ตอนที่375 ประชุมลับที่เมืองซาบาห์1

” งั้นคุณแม่จะกลับมาตรุษจีนกลับพวก ผมมั้ยครับ?” เฉิงเฉิงถามอย่างใจเย็นและหวัง ว่าแม่จะอยู่ข้ามปีด้วย

.” กูฮอนถอนหายใจ “แม่ยังอยู่ตรุษ จีนกับลูกๆทั้ง3คนเลย…..

“………..” เฉิงเฉิงเงียบ เหมือนเขารู้ว่าเรื่อง นี้เป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ และกลัวแม่ เสียใจรีบพูดขึ้นต่อ “งั้นแม่อยู่ตรุษจีนกับน้อง ไปก่อนเลยครับ พอถึงเวลานั้นผมกับหยาง หยางจะแอบวิดีโอคอลไป ได้มั้ยครับ?”

“ลูกรัก. … กู้ฮอนเรียกอย่างอ่อนโยน “ลูกซึ่งเป็นเด็กดีจริงๆ อืม งั้นตามนี้ก่อนนะ แล้วหยางหยางละ?”

“เขาไปซื้อประทัดกับอาสามแล้ว”

“เด็กนี่นิ พอเห็นอาสามก็เหมือน

แมลงวันเกาะเนื้อเลย…” หล่อนหัวเราะ “จ้า งั้นเฉิงเฉิงบอกให้หยางหยางด้วยนะว่าแม่ไป ประเทศมาเลเซียแล้ว เดี๋ยวตอนกลับจะซื้อ ของขวัญมาให้ พวกลูกๆที่อยู่ตระกูลเป้หมิงก็ ต้องอยู่ตรุษจีนอย่างมีความสุขนะลูกนะ!”

“เข้าใจแล้วครับแม่ สุขสันต์วันตรุษจีนปี ใหม่….. ” เฉิงเฉิงรู้เรื่องจนทำให้คนเป็นแม่รู้สึก

มใจ

“สุขสันต์วันตรุษจีนนะคะ ลูกรักของ

แม่…”

ลูกทั้งสามคนนี้ หล่อนไม่ได้บอกว่ารัก ใครมากที่สุด เพราะว่าหล่อนนั้นรักลูกทุกคน มากๆ

โดยเฉพาะเฉิงเฉิง หล่อนรู้สึกว่าหล่อน ติดหนี้ที่สุด เพราะว่าตั้งแต่เฉิงเฉิงกำเนิดก็ไม่ เคยได้อยู่ข้างกายหล่อนเลย แต่หยางหยาง กับตัวน้อยนั้นหล่อนได้เลี้ยงดู

แต่เฉิงเฉิงนั้นก็เป็นคนที่รู้เรื่องมากที่สุด และไม่ทําให้หล่อนเป็นห่วง จุดนี้ ถึงแม้การสั่งสอนของเป่หมิงไม่ เยือกเย็นสําหรับเฉิงเฉิงและผลออกมาได้ดี มากก็ตาม แต่ว่า——

มันก็โหดร้ายเกินไป

แต่ก็ไม่ต้องคิดมาก เฉิงเฉิงนั้นจะเหมือน พ่อเขาในอนาคต เป็นทายาทที่สืบทอดธุรกิจที่ ดีที่สุดของตระกูลเป้หมิง!

กู้ฮอนไม่อยากที่จะวางสาย ถ้าแต่ทำใจ และหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ยิ้มแย้ม ตะโกน

“ได้!ออกเดินทางแล้ววว!

จากนั้น หล่อนก็จับกระเป๋า ลากกระเป๋า เดินทาง เวลาที่หล่อนกำลังจะเปิดประตูออก

ร่างสูงของหยินปู้ฝันนั้นได้ยืนอยู่นอก ประตูแล้ว กำลังจะเตรียมเคาะประตู

“ปู่ฝัน ? “ หล่อนอึ้ง

หยินฝันกวาดตามองการเตรียมตัวของ หล่อน “จะออกไปหรอ?”

หล่อยพยักหน้า : มาเลเซียดูตัวน้อย” “อั้ม ไปประเทศ

ถึงแม้หยินปู้ฝันจะรู้สึกคาดไม่ถึงแต่มันก็ อยู่ในความคิดของเขาอยู่ “งั้นจะกลับมาตรุษ จีนมั้ย? ถ้ากลับมา เธอสามารถไปบ้านฉัน เพราะยังไงแม่ฉันก็เคยเจอเธอแล้ว…..

“ปู่ฝัน ฉันว่าฉันน่าจะอยู่ข้ามปีตรงนั้น ฉะนั้นไม่น่าจะกลับมา” หล่อนขอโทษแล้วยิ้มๆ

สายตาหยืนป้ฝันนั้นมีความผิดหวัง แต่ก็ เคารพในสิ่งที่หล่อนเลือก

“โอเค งั้นฉันส่งเธอไปสนามบิน

พูดแบบไม่ให้หล่อนมีโอกาสปฏิเสธ แล้วรีบไปดึงสัมภาระของหล่อน ลงบันได……

สนามบินนานาชาติเมืองA

หยินปู้ฝันจอดรถ แล้วมองกู้ฮอน เหมือน เขากําลังอยากพูดอะไรบางอย่าง

“ฮอนฮอน วันนั้นที่ฉันขอเธอแต่งงาน ฉันไม่ได้แสดงนะ “ ในที่สุดเขาก็พูดออกมา

กู้ฮอนรู้สึกแน่นไปทั้งตัว ยิ้มอ่อนแล้ว พยักหน้าให้เขา “ฉันเข้าใจละ

หยินฝันมองหล่อนอย่าง

จริงจัง : “ฉะนั้นไม่ รอเธออยู่ข้ามตรุษจีนเสร็จ เธอไปสํานักกิจการพลเรือนกับฉันได้มั้ย?

“สํานักกิจการพลเรือน?” หล่อนอึ้ง!

ใครๆก็รู้ว่าสํานักกิจการพลเรือนนั้นคือ การไปจดทะเบียนสมรส!

“อืม ฉันจริงจัง และจริงจังมากๆ! ” จริง แล้วในใจหยินฝันก็รู้สึกว่าหล่อนคงจะปฏิเสธ เขานั่นแหละ แต่ฉันไม่ได้จะบังคับเธอ งั้นเธอ ก็ลองคิดดูละกันนะ ได้มั้ย?”

“ตกลงว่าฝันเป็นอะไรกันแน่? ทำไมรีบ ร้อนแบบนี้?” หล่อนมองหน้าเขาที่โทรม หน่อยๆ พูดอย่างเป็นห่วง หยืนฝันมองดาหล่อนเข้าไปลึกๆ ชัดเจนมาก สายตาหล่อนนั้นมีความสับสน

จู่ๆเขาก็เดินขึ้นหน้าอ้าแขนกว้างกอด หล่อนไว้!

ขมวดคิ้วเศร้าหน่อยๆ ริมฝีปากใกล้หู หล่อน พูดเบาๆ

ไม่มีอะไร…… แค่แค่กลัวเธอจะเสียใจ

ทีหลัง…”

เสียใจทีหลัง?

กู้ฮอนยืนตัวตรง

ปิดตา ขมวดคิ้ว : “จริงแล้ว…ฝัน เธอก็รู้ ว่าฉันไม่ได้รักเธอ…. ถึงแม้ถ้าฉันแต่งงานกับ เธอ สําหรับเธอแล้วมันก็ไม่ยุติธรรม ที่จะรับ คนแบบฉัน เธอคิดดีๆแล้วหรอ?”

“ใช่ ฉันคิดดีแล้ว!” เขายืนยันอย่างหนัก แน่น เหมือนอยากจะกอดหลอนให้แน่นกว่า เดิมด้วย “ฮอนฮอน รับปากฉัน ก็วันนี้เธอคิด ทบทวน ๆ หลังจากตรุษจีนแล้ว ฉันจะรอคำ ตอบจากเธอ…..

ตอนนี้ในใจหล่อนมันยุ่งเหยิงไปหมด ความรู้สึกอะไรไม่รู้เต็มไปหมด

ตอนวัยรุ่น หล่อนเอาแต่คิด หล่อนจะ แต่งงานกับคนแบบไหนถึงจะสามารถไม่ยุ่ง ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลกู้ได้?

หล่อนเคยคิดว่านั้นจะเป็นยี่เฟิง

แต่แล้วโชคชะตาก็นําพาหลอนไปตรง หน้าเป่หมิงโม่ ทำให้หล่อนเปลี่ยนไปทั้งชีวิต

ดังนั้น หล่อนก็คิดอีก : ถ้าสามารถแต่งงา นกับเป้หมิงโม่ และใช้ชีวิตกับลูกๆอย่างมีความ สุข นั้นจะเป็นเรื่องที่มีความสุขและดีมากแค่ ไหนก้น

แต่สุดท้ายโชคชะตาก็แค่แกล้งหล่อน เล่น——หยินฝันมอบดอกกุหลาบให้หล่อน

“อืม….ฉันตกลงว่าช่วงเวลานี้ฉันจะไปคิด ทบทวนดี” ถึงแม้หล่อนจะตอบแบบยิ้มอ่อนๆ แต่ในสายตานั้นมีความเหนื่อยใจไว้อยู่ เมืองซาบาห์ที่ประเทศมาเลเซีย

ในขณะเดียวกันก็เป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุด ระดับ3ของโลก ชื่อเสียงของชายหาดสีทอง

“เมืองซาบาห์ ถ้าใช้ภาษามาเลเซียมา แปลแล้วก็มันจะแปลว่าท่าเรือที่ปลอดภัย

ในเขตนี้มักจะมีลมมีพายุ แต่หลายปีมานี้ มีแค่ลมพัดโชย แผ่นดินไหวหรือสีนามีพวกนั้น นับว่าเป็นความสวยของเมืองใต้ลมนี้