ตอนที่ 509 เมื่อไร พี่น้องจะได้มารวมตัว น1

“ขอโทษ?”

กู้ฮอนตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นก็รู้สึกอยากจะ

หัวเราะเยาะ “ใช่…” ใบหน้าที่ขี้อายและเรียบง่ายของคุณป้า

ฟาง ทําอะไรไม่ถูก “บางทีเธออาจคิดว่าป่าพูดคำ นี้ออกมากะทันหัน แต่ป่าขอร้อง ให้เวลากับโมโม่ หน่อยได้ไหม…

กู้ฮอนส่ายหน้า พูดขัดคุณป้าฟาง “คุณน้าคุณ เข้าใจผิดแล้ว เป้หมิงโม่ไม่ได้ทำอะไรผิดต่อฉัน นอกจากเขาเป็นพ่อของลูก ฉันเป็นแม่ของลูก แล้ว ก็ไม่ได้ใส่ใจว่าใครทำอะไรผิดกับใครทั้งนั้น” “เสี่ยวกู้..” คุณป้าฟางจับมือของกู้ฮอนไว้แน่น เหมือนว่าอยากจะพูดอะไรต่อ กลับคิดจะพูดแต่ก็ ต้องหยุดไว้

กู้ฮอนดึงมือออก พยายามยิ้ม ใบหน้าที่สวยงาม เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า “คุณน้า ฉันรู้สึก เหนื่อยแล้ว หากคุณไม่มีอะไรแล้ว ฉันอยากจะไป พักผ่อนก่อน”

“เฮ้อ… สุดท้ายคุณป้าก็ถอนหายใจ เมื่อเห็นว่ากู้ ฮอนไม่อยากฟัง เธอจึงต้องปล่อยมือ “เสี่ยวกู้ ไม่ ว่าเธอจะเชื่อรึไม่ ป่ารู้ ในใจของโมโม่มีเพียงเธอ…

ในคืนที่เหน็บหนาวราวกับนํ้า

หลังจากที่หยางหยางถูกเป่หมิงโม่ตีก้นแล้ว ไม่มี เสียงร้องไห้โหยหวนขิงหยางหยางแล้ว บ้านไร่ ถึงจะเงียบสงบลง

ภายในบ้านอิฐ แสงไฟที่ไม่ค่อยสว่าง การตกแต่งของตัวบ้าน ยังคงรักษาสไตล์ของ

ชนบทของศตวรรษที่ผ่านมา แต่เฟอร์นิเจอร์ที่

คลาสสิกกลับมีความเป็นเอกลักษณ์

หยางหยางนอนอยู่บนฟูกเตียงนอน ถอดกางเกง แล้วยกก้นขึ้นสูงๆ ที่แดงบวมทั้งแผง

หัวของเจ้าตัวเล็กมุดอยู่ตรงหมอน น้ำตาไหล

พราก เปียกปอนไปทั่ว

ปากก็พูดบ่น “ฮือฮือ…หากหยางหยางไม่มีพ่อแล้ว

ถูกหัวเราะเยาะ หยางหยางก็ไม่ต้องการไอ้แก่คน

นั้น หยางหยาง ต้องการแค่แม่…แม่พาหยางหยาง

ไปเถอะ…ฮือฮือฮือ หยางหยาง ต้องการมีชีวิตกับ แม่เหมือนแต่ก่อน… กู้ฮอนทายาให้ลูก ในขณะนั้นก็รู้สึกเหมือนมีด

กรีดหัวใจ

แม้จะรู้ว่าหยางหยางถูกเป้หมิงโม่สั่งสอนไปครั้ง

สองครั้ง กําจัดความดื้อรั้นของเด็กคนนี้ก็ไม่มี อะไรผิด แต่ในโลกนี้ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกตัว เองบ้าง?

เพียงแต่ ใช้ชีวิตเหมือนแต่ก่อน? “หยางหยาง อยากกลับอเมริกาแล้ว?”ยังจำได้ปีนั้น เธอพาหยางหยางใช้ชีวิตอย่างยาก ลําบาก ตอนนั้น เธอยังไม่รู้ว่าเฉิงเฉิงอยู่ที่ไหน ยิ่ง ไม่ต้องพูดถึงคนอย่างเป่หมิงโม…

แต่อยากให้หยูฟีนรักษาโรค แล้วจะรู้ได้อย่างไร ว่าหยูฟันไม่ใช่แม่ของตัวเอง

ยิ่งไม่คาดคิด ต่อมาจะตั้งครรภ์จิ๋วจิ๋ว… โชคชะตา ราวกับว่าจะไม่เคยช่วยตัวเอง

“เอ่อ งั้นก็ไม่ใช่…” หยางหยางร้องไห้สะอึกสะอื้น ทําเป็นเล่น อเมริกามีแต่งผู้หญิงต่างชาติ แม้จะมี ผมทองตาเป็นสี รูปร่างสูงโปร่ง จะไร้เดียงสาและ สนุกเท่าผู้หญิงบ้านนอกได้อย่างไร “หยางหยาง ชอบที่นี่ แม่พาหยางหยางกลับบ้านเถอะ หยาง หยางไม่อยากอยู่ตระกูลเปีแล้ว…

มือที่ทายาอยู่ของกู้ฮอนก็หยุดชะงัก ไม่รอให้เธอตอบ กลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเข้ “ไม่ได้”

เฉิงเฉิงเป็นคนพูดประโยคนี้

เขาวางผลิตภัณฑ์ไฮเทคอิเล็กทรอนิกส์บนมือลง จึงหันมา “แม่ยังต้องดูแลเสี่ยวจิ๋วจิ๋ว นายอยู่ตระ กูลเป่หมิงกินดีอยู่ดี ก็อย่าเพิ่มความยุ่งเหยิงให้แม่ อีกเลย”

“หึหึ…ฉันก็สามารถดูแลน้องจิ๋วได้… ” หยางหยาง

ชำเลืองมองเฉิงเฉิง พูดอย่างไม่พอใจ “นาย?” เฉิงเฉิงพูดประชดประชัน

“เฮ้! เปหมิงซีเฉิงเฉิง นายแสดงออกอะไร! ดูถูก ฉันเหรอ? ไม่เชื่อว่าฉันจะสามารถดูแลน้องจิ๋วได้ เหรอ?” หยางหยาง นเฉิงเฉิงเบ้ปาก “ไม่ได้ดูถูก ไม่ได้อยู่ในสายตาต่าง หาก”

“อ้า แม่ดูสิ…คนนามสกุลเป้หมิงไม่มีใครดีเลยสัก คน! พวกเขารังแกผม… หยางหยางงอแงบิดตัว ไปมา เข็ต าตาอย่างเสียใจ

“เป๊หมิงหยาง นายพอได้แล้ว” เฉิงเฉิงกำชับ ความหมายในคําพูดคือ: ประการแรก หยางหยาง ตัวนายเองก็นามสกุลเป่หมิง เห็นได้ชัดว่านายเอง ก็ไม่ใช่คนดีเหมือนกัน

ประการที่สอง อย่าคิดว่างอแงกับแม่จะใช้ได้ผล อีก ก็ไม่ดูว่าตัวเองอายุเท่าไหร่แล้ว ไม่อายเหรอ ขายหน้าตระกูลเป่หมิงจริงๆ

“พอได้แล้วหยางหยาง ควรเก็บอารมณ์ได้แล้ว หึม?” กู้ฮอนถอนหายใจเบาๆ ความรอบคอบของ หยางหยางคนเป็นแม่ทำไมถึงจะดูไม่ออก? เด็กคนนี้ก็คิดว่าหากติดตามเป้หมิงโม่จะไม่อิสระ อยู่ตระกูลเป่หมิงกฎระเบียบมากมาย ทาสมาก เกินไป หยางหยางชินกับอิสระแล้วจะรับได้ อย่างไร?

“เกลียด…” นํ้าตาของหยางหยางคิดจะเก็บก็เก็บ ย่นปากเล็ก มองกู้ฮอนอย่างน่าสงสาร “แม่คิดว่า จะไม่เอาหยางหยางแล้วใช่ไหม?”

.”กู้ฮอนเจ็บปวดหัวใจ จากนั้นก็หันกลับไปมอง ใบหน้าที่เชื่องๆสดใสของเฉิงเฉิง “เด็กโง่ ใคร บอกว่าแม่ไม่เอาหยางหยางแล้ว? ไม่ว่าจะเป็น หยางหยาง เฉิงเฉิงหรือว่าจิ๋วจิ๋ว แม่ต้องการทั้งนั้น ไม่ให้น้อยเลยสักคน ดีไหม?”