บ้านไร่แสดงให้เห็นถึงความเงียบสงบ เฟยเอ๋อคล้องแขนของเปหมิงโมไว้ ตามฝีเท้าของ พนักงานไป เดินผ่านทางเดินไม้ที่ทอดยาวภาย

ใต้โคมไฟติดผนัง ทอดลงมาเป็นเงายาว “คุณเปีหมิง เชิญค่ะ

พนักงานยืนอยู่หน้าประตูไ เคารพเปหมิงโม่ แอ๊ด อไม้สลัก โน้มตัวทําความ

ประตูไม้เก่าแก่ถูกเปิดออกเบาๆ มีเสียงหัวเราะดัง

ออกมา— “ฮาฮาฮา..”

“นายหญิง คุณเป้หมิงถึงแล้ว” พนักงานกล่าว ผู้หญิงที่หัวเราะเสียงดังจึงหันมา “โมโม่ มาได้สัก ทีนะ! รีบเข้ามานั่ง!”

“คุณป้า” เป้หมิงโม่พยักหน้า ถอดแว่นกันแดด

ออก สายตาอ่อนโยน

หลังจากเฟยเอ๋อได้เจอหญิงวัยกลางคนที่มีจิตใจ ดีตรงหน้าเธอ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เหมือน จะไม่เคยได้ยินเป่หมิงโม่บอกว่ามีคุณป้า…เธอรีบ ยิ้มออกมาทันที และกล่าวทักทายอย่างเคารพ “สวัสดีค่ะคุณป้า ฉันคือเฟยเอ๋อ”

“เด็กดี เรียกฉันว่าคุณป้าฟางเถอะ” คุณป้าฟาง พยักหน้าและยิ้มแย้ม แล้วก็ชำเลืองมองคนที่อยู่ ข้างหลังของพวกเขา “เอ๋ โมโม ทําไมไม่เห็นแม่ ของลูกล่ะ? เด็กอีกสองคนล่ะ?”คำพูดนี้ เฟยเอ๋อได้ยินใบหน้าซีดขาวเล็กน้อย

เปหมิง โ กล่าว “เด็กๆตัวสกปรก เธอพาพวกเขา ไปล้างตัว เสียมารยาทกับคุณป้าแล้ว

“เจ้าเด็กโง่! ป้าอยู่ที่ทุรกันดารนี้มาเป็นสิบๆปี ยัง ต้องมามารยาทอะไรนักหนา?” คุณป้าฟางยิ้ม จากนั้นก็ชี้ไปที่ทีวีตรงผนัง “เมื่อกี้เด็กที่ไปเล่นซน ที่เล้าหมูเป็นคนโต คนเล็กล่ะ? กล้องวงจรปิดได้ บันทึกไว้เรียบร้อยแล้ว! ฮาฮาฮา… ”

แน่นอน ในทีวีกำลังเปิดฉากที่หยางหยางลิงชน

กำลังสร้างปัญหาที่เจ้าหมู เป้หมิงโม่ขมวดคิ้ว “เป็นเด็กเกเร ต้องขอโทษด้วย ทําให้คุณป้าลําบากใจแล้ว”

“เจ้าเด็กนี่…ยากกว่าจะมาที่ป่าตรงนี้ได้ ก็เป็นครั้ง แรกที่พาเด็กๆมาเยี่ยมคุณป้า ป้าดีใจมาก จะ ลําบากได้ยังไง? เดี๋ยวก็จะถึงเวลาทานอาหาร

แล้ว!”

“ครับ” เป้หมิงโม่มีความเคารพต่อคุณป้าฟาง ทำ ให้เฟยเอ๋อรู้สึกประหลาดใจ

“โม่ หรือให้ฉันไปดูพวกเขา คุณอยู่ที่นี่กับคุณป้า

ฟางเถอะค่ะ”

เฟยเอ๋อกําลังจะหันตัวไป ก็ถูกคุณป้าฟางดึงมือไว้ “ฮ่าฮ่า แน่นอนเรื่องแบบนี้ต้องคนเป็นพ่อต้องไป ท้า โมโม่รีบไปเถอะ มา เฟยเอ่อมานี่มา มาคุยเล่น

กับป้า หม?”

“ได้ค่ะ คุณป้าฟาง…

เฟยเอ๋อยิ้มอย่างอ่อนโยน สายตายังไม่ลดละจาก แผ่นหลังของเป่หมิงโม่ และรู้สึกไม่สบายใจภายในห้องอาบนํ้าของบ้านไร่ ความร้อนของ ละอองน้ำระเหยขึ้น เสียงหัวเราะแห่งความสุข ง ไปทั่ว

“อ้า—”

ปูม~ เสียงของถังน้ำ สาดลงมาจากบนหัวของ หยางหยาง ชะล้างบนร่างกายเล็กของเจ้าตัวเล็ก คราบสกปรกถูกชะล้างออกไป เผยให้เห็นผิวที่ ขาวนุ่ม…

“อ้า—” หยางหยางตะโกนร้องอย่างตื่นเต้น “แม่ รู้สึกสบายมาก มาอีกถัง!!!”

“พอได้แล้วลูกรัก อาบแล้วหลายถึงแล้ว อาบเยอะ ไม่ได้ ไม่งั้นน้ำจะแช่ให้ผิวเหี่ยวได้” กู้ฮอนยิ้มไป ด้วย และนําผ้าเช็ดตัวมาเช็กให้หยางหยางไป

ด้วย “ไม่ แม่ ผมจะเอาอีกถัง…” หยางหยางบ่น

ข้างประตูไม้ เฉิงเฉิงไกลจากหยางหยางประมาณ หนึ่งเมตร พูดออกมาประโยคหนึ่ง “เป่หมิงหยาง นายจะเอามาม่าหนึ่งถังไหม?”

“ออกไป นายนั่นแหล่ะ หยาง! นายนั่นแหล่ะมา มา!”‘หยางหยางโกรธ

สําหรับชื่อเป่หมิงหยางนี้ หยางหยาง…นั้นเจ็บ

ปวดมาก!

เป้หมิงซิเฉิงเฉิงชื่อนี้ แค่ได้ยินก็รู้สึกไฮโซขึ้นมา ทันที มีความหรูหรา และมีความสูงส่ง?!

ทําไมที่เขาถึงกลายเป็นชื่อเป่หมิงซีหยาง รู้สึกต่ำ ระดับล่าง และบ้านนอก!!!”ปูมปูมปูม แม่…ผมไม่อยากขอเปหมิง หยาง ผม ต้องการนามสกุลเดียวกับแม่ได้ไหม….. นามสกุล?

มือที่เช็ดร่างกายของหยางหยางอยู่ ก็หยุดชั่วครู่ และมีร่องรอยแห่งความโศกเศร้า นึกถึงลู่ลู่คุณแม่ที่ยังนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ที่โรง

พยาบาล แม้ว่าจะผ่านไปกี่ปี ในที่สุดเธอก็หาแม่ แท้ๆของเธอเจอ แม้หลังจากได้เจอกันแล้ว แม่ลูก ทั้งสองก็ยังคงจํากันไม่ได้

เธอยังไม่รู้ ว่านามสกุลที่แท้จริงของตัวเองคือ อะไร?

อดถอนหายใจไม่ได้ “ลูกรัก เชื่อฟังนามสกุลเป่ห มิงเดียวกันกับคุณพ่อของลูกเถอะ วันนี้และต่อไป ก็อย่าได้คิดว่าจะเปลี่ยนนามสกุลอีก ดีไหม?” คำพูดนี้ ได้ยินเข้ามาในหูของเป่หมิงโม่พอดีที่ กำลังจะเดินเข้ามาห้องอาบน้ำของบ้านไม้ เขาใจอ่อนลงเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาที่เยือกเย็น ทันใดนั้นก็อ่อนลง

ลูกชายของเขา แน่นอนว่าต้องนามสกุลเดียวกับ เขา!

ยากที่จะเห็นมุมปากยิ้มขึ้นมา เปิดประตูเข้ามา

กลับได้ยินหยางหยางตะโกน อ้า ไม่เอา…ผมไม่อยากขอเป่หมิงหยาง ชื่อน่า เกลียดมาก ถูกหัวเราะเยาะที่โรงเรียนเอาได้… “ทําไม ชื่อเปหมิงเย่เฮยคู่ถึงจะไม่น่าเกลียดเห รอ?” เสียงใสแจ๋ว เดิมทีควรจะโกรธ แต่กลับอ่อน โยนอย่างน่าประหลาด