตอบรับคำ ขอแต่งงานของฉันแล้ว เรื่องจดทะเบียนสมรส จะ ช้าหรือเร็วก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย

“ปู่ฝัน” หวีหรู นอดที่จะดุไม่ได้ “ปล่อยมือเธอ” ทันใดนั้น หวีหรูก็หันมาก้มหัวขอโทษเป่หมิงโม่ โม่ ขอโทษจริงๆนะ ต่อไปฉันจะอบรมสั่งสอนฝันให้ดี ถ้าวันนี้เธอไม่บอกฉัน ฉันก็คงไม่รู้เรื่องไอ้ ลูกชั่วคนนี้ หรือแม้แต่เรื่องแต่งงานด้วย กล้าทำ โดยไม่บอกกล่าวได้ยังไง”

หยินฝันตะลึง มองแม่ของตัวเองด้วยสายตาไม่ อยากเชื่อ เธอเป็นแม่ของเขาจริงๆหรือ ทำไมถึง เอาแต่เข้าข้างเป่หมิงโม่มาโดยตลอด

กู้ฮอนอดที่จะเบิกตากว้างไม่ได้ หวีหรูพูดว่า เป้หมิงโมเป็นคนบอกเธองั้นหรือ…..

เธอเหลืองมองเป่หมิงโม่ด้วยสายตาดุร้าย คนนี้มีตาทิพย์หรือติดเครื่องติดตามไว้บนตัวเธอกัน”แม่ ผมเป็นลูกแม่นะ ทำไมแม่ต้องเข้าข้างเขา ตลอดด้วย” หยินปู้ฝันรู้สึกเจ็บปวดจริงๆ สองปี ก่อนเพื่อช่วยให้เขาชนะคดี แม่ขโมยหลักฐาน ของผมไปอย่างไม่ลังเล แม่รู้ไหมว่าทำแบบนี้มัน เป็นการขัดขวางกระบวนการยุติธรรม ผมจะฟ้อง ร้องเมื่อไหร่ก็ได้”

“ฟ้องร้องหรือถ้าถึงขนาดฟ้องแม่แท้ๆของตัวเอง ฉันก็จะถือเสียว่าตัวเองเลี้ยงลูกเนรคุณแบบแก แล้วกัน” หวีหรูซินโกรธจนตีมือของหยินปู้ฝันให้ เขาปล่อยมือของกูฮอน “สรุปแล้วลูกจะแต่งงาน กับผู้หญิงคนไหนก็ได้มีแค่เธอ——ที่ไม่ได้ เหมือนหวีหรู นตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว เธอดึง หยินปู้ฝัน “ไป”

“ผมไม่ไปคนที่ควรไปคือเขา” หยินปู้ฝันจ้องเป่ มิงโม่

“ลูกอยากให้แม่โกรธจนตายเลยใช่ไหม” หวีหรูซิ นเอามือกุมหน้าอกที่เจ็บปวดเธอหายใจหอบ หยินปู้ฝันรู้สึกไม่ดี เห็นหน้าของแม่เริ่มซีดลง ท่าทีของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย “แม่….….. “ปู่ฝันแม่ไม่บังคับให้ลูกแต่งงานกับลูกสาวของลุง หลิวก็ได้แต่ว่าลูกจะแต่งงานกับคุณกู้ไม่ได้อย่าง เด็ดขาด” หวีหรูซินพูดด้วยเสียงต่ำ “ไม่ต้องพูด อะไรแล้วให้เรื่องตลกของวันนี้จบลงที่นี่เถอะ แล้วไปกับแม่”

ผมไม่ไป… หยินฝันมองกู้ฮอนอย่างอาลัย อาวรณ์สายตาของเขาเหมือนรอคอยให้กู้ฮอนยืนขึ้นแล้วพูดห้ามไม่ให้เขาไป…แต่สุดท้าย หยินปู่

ฝัน ต้องผิดหวัง”

เพราะว่ากู้ยอนรู้สึกละอายใจจนไม่กล้าแม้แต่จะ

มองเขา

หวีหรูซินหันไปพยักหน้าขอโทษเป้หมิงโม: “โม น้าไปก่อน ดูแลตัวเองด้วยนะ”

จากนั้น เธอไม่ให้หยินปู่ฝันได้มีโอกาสปฏิเสธ เธอ จับลูกชายเอาไว้แน่น แล้วลากเขาออกมาจาก สํานักกิจการพลเรือน

หลังจากนั้น เป้หมิงโม่ก็จับมือของกู้ฮอนไว้แน่น เตรียมที่จะออกไป

“ปล่อยนะ” กู้ฮอนเบ้ปาก เขาจับแน่นจนเธอรู้สึก เจ็บมือ “นายมาทําอะไรที่นี่”

เป้หมิงโม่ขมวดคิ้วแน่น ฉันทิ้งการประชุมที่ สําคัญแล้วรีบมาที่นี่ เธอยังจะถามอีกหรือว่าฉัน มาทําอะไร

“งั้นก็ขอบคุณสําหรับความห่วงใยของนายจริงๆ นะ พ่อคนยุ่ง” เธอพูดเสียดสี “แล้วก็ นายรู้ได้ยัง ไงว่าฉันมาที่นี่”

เขาขมวดคิ้วแน่น กัดฟันกรอด “เรื่องนั้นมันไม่

สําคัญหรอก ที่สำคัญคือ ถ้าฉันไม่มา เธอคงคิด จะแต่งงานกับไอ้หยินปู้ฝันไปจริงๆแล้ว” เธอหายใจถี่ แล้วตะโกนกลับไป “นายแต่งกับคน อื่นได้ แล้วฉันจะแต่งกับคนอื่นไม่ได้หรือไง” คําพูดนี้ทําให้สายตาที่อยู่ภายใต้แว่นดำของเขา รู้สึกอึดอัด “สรุปแล้วการแต่งงานแทนในเดือนนี้เธอสวมแหวนของฉันแล้ว เธอเป็นของฉัน ไม่ อนุญาตให้แต่งกับใครทั้งนั้น”

พูดไป เขาก็ยกมือขาวเรียวยาวของเธอขึ้นมา เหมือนคิดจะยืนยันอะไรบางอย่าง แต่กลับเห็นนิ้ว มือทั้งสิบที่ว่างเปล่าของเธอ เขาตะลึงงัน——

“แหวนล่ะ”

ดวงตาเธอเป็นประกาย “ถอดออกแล้ว” “เธอ——” เป๋หมิงโม่กัดฟัน อยากบีบคอผู้หญิงคน

นี้ให้ตายจริงๆ “เธอไม่คิดจะรักษาของที่ฉันให้ เลยหรือไง” ……ปล่อยมือ…..เจ็บนะ…….” เขาแรงเยอะมาก

เกือบจะบิดข้อมือเธอหลุดแล้ว

“งั้นจะรักษาไหม” เขาจับข้อมือของเธอไว้แน่น เหมือนกับว่ายิ่งเจ็บเท่าไรก็ยิ่งทำให้เธอจําได้มาก ขึ้นเท่านั้น “พูดมาสิ”

“อ๊า……เจ็บนะ……” เธอเจ็บจนตาเริ่มแดงแล้ว เธอ ตะโกน “รักษา ฉันจะรักษาพอใจหรือยัง……

เขาค่อยๆสงบลง ใบหน้าตึงเครียดผ่อนคลายลง เขาเลิกคิ้วขึ้น แล้วแหวนล่ะ”

” เธอมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ “ใน กระเป๋า

เขาเอื้อมมือออกไปโดยไม่ลังเล แล้วควานหาใน กระเป๋าเสื้อที่อยู่บนตัวเธอ…..

“เห้ย นายทําอะไร… ” เธอหลบโดยอัตโนมัติ การกระทํา…คลุมเครือมาก….. เขาไม่สนความเขินอายของเธอ ในที่สุดก็หยิบ