บาดแผลที่ถูกมีดกรีดใกล้หายดีแล้ว ประทับอยู่บนข้อมือเรียวยาว ทั้งที่ควรจะเป็นผิวที่ นุ่มลื่น กลับทิ้งร่องรอยของบาดแผลไว้… ทําให้ต้องตะลึง

ทําให้คนอดถอนหายใจไม่ได้ ผู้หญิงที่อ่อนแอ เช่นนี้ ต้องทนกับสิ่งที่มาขัดขวางและความทุกข์ ทรมานมากแค่ไหน ถึงจะกลับมามีรอยยิ้มที่สดใส สวยงามได้แบบนี้?

จะไม่ทําให้คนเห็นอกเห็นใจได้อย่างไร?

….. เป้หมิงโมเม้มริมฝีปาก ราวกับว่าสองมือจะ สามารถบิตให้แหลก ขากรรไกรที่คม อดทนจน ทำให้เส้นเลือดปูด

แผลของเฟยเอ๋อ คอยย้ำเตือนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าผู้หญิงคนนี้ได้ทำอะไรเพื่อเขาบ้าง แล้วเขาได้ สัญญาอะไรกับเธอไว้บ้าง

“โม…ขอร้องคุณพาฉันไปด้วย…ฉันสาบานว่าฉัน จะเชื่อฟัง…ยิ่งไปกว่านั้น ฉันต้องการเรียนรู้กับ คุณกู้ให้มากๆ ว่าจะเลี้ยงดูเด็กๆอย่างไร…แบบนี้ ต่อไปเราแต่งงานกันแล้ว พวกเด็กๆก็จะได้ไม่ รังเกียจฉันแบบนี้ ไม่…”

“.….. เป้หมิงโม่ไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่ากู้ฮอนได้สังเกตถึงความหนาวสั่นใน ร่างกายของเขา

เฉิงเฉิงจับมือของแม่ไว้แน่นสถานการณ์แบบนี้ เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถ

คาดเดาได้

เมื่อเป่หมิงโมไม่ไหวติง ลดข้อมือลง หัวเราะอย่าง ขมขื่น พยักหน้า “อืม…ก็ได้ค่ะ ฉันกลับไปโรง พยาบาลแต่โดยดีดีกว่า…ฉันไม่รบกวนพวกคุณ แล้ว ยังไงฉันก็เป็นคนนอก…

พูดไปด้วย เฟยเอ๋อก็เปิดประตูรถโดยไม่มีใคร อนุญาต ร่างกายกำลังจะขยับออกไป ฉากนี้ กู้ฮอนเห็นแล้วรู้สึกหวาดกลัว จึงอุทาน “ระวัง…”

ตามมาด้วย เอี๊ยด—

รถเบรกกะทันหัน! ไถลบนทางด่วน

รถที่ตามมาคันหลังเกือบจะซน ตามมาติดๆ “เอี๊ยดเอี๊ยดเอี๊ยด… ” เกิดเสียงรถเบรก!

วินาทีต่อมา มือใหญ่ของเป่หมิงโม่ใช้แรงดึงร่าง

กายของเฟยเอ๋อกลับมา!

เสียงดังปัง กดปุ่มควบคุมส่วนกลาง! สตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ป้องกันไม่ให้รถ

ติด “คุณบ้าไปแล้วเหรอ!” สีหน้าของเป๊หมิงโม่เยือก

เย็น!

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนใช้เวลา

แค่ไม่กี่วินาที บรรยากาศภายในรถนั้นเยือกเย็นทันที!

แต่เพียงไม่กี่วินาที เกือบจะทำให้เกิดเหตุการณ์ ไล่ตามท้าย!

สีหน้าของกู้ฮอนค่อนข้างขาวซีด รีบกอดเฉิงเฉิงไว้ในอ้อมแขน หอบเล็กน้อย เห็นในดวงตาของเฉิงเฉิงได้รับความตกใจ เธอจึง ตะโกนบอก “เฟยเอ่อ คุณประมาทเกินไปแล้ว! หรือคุณไม่รู้เหรอว่ามีเด็กอยู่ในรถ? คุณทำให้เขา ตกใจ!!!”

“…”เฟยเอ๋อหยุดไปชั่วครู่ น้ำตาก็ไหลตามมา “ขอโทษ…เฉิงเฉิงขอโทษ…ป้าเฟยเอ่อไม่ได้ ตั้งใจ.…..

กู้ฮอนขมวดคิ้ว กอดเฉิงเฉิงไว้แน่น มองเฟยเอ๋อที่ น้ำตาไหลไม่พรากๆ แม้ว่าจะเห็นอกเห็นใจแต่ก็ไม่ เห็นด้วย: “สิ่งที่คุณทําเมื่อครู่ ไม่เพียงอันตรายแต่ ยังโง่เขลา! มันไม่ง่ายที่คุณจะรอให้เป้หมิงโม่ แต่งงานกับคุณได้ไม่ใช่เหรอ? คุณควรที่จะรักษา ชีวิตของตัวเองไว้ถึงจะถูก! ฉันลองถามไม่ได้ดี เหมือนคุณ สามารถอยู่เพื่อใครตายเพื่อใคร แต่ ฉันรู้แค่สิ่งเดียว ก็คือยังไงก็ไม่ควรเอาชีวิตมาล้อ เล่น!!”

คำพูดเหล่านี้ ทำให้เฟยเอ๋อค่อนข้างตกใจ สีหน้าของเป่หมิงโม่คล้ำขึ้นเรื่อยๆ

“ขอโทษ…คุณกู้…ต้องขอโทษจริงๆ โม่…” เฟยเอ๋ อร้องไห้และเช็ดน้าตา “ฉันยอมรับว่าฉันเข้มแข็ง ไม่พอ ก็เพราะหลายปีมานี้ฉันยากเกินไป…ไม่ อยากนอนโรงพยาบาลอีกแล้ว ฉันเกลียดที่

นั่น…ฉันแค่อยากออกมาผ่อนคลาย ให้เหมือนคน ปกติทั่วไป สามารถไปเที่ยวเล่น…ขอโทษ เป็นฉัน ที่ไม่มีวินัยในตนเอง

เฟยเอ๋อร้องไห้ออกมาอย่างอนาถเหมือนจะเป็นความหดหู่ที่เก็บไว้ในใจมานาน หลายปี แล้วก็ได้ระเบิดมันออกมาทันที

ใครสามารถประสบชีวิตที่ขมขื่นเช่นเธอได้? ถูกไฟเผาไหม้ ผู้ชายที่รักกลับเห็นอกเห็นใจ… แม้ว่าโง่คนเก่า จะเย็นชากับเธอ แต่อย่างน้อยโม ในตอนนั้น หัวใจไม่ได้อยู่ที่ผู้หญิงคนไหน

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เฟยเอ่อชัดเจนกว่า ใคร หัวใจของไม่ได้ทิ้งหายไปแล้ว ทิ้งหายไปอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อกู้ฮอน! กาลเวลา ช่างเป็นสิ่งที่โหดร้าย! เธอไม่เคยทําอะไรผิด กลับทรมานเธอมาสิบสอง

ปี สุดท้ายก็ต้องล้างหน้าด้วยน้ำตาทุกวัน จนถึงตอนนี้ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าตัวเองถือครองเพียง แค่ร่างกาย เธอก็ทนปล่อยมือไปไม่ได้…

“..”กู้ฮอนขมวดคิ้ว ดวงตาใสมีความเศร้า การร้อง ไห้ของเฟยเอ๋อ ทําให้อารมณ์ที่อธิบายของเธอนั้น เจ็บปวด ผู้หญิงคนนี้ รักเป่หมิงโม่จนน่าสังเวช แม้ จะรักมากกว่าเธอก็ตาม…

ในวินาทีนี้ กู้ฮอนอดที่จะหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้ ทั้งๆที่เป็นลูกของตัวเอง ทั้งๆที่เป็นพ่อของลูกตัว เอง แต่เมื่ออยู่ด้วยกัน ทำไมถึงรู้สึกเหมือน คนนอกที่แปลกหน้า แล้วจะทำยังไงได้?

ปีนั้นฉันเลือกเส้นทางที่จะเป็นแม่อุ้มบุญให้ นายจ้างแปลกหน้า ก็ควรจะคิดไว้แล้วว่าต้องมี เหตุการณ์เช่นวันนี้ ไม่ใช่เหรอ?

ในท้ายที่สุด ก็เป็นตัวเองที่โง่เขลา ไม่ทันระวังก็