ตามนิสัย ใจแคบของเป่หมิงโม่แล้ว เรื่อง

ไว้ค่อยคิดบัญชีทีหลัง เป็นเรื่องปกติมาก “หึหึ ผู้ชายก็จําบ้านนอก ผู้หญิงก็เหมือนชะนี เหมาะสมกันมาก!” หยางหยางพูดกลับไป “เป่หมิงหยาง นานเท่าไหร่นายถึงจะเรียนรู้กับ คำว่า ‘การปลูกฝัง’?” เป้หมิงโม่เล็กคิ้ว สายตา กลับจ้องมองกู้ฮอนที่กำลังเช็ดตัวให้หยางหยาง

อยู่

หยางหยางดันกระพุ้งแก้ม เงยหน้าขึ้น เลียนน้ำ

เสียงของเป่หมิงโม่

“เป้หมิงเย่เฮยกู่ นานเท่าไหร่คุณถึงจะเรียนรู้กับ คําว่า ‘ความรัก’?”

“ชิ—” เป้หมิงโม่หัวเราะอย่างเย็นชา และเย้ยหยัน

นายรู้?”

“หึ ฉันจะไม่รู้ได้ไง? ฉันรู้ดี… ” ก็ได้ คุยโม้ก็ต้องคุย

แบบนี้ กูเฮอนหันหลังให้เป้หมิงโม่ หลังแข็งที่อเล็กน้อย

“หยางหยาง เป็นเด็กเป็นเล็กมาพูดเรื่องความรัก อะไรกัน ไม่ละอายใจ แต่หนูคงต้องเรียนรู้กับคำ ว่า ‘การปลูกฝัง’ ก่อนแล้ว ไม่ควรพูดคําหยาบ ต้องเคารพผู้ใหญ่ ได้ยินไหม?” หยางหยางเห็น สีหน้าที่จริงจังของคุณแม่ จึงเบ้ปากอย่างเสียใจ “แม่ ผมเคารพแต่ผู้ใหญ่ที่น่าเคารพเท่านั้น…

“หยางหยาง ผู้ใหญ่ก็คือผู้ใหญ่ แม้ว่าเขาจะไม่มีเหตุผล ดุร้าย น่ารังเกลียด เป็นเด็กกว่าต้อง

เข้าใจมารยาท ไม่ไปต่อกรกับเขา”

“ออ เข้าใจแล้ว!” เพียงชั่วครู่หยางหยางก็เข้าใจ แล้ว พยักหน้าทันที ใบหน้าเล็กก็เบ่งบาน “เฮยก่ผู้ อาวุโส หยางหยางไม่ต่อกรกับคุณแล้ว!”

ใบหน้าของเป้หมิงโม่สั่นเล็กน้อย คิ้วขมวด อย่าง

ไม่พอใจ จากนั้นก็เอื้อมมือไป ดึงกู้ฮอน เอาผ้าเช็ดตัวโยน ใส่หัวของหยางหยาง “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผู้อาวุโส

ก็จะไม่บริการคนเป็นเด็กกว่าแล้ว!”

เขาดึงกู้ฮอนออกไปจากห้อง ตอนที่เดินผ่านเฉิง เฉิง พูดทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยค “เดี๋ยวนายเรียก เจ้าเด็กนั่นมาทานข้าว เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างใจเย็น

“เฮ้ เกลียดคุณไอ้ลุงเฮยถ่ ไม่ให้แย่งแม่ฉันไป…

เห็นได้ชัดว่าหยางหยางตอบสนองได้ช้าไปหน่อย

คุณพ่อลากคุณแม่ไปก่อนจนลับตาไปแล้ว

***

เป้หมิงโม่จับมือของกู้ฮอนไว้แน่น ลากเธอออกมา จากห้องอาบน้า

“ปล่อยมือ เป้หมิงโม่ ฉันยังต้องใส่เสื้อผ้าให้หยาง หยาง…” เธอเป็นห่วงลูกชาย เขาขมวดคิ้ว ให้ตายยังไงตัวเองก็ไม่มีทางยอมรับ

“เจ้าเด็กนั่นไม่มีหัวใจ ไม่ได้ไม่มีแขนไม่มีขา เขา

ใส่เองได้”

“คุณพูดถึงลูกชายของตัวเองแบบนี้เหรอ?” “งั้นเธอควรไปถามเขา มีเขาที่ทำแบบนี้เป็นพ่อของตัวเอง?” คำก็ไอ้พ่อไก่ตาย อีก ก็เรียกเปีห

มิงเย่เฮย เจ้าเด็กหยางหยางนั้นไม่ได้เอาพ่อมัน

อยู่ในสายตาเลย! …ฉันยอมรับว่าหยางหยางถูกฉันตามใจจนดื้อ รั้น จุดนี้ฉันจะพยายามสั่งสอนเขา! แต่เป้หมิงไม่ ทําไมคุณไม่ย้อนกลับมาคิดเอง ว่าทําไมหยาง

หยางถึงผลักไสไล่ส่งคุณ? ดวงตาคมชัดของเป่หมิงไม่ค่อยๆหรี่ลง ไม่พอใจ เล็กน้อย หากปีนั้นเธอไม่เห็นแก่ตัวขโมยเขาไป เขาก็จะไม่เป็นเช่นเหตุการณ์ในวันนี้!”

นิ้วมือของกู้ฮอนสั่น ฝาแฝด เธอสมรู้ร่วมคิดกับหมอขโมยไปหนึ่งคน! กลับไม่ต้องการ ให้เด็กทั้งสองต้องถูกทำร้าย อย่างแก้ไขไม่ได้

ความทรงจําเข้ามาในหัวสมอง ทิ่มแทงหัวใจ ของเธอ “ใช่! ฉันยอมรับว่าปีนั้นฉันเห็นแก่ตัว! แต่ นั่นฉันท้องฝาแฝดสิบเดือน เป็นเรื่องธรรมชาติ ของมนุษย์ทุกคน! แล้วคุณล่ะ? เฉิงเฉิงอยู่ข้างๆ คุณ คุณกลับเย็นชาไร้ความรู้สึกกับเขา หรือว่านี่

เป็นการสั่งสอนที่ดีที่สุดกับเขา?” นึกถึงเฉิงเฉิงที่เคยร้องไห้อย่างเจ็บปวด ทำให้กู้ ฮอนจี๊ดที่หัวใจ

เขาเม้มริมฝีปากเบาๆ ลากเธอไปหลังห้องอาบน้ำ ฟางซ้อนทับกันสูงตรงผนังหลังบ้าน ร่างสูงของ เขาเบียดเธอเข้าไปในช่องแคบๆของกองฟาง… “เปหมิงโม่ คุณลากฉันมาที่นี่ทำไม? ฟางทำให้ฉัน ค้นไปหมด…คุณอย่ามาเบียดฉัน….ถอยไปนะ..…….เธอขมวดคิ้ว จ้องมองผู้ชายคนนี้อย่างเหลือเชื่อ

เขาเป็นคนรักความสะอาดไม่ใช่เหรอ? ทําไมถึงไม่รังเกียจกลิ่นฟางแล้วล่ะ? “วันนี้ที่ฉันพาเธอมา ไม่ใช่มาทะเลาะกัน…” เขาตั้ง

ในลดเสียงลง

กองฟางหนา บดบังร่างกายของคนทั้งสอง… ระหว่างช่องว่างของฟางแคบๆ มีความคลุมเครือ

ไหลออกมาแปลกๆ ดวงตาตาใสของเธอเบิกกว้างขึ้น หัวใจเต้นอย่าง

รุนแรง…จ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเป่หมิง

โม่ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจของกู้ฮอนนั้นระเบิดออก เผยค่านี้ออกมา อย่างไร้สาเหตุ— ขโมยไก่ลับสุนัข! แม่ง!

ผู้ชายคนนี้คงไม่ได้มีอารมณ์ในชนบทหรอกนะ?

“คุณ…คุณจะทําอะไร…” เธอก็มองตาของเขาที่ ลึกลงไปอย่างกะทันหัน แสงนั้นเธอคุ้นเคยดี “ฮอนเอ่อ…เขาลงเสียงต่ำ และถอนหายใจ ดันร่างของเธอเข้ามาใกล้อีกหน่อย ให้กองฟาง บดบังพวกเขาทั้งสองไว้ “ฮอนเอ๋อ ตอนแรกฉันจะ พาเธอและพวกเด็กๆมาพักผ่อนที่นี่ ฉันคิดไม่ถึง ว่าเฟยเอ๋อก็จะตามมาด้วย

เขาอธิบายทันที นี่ไม่ใช่นิสัยปกติของเขา เพียงแต่ เขาไม่อยากให้เธอเข้าใจอะไรผิด “พรุ่ง นี้ฉันก็จะให้ฉิงฮัวส่งเฟยเอ่อกลับไป เธออย่ามี ปัญหากับฉันเลย หึม?””มีปัญหา?” เธอได้ยินคำนี้ หัวใจสั่นเทา “เป้หมิง โม่ เริ่มตั้งแต่คุณย้ายโรงพยาบาลของแม่ฉันไป โดยไม่ได้บอกกล่าว แล้วพาฉันไปพบพ่อที่เป็น อัมพาตของคุณ และบอกเขา: พ่อ สบายใจได้ว่า ผมจะไม่ขอเธอแต่งงาน ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันเคย พูดอะไรที่ผิดต่อคุณไหม? แล้วฉันเคยมีปัญหากับ คุณไหม หา?”

เธอเม้มมุมปาก ในรอยยิ้มมีความเย้ยหยัน “เป่ห มิงโม่ คุณสบายใจได้ แม้ว่าผู้ชายทั้งโลกจะตาย จากไปหมด ฉันจะแต่งงานกับไก่กับหมาก็จะไม่ แต่งงานกับคุณ!”

แม้ว่าต้นฤดูใบไม้ผลิจะอบอุ่น แต่ก็อบอุ่นไม่เท่า หัวใจของเธอ

เธอคิดว่าในชีวิตนี้ของเธอคงไม่มีวันจะให้ ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับเด็กทั้งสามคนได้แล้ว วันนี้และอนาคต สิ่งเดียวที่เธอทำได้ ให้ความรัก ของแม่ให้พวกลูกๆให้มากขึ้น… อย่างไรก็ตาม ประโยคนี้ของเธอ “แต่งงานกับไก่

กับหมาก็ไม่แต่งงานกับคุณ” ทำให้ดวงตาของ

เป้หมิง โมเยือกเย็น!

“งั้นเหรอ? ยอมแต่งงานกับไก่กับหมา?” เขาลด เสียงลงต่ำ เผยความเยือกเย็น

“งั้นก่อนที่ผู้ชายจะตายไปหมด! ยังตายไม่หมด ทำไมฉันต้องแต่งงานกับไก่กับหมา? ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายหล่อๆก็มีมากมายบนโลก มีผู้ชายสดๆใหม่ๆ รอฉันมากมาย…อืม…”