ตอนที่ 510 เมื่อไร พี่น้องจะได้มารวมตัว

กัน2 เฉิงเฉิงพยักหน้าเบาๆ ยื่นนิ้วออกไป และมองแม่

“สัญญา” การกระทำนี้ ทำให้กู้ฮอนอึ้งชั่วขณะ

ในดวงตาสีดำใสของเฉิงเฉิง เปล่งประกาย ทำให้ เธอเข้าใจทันทีว่า เด็กคนนี้ไม่มีความรู้สึกมั่นคง ดังนั้นจึงให้เธอสัญญา

เธอจะใจร้ายบอกฝาแฝดได้อย่างไร ว่าผ่านคืนนี้ ไป สัญญาแต่งงานกับเป้หมิงโม่เหลือเพียงห้าวัน

แล้ว หลังจากห้าวัน ก็ต้องเลือกว่าเด็กคนไหนกลับไป

กับเธอ?

เธอก็ไม่รู้

แม้ในขณะนี้ เธอยังคงลังเล

ทางด้านหนึ่งก็สงสารหยางหยางมีนิสัยซ่าต้องอยู่ ที่ตระกูลเป่หมิงกลัวว่าจะได้รับความลำบาก อีก ด้านหนึ่งก็สงสารเฉิงเฉิงที่อยู่ที่ตระกูลเป้หมิงและ ต้องกลับไปสู่สภาวะซึมเศร้าและไม่รู้สึกปลอดภัย

เหมือนแต่ก่อน เลือดยากมากจริงๆ ไม่อยากจะเสียใครไปสัก

คน… “สัญญา” เธอสัญญา ด้วยรอยยิ้มเพราะไม่ว่าจะเลือกใคร เธอรู้ดี ฝาแฝดคู่นี้จะ เป็นลูกที่ดีของตัวเองตลอดไป พี่ชาย ของจิ๋ว

*

กลางคืนยิ่ง

หลังจากที่กู้กล่อมลูกๆนอนหลับแล้ว หยิบ เสื้อคลุมแล้วออกจากห้องไปคนเดียว

บนทางเดินหลังบ้านไร่ เดินอย่างเงียบๆ ด้านล่างของทางเดิน เป็นบ่อปลาใสแจ๋ว อารมณ์ของเธอในคาคืนนี้ ก็เหมือนแสงจันทร์ท้องฟ้า ล้อมรอบด้วยเมฆหนา เผยให้เห็น พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเป็นครั้งคราว และบางครั้งก็ ซ่อนตัวอยู่หลังเมฆ

บ่อปลาใต้เท้า มีเสียงของปลาดังมาเป็นระยะ ในชนบทแห่งนี้ ทำให้รู้สึกเหมือนได้กลับสู่ ธรรมชาติอีกครั้ง ไม่เหมือนเมืองที่ไม่ปลอดภัย เธอนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ไผ่บนทางเดินยาว ซึมซับ ความสงบภายในใจที่หาได้ยาก

ทันใดนั้น ก็ได้ยินเพียงเสียงน้ำ ‘กูตู”ดีจังเลย! ตกปลาเล็กอย่างเธอขึ้นมาได้แล้ว!”

พร้อมกับเสียงหัวเราะด้วยความรัก กู้ฮอนถึงจะ พบว่าบนทางเดินฝั่งตรงข้าม มีแสงในที่มืดเงา ของคนด้วย

เสียงค่อนข้างคุ้นเคย เธอลุกขึ้นยืน มองฝั่งตรง ข้ามได้ไม่ชัดเจน ลองถามไปว่า “คุณป้าฟาง?เสี่ยวกู้คุณป้าฟางเก็บเบ็ดตกปลา และตอบกู้ฮอ นที่อยู่ฝั่งตรงข้าม”กดันขนาดนี้ ดุก อยู่?” เธอรู้สึกประหลาดใจ ” า า อยู่ตลอด เพียงแต่เธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อ กับตัว ไม่ได้สังเกตฉันก็เท่านั้น” คุณป้าฟางกวัก มือเรียกกู้ยือนอย่างยิ้มแย้ม “จะมาดูป่าตกปลา ขึ้นมาได้ไหม?”

“กู้ฮอนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ก้าวเท้าเดินไปยัง ทิศทางของคุณป้าฟาง

“พื้นมืด เธอระวังหน่อยนะ” คุณป้าฟางเตือนอย่าง

ระมัดระวัง หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง กู้ฮอนเดินผ่านทางเดิน

ยาวไป เหยียบโขดหินใหญ่ข้างๆบ่อปลา มาถึง ข้างๆของคุณป้าฟาง

“มา นั่ง” คุณป้าฟางตบหินข้างๆด้วยความภาค ภูมิใจ

กู้ฮอนนั่งลง ก็ยังรู้สึกประหลาดใจอยู่ดี “คุณน้า

ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณยังตกปลาอยู่ที่นี่?” คุณป้าฟางยิ้มแล้วส่ายหัว: “ฮ่าฮ่า ป้าไม่ได้มีนิสัย ชอบตกปลาตอนกลางคืน เพราะมีคนหนึ่ง ชอบ มาตกปลาตอนกลางคืนมากที่สุด ยังเลือกพื้นที่ มืดๆโดยเฉพาะ วันนี้เขานัดป่าไว้ แต่ตัวเองกลับ ผิดนัด”

เมื่อได้ยินคำนี้ กู้ฮอนก็คาดเดาได้บ้าง ดูเหมือนว่า จะติดอารมณ์ดีจากคุณป้าฟางมา เธอก็ยิ้มและ พูด “คิดๆแล้วก็ใช่ นิสัยเสียของคนนั้นเยอะมาก จริงๆ”

คุณป้าฟางปล่อยปลาลงถังน้ำ ตัวปลาที่อ่อนลื่น เหวี่ยงหางในถังน้ำอย่างแรง ดูเหมือนจะไม่เต็มใจ”ฮ่าฮ่า” คุณป้าฟางหันข้าง มองกู้ฮอนล็กๆ หยุด ชะงัก และพูด “อยากฟังเรื่องตอนเด็กๆของคนนั้น ไหม?”

ดวงตาของกู้ฮอน เปล่งประกายเล็กน้อย ด้วยความคิดที่ละเอียดอ่อนของเธอ ทําไมจะไม่รู้ ว่าคนที่คุณป้าฟางจะพูดถึงคือชื่อนามสกุลอะไร?

เพียงแต่ สายลมเย็นยามค่ำคืน กระทบคน เธอรู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรพูดคุยกับคุณป้าฟางมากมาย อีกแล้ว กลับไม่คิดว่าตัวเองกลับยิ้มและพยักหน้า “ดีสิ ยังไงก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว ฟังประวัติความ เป็นมาของเจ้าลานั่น บางทีอาจจะง่วงนอนได้?” “ฮาฮาฮา..” คุณป้าฟางหัวเราะเสียงดัง และพูด— “นานมาแล้ว มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เกิดมาใน ครอบครัวที่ร่ำรวย ไม่มีความกังวลตั้งแต่เด็ก ฉลาดและเงียบ เป็นเด็กดีและมีเหตุผล” “เพียงแต่ ไม่ว่าเขาจะฉลาดเพียงใด จะเด็กดี เพียงใด จะมีเหตุผลเพียงใด ก็ไม่สามารถได้ สายตาจากแม่ของเขาได้ คําทักทายประโยค เดียวของพ่อของเขา เขามีความพยายามมาก ตั้งแต่เด็กเล็กมากๆ ก็พยายามทำให้ตัวเองดีขึ้น มา เขาคิดว่าแบบนี้ แม่ของเขาก็จะไม่พูดถึงเขา ในแง่ไม่ดี พ่อของเขาก็จะไม่มองแต่พี่ชายของ เขา…”

เมื่อคุณป้าฟางพูดถึงตรงนี้ ดวงตามีน้ำตาคลอ หัวใจของกู้ฮอนสั่นคลอน เธอรู้ว่าคุณป้าฟาง กำลังพูดถึงเป้หมิงโม่ตอนเด็กๆ เธอแค่คิดไม่ถึง เป้หมิงโม่ตอนเด็กก็เหมือนเฉิงเฉิง ที่ฉลาด เงียบ