ใบหน้าที่เคร่งขรึมและเย็นชาของเป้หมิงโม่

ปลายลิ่วคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย คําพูดตอนนั้นมัน แรงไปหรือเปล่า เลยทําให้เธอรับไม่ได้ เขาอยากจะคุยกับฮอน แต่เมื่อคำพูดถึงมุมปาก ก็เปลี่ยนเป็น “เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฟยเอ๋อหรือยัง?” นํ้าเสียงเย็นชาแบบนี้

กู้ฮอนไม่ตอบ ได้เพียงพยักหน้าอย่างเงียบเงียบ เธอไม่ได้กำลังโกรธเป้หมิงโม แต่ยังคิดไม่ออกว่า จะใช้ลักษณะท่าทีแบบไหนไปคุยกับเขา เวลานี้ มีเพียงห้องของทั้งสองคน ที่กระจายไป ด้วยบรรยากาศที่เรียกว่าเขินอาย

ฉิงฮัวส่งหยางหยางเข้าห้องนอน จัดการที่นอนให้ พวกเขาเรียบร้อยก็เตรียมตัวออกจากประตู เพิ่ง จะเปิดช่องประตูได้เล็กน้อย ก็มองเห็นเป่หมิงโม่ และกู้ฮอน เค้าก็รีบปิดประตูกลับไปยังเบาเบา “คุณลุงครับ ลุงทําไมยังไม่ออกไป” เฉิงเฉิงสงสัย

ฉิงฮัวเห็นหยางหยางที่กำลังหลับใหล ใช้ภาษามือ ให้เบาเสียง แล้วพูดด้วยเสียงเบาเบาว่า “เจ้านาย และคุณกู้ฮอนอยู่ในห้องโถง” จากนั้นก็ยกเก้าอี้ อย่างเบาๆไปนั่งอยู่ข้างเตียง

เฉิงเฉิงได้ยินว่าพ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน ก็รู้สึกว่า อารมณ์ดีขึ้นมาก พูดไปด้วยแล้วก็ใช้ภาษามือให้ เบาเสียง จากนั้นก็มุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม ด้านนอก ไฟไหม้ยิ่งอยู่ยิ่งแรง เป่หมิงโม่ที่อยู่ห้องใต้ดินไม่ได้แสดงออกถึงความวิตกกังวลใดๆ ที่นี่เป็น “ที่หลบภัย”ที่เขาสร้างขึ้นด้วยน้ำมือตัว เอง เป็นที่รองรับวัยเด็กที่มันหายไปเขา นั่งเงียบ……

กู้ฮอนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้ รู้สึกว่า แต่ละวินาทีนั้นผ่านพ้นไปด้วยเวลาที่แสน

ยาวนาน

“เธอยืนโง่โง่อยู่ที่นั่นทำไม? มานี่ มานั่งตรงนี้” ใน ที่สุดเป้หมิงโม่ก็ไปปากพูด เขาพูดไปด้วยแล้วก็ ใช้นิ้วชี้ไปยังเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆตัวนั้น

กู้ฮอน ไม่พูดสักคำแล้วก็เดินมา มาถึงนั่งบนเก้าอี้ ตัวนั้น แต่ก็ยังกลุ่มหัวอยู่อย่างนั้น เป่หมิงโม่เห็นสภาพของฮอน ดวงตาของเขา เปล่งประกายออกถึงความอบอุ่น มุมปากก็ค่อยๆ ยิ้มออกมา “เมื่อตะกี้ยังเหมือนเสือน้อยอยู่เลย

ทำไมตอนนี้ได้กลายเป็นแกะน้อยไปแล้ว” พูดไปด้วยเค้าก็นั่งตรงขึ้นมา ยื่นมือข้างหนึ่งมา แตะที่ปลายคางของกู้ฮอน ค่อยๆดันหัวของเธอที่ กำลังก้มหน้าอยู่นั้นขึ้นมา

ใบหน้าอันขาวซีดของเธอค่อยๆปรากฏตรงหน้า ของเป่หมิงโม่ เมื่อมือของเขารู้สึกถึงความเปลี่ยน ขึ้น ค่อยๆหยุดไปครู่หนึ่ง

เวลาชั่วครู่หนึ่งนี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่สวยงามขอ งกู้ฮอน น้ำตาของเธอก็ได้ไหลออกมาทั้งสองข้าง ความอ่อนนุ่มนั้นราวกับดอกสาลี่ที่ชุ่มฉ่ำไปด้วย ละอองฝน เห็นสภาพของเธอแล้ว เหมือนกับกำลัง ชื่นชมงานศิลปะชิ้นหนึ่ง ไม่อยากแม้แต่จะพลาดรายละเอียดใดๆ

ในที่สุด เขาก็ใช้มืออีกข้าง เช็ดรอยน้ำตาเธอเบาๆ ใช้มืออบเธอเข้ามาในอ้อมกอด

ให้เธอฟังเสียงหัวใจเต้นของเธอยังสงบ

“เธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงสร้างที่ตรงนี้ให้เป็นแบบ

นี้?” เป่หมิงโม่ไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์เพลิงไหม้ กู้ฮอนอยู่ในอ้อมกอดเขา ได้แนบกายของเขาเป็น จริงเป็นจังอีกครั้ง

หัวใจ ที่เงียบสงบแต่มีจังหวะเต้นที่ดังขึ้นอยู่ข้าง ข้างหู ทำให้เธอรู้สึกว่าเวลาอันสั้นนี้มันสงบสุข และปลอดภัย

คําพูดของเป้หมิงโม่ทำให้เธอตะลึง เธอทราบแต่ เพียงว่าที่นี่เป็นแค่ห้องใต้ดิน ที่นี่ตกแต่งไปด้วย ข้าวของที่มีราคา ไม่เคยแม้แต่จะก้าวมาจนถึง ตอนนี้ ยังไม่เคยสํารวจอย่างละเอียด

ไม่ใช่ว่าไม่มีใจจะไปดู แต่ว่าเรื่องทุกอย่างมันได้ ถาโถมเข้ามา ทำให้เธอไม่มีกะจิดระใจแบบนี้ กู้ฮอนหันหน้าไปดูสิ่งของพวกนั้นที่จัดเรียงราย

อยู่บนตะแกรงไม้ ข้าวของที่มีราคาพวกนั้นเกือบ ถูกหยางหยางทําเสียหาย และถังไวน์อีกหลายใบ ในใจคุณคิด ว่าพูดถึงของพวกนี้ทำไม เพื่อที่จะ โอ้อวดว่าตัวเองมีรสนิยมสูงขนาดไหน ให้ฉัน

ชื่นชมคุณเหรอ? ฮือ ไม่ได้ดั่งที่เขาคาดหวังหรอก กู้ฮอนลุกขึ้น มองดูถังไวน์หลายใบพวกนั้นแล้ว เอ่ยออกจากปากคําหนึ่ง ” แค่มองเห็นสิ่งของพวก นี้ก็รู้แล้วว่าคุณเป็นนักดื่ม”

คําพูดออกจากปาก สีหน้าของเป่หมิงโม่ที่เย็นชาก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที หรือว่าเธอยังเกิดข้อสงสัย ถึงเรื่องเมื่อก่อนที่ตัวเองดื่มเหล้า หลังจากที่สายตาของยอนมองเห็นถึงถังไวน์ หลายใบนั้น เขายืนยันการตัดสินครั้งก่อนของ เขา

มุมปากของเขายิ้มออกมาด้วยความขมขื่น แล้ว สายหัวเบาๆ ไม่อยากจะอธิบายอะไรใดๆ คนเรามี คําพูดที่พูดบ่อยๆว่า คำอธิบายก็คือการปิดบัง เป้หมิงโม่ลุกขึ้นอย่างช้าๆ “หรือว่าเธอชอบถังไวน์ พวกนี้ ไม่อยากดูสิ่งของอื่นๆเลยหรือ?”

เหมือนกับว่าคำพูดเขาจุดประกายให้กับกู้ฮอน เธอก็รู้สึกว่ามาถึงที่นี่แล้ว แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่ นี่เลย

เธอหันหน้ามาสํารวจทั่วห้องใต้ดิน ที่นี่ทำให้เธอ รู้สึกแปลกใจ

ออกจากประตูด้านข้างมีถังไวน์หลายใบและชั้น

วางตะแกรงไม้ มีเฟอร์นิเจอร์รูปการ์ตูนที่สามารถ มองเห็นได้ทั่วห้อง ภาพวาดฝาผนังที่มีสีสด งดงาม และที่แขวนอยู่บนฝาผนัง มีหน้ากากรู ปการ์ตูน รหลายแบบหลายอย่าง ด้านหลังของ โซฟา บริเวณเล็กๆส่วนด้านล่างของผนังห้องนอน รวมไปถึงตัวต่อไม้และฟุตบอลที่กองเต็มไป

หากจะพูดว่าที่นี่คือห้องใต้ดิน น่าจะบอกว่ามัน เป็นสนามเด็กเล่นที่ตกแต่งอย่างอบอุ่นมากกว่า กู้ฮอนเห็นชั้นวางติดผนังที่อยู่ตรงข้ามโซฟา วาง เรียงรายด้วยกรอบรูปหลายอัน