เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเขา แต่กลับตกอยู่ ในสถานการณ์เช่นนี้

กู้ฮอนก็โกรธขึ้นมาทันที “เป่หมิงโม่ อุตส่าห์ตั้งใจ มาช่วยคุณ แต่คุณกลับเฉยเมย โอเค ฉันไป ไม่มี ใครช่วยคุณ ก็ปล่อยให้ไฟคลอกตายไปเลยหลังจากพูดเสร็จด้วยความโกรธเธอก็ทิ้งไฟฉาย ลงกับพื้น แล้วก็หันหลังเดินกลับไปทางอุโมงค์

หลายครั้ง ที่มนุษย์เผชิญกับสถานการณ์วิกฤติ

มักจะสูญเสียเหตุผลและวิจารณญาณ กู้ฮอนก็

เช่นกัน

เป่หมิงโม่เห็นเงาของกู้ฮอนเดินจากไป กัดฟันด้วย อารมณ์โกรธ ในดวงตาส่องประกายแสงอ่อนๆ กู้ฮอนเดินออกไปได้ไม่ไกลนักก็ได้พบเจ อกับฉิงฮัวที่กำลังวิ่งมาพอดี

เขาเห็นใบหน้าอันบูดเบี้ยวของกู้ฮอน เหมือนกับ

จะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาและเธอเดิน

สวนกัน ได้กระซิบกับเธอว่า คุณผู้หญิง ระวัง ความปลอดภัยด้วย ฉิงฮัวเห็นถึงสภาพของและสถานการณ์

ไฟที่ลุกไหม้บันได คิดได้ว่าในห้องครัวมี สายยางเส้นหนึ่ง ปกติจะใช้ล้างพื้น

ถึงแม้จะไม่สามารถดับไฟได้ทั้งหมด แต่สามารถ รักษาความปลอดภัยของพวกเขาได้

“เจ้านายครับ คุณและคุณผู้หญิงเฟยเอ๋ออยู่ด้านบนรอสักครู่นะครับ ผมจะรีบไปรับกลับ” ฉงชัวพูด เสร็จก็กลับหลังรีบวิ่งไปทางห้องครัว เอาสายยาง ออกมาจากตู้ รีบเชื่อมต่อกับก๊อกน้ำจากนั้นเปิด วาล์วไปยังแรงดันที่สูงสุด

เขาจับปลายอีกด้านรีบวิ่งไปยังทางขึ้นบันได เขาบีบปลายสายยางเล็กน้อย ให้น้ำแผ่กระจาย เป็นรูปพัด พ้นเข้าไปยังพื้นอาคาร แป๊บเดียวไอน้ำสีขาวก็ปะทุขึ้นมา

“เจ้านายครับ ถือโอกาสนี้รีบลงมาครับ” เฟยเอ๋อได้หมดสติไปแล้ว เป่หมิงโม่ได้เพียงแต่ อุ้มเธอขึ้นมา

ค่อยๆเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง ฉิงฮัวก็คอยช่วยรดน้ำบันไดด้านหน้าและราว บันได

ในไม่ช้าเป่หมิงโม่ก็อุ้มเฟยเอ๋อลงมาถึงชั้นล่าง ฉิงฮัวก็ยังคงฉีดน้ำอยู่ตลอด คอยฉีดด้านหน้าเพื่อ

นําทาง

เมื่อกู้ฮอนตื่นตระหนกวิ่งเขาอุโมงค์ไปช่วยเป่หมิง

โม่

เวลานั้นฉิงฮัวทราบดีว่าด้านนอกนั้นเต็มไปด้วย อันตรายมากมาย กลัวแต่ว่าเธอจะเกิดอะไรที่ไม่ คาดฝัน แต่ว่าในเวลานี้คุณชายน้อยทั้งสองคนยัง ต้องได้รับการดูแล

“ลุงฉิงฮัวครับ ลุงไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราครับ พวกเราดูแลตัวเองได้ครับ ลุงรีบไปช่วยคุณแม่ กับคุณพ่อเถอะครับ” เสียงนุ่มนวลของเฉิงเฉิงทำให้ปัญหาตรงหน้าของฉงชั่วได้ถูกคลายลง ไม่ชักช้า ฉิงฮัวรีบอุ้มหยางหยางขึ้นไปนั่งบน

โซฟาก่อน

จากนั้นกำชับเฉิงเฉิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่า ออกไปจากที่นี่กับหยางหยางโดยเด็ดขาด จาก นั้นก็ได้วิ่งตามกู้ฮอนไป

ในห้องใต้ดิน ณ ตอนนี้เหลือเพียงสองพี่น้อง เท่านั้น

“เฮ้ เธอดูอะไรเนี่ย ไม่เคยเห็นถูกตีก้น ฮัม เธอยัง มาสนุกได้นะ มีใจสงสารกันบ้างไหมเนี้ย เชื่อไหม ฉันจะลุกขึ้นมาจัดการเธอ” หยางหยางมองเห็น

เฉิงเฉิงที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองกำลังหยอกล่อตัวเอง ไม่ทําแล้วเหรอ

แต่เนื่องจากก้นอันเล็กๆปวดแสบปวดร้อนมาก แขนเล็กๆของเขาดันไว้สักครู่ ก็หมดแรงแล้ว “เธอควรจะเชื่อฟังบ้างนะ เวลาไหนไม่ก่อนเรื่อง

ดันมาก่อเรื่องในช่วงเวลานี้” เฉิงเฉิงพูดพร้อมกระโดดลงจากโซฟา เดินไปถึง

หน้าห้องน้ำเก็บผ้าขนหนูผืนนั้นขึ้นมา แล้วนำ ก้อนน้ำแข็งบางส่วนออกจากตู้เย็นแล้วห่อด้วยผ้า ขนหนูนี้ไว้ เดินมาใกล้ๆหยางหยาง ตั้งใจเหวี่ยง ไปมาตรงหน้าเขา

เมื่อผ้าขนหนูเย็นๆแตะถูกก้นที่ปวดแสบปวดร้อน หยางหยางหนาวสั่นไปทั่วร่างกายโดยไม่รู้ตัว “เป่หมิงซิเฉิง นี่มันอะไรกัน เธอจะทําร้ายฉันตอน

แม่ไม่อยู่อย่างนั้นเหรอ…หา “”ทําดีไม่ได้ดีจริงๆ ดูกันเธอมันบวมขึ้นมาแล้ว ถ้า

ไม่หายบวมสองวันนี้เธอก็ต้องนอนพาดแบบนี้ แหละ ฉันอุตส่าห์ใจตีหาน้ำแข็งมาช่วยเธอให้หาย จากอาการบวม เธอไม่เอาก็ช่างเถอะ ยังบอกว่า ฉันทำร้ายเธอ หากรู้ว่ามีผลลัพธ์แบบนี้ ฉันน่าจะ เอาพริกเกลือที่ปกติเธอชอบโรยมันบนสเต็กแกะ

นั้นมาโรยให้เธอดีกว่า” เฉิงเฉิงตั้งใจทำหน้าบูดเบี้ยว กำลังหันกลับและ ออกไป

“เฮ้ เดี๋ยวเดี่ยว…….” หยางหยางยื่นมือไปจับเสื้อ เฉิงเฉิงไว้

“เฮเฮ้ ฉันยังเป็นเด็กนักเรียนตัวเล็กนะ ไม่รู้เรื่อง พวกนี้หรอก นี่คือนักเรียนระดับสูงอย่างเธออย่า ได้ถือสาฉันเลย” หยางหยางยี่ฟันขาวๆเล็กๆ เบียดรอยยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา

พูดตามตรงนะ เขากลัวเฉิงเฉิงจะทำแบบนี้จริงๆ ตอนนี้เจ็บจนปวดแสบปวดร้อนไปหมดละหากใส่ สิ่งของพวกนั้นลงไป…….

เมื่อนึกถึงแบบนี้ เขาก็รู้สึกตัวสั่นอย่างไม่ตั้งใจ เฉิงเฉิงส่ายหัวโดยทำอะไรไม่ถูก น้องชายคนนี้ ปกติแล้วจะดื้อรั้น สร้างปัญหาไปทั่ว ในฐานะที่ เป็นพี่ชาย ควรที่จะช่วยพ่อแม่สั่งสอนเขาบ้าง สีหน้าเหมือนผู้ใหญ่พูดว่า “มีบางคำพูดที่ฉันต้อง พูดวันนี้ เมื่อกี้ถูกแม่ตี เธอก็อย่าไปโกรธเธอ นี่เป็น สิ่งที่เธอก่อเอง”

“ทำไมถึงว่าฉันก่อเอง ฉันทำผิดอะไร?” หยาง หยางทําปากงอน สีหน้าเหมือนถูกตัดพ้อ