ทันใดนั้น เธออีกอักเล็กน้อย “ขอโทษ

เฟิง…

ขอโทษ!

ในดวงตาของกู้ฮอนมีม่านหมอกบางๆหนึ่งชั้น หัว สมองปรากฏสิ่งต่างๆที่ผ่านมาเหล่านั้นกับเป้หมิง

ยี่เฟิง…

เด็กผู้ชายที่เคยให้ความอบอุ่นในยามที่เธอมืดมน

ในตอนนี้ ภายใต้แสงอาทิตย์กลับมีเงามาปกคลุม

อีกชั้น

ละอองนาในดวงตาของเธอหายไป

“ใบหน้าของเป่หมิงยี่เฟิงซีดขาว รอยยิ้มที่จงใจนั้นมีความแข็งแกร่งอยู่บนใบหน้า

ที่หล่อเหลา

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดแพร่กระจายจากหัวใจ เขาพูด: “ฮอน ระหว่างเราไม่มีเรื่องอะไรที่ต้อง ขอโทษต่อกัน มีเพียงโชคชะตาลึกโชคชะตา

หากโชคชะตาล็ก ทําไมเขาและเธอถึงต้องจาก กันครั้งแล้วครั้งเล่า?

รอยยิ้มของยี่เฟิงยังคงเหมือนเดิม เพียงหลังจาก ฉีกหน้ากากเจ้าเล่ห์ออกไป เขาพบว่าต่อหน้าฮอน แม้แต่ความสามารถพื้นฐานในการปิดบังก็ทำไม่

เธอใช้ดวงตา มองเค้าโครงของผู้ชายที่กลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว หัวใจเงียบดุจ า

เสียงใสแจ๋วดังขึ้น

เฉิงเฉิงถือกล่องเค้กเล็กๆที่ประณีตไว้ในมือ กู้ฮอนหันไปมอง รีบเดินไปจูงมือของลูกชายทันที นั่งลง พูดอย่างจริงจัง “ลูกรัก เมื่อกี้ลูกเกือบทำให้ แม่ตกใจ คราวหลังไม่ควรดึงมือออกจากมือของ ผู้ใหญ่ วิ่งไปเองอีกนะ

“อืม แม่ผมรู้แล้ว” เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “อันนี้ซื้อให้คุณกิน…หยางหยางบอกว่าคุณ สบลูเบอร์รี่ ผมถามพนักงานของร้าน อันนี้พวก เขาเพิ่งทําเสร็จออกมาเชียวนะ”

กู้ฮอนมองดูสองมือที่ยื่นเค้กมาให้ของลูกชาย อด

ไม่ได้ที่จะใจอ่อน

เมื่อกี้ที่หนูวิ่งไป ก็เพื่อซื้อเค้กให้แม่?”

ในตอนเช้านั่งรถของเป่หมิงโม่จากเมืองกลับไป เมืองAให้ทัน แล้วก็ตรงไปที่โรงพยาบาล จนถึง ตอนนี้ข้าวสักคำก็ยังไม่ได้กิน กลับไม่คิดไม่ถึงว่าเฉิงเฉิงลูกคนนี้จะใส่ใจ

ละเอียดมาก เอาใจใส่จนทําให้คนไม่สามารถต้านทานได้

อืมเฉิงเฉิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ด้วยความตื่นเต้นกู้ฮอนกอดลูกชายไว้ในอ้อม แขน อย่างแน่นหนา ในปากกลับสํานักพิมพ์: ลูกรักเด็กดีของแม่ คราวหลังไม่อนุญาตแล้ว นะหากถูกรถชนจะยังไง? หากถูกคนร้ายพา ตัวไปจะทำยังไง…แม่ไม่ขอกินเค้ก แม่เสียหนูไปไม่ได้…”

เฉิงเฉิงรู้แล้ว…” เด็กน้อยถูกแม่กอดไว้ในอ้อม แขน ใบหน้าที่ขาวและอ่อนโยน เผยรอยยิ้มที่เป็น อายเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่า เขายังคงปรับตัวให้เข้ากับจังหวะ

ของการโอบกอดนี้ แม้ว่าใบหน้าเล็กที่หล่อเหลายังเป็นอารมณ์ที่สงบ

นิ่งไม่เปลี่ยน ดวงตาใสๆก็เปล่งประกายขึ้นมา จ้องมองไปที่เป่หมิงยี่เฟิงไม่ละสายตา

“พี่ชายยี่เฟิง!” เฉิงเฉิงเรียก “พี่ชาย” สองคำนี้ใช้ แรงเป็นพิเศษ

“…” ยี่เฟิงอ้าปาก สุดท้ายก็พยักหน้า และยิ้มอย่าง

ไม่เต็มใจ “เฉิงเฉิง” “พี่ยี่เฟิงกลับมาแล้ว กำลังเตรียมตัวไปหาคุณปู่เห

รอ?” เฉิงเฉิงถาม

ยังไงที่นี่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลใจกลาง เมืองA เขาและคุณแม่ก็เพิ่งออกมาได้ไม่นาน

“อืม” ยี่เฟิงพยักหน้า และตอบ ภายในรูม่านตา เต็มไปด้วยความเสียใจ

กู้ฮอนถึงจะปล่อยลูกชายออก หยิบเค้กจากมือ ลูกชาย ลุกขึ้นมา มืออีกข้างจูงมือเล็กของเฉิงเฉิง ไว้ และพูดกับยี่เฟิงว่า: “ยี่เฟิง งั้นเราไม่รบกวน

นายแล้ว นายรีบไปเถอะ ฉันคิดว่าเมื่อคุณปู่ของ คุณได้เจอคุณต้องดีใจมาก

นึดถึงตอนเช้าฉากที่เป่หมิงโม่พาเธอไปพบคุณ

ท่านเป่หมิง กู้ฮอนหัวเราะอย่างขมขื่น ตัวเองจะเพราะคำพูดนั้นของเป่หมิงโม่ [พ่อวางใจ ผมไม่มีทางขอเธอแต่งงาน ร่องไห้เสียใจ

มาก… ฮอนไม่มีความหนักแน่นเลย!

“เราไปก่อนนะ บายบาย” จูงมือของเฉิงเฉิงไว้ เธอ

พยักหน้ายิ้มให้เฟิง และเดินผ่านเขาไป คําพูดที่ติดอยู่ในสําคอของยี่เฟิง ก็โพล่งออกมา จากปาก: “ฮอน ไม่สนใจวิสัยทัศน์ของโลก ไม่สน ความลึกตื้นของโชคชะตา ถ้าหากสามารถกลับ มาเริ่มต้นใหม่ เรา…สามารถ… ฝีเท้าของกู้ฮอนหยุดชั่วขณะ

เฉิงเฉิงกลับหันกลับไปก่อน: “พี่ยี่เฟิง ผมและ หยางหยางจะเรียกคุณว่าพี่ชายตลอดไป! พูดเสร็จ เจ้าตัวเล็กจับมือของคุณแม่ไว้แน่น และ หันตัวเดินไปข้างหน้า

ในไม่ช้าร่างของสองแม่ลูกก็หายเข้าไปในฝูงชน ที่เดินไปมา

ยี่เฟิงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับรอยยิ้ม คำว่าพี่ชาย ของเฉิงเฉิง ให้คำตอบที่โหดร้ายที่สุดกับเขา… ผู้หญิงที่รักมากที่สุด กลับต้องคลอดลูกออกมา เพื่ออาสองของตัวเอง

ในโลกใบนี้มีอะไรที่น่าขันไปมากกว่าเขารึเปล่า? ทั้งๆที่เขารู้จักก่อนอาสอง เพียงแต่เสียดายช้าไป หนึ่งก้าว แพ้ไปหนึ่งก้าว และก็แพ้ในทุกๆก้าว… ความรักนั้นลึกซึ้ง ทำไมโชคชะตาถึงตื้น…..

สวนสาธารณะริมถนน

“แม่…คุณกินเถอะ…ผมไม่ชอบกินรสเปรี้ยวหวาน…” เฉิงเฉิงชำเลืองมองกู้ฮอนที่ยื่นเค้กหนึ่ง ข้อนเล็กมาให้ แล้วก็ขมวดคิ้ว

เมื่อกี้สองแม่ลูกเดินจนเหนื่อยแล้ว ก็นั่งพักผ่อน อยู่บนเก้าอี้ยาวของสวนสาธารณะริมถนน พอดีที่กู้ฮอนหิวจนท้องร้องจ๊อกๆ จึงลวดนำเค้กที่ ลูกชาย อมาแกะกิน

“น่าแปลก หยางหยางเจ้าตัวเล็กนั่นชอบกินรส เปรี้ยวหวานเหมือนฉัน…” กู้ฮอนกินเค้กไปหนึ่ง ช้อน ยัดเข้าเต็มปาก และบ่น: “หนูนะ เหมือนพ่อ ของหนูมากเลย กินอาหารเหนือไม่ให้ใส่ซอส กิน อาหารเสฉวนไม่ให้ใส่พริก กินอาหารเซี่ยงไฮ้ไม่ ใส่น้ำตาล กินอาหารกวางตุ้งไม่ใส่ซุป! มีใครที่ เรื่องมากเหมือนพ่อของหนูอีกไหม? กินน้ำผสม ข้าวไปเลยดีกว่า!”

“…” เฉิงเฉิงเบิกตากวางน้อย มองท่าทางกินเค้ก ของแม้อย่างจริงจัง ฟังแม่บ่นถึงเรื่องของพ่อ อย่างเงียบๆ เขาชอบช่วงเวลาแบบนี้ “ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนที่เป็นเลขาให้พ่อของหนู พ่อ

ของลูกเอาใจยากมาก!” กู้ฮอนกินไปด้วย มอง หน้าลูกแล้วยิ้มไปด้วย จากความคาดหวังใน สายตาของลูกชาย เธอรู้ ว่าเจ้าตัวเล็กต้องการรู้ เรื่องของคุณพ่อให้มากกว่านี้ “เขา บีบให้ฉันเป็น วัวเป็นม้าให้เขาทุกวัน ไม่เพียงแค่ทำงานหนัก ยัง ต้องกินข้าวด้วยกันกับเขา ให้ความบันเทิงกับเขา หลากหลายรูปแบบ…ตอนนั้น แม่รู้สึกว่าพ่อของ หนูเป็นเพียงแค่นายทุนที่ชั่วร้าย เกลียดจนต้อง ผูกเชือกสีขาวไว้บนหน้าผาก เขียนว่า ‘ระบบ