ตอนที่230ไอติมตัวน้อย1

สองพี่น้องเดินไปถึงหน้าประตู หยางหยางหยิบกุญแจที่ห้อย อยู่ตรงหน้าอกออกมา เขย่งปลายเท้าขึ้นแหย่กุญแจเข้าไป ในรู แล้วเปิดประตูอย่างคล่องแคล่ว –

เฉิงเฉิงรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย หลังจากที่แม่ย้ายบ้านมา เขาเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก

เสียงประตูเปิดดัง แกรัก

“ฮาโหล แม่ผมกลับมาแล้ว….” หยางหยางยังเป็นเหมือน เติม พอถึงบ้านเขาก็สลัดรองเท้าออกด้วยความตื่นเต้น เท้า เปล่าวิ่งตึกๆๆๆบนพื้น ตามหาแม่ทั่วบ้าน “แม่ ทายสิว่าผม พาใครมาด้วย”

เฉิงเฉิงเดินตามเข้าไปในบ้านอย่างระมัดระวัง

เขาเอื้อมมือปิดประตู นั่งยองๆตรงทางเข้า แล้วเปลี่ยน เป็นรองเท้าแตะของหยางหยางอย่างเรียบร้อย

แต่ว่า “แม่ แม่..” หยางหยางตะโกนเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

“เป่ยหมิงซิเฉิง เหมือนแม่จะยังไม่กลับมานะ..”

“อืม งั้นนายก็โทรหาแม่สิ ถามว่าจะกลับมาที่โมง ฉันมีเรื่องจะพูดกับพวกนายนิดหน่อย” เฉิงเฉิงชมวดคิ้วโดยไม่รู้

ตัว

หยางหยางรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดเบอร์โทรที่คุ้น

เคย

โทรไปหลายครั้ง “ปิดเครื่องแล้ว”

เฉิงเฉิงเม้มปาก “อาจจะแบตหมด หรืออาจจะเกิดเรื่อง อะไรขึ้น งั้นพวกเรารอแม่กลับมาเถอะ”

พูดจบ เฉิงเฉิงที่เหมือนกับผู้ใหญ่ก็กอดอกนั่งอยู่บนโซฟา ทันใดนั้นใบหน้าขาวนุ่มก็ทำหน้าจริงจัง

“โอ๊ยๆ หิวจังเลย..” เสียงจ๊อกๆดังขึ้น หยางหยางเอา มือลูบท้องตัวเอง รีบวิ่งไปทางตู้เย็นเพื่อหาของกิน

หยางหยางเพิ่งจะเปิดประตูตู้เย็น ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะ ประตูดังขึ้น

“ก๊อกๆๆ”

ดวงตาเศร้าซึมของเฉิงเฉิงเป็นประกายทันที “แม่…..”

เสียงยังไม่เคาะยังไม่ทันสงบลง เท้าของเฉิงเฉิงก็วิ่งอย่าง รวดเร็วมาถึงประตูแล้ว….

“เห้ เป่ยหมิงซีเฉิง..” หยางหยางยังไม่ทันห้าม เฉิงเฉิงก็ วิ่งไปถึงประตูแล้ว มือเล็กจับลูกบิดประตู –
แกรัก

ประตูถูกเปิดออกอย่างสวยงาม..

ใบหน้าเย็นชาและเต็มไปด้วยความคาดหวังของเฉิงเฉิง นั้น พอเห็นผู้ชายตัวสูงยืนอยู่ที่ประตู เขาก็เศร้าทันที….

“ไฮ เด็กน้อยหยางหยาง ทำไมวันนี้เปิดประตูเร็วจัง” หยินปู้ฝันยืนอยู่ข้างประตู มือหนึ่งข้างถือถุงมาหนึ่งใบ มอง เฉิงเฉิงหนึ่งครั้ง แล้วทำหน้าตะลึงเหมือนเพิ่งค้นพบทวีปใหม่ “อั้ยหยา วันนี้นายหล่อมาก ถ้าฉันไม่ได้มองผิด นายใส่ชุด ลำลองของเด็กที่เป็นรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นนี่นา….”

หยินปู้ฝันพูดไป พลางยื่นมือออกไปอย่างไม่เกรงใจ แล้ว ลูบเสื้อผ้าของเฉิงเฉิงไปมา

หยางหยางตบหน้าผากตัวเอง แม่มีกุญแจของตัวเอง ทำไมต้องเคาะประตูด้วย ยิ่งกว่านั้นแม่จะไม่เคาะประตูแบบ นี้..

หยางหยางถอนหายใจเงียบๆ ในช่วงเวลาวิกฤติแบบนี้ ร่างเล็กจึงทำได้เพียงมุดเข้าไปในตู้เย็น….

โถ่เอ๊ย ถ้าเขากลายเป็นไอติมแท่ง จะกินตัวเองได้ไห มล่ะเนี่ย

เฉิงเฉิงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเขาเดินก้าวถอยหลัง หนี จากมือของหยินปู้ฝัน ดูแล้วคนคนนี้คงจะสนิทกับหยางหยางมาก แต่เฉิงเฉิงไม่ได้รู้จักเขา จึงพูดกับเขาอย่างเย็นชา “ไม่มี อะไรแล้วใช่ไหม ถ้าไม่มีก็กรุณาเชิญกลับไป”

พูดไป เฉิงเฉิงก็ยื่นมือออกไปปิดประตู

“เห้ๆๆ….หยินปู้ฝันยื่นเท้าหนึ่งข้างเข้ามาอย่างรวดเร็ว “หยางหยาง นายเป็นอะไร ไม่ต้อนรับฉันหรือ หรือว่ามีใคร ทำให้นายโกรธ”

หยินปู้ฝันพูดไป พลางก้มตัวลงกอดเฉิงเฉิง แล้วเขาก็ แทรกตัวเข้ามาในบ้าน

เสียงปัง-ดังขึ้น เขาใช้เท้าปิดประตู

“ปล่อยฉันลงไป” เฉิงเฉิงพูดอย่างเย็นชา

หยินปู้ฝันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสับสน เขามองเฉิงเฉิงอย่าง ละเอียด “เอ๊ะ วันนี้นายดูแปลกๆนะ ไม่สบายหรือไง”

เขายื่นมือออกไปลองวัดไข้ แต่เฉิงเฉิงก็หลบโดยอัตโนมัติ

หยินปู้ฝันวางเขาลง เขายิ้มและหยิกจมูกเล็กของเขา “คุณ อาปู่ฝันทำให้ไม่พอใจหรือ นี่ไง อาปู่ฝันเอาของอร่อยมาด้วย นะ ไหนยิ้มหน่อยเร็ว”

หยินปู้ฝันพูดไป พลางยกถุงที่อยู่ในมือขึ้น

เฉิงเฉิงเลิกคิ้วขึ้น ที่แท้เขาชื่อคุณอาปู่ฝานนี่เอง “อึม ขอบคุณสำหรับอาหาร เอาวางไว้เลย คุณออกไปได้แล้ว”
พอเขาพูดแบบนี้ออกมา หยินปู้ฝันก็ประหลาดใจอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วและมองเฉิงเฉิง อย่างละเอียด จากนั้นก็พูด อย่างจริงจังขึ้นมา “นายไม่ใช่หยางหยาง”

เฉิงเฉิงหัวใจเต้นตุ้บๆ เขามองหยินปู้ฝันด้วยท่าทางไม่ อยากเชื่อ

รูปร่างหน้าตาของเขากับหยางหยางเป็นพิมพ์เดียวกัน ขนาดนั้น ที่ตระกูลเป่หมิงแยกเขากับหยางหยางไม่ได้ ก็ เพราะไม่มีใครเชื่อว่าบนโลกนี้นอกจากเฉิงเฉิงแล้ว จะมีเด็ก อีกคนที่หน้าตาเหมือนเขาอย่างกับแกะขนาดนี้

“รีบพูดมา นายเป็นใครกันแน่” หยินปู่ฝันถามเขาอีกครั้ง สายตาเขามองเฉิงเฉิงตั้งแต่หัวจรดเท้า

ในตอนนั้นเฉิงเฉิงคิดว่าหยินปู้ฝันจะพูดเรื่องที่น่าตกใจ

ออกมา

ทันใดนั้นหยินปู่ฝันก็สติแตก แล้วตะโกนบทสวดของลัทธิ เต๋ออกมา “ไท้ซ่งเล่ากุน ณ. บัดนี้ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นปีศาจ ประเภทไหน ขอให้รีบออกมาจากร่างของหยางหยาง ไม่ อย่างนั้นฉันจะทำให้แกคืนร่างเดินซะ โอมมะลึกกึกกี๋ย..”

เฉิงเฉิงมองคุณอาปู่ฝ่านที่มือสั่นหมึกๆตรงหน้าด้วยความ ตกใจ นึกไม่ถึงว่าเขาจะตัวสั่นขนาดนี้

คุณอาปู่ฝันคนนี้คิดว่าที่จู่ๆเขาเปลี่ยนไป เพราะโดนปีศาจสิงร่างหรือ

เขามองหยินปู้ฝัน เฉิงเฉิงกลอกตาใส่เขา เขาพูดออกมา

อย่างจนปัญญา

“ประสาท”

เหมือนโดนสาดน้ำเย็นใส่ ดับคาถาที่เขาเพิ่งสวดไป