พูดไปด้วย หยางหยางก็ใช้มือทําท่าทาง บอกขนาดเล็กใหญ่ ท่าทีที่เหมือนกับอมความ ทุกข์ไว้พูดว่า “เห็นไหม น่องไก่ใหญ่ขนาดนี้ พึ่ง จะกัดเข้าปาก ก็ถูกเขาทะเลาะจนมันหายไป สําหรับคนที่ชอบกินอย่างฉัน มันช่างโหดร้าย ขนาดไหน?”

หยางหยางใช้วิธีบีบน้ำตาแบบนี้ เฉิงเฉิงก็ไม่ได้ สนใจ

ถามเขาต่อ “เมื่อกี้รู้ไหมว่าแม่รีบเรียกเราตื่น ทําไม?”

หยางหยางยังคงเกาหัว เฉิงเฉิงจ้องมองหยาง หยางอย่างไม่น่าเชื่อ ยุ่งอยู่ทั้งวัน เกิดเรื่องใหญ่ ขนาดนี้ เจ้าคนนี้ช่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย “ไฟไหม้เธอไม่รู้เหรอ” เฉิงเฉิงขึ้นเสียงสูง

เมื่อได้ยินคำว่าไฟไหม้ ดวงตาของหยางหยาง จ้องมองไปที่พี่ชาย “อ่า ไฟไหม้เหรอ แล้วพวกเรา ทำไมไม่รีบหนีล่ะ ยังจะอยู่ที่นี่อีกทำไม?” พูดไป ด้วย แล้วก็พลิกตัว กัดฟันทะเยอทะยานลุกขึ้นมา เฉิงเฉิงคิดไม่ถึงว่า หลายปีมานี้หยางหยางผ่าน ช่วงความปลอดภัยมา นับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ จริงๆ

เขาตบหลังหยางหยางเบาๆ “เธอยังไม่รีไปนอน พาดดีๆ ตอนนี้พวกเราปลอดภัยแล้ว

“ตกอกตกใจหมดเลย ตอนนั้นนึกว่าแม่แอบเผาไฟบนเตาไฟ หลังจากนั้นก็สะลึมสะลือตามมาถึง สวนสนุก แล้วก็โดนแม่ …..” หยางหยางพูด เหมือนกับไม่เป็นธรรมกับเขา

จากนั้น เขาได้มองไปรอบๆ ในสายตาเกิดมอง เห็นถึงความตื่นเต้นของสถานที่นี้ เดินไปหาเฉิง เฉิง:”เฮ้ เธอดูที่นี่สิ อย่าว่าฉันที่เก็บอารมณ์ไม่อยู่ นะ เพราะว่าที่มันน่าสนใจมากเลยทีเดียว” มาถึงที่นี่สักพักหนึ่งแล้ว เฉิงเฉิงไม่ได้สังเกตที่นี่ จริง

เขามองไปรอบๆครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่ทำให้เขา ประหลาดใจ

ห้องใต้ดินที่มีสองห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก ดูจาก เฟอร์นิเจอร์และการตกแต่งช่างเหมือนที่อยู่ สําหรับเด็กมาก

“เฮ้ เธอพูดสิ อยู่สถานที่แบบนี้ฉันเล่นของฉันมัน จะผิดอะไร นี่มันไม่ใช่ที่สำหรับเล่นเหรอ ยังมา โดนตีอีก” หยางหยางกำลังบ่น แล้วยื่นมือไปค ที่ก้นตัวเองที่บวมขึ้นมา

“เธอยังรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเหรอ ตอนนี้ด้านนอก ไฟลุกไหม้ขึ้นบ้านแล้ว พูดไปแล้ว เรื่องเล่นส่วน เรื่องเล่น เธอยังไม่รู้จักเรื่องไหนสำคัญหรือไม่ สำคัญอีก”

เฉิงเฉิงใช้นิ้วมือชี้ไปที่มุมพื้นผนัง พึ่งเข้ามาไม่กี่ นาทีก็ทําหลอดไฟเสียไปแล้ว”

หยางหยางกวาดสายตาไปมองเศษหลอดไฟที่ถูก กวาดมากองไว้ แล้วก็เงียบ

“เธอรู้ไหมของพวกนั้นคืออะไร?” เฉิงเฉิงใช้นิ้วมือชี้ไปที่ด้านข้างโซฟา ถังไวน์ไม้และตะแกรงไม้ หยางหยางมองไปกะพริบตาหนึ่ง รู้สึกเหมือนถูก เหยียดหยามเล็กน้อย ก็แค่พวกถังไม้และพวก ขวดกระป๋องต่างๆไม่ใช่เหรอ”

เฉิงเฉิงได้เพียงแต่ส่ายหัว”พูดเรื่องของเก่าเหล้า ไวน์ที่มีชื่อเสียงเธอก็ไม่รู้ ฉันจะยกตัวอย่างง่ายๆ ให้เธอดู ของพวกนี้ถูกเธอเตะเสียหายหมด น่อง ไก่ของเธอชาตินี้หมดไปแล้ว ลูกของเธอหลาน ของเธอก็ไม่ได้กินน่องไก่แล้ว”

ปากของหยางหยางอ้าเหมือนรูปตัวโอ สายตา จ้องมองแต่พี่ชาย “เด็กดีไม่ออกจริงๆ พ่อนี่ อนของสําคัญไว้ในห้อง ”

ลำตัวเล็กของเฉิงเฉิงเกือบจะเซเป่หมิงหยาง เธอใช้สำนวนไม่เป็นก็อย่าใช้มั่ว เธอรู้หรือไม่นั้น มันหมายความว่าอย่างไร?”

หยางหยางสายหัว

เฉิงเฉิงไร้ซึ่งคำพูด “ศัพท์คำนี้เปรียบเปรยว่าลับ หลังผู้คน แล้วซ่อนผู้หญิงไว้ในห้อง เข้าใจไหม หยางหยางฟังเฉิงเฉิงพูดสั่งสอนตัวเอง รู้สึก อดทนไม่ไหว “แล้ว รู้แล้ว เธอก็เพียงแค่เรียน หนังสือก่อนฉันไม่กี่ปีเท่านั้นเอง”

“โชคดีที่แม่เป็นคนตีเธอ ถ้าพ่ออยู่นะ เธอต้องไหว้ พระขอพรแน่” เฉิงเฉิงถอนหายใจ

เสียงพูดฟังจบลง กู้ฮอนอารมณ์ฟีดฟัดกลับมาถึง ห้องใต้ดิน

ราวกับมองไม่เห็นเด็กทั้งสอง แล้วนั่งลงบนโซฟา เฉิงเฉิงและหยางหยางจ้องมองตากัน ไม่รู้ว่าเกิดสถานการณ์อะไรขึ้น

“แม่…” เฉิงเฉิงระมัดระวังอย่างรอบคอบค่อยๆ เดินเข้าไปตรงหน้าของฮอน ยื่นมือเล็กๆไปถึง แขนของเธอ

“ช่างน่าโมโหจริงๆ…”กู้ยือนยังอยู่ในอารมณ์

โกรธเป่หมิงโม่ บ่นพึมพำอยู่คนเดียว

เฉิงเฉิงหันหน้าไปมองหยางหยาง คิดว่า 80% แม่ ยังมีอารมณ์โกรธอยู่

หยางหยางทําปากหงิกงอ นอนคว่ำอย่างเชื่อฟัง

และไม่กล้าพูดอะไร

เรื่องแย่ๆแบบนี้ ก็ต้องตัวเองเนี่ยแหละที่มาช่วย หยางหยางจัดการก็เราเป็นพี่ชายเขาน เฉิงเฉิงกำ ลังครุ่นคิด แล้วก็ดึงแขนกู้ฮอน:”แม่ อย่าโกรธเลย นะ…”

กู้ฮอน จับผ้าปิดปากไว้ในมืออย่างแน่นหนา แล้ว โยนมันลงบนพื้นอย่างแรง “จะให้ไม่โกรธได้

อย่างไร ทําเพื่อเขาทั้งนั้น แต่เขาก็ไม่สนใจ..……….. เฉิงเฉิงพูด:”แม่ เขาก็เป็นคนแบบนี้แหละ ทำอะไร ไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา แต่เมื่อกี้ฉันพึ่งสั่งสอน

เขาแทนแม่ไป “อิ่ม เด็กดีของแม่ รู้จักช่วยแม่แล้ว….……..” กู้ฮอนมอง

ดูร่างตัวเล็กๆของเฉิงเฉิงอย่างปลื้มใจ รู้สึกโล่ง

อกขึ้นมาทันใด จากนั้นก็แตะมืออันเล็กๆของเฉิงเฉิง

แต่ไม่กี่วินาทีผ่านมา ใบหน้าของเธอก็ค่อยๆบึ้งตึง ขึ้น มองไปที่เฉิงเฉิงอย่างสงสัย “อืม? เธอสั่งสอน

ใครนะ?”แม่ถามกลับ ทําให้เจ๋งเฉิงมึนงง

ดวงตาโตๆกะพริบจ้องมองไปที่กู้ยอน แล้วพูดช้าๆ ว่า “เมื่อตะกี้ผมสั่งสอนหยางหยางไปแล้วครับ เมื่อกี้แม่กลับมาไม่ใช่โกรธหยางหยางหรอกหรือ ครับ?”

กู้ฮอนร้อนตัวทันที ที่แท้เฉิงเฉิงนึกว่าตัวเองโกรธ หยางหยาง แต่เมื่อเห็นเด็กๆฉลาดขึ้นทุกวัน ในใจ ก็รู้สึกปลื้มไม่น้อย

ใบหน้าที่หมองคล้ำของเธอ ก็มีน้ำมีนวลขึ้นอีก ครั้ง

เธอยกใบหน้าอันเรียวเล็กของเฉิงเฉิงขึ้นมายัง เบาๆ:”เฉิงเฉิงลูกรักโตแล้ว เป็นแบบอย่างของ ชายคนหนึ่งแล้ว สามารถแบ่งเบาภาระให้แม่แล้ว พูดไปด้วย กู้ฮอนก็หันหน้าไปดูหยางหยางที่นอน คว่ำหน้าอยู่ด้านข้างซึ่งไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เผอิญหยางหยางก็กำลังสังเกตท่าทีที่

เปลี่ยนแปลงไปของตัวเอง สายตาเลยปะทะกัน เห็นเพียงหยางหยางตกใจหันกลับอย่างรวดเร็ว แม้แต่ลมหายใจยังเบาบาง

กู้ฮอนจ้องมองเขา เจ้าตัวเล็กนี่ทำให้เธอทั้งโกรธ และทั้งหัวเราะ

ปกติแล้วตัวเองดีกับพวกเด็กๆมากเกินไป ให้ท่า เขามากขึ้นไป พอมาถึงวันนี้เขาทำอะไรไม่รู้จัก เกรงกลัวเลย ไม่รู้จักแยกแยะ

ในเมื่อเฉิงเฉิง คิดว่าเธอกำลังโกรธหยางหยาง อย่างนั้นก็เล่นละครให้เต็มที่ วันนี้จึงขอใช้โอกาส นี้เพื่อสั่งสอนเขาแน่นอนว่ามันอาจไม่ใช่โอกาสที่