ตอนที่ 494ความงามของภัยพิบัติ2 เป่หมิงโม่ยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม ดวงตาที่ลึกล้ำ ของเขาก็เผยให้เห็นแสงสว่างที่เข้าใจยาก กวาดมองพนักงานผู้อาวุโสที่นั่งอยู่อย่างเย็นชา “คนนี้เป็นใครกันแน่?!” เขาตะโกนเสียงเยือกเย็น

ยกริมฝีปากเยาะเย้ย “ฉันกลับอยากจะรู้ ว่าคนนี้ ได้ อพวกคุณกี่คน? หากไม่มีค่าตอบแทนจำนวน มาก พวกคุณใครกล้าทําเรื่องหักหลังบริษัทเปีห มิงเหมือนกับเขา?!!”

ทันทีที่สิ้นเสียง สายตาของทุกคนก็มองไปยัง ผู้ชายร้องไห้หลั่งน้ำตาที่กำลังกุมหลังมือที่เปื้อน เลือด

แน่นอน บริษัทเป้หมิงปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดี หาดไม่ใช่ผลตอบแทนที่มหาศาล ใครจะเอา อนาคตมาเดิมพันในครั้งนี้?

ดูเหมือนว่าคู่ต่อสู้นี้ จะจัดการได้ยากกว่าที่เป่หมิง

ไม่คิดไว้!

แต่ในชีวิตของเขา ไม่เคยเจอคำว่า “กลัว” เพียง คาดไม่ถึง ว่าการต่อสู้ในครั้งนี้จะมาเร็วกว่าที่คาด เอาไว้มาก!

เขายกมือขึ้น นวดขมับ ปวดมาก รู้สึกเหนื่อยกับ สถานการณ์เช่นนี้อย่างกะทันหัน

“การประชุมในวันนี้สิ้นสุดเพียงเท่านี้! ในพวกคุณ

ใครเป็นผี อย่าให้ฉันจับได้! ไม่อย่างนั้น…ประโยคสุดท้ายนี้ ถูกซ่อนอยู่ในริมฝีปากบางของ เขา

ไม่จําเป็นต้องเอ่ยเสียง ก็มากพอที่จะยับยั้งพวก

เขาได้แล้ว!

ใบหน้าของผู้อาวุโสตกใจจนขาวซีด ขาสั่นออก จากห้องประชุมอย่างเงียบๆ

ครั้งนี้ ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่สุดหรู ก็กลับ

มาเงียบสงบเช่นอย่างที่ควรจะเป็น

เป้หมิงโมเดินตรงไปยังตรงหน้าของบานหน้าต่าง แล้วก็จุด การหนึ่งม้วน มองไปที่วิวแม่น้ำที่เป็น เอกลักษณ์ของเมืองA

วิวด้านหลังนี้ โดดเดี่ยวกว่าเมื่อก่อน…..

และเขาก็ยอมรับว่าครั้งนี้ เป็นเขาที่ละเลย! เดือนนี้ เขาหลงระเริงในสัญญาการแต่งงาน ยาก ที่จะคลี่คลาย….

หากไม่เช่นนี้ เขาก็คงไม่ละเลยต่อบริษัทเป่หมิง… แสงแดดส่องผ่านหน้าต่าง ทําให้เงาของเขายาว ขึ้น

เขายิ้มอย่างขมขื่น ที่แท้ ความงามของภัยพิบัติ กู้ฮอนผู้หญิงคนนี้ ไม่

ช้าก็เร็วคงจะพรากชีวิตของเขาไป… ดวงอาทิตย์ที่อบอุ่น ส่องแสงยังผืนดินอย่างอ่อน

โยน ขจัดความหนาวเย็นในฤดูหนาว

กู้ฮอนจูงเฉิงเฉิงออกมาจากโรงพยาบาลใจกลาง เมืองA เป็นครั้งแรกที่สองแม่ลูกจูงมือกันออกมา เดินเล่นบนท้องถนนเช่นนี้แม่ที่ยังสาวยังสวย ลูกชายที่หล่อเหลาและเชื่อ ฟัง ดึงดูดผู้คนมากมายให้ชื่นชม

ตึงอารมณ์ของหมอกควันออกไปก่อน เธอมองบน

หัวเล็กๆของลูกชาย ด้วยสายตาที่อบอุ่น

“เฉิงเฉิง ตอนนี้แม่จะส่งลูกกลับไปที่โรงเรียน จากนั้นก็รอหยางหยางเลิกเรียนด้วยกัน ดีไหม?” กู้ฮอนถามอย่างอ่อนโยน

เฉิงเฉิงเงยหน้าขึ้น เบิกดวงตาสีด่าออบซิเดียน สายหัว: “แม่ ผมไม่กลับโรงเรียนแล้ว อีกอย่าง ก็

ไม่ต้องรอหยางหยางแล้ว ช่วงนี้เจ้านั่นอยู่

โรงเรียนซ้อมละครอายุพลังงานต่ำของพวกเขา” “โอ้? ละครเรื่องพลังงานต่ำ?” ดวงตาของกู้ฮอน เปล่งประกาย นึกถึงหยางหยางเจ้าเด็กซนนั่น เม้มริมฝีปากและยิ้ม

“อืม” เฉิงเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย อายุยังน้อยก็เปล่ง ประกายด้านปัญญา “เขาบอกว่าเขาได้แสดงเป็น คนผู้ชายหมายเลขหนึ่งที่หล่อเหลา อ่อนโยน

ทําให้คนมากมายหลงใหล “หา? ละครเด็กยังมีความดราม่าผู้ชายหมายเลข

หนึ่งด้วยเหรอ?” กู้ฮอนเหลือเชื่อ

ใบหน้าของเฉิงเฉิงที่รับไม่ได้กับท่าทางของหยาง หยาง สายหัว “ฉันคาดว่าเขาคงจะเป็นอาสาม ครอบง่า!”

เสียง “พูชิ” กู้ฮอนหัวเราะออกมา

ใครบ้างจะไม่รู้ว่า คุณชายสามของตระกูลเป่ห มิงเป้หมิงยันผู้เป็นดาราที่โด่งดังที่สุด? แต่ก็แค่เล่นละครดราม่าผู้ชายหมายเลขหนึ่งของน้องสาวตัวน้อย จึงโด่งดังได้เ

เฉิงเฉิงมองไปยังถนนตรงข้าม ทันใดนั้นก็พูด ออกมา แม่ คุณรอผมก่อน…

จากนั้นก็ปล่อยมือออกจากมือของกู้ฮอน แล้ววิ่ง ไปถนนตรงข้าม…

“เฮ้ เฉิงเฉิง ระวัง…

กู้ยือนเป็นห่วงลูกชาย กำลังจะวิ่งตามไป กลับถูก รถคันหนึ่งมาขวางไว้อย่างฉับพลัน—

เอี๊ยด

เสียงรถเบรกแสลงหู!

เธอตกใจ และหยุดฝีเท้า เงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่ หล่อเหลาจากในหน้าต่างรถกระทบเข้าในสายตา

“…” เธอหยุดไปหนึ่งวินาที

จากนั้นก็หาร่างเล็กของเฉิงเฉิง จนกระทั่งหลาน มายถึงฝั่งตรงหน้าอย่างปลอดภัย ร่างกายเข้าไป

ในร้านเค้ก ดวงตาของเธออบอุ่นขึ้นมา ถึงจะโล่ง

อก

ผู้ชายลงมาจากรถ ชุดสูทที่ถูกรีดให้เรียบตรง หวี ผมเลยไปข้างหลังดูผู้ใหญ่และสง่า ผมเงามัน

“ไฮ ฮอน” เขายิ้มกว้าง น้ำเสียงอ่อนโยน อบอุ่น

เหมือนดวงอาทิตยในปีนั้น

“ไฮ… เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งๆหน่อย “ยี่ เฟิง…”

ทรงผมของยี่เฟิง ภายใต้การหักเหของแสง อาทิตย์ ที่เร่าร้อน

เห็นการแต่งตัวของยี่เฟิง กู้ฮอนรู้สึกว่า เด็กหนุ่ม

ในตอนนั้นเหมือนว่าไกลออกไปแล้วผู้ชายคนนี้ หลังจากได้ผ่านช่วงอายุในทุกปี โต เป็นผู้ใหญ่แล้ว

“หือ ทำไม? เห็นฉันดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือ ว่าไม่ชินกับฉันในแบบนี้ตอนนี้?” ยี่เฟิงหัวเราะ เบาๆ เผยให้เห็นฟันขาวที่เรียงตัวกันเป็นระเบียบ บนใบหน้าที่หล่อเหลา เผยให้เห็นเสน่ห์ความเป็น ผู้ใหญ่ของผู้ชาย

เขามีความสุข ยังคงอ่อนโยนเหมือนครั้งแรก “ไม่ ไม่ใช่…” กู้ฮอนไม่คุ้นเคยกับมันสักพัก “สองปี

มา …นาย สบายดีไหม? ” เธอจําได้ สองปีก่อนหากไม่ใช่เพราะเป้หมิงไม่ เข้าใจผิดคิดว่ายี่เฟิงและเธอหนีไปด้วยกัน ซะตา กรรมของยี่เฟิงคงไม่ถูกขับไล่ออกจากตระกูล เป้หมิง เพราะเรื่องนี้ เธอจึงรู้สึกผิดอยู่เสมอ

“หึหึ เพราะคําอวยพรของเธอ ดูฉันตอนนี้ แต่งตัว ดูดี รถสวยสาวสวย จะไม่มีชีวิตดีได้ยังไง?” ยี่เฟิง ยักไหล่อย่างเท่ห์ รอยยิ้มที่สดใสภายใต้แสง อาทิตย์

การแสดงออกนั้นเหมือนจะบอกกับกู้ฮอนว่า เขา สองปีมานี้ ไม่มีทางที่จะเป็นไปตามอย่างที่คนอื่น คาดหวังไว้ หลังจากออกจากตระกูลเป่หมิง ใน ทางกลับกันเขาได้ใช้ชีวิตตามสไตล์ของเขา! แต่ว่า ในสายตาที่กู้ฮอนมอง กลับรู้สึกอยาก ร้องไห้เล็กน้อย

ยี่เฟิงในความทรงจําของเธอ ไม่ใช่แบบนี้ แม้ว่าเขาจะยิ้มได้อย่างสดใส แต่ถูกเธอจับเข้าถึง ดวงตาในรูโพรงของเขา