“เธอคิดว่ามีแต่เธอเท่านั้นหรือที่รู้สึกแย่?

ถึงแม้ว่าเธอมีความรู้สึกต่อฉันเป็นเพียงแค่คน ภายนอก แต่ป้าฟางแกเห็นฉันเป็นสมาชิกใน ครอบครัวคนหนึ่งเหมือนกับเธอเช่นกัน ถึงแม้ฉัน จะไม่สามารถเรียกเธอว่าป่า แต่ฉันก็นับถือเธอ เป็นสมาชิกในครอบครัวคนหนึ่งเช่นกัน สมาชิก ในครอบครัวเกิดอุบัติเหตุพรากชีวิตจากไป แล้ว เธอคิดว่าใครรู้สึกดีบ้าง”

ขณะนี้กู้ฮอนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว น้ำตาไหลเต็มใบหน้า แล้วกรีดร้องเสียงดังลั่นตอ หน้าเป้หมิงโ…….

จากนั้นเธอก็หยิบไวน์บนโต๊ะ แล้วเงยศีรษะขึ้น ดื่มไปพร้อมกับน้ำตา

ไวน์มีรสชาติดีตามด้วยรสหวาน แต่ในเวลานี้ทั้ง สองได้เพียงลิ้มรสถึงความขมฝาดของมันเท่านั้น หากสามารถใช้แอลกอฮอล์มาขจัดปัญหาได้จริง ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ถือเป็นวิธีที่ดีมาก

แต่ว่า เมื่อแอลกอฮอล์เข้าสู่ความโศกเศร้า ความ

เศร้านั้นก็ยิ่งเศร้า……

ทั้งสองที่อยู่ชั้นล่าง เสียงยิ่งอยู่ยิ่งดัง ทำให้ฉิงฮัว ที่อยู่ชั้นสองคิ้วขมวดเล็กน้อย เขาก็ไม่ทันที่จะดูแลเฟยเอ๋อ แล้วก็รีบลงไปชั้น

ล่างโดยเร็ว

เห็นเพียงทั้งสองยืนอยู่ตรงกลางห้องโถง กำลังชิมไวน์เข้าปากตัวเอง

ก็นึกว่ากู้ฮอนลงชั้นล่างไปจะสามารถกล่อมเป่า

มิงโม่ให้หยุดได้ แต่ไม่คิดว่า หลังจากพูดไปสองสามประโยค เธอ ก็ได้ร่วมดื่มด้วย

เรื่องนี้มันค่อนข้างยากจริงๆ ไปยุ่งกับคนที่มีฐานะ ทางสังคมที่ซับซ้อน ไม่รู้จริงๆว่าจะเกลี้ยกล่อมทั้ง สองคนได้อย่างไร

ตอนที่ฉิงฮัวไม่ทราบที่จะทำอย่างไรดีนั้น มีกลิ่น

บุหรี่ล็ดลอดผ่านช่องประตูเข้ามาในห้อง และยัง ได้กระจายทั่วไปหมด……

“กลิ่นอะไรเนี่ย……งฮัวได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ ถูกเผาไหม้ และกลิ่นยิ่งอยู่ยิ่งแรง”

เขามองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว เนื่องจากแสงไฟ

สลัวทําให้มองเห็นได้ไม่ชัดเจน แต่ในไม่ช้า ก็เห็นผ้าม่านสะท้อนแสงไฟสีแดงที่

กำลังลุกโชน

ฉิงฮัววิ่งไปถึงข้างผ้าม่านแหวกผ้าม่านเล็กน้อย

มองออกไปข้างนอก ไม่เพียงแต่ทำให้เขาสะดุ้ง เชือก

มองออกไปนอกหน้าต่าง อาศัยแสงจันทร์ ที่สลัวๆ สามารถมองเห็นอาคารบ้านเรือนหลายหลัง แต่ ตอนนี้แสงไฟที่กำลังลุกโชติช่วงพุ่งสูงขึ้น ฉิงฮั้วรีบวิ่งออกไปถึงระเบียง เตรียมที่จะเปิด

ประตู แต่มือจับไปที่ลูกบิดประตู

“ซีด….. มือเขาโดนความร้อนแล้วปิดประตูกลับไปอีก

ดูลงไปทางประตู เขม่าควันจากด้านนอกพุ่งผ่าน ซอกประตูเข้ามาในบ้าน

“เจ้านาย แย่แล้ว ไฟไหม้” ฉิงฮัวสีหน้าไม่ดีวิ่งกลับ

ไปที่ห้องโถง

เห็นทั้งสองคนยังกระดกไวน์กันอยู่ เหมือนกับไม่ ได้ยินเสียงพูดของเขา

ต้องจัดการเรื่องเร่งด่วนก่อน ฉิงฮัววิ่งเข้าไปใน ห้องครัว เปิดก๊อกน้ำใส่ลงไปในถังน้ำ หาผ้าขี้ริ้ว เท่าที่หาได้เอาไปแช่ไว้ในถังน้ำ

จากนั้นก็หิ้วถังน้ำออกมา เอาผ้าขนหนูอุดรู บาน ประตู ยังดีที่หน้าต่างปิดได้สนิทเหมือนกับว่าไม่มี ควันเข้ามาเลยแม้แต่นิดเดียว

“เห็นสองคนนั้นดื่มจนเหมือนคนเสียสติไปแล้ว

ฉิงฮัวสุดจะทน: “ถึงจะถูกดุ ถูกตี ก็ไม่สนแล้ว เจ้า

นาย คุณกู้ฉันขอโทษ

ฉิงฮัวกำลังพูดอยู่นั้น มือได้ยกถังน้ำขึ้น สาดไป

ยังทั้งสอง

กำลังทะเลาะอย่างดุเดือดเป่หมิงโม่ถูกน้ำสาด เข้าไป ทันใดนั้นก็หายเมาไปเกือบครึ่ง

หันหน้ามามองฉิงฮัว สายตาดุอย่างนกอินทรี

กำลังจ้องมอง “เธอช่างกล้าจริงนะ กล้าเอาน้ำมา สาดฉัน”

กู้ฮอนดื่มน้อยกว่า ดูเหมือนจะหายเมาแล้ว ใช้มือ ลูบน้ำที่ใบหน้า แล้วจ้องมองฉิงฮัวด้วยสีหน้าที่ คาดไม่ถึง”เจ้านาย คุณกู้ พวกคุณดื่มอะไรกันเนี่ย ถ้ายังไม่ ทําให้ฟื้นจากอาการเมา คงเกรงว่าพวกเราต้อง ตายกันในที่นี้ทั้งหมดแล้ว”

เห็นสีหน้าที่แสดงถึงความกังวลของฉิงฮัว เป่หมิง ไม่กรอกสายตาไปรอบๆบริเวณ เห็นแสงไฟสีแดง เป็นเงาสะท้อนขึ้นบนผ้าม่าน จากนั้นก็ได้กลิ่น

ไหม้ของไม้

กู้ฮอนก็เริ่มแสดงอาการแล้ว เริ่มแสดงออกถึง

ความกระวนกระวาย “ฉิงฮัว เธอดูซิว่ามีทางหนีได้หรือไม่” เป้หมิงโม่คุม

สติอารมณ์ไว้ จากนั้นหันไปมองกู้ฮอน “เธอไปพา เด็กลงมาชั้นล่าง”

“ลงมาชั้นล่าง? ตอนนี้ชั้นล่างไฟกำลังลามเข้ามา แล้วนะ ทําไมถึงให้พาพวกเขาลงมา” กู้ฮอนกระ วนกระวายแล้ว

“ลงมาถึงชั้นล่างยังมีโอกาสหนีรอดออกไป ถ้าอยู่ ชั้นบนจะไม่มีทางหนีได้ ก็ได้เพียงแต่รอไฟคลอก ตายเท่านั้น รีบไปสิ” เป่หมิงโม่ตะคอกใส่กู้ฮอนอ ย่างเสียงดัง

กู้ฮอนเห็นเขาขึ้นเสียงแบบนี้ ก็ไม่กล้าเสียเวลา รีบวิ่งขึ้นชั้นบน เปิดประตูเข้าไปถึงข้างของเด็ก ทั้งสอง “ลูกรักจํา รีบตื่นเร็ว”

เธอเรียกด้วยเสียงรีบร้อน พร้อมทั้งดึงผ้าห่มออก

ใช้แรงผลักเฉิงเฉิงและหยางหยาง

เฉิงเฉิงตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว ขยี้ตาพร้อมทั้งนั่งลง บนเตียง พูดเหม่อลอย: แม่ เผาอะไรบนกองไฟ เนี่ย เหมือนจะไหม้แล้วนะ”หยางหยางหลับครึ่งตื่นครึ่ง จมูกเล็กๆกระตุกเล็ก น้อย พูดช้าๆว่า: “แม่ ตอนกลางคืนลับหลังพวก เรารี่นเริง ดื่มไวน์ และยังได้กลิ่นปิ้งย่าง แม่ทำตัว ไม่ดี”

กู้ฮอนเลือดขึ้นสมอง เด็กพวกนี้ยังมาตำหนิตัว เอง: “ฉันลับหลังไปกินดื่มเมื่อไร เร็วเข้า เร็วเข้า ไม่อย่างนั้นเธอก็จะถูกย่างแล้วนะ”

“ป๊าบ ป้าบ….” เสียงฝ่ามือดังขึ้นสองครั้ง แดงๆฝังติดอยู่บนก้นของหยางหยาง

รอย

“ฉันตื่นก็ได้” หยางหยางคลานขึ้นมา มือข้าง

หนึ่ง

ยังลูบก้นไม่ปล่อย ตาเล็กมองกู้ฮอนด้วยความ โกรธ

รีบใส่เสื้อผ้าเร็ว ตามฉันลงไปข้างล่าง กู้ฮอนหยิบ จับได้เสื้อผ้าก็โยนให้พวกเขาทั้งสอง ส่วนตัวเอง รับเก็บสิ่งของจําเป็นยัดเข้าไปในกระเป๋า

“ตุ๊บตั๊บ…..” เสียงรีบเร่งของรองเท้าแตะ กู้ฮอ

นพาเด็กสองคนลงมาชั้นล่าง

พอถึงชั้นหนึ่ง พวกเขาถูกควันที่มุดเข้ามาในบ้าน สําลักควันไอขึ้นมา

หน้าต่างห้องรับแขก หน้าต่างบนประตูก็ได้ถูกไฟ ครอบหมด……

” เสียงแตกของกระจก เศษ

ซากกระจัดกระจายเต็มพื้น “รีบมาทางนี้ ที่นี่มีห้องใต้ดินสําหรับการหลบภัย”

ฉิงฮัวโผล่หัวมาจากห้องที่อยู่ด้านหลังติดกับห้อง รับแขก แล้วเรียกทักกู้ฮอนกับเด็กๆให้รีบตามมา “เด็กๆรีบไปหาลุงฉิงฮัวเร็วเข้า” กู้ฮอนดูแลเด็กไป