แม้ว่าเธอจะรู้จักกับคุณป้าฟางเพียงช่วง เวลาสั้นๆแค่ไม่กี่วัน แต่ทุกวินาทีกับเธอมันคือ ความทรงจำ โดยเฉพาะ ตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหาร และตอนที่ตกปลาตอนกลางคืน

ทุกคําพูดของคุณป้าฟางยังคงก้องอยู่ในหูของ เธอ และนึกถึงจี้มงคลที่มอบให้พวกเด็กๆและตัว เธอเอง…

คุณป้าฟางมีความจริงใจให้ตัวเองเป็นเหมือน ญาติของตัวเองคนหนึ่ง ทำไมคนดีๆแบบนี้แค่ คําคนเดียว ก็แยกจากกันแล้ว…

“ปัง…” เสียงที่ไม่ชัดเจน ดังขึ้นจากข้างหลังของ

เป้หมิงโม่แล้วกู้ฮอน

กู้ฮอนปล่อยมือของเขาออก หันมองไปที่ประตู เห็นเพียงเฟยเอ่อที่ยืนลอยๆอยู่ตรงประตูห้องครัว ข้างเท้าของเธอมีแอปเปิ้ลหล่นลงมาจากมือของ เธอ แต่มือของเธอยังคงค้างท่าจับแอปเปิ้ลไว้อยู่ เวลาก็หยุดอยู่เพียงไม่กี่วินาทีในตอนนี้ “กร็ด…” เสียงกรีดร้อง สองมือของเธอกุมหัวไว้

ในขณะนี้ ดวงตาที่เธอมองคนทั้งสองดูค่อนข้าง ขุ่นเคือง ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

แล้วหันวิ่งออกไปจากห้องครัว

จริงๆเลยเรื่องนี้ยังไม่สงบ เรื่องนั้นก็เกิดขึ้นอีก ตามองเฟยเอ๋อวิ่งออกไป สีหน้าของอู๋ฮอนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอรู้ เพราะความสนิทสนมเช่นนี้ของพวกเขา ทำ ให้เฟยเอ๋อยอมรับไม่ได้

เหลียวไปถลึงตาใส่เป้หมิงโม่ที่อยู่ข้างกาย ผู้ชาย คนนี้ไม่ได้ทำให้ลำบากใจลดน้อยลงจริงๆ

แต่ผู้ชายคนนี้ทําเหมือนคนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กู้สอนกังวลว่าเฟยเอ๋อจะเกิดเรื่อง จึงตะโกนเรียก:

“เฟยเอ๋อ ฟังฉันอธิบาย..” จากนั้น เธอก็ไล่ตาม ออกไป

ภายในห้องครัว เหลือเพียงเป่หมิงโม่ที่ยังยืนอยู่ที่ เดิม

เฟยเอ๋อในตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า เธอต้องการออก ไปจากบ้านหลังนี้ ที่นี่แค่วินาทีเดียวเธอก็ไม่ ต้องการอยู่ สองวันมานี้เกิดแต่เรื่องมากมาย ได้ บอกกับเธอทุกวินาทีว่า เธอเป็นคนภายนอก…

เสียงดังมา เห็นเพียงเฟยเอ๋อและกระทบโดนคนที่ เข้ามาจากข้างนอกแล้วร่วงลงพื้น แต่ร่างผู้ชายคนนั้นแข็งแรงกำยำ ยังคงยืนนิ่งอยู่ ตรงนั้น

เขาโน้มตัวลง สองมือพยุงเฟยเอ๋อขึ้นมา “คุณเฟยเอ๋อ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”

เป็นฉิงฮัว

มองเฟยเอ๋อที่ร้องไห้ตาแดง ก็ไม่ได้รู้สึกสงสัย แต่เมื่อเห็นกู้ฮอนที่วิ่งออกมาจากห้องครัว และ ข้างหลังตามมาด้วยเป้หมิงโมที่เดินไม่เร็วไม่ช้า ตามออกมาจากห้องครัวในใจก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“ปล่อยฉันไป ฉันต้องการออกไปจากที่นี่… ” เฟย เอ๋อในเวลานี้เสียงอู้อี้ เธอพยายามดิ้นรนเพื่อหลุด พ้นจากมือใหญ่

ฉิงฮัวในตอนนี้ไม่กล้าคลายมือออก ถ้าหากปล่อย ให้เฟยเอ๋อวิ่งออกไปแบบนี้ ไม่แน่อาจจะเกิดเรื่อง

ที่ไม่คาดคิดขึ้นมาได้

“คุณเฟยเอ๋อ คุณโปรดใจเย็น ตอนนี้ข้างนอก อันตรายมาก ไม่ออกไปจะดีกว่า” ฉิงฮัวพูด และ จับเฟยเอ๋อไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ใช้มืออีกข้างล็อก ประตูไว้

กู้ฮอนดึงเฟยเอ๋อมาจากมือของฉิงฮัว

“เฟยเอ๋อ ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว ที่จริงตอนนั้น

เขากำลังพูดกับฉันถึงคุณป้าฟางว่าเธอ… “ฮอนเอ๋อ ไม่ต้องพูดแล้ว!” น้ำเสียงที่เยือกเย็น ของเป่หมิงโม่ได้ตำหนิหยุดสิ่งที่กู้ฮอนกำลังจะ พูด

“ชั้นล่างทําไมเสียงดังขนาดนี้ ไอ้พ่อนกตั้งแต่เช้า ก็จับเราขึ้นมา จากนั้นก็ไม่เห็นเงาอีก เมื่อเขากลับ มาก็เอะอะเสียงดังอีก ยังจะให้เราได้นอนหลับอยู่ ไหม” ตรงบันไดมีเสียงที่พูดบ่นของหยางหยางดัง มา

บนหน้าผากของเป่หมิงโม่มีเส้นสีดำ คนอื่นๆอยู่ ในสนามรบไม่ทิ้งพ่อลูก แต่ตัวเองทำไมถึงกลาย เป็นเป็นพ่อลูกสู้กันเอง?

“เป่หมิง…ซี…หยาง… เสียมาก ” ตอนนี้เปหมิงโมอารมณ์ในเวลานี้ ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม ราดน้ำมันลง ไฟกองนี้ก็เตรียมพร้อมที่จะปะทุ

กู้ฮอนปวดหัวมาก เพิ่งจะปลอบเฟยเอ่อไป ทำไม สองพ่อลูกนี้ก็ทะเลาะกันอีกแล้ว

เธอแอบบ่น หยางหยางนะ หยางหยาง หนูไม่ควร มีแมลงเม่าออกมาในตอนนี้ ทำไมสองพ่อลูกนี้ถึง ไม่ลดความสามสกใจให้ฉันบ้างเลย

คลายมือของเฟยเอ่อลง รีบไปขวางตรงบันได อย่างรวดเร็ว

เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาของเป่หมิงโม่

คิ้วขมวดเล็กน้อย:

“ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้ว่านิสัยของหยางหยาง เมื่อวาน ถูกคุณตี เขายังจำฝังใจ หากคุณยังตีเขาอีกครั้ง หยางหยางก็จะเนื้อเสียแต่ปากไม่เสีย พ่ออย่าง คุณทำไมถึงไม่ร่าเริงหน่อย”

ทุกสิ่งในโลก ของสิ่งหนึ่งสามารถหยุดอีกสิ่งหนึ่ง

ไว้ได้ สิ่งที่สามารถหยุดเป่หมิงโม่ ก็มีแต่ฮอน

แล้ว คำพูดสั้นเพียงไม่กี่คำของเธอ ทำให้ไฟในตอน

แรก ทันใดนั้นก็ลดลงไม่น้อย ความโมโหของเป้หมิงโม่แม้ว่าจะกะทันหันไป

หน่อย แต่ก็ต้องหาจุดลงบ้าง โดยเฉพาะในตอนที่ ยังมีคนอื่นอยู่ในสถานการณ์

เขาชี้นิ้วขึ้นไปตรงบันได จ้องกู้ฮอนอย่างรุนแรง “นี่ก็คือเด็กที่เธอสั่งสอนมาเหรอวันนี้หากไม่ได้มี เหตุการณ์กะทันหัน แม้ว่าฉันจะไม่ต้องการ ลูกชายคนนี้ ก็จะสั่งสอนให้เขาได้รู้การเคารพ