เมื่อพูดถึงตรงนี้ มุมปากของแสยะ อย่างเยาะเย้ย ราวกับว่ากำลังเยาะเย้ยตัวเอง รู้ชัดเจนว่าถูกเขา

เล่นอยู่ในมือ ถึงกระนั้น มองดูหัวใจตัวเองถูกกักขังอยู่ในกรง ตรวน ตามเขาจมลงสู่ก้นเหวแห่งนรก กลับไร้ความสามารถไร้เรี่ยวแรง ห้าวัน

เธอถึงพบว่า ผ่านคืนนี้ไป ที่แท้ยังมีเวลาอีกห้าวัน

“จะเป็นไปได้ยังไง?” คุณป้าฟางอุทาน “ด้วยนิสัย ที่เหี้ยมโหดและเยือกเย็นของเด็กคนนั้น อย่าว่า เล่นแต่ผู้หญิง เล่นแมวเล็กเล่นสุนัขตัวเล็กเขาก็ ไม่สนใจ! เชื่อฉัน ไม่ใช่ผู้ชายที่เล่นผู้หญิง อย่างแน่นอน”

คุณป้าฟางพูด ขณะนั้นก็จับมือของกู้ฮอนไว้แน่น ความจริงใจในคำพูดยังมีการอ้อนวอนอยู่ใน ความหมาย: “เสี่ยวกู้ รู้ บางทีฉันพูดแทนโมโม่ มาเยอะขนาดนี้ก็ไม่สามารถชดเชยอะไรได้ แต่ ฉันทนไม่ได้ทั้งๆที่เธอก็รักอีกฝ่าย กลับทรมานแล้วซ้ำเล่า ทําไมกัน

กู้ฮอนเงียบ ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา แม้ว่าจะเห็นใจวัยเด็กที่เป่หมิงโม่ต้องเผชิญ กลับ

รู้อย่างเป็นอย่างดีว่า ระหว่างเธอและเขา จะมี เงื่อนไขอยู่เสมอใครก็ไม่สามารถแก้ได้ ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน ที่เหน็บหนาว

ลมยาม เดิมพัดผ่าน เส้นผมของเธอให้สบาย ในคาคืนที่เต็มไปด้วยเมฆ แสงจันทร์ยามค่ำคืน ปรากฏบางส่วน ดวงตาของเธอที่มีน้ำตา เหมือน

แสงดาวที่เปล่งประกาย หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง จนกระทั่งแสงดาวค่อยๆ

จางลง เธอจึงพูดออกมาเบาๆ “ไม่ คุณน้า เราต่างฝ่ายไม่ได้รักกัน อีกอย่าง เราก็

ไม่ได้ทรมานซึ่งกันและกัน เพราะว่าคนที่ถูก

ทรมาน เป็นฉันมาตลอด ไม่ใช่เขา” ในน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเบาของเธอ ได้ถอน

หายใจโดยไม่มีใครสังเกตเห็น และไม่ได้สังเกตถึงเงาดำสูงใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง “เป็นการทรมานที่ดี!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่เยือกเย็นด้งมา สะเทือนจนทํ

ให้กู้ฮอนและคุณป้าฟางสั่นเทา

เหมือนสายลมพัดผ่าน

กู้ฮอนเพียงรู้สึกหลังเย็นวาบ เมื่อหันกลับไปมอง สบตาเข้ากับดวงตาเหยี่ยวสีดำที่เยือกเย็น… เป้หมิงโมในตอนนี้ได้สวมชุดลำลองสบายๆ แต่ก็

ไม่สามารถบดบังรัศมีของชนชั้นสูงของเขาได้ รัศมีที่สูงส่งเช่นนี้ สอดคล้องกับบ้านไร่ดั้งเดิมใน ชนบท

เส้นผม เเบบยังคงความประกายเงางาม เหมือน เพิ่งอาบน้ำเสร็จได้ไม่นาน ใบหน้าที่สดใสดุจหยก เผยให้เห็นถึงกลิ่นอายที่คมชัดและเยือกเย็น

ดวงตาล็กของเขาจ้องมองที่กู้ยอน ความเซ็กซี่ของเส้นริมฝีปากเม้มไว้อย่างแน่นหนา สามารถเห็นเส้นเลือดสีเขียวตรงขมับได้ ชัดเจนว่า เนื้อหาในสนทนาเมื่อครู่ของกูฮอนและ คุณป้าฟาง สิ่งที่ควรได้ยินเขากลับไม่ได้ยิน สิ่งที่ ไม่ควรได้ยินก็ไม่รั่วไหลเข้าไปในหูของเขา

“ฉันเพิ่งรู้ ที่แท้การอยู่กับฉัน สำหรับเธอมันคือ ความทรมาน!” เขาฉีกริมฝีปาก น้ำเสียงที่เยือกเย็นเต็มไปด้วย

การเยาะเย้ย

เมื่อครู่ตอนที่เขามาได้เห็นแผ่นหลังของกูฮอน อด ไม่ได้หัวใจเต้นอยู่ครู่หนึ่ง กลับคิดไม่ถึงรอยยิ้มที่ เพิ่งปรากฏ ก็ถูกซ่อนอยู่ในประโยคสุดท้ายของผู้ หญิงคนนี้! เธอบอกว่าพวกเขาไม่ได้รักอีกฝ่าย!

ยังบอกอีกว่าเธอเป็นคนที่ถูกทรมานคนนั้น!

เป่หมิงโม่รู้สึกโมโหกับประโยคนี้มาก! ไร้ประโยชน์สําหรับการแต่งงานของเขาในเดือน

นี้ ทําลายหลักการมากมายเพื่อเธอ

ไม่เพียงแต่เขาสาบานว่าในชีวิตนี้จะไม่ก้าวไป เหยียบที่เมืองซาบาห์แม้แต่ก้าวเดียว แม้ตกดึกจะ เป็นเหมือนโจรที่ไปซื้อผ้าอนามัยมาให้เธอ ผล ของน่าสังเวชคือกลายเป็นโรคจิตผ้าอนามัยได้ เข้าไปสถานีตำรวจ!

เขายังเพื่อเธอ ได้เห็นหวีหรูเจี๋ยด้านที่สองที่ใน ชีวิตนี้เขาไม่อยากพบเจอ!เขายังบังกระสุนให้เธออย่างไม่คิดชีวิตตอนที่อยู่ เมืองซาบาห์

เขาทํามามากมายขนาดนี้ มันกลับกลายเป็น

ประโยคนี้ว่าเขา ‘ทรมาน’ เธอ? มันทำให้เขารู้สึกไม่ดี?

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เยือกเย็นทันที

คุณป้าฟางแอบเช็ดน้ำตา และพยายามทำให้ บรรยากาศคลี่คลาย แสร้งทําพูดอย่างไม่พอใจ

“โมโม แกนิตฉันมาที่นี่เอง ตัวเองมาช้า ควรถูก ลงโทษ! เป่หมิงไม่อดทนต่อความโกรธ ก้าวเท้ายาว และ

เบียดอยู่ตรงกลางระหว่างคุณป้าฟางและกู้ฮอน

และนั่งลงอย่างมาดเท่ห์ โดยไม่สนใจว่าหินริมบ่อปลาจะทำให้กางเกงของ

เขาเปื้อน

กู้ฮอนรีบหันหลังให้ รีบเช็ดน้ำตาของตัวเองออก

อย่างรวดเร็ว เธอไม่ต้องการให้เขาได้เห็นน้ำตาที่

ไหลออกมาให้เขา

“ขอโทษครับป้า มีบางอย่างล่าข้าระหว่างทาง ดัง นั้นจึงมาช้า” น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา ดวงตา

ที่ยอดเยี่ยมมองกู้ฮอนเป็นครั้งคราว เธอเบมุมปาก ในชนบทแห่งนี้ นอกจากเฟยเอ๋อ แล้ว เขายังจะสามารถล่าช้าเรื่องอะไรได้ ขมวดคิ้ว เธอชาเลืองมองเขา คนโง่ก็รู้สึกได้ถึง ความเย็นซาบนตัวของผู้ชายคนนี้!

โดยเฉพาะสายตาของเขา ทำให้คนหวาดกลัว เป็นอย่างมาก!เขาจ้องทําไม! เขามองทําไม!

เขามีสิทธิ์อะไรมาโกรธเธอ?

“ป้าคิดว่าแกจะไม่มาแล้ว ยังดีที่มีเสี่ยวมาอยู่ เป็นเพื่อน แกดูสิ ตกปลาได้หลายตัวแล้ว” คุณป้า ฟางเหมือนเด็กที่เอาถังปลาให้เป่หมิงโม่ดู

เปหมิงโม่พยักหน้าเบาๆ และเอาเบ็ดตกปลามา จากมือของคุณป้าฟางมา ดึกแล้ว คุณกลับไปพัก ผ่อนเช้าหน่อย”

ไม่รอให้คุณป้าฟางได้ตอบ กู้ฮอนที่กำลังจะลุก

ขึ้น “ฉันจะกลับแล้ว” ใครจะรู้ ร่างที่เพิ่งจะลุกขึ้นก็ถูกมือยาวของเป่

มิงโม่หยุดไว้ จับไว้แน่น พูดอย่างเอาแต่ใจว่า “เธออยู่กับฉันก่อน!” “ฉัน?” กู้ฮอนถลึงตาใส่เขา “คนที่คุณนัดคือป้า

ของคุณ

เกี่ยวอะไรกับฉัน?”

“คุณป้าอายุมากแล้ว เธอทนให้เขาอดหลับอด นอนมาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้เหรอ?” เขาพูดเบาๆ และหยิ่งมาก!

กู้ฮอนเบิกตา เธออยากจะพูดจริงๆว่า ‘เธอเป็นป่า ของคุณไม่ใช่ป้าของฉันสักหน่อย ฉันยินดีอยู่ แล้ว!’ แต่เมื่อมองใบหน้าที่ใจดีของคุณป้าฟาง แล้ว จึงได้หยุดประโยคนี้ไว้ “หึ!” เธอทําเสียงฮึดฮัด หยิบก้อนกรวดเล็กๆที่อยู่

ข้างๆ โยนลงบ่อปลาด้วยความโกรธ!

เสียงปลาตัวเล็กว่ายน้ำ “เอาล่ะเอาล่ะ โมโม แกไม่ต้องรังแกเสี่ยวแล้ว!