เขาหันตัวเดินไป

และเธอรู้สึกอยากจะร้องไห้

ผู้ชายคนนี้เพิ่งวิ่งออกไป วินาทีแรกคือการส่ง ลูกชายทั้งสองคืนข้างกายเธอ มันแสดงให้เห็นว่า ในใจของเขามีเธอและพวกลูกๆด้วย?

“โฮ่งโฮ่ง..” เบลล่าแคระบิดลำตัว เหมือนว่าเขา ก็ได้กลิ่นของบรรยากาศที่ผิดปกติ เดินตามกัน ของเป่หมิงโม่ไป

และในขณะเดียวกัน ฉิงฮัวปกป้องเฟยเอ๋อไว้ วิ่ง ออกมาจากห้องที่อยู่ไม่ไกล “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” เดินมาถึงข้างกายเป็น มิงโม มองเห็นเขาพาเด็กสองคนมา และได้เห็น

สายของเขาที่ดูเปล่งประกายมองกู้ฮอน สีหน้าก็

แข็งที่ออย่างอดไม่ได้ แต่ไม่นานก็แสดงถึงความ

กังวลออกมา

เหมือนว่าเป่หมิงโม่ไม่ได้ยินเฟยเอ๋อพูด เขามี เพียงแค่ใบหน้าที่เป็นกังวลมองกู้ฮอน:

“พาพวกเด็กๆกลับเข้าไปในบ้าน จำไว้ว่าปิดประตู หน้าต่างให้ดี ก่อนที่ฉันยังไม่กลับมาพวกเธอก็ ห้ามออกไปข้างนอกง่ายๆ

กู้ฮอนดูอารมณ์ของเขาตอนนี้ออก พยักหน้าและ ยื่นมือรับหยางหยางไว้ เฉิงเฉิงก็ตามมาอยู่ข้าง

กายเธอเธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ใช้แรงมองเป่หมิงโม สายตาเช่นนี้เพียงพอที่จะทําให้เขาเข้าใจ เธอ ต้องการให้ตัวเขาเองระมัดระวังให้มากๆ รักษา ความปลอดภัย รีบไปรีบกลับ เป่หมิงไม่เข้าใจ ทันใดนั้นหัวใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ทันที

เขาหันไปซาเลืองมองฉิงฮัวที่ยืนอยู่ข้างๆและเฟย เอ่อที่อยู่ข้างกายของเขา จากนั้นก็หันเดินไปตาม

ทิศทางบ้าน คุณป้าฟางพักอาศัย

ไม่มีการปลอบใจใดๆ ไม่มีค่าแนะนำใดๆ แม้แต่ ธรรมดาก็ไม่ถามเฟยเอ๋อเลยสักคํา

มองดูเป่หมิงโม่ที่ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังที่เดินไป

คำ

ไกลให้ตัวเอง ดวงตาของเฟยเอ๋อแดงก่ำ ทันใด

นั้นก็รู้สึกเจ็บปวดจากใจ เธอต้องการระบาย เธอต้องการปลอบตัวเอง: “ตัว เองเป็นภรรยาในอนาคตที่ผู้ชายคนนี้จะขอ

แต่งงาน แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่คลอดลูกชายสองคน ให้เขาคนนี้ ผู้หญิงที่มีเพียงข้อตกลงกับเป้หมิงโม่ แม้ว่าเฟยเอ๋อจะเก็บซ่อนความไม่พอใจที่มีต่อเป่ห มิงโม่และกู้ฮอนของตัวเองไว้

แต่ว่า ฉิงฮัวที่ยืนอยู่ข้างกาย ด้วยความสังเกต ของตัวเอง ก็ยังมองเห็นเบาะแส บางอย่าง เขาขมวดคิ้วเบาๆและพูดว่า: นี่เป็นเรื่องยุ่งยากที่ จะแก้…

เขากระแอมคอ: “อืม อืม…คุณเฟยเอ๋อ คุณกู้ ตอน นี้ข้างนอกค่อนข้างวุ่นวาย เพื่อความปลอดภัย ของพวกคุณและคุณชายทั้งสอง โปรดเข้าไปในห้องเพื่อพักผ่อนเถอะ”

ฉิงฮัวเหยียดมือออกแล้ว ไปที่บ้านที่อยู่ไม่ไกล จากพวกเขา มันคือบ้านสองชั้นที่เรียบง่าย ผนัง ด้านนอกมีรอยด่างแสดงให้เห็นว่ามันมีมานาน หลายปีแล้ว

ท่าทางที่น่าสงสารของเฟยเอ๋อ เดินไปตามทางที่ ฉิงฮัวชี้

กู้ฮอนจะไม่รู้ความคิดของเฟยเอ๋อได้อย่างไร เพียงแต่ว่า ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาอธิบายให้เธอ ฟัง และรับรองความปลอดภัยให้พวกเด็กๆ ไม่ให้ พวกเขาต้องตกใจกับสิ่งใดๆเป็นสิ่งสําคัญมาก ที่สุด

“ถอนหายใจเบาๆ อุ้มหยางหยาง และจูงมือของ เฉิงเฉิงให้เดินตาม

เบลล่าแลบ ม กระดิกหาง บิดไปมาเดินตามหลัง ฉิงฮัวก้าวเท้ายาวเดินไปตรงหน้าของเธอ เดิน

เข้าไปในบ้านหลังนี้ก่อน

แต่ได้สังเกตตรวจสอบทุกซอกมุม หลังจากไม่มี ความอันตรายหรือความน่าสงสัย เดินออกไปบ้าน พยักหน้าให้เฟยเอ๋อและกู้ฮอน”

“โปรดคุณทั้งสองวางใจไว้ในบ้านหลังนี้ ผมไปดู เจ้าของบ้านดูว่ามีรับสั่งอะไรไหม” ฉิงฮัวพูดเสร็จ ก็หันเดินออกไป

ภายในห้อง เหลือเพียงสี่คนกับหมาหนึ่งตัว โดยเฉพาะได้สบตาเข้ากับเฟยเอ๋อ กู้ฮอนรู้สึก อึดอัด

“เกิดเรื่องแต่เช้า เด็กยังไม่ได้พักผ่อนดีๆ ฉันว่าคุณก็เหมือนกัน แทนที่จะรอพวกเขากลับมา มา พักผ่อนให้ดีๆเถอะ เมื่อถึงตอนนั้นมีความต้องการ อะไรเราก็สามารถมีแรงช่วยเหลือได้” กู้ฮอนที่ยืน อยู่ตรงประตูห้องรับแขก อุ้มหยางหยางไว้ มอง เฟยเอ๋อที่นั่งอยู่บนโซฟาเหม่อลอยออกไปนอก หน้าต่าง

“…เฟยเอ๋อ?…” กู้ยอนเห็นว่าเธอไม่ตอบ จึงค่อยๆ เดินเข้าไปข้างกายเธอ ตบไหล่ของเธอเบาๆ …หึม? โทษที เมื่อกี้ฉันกำลังใช้ความคิด ไม่ ได้ยินที่เธอพูด” เฟยเอ๋อขอโทษ

กู้ฮอนยิ้มเบาๆ “ไม่เป็นไร ใครก็ไม่อยากให้เกิด เรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ตอนนี้เรายังไม่ต้องไป ช่วยเหลือ พาพวกเด็กๆนอนก่อน รอพวกเขากลับ มาค่อยดูอีกทีว่ามีอะไรให้ช่วยรึเปล่า” เฟยเอ๋ออมยิ้มและพยักหน้าเบาๆ และลุกขึ้น: “ได้ ตามที่เธอพูด”

บ้านสองชั้นเรียบง่ายหลังนี้ ทั้งหมดมีสี่ห้อง เฟย เอ๋อเลือกมาหนึ่งห้อง กู้ฮอนพาเด็กๆเลือกห้องที่ ใหญ่หน่อยมาหนึ่งห้อง

หลังจากเบลล่าเดินตามเข้ามาในบ้าน ก็นั่งอยู่ตรง ประตู แม้ว่าปกติมักจะเห็นท่าทางที่ขี้เกียจของ มัน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลืม ‘หน้าที่’ ที่แท้จริงของ

มัน

กู้ฮอนโน้มตัวค่อยๆวางหยางหยางลงเตียง เมื่อคืนสภาพของเขาแล้ว ก็กลิ้งเข้าไปข้างใน