ด้านหลังของประธานไม่อาจคาดการณ์ได้ ไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดของประธานได้ ก่อนอื่นโครงการ หยิง’ ภายใต้เมือง ไฟ ไหม้ ทำให้ตระกูลเปหมิงกระตุ้นความคิดเห็นใน สังคม

ยังไม่ได้ยินคดีในชั้นศาล ตำรวจยังไม่ได้ข้อสรุป ในการสอบสวนที่สําคัญ ทางนี้ สำนักงานใหญ่ ของก็มีปัญหา

และทุกคนก็รู้ ว่าครั้งนี้ เหตุการณ์ได้ไปกันใหญ่ แล้ว…

เหงื่อ ไหลเหมือนเม็ดฝนที่ตกลงมา

“ประ ประธาน…เหตุการณ์ของบริษัทที่เกิดขึ้นใน วันนี้!” ทันใดนั้นก็มีผู้บริหารของบริษัทคนหนึ่งลุก ขึ้นยืน เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก และพูดด้วยความ กล้าหาญ เพื่อทําลายความเงียบในห้องประชุม

“ผม…ผมตัดสินใจขอลาออก!”

ลาออกคํานี้ ทําให้ผู้อาวุโสคนอื่นๆตกใจพากัน เงียบ!

ท้ายที่สุด สามารถเข้ามางานที่บริษัทเป่หมิง เป็นความฝันของใครหลายๆคน และไม่ต้องพูด ถึงการปีนขึ้นไปตำแหน่งสูงสุด ไม่ใช่สิ่งที่ สามารถทําได้ วข้ามคืน!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งดีกับพนักงานที่อยู่ภายใต้ของบริษัทเป็นที่รู้จักดีและมีชื่อเสียง! แต่เมื่อพนักงานส่วนเกี่ยวข้องในการลาออก เท่ากับว่าได้ออกจากบริษัทเปหมิงแล้ว จากนั้นก็ ไม่มีอุตสาหกรรมเดียวกันที่ไหนกล้ารับพนักงาน บริษัทไม่เอาแล้ว!

เมื่อออกไป ก็เท่ากับเป็นการทําลายอนาคตของ ตัวเอง เขาไม่สามารถได้รับหลักในอุตสาหกรร นี้อีกต่อไปได้!

“แพละ แพละ แพละ!”

เสียงปรบมือดังขึ้นสามครั้ง! ดังสนั่นจนแทบ

ทุกคนจิตใจกระสับกระส่าย มองไปยังผู้อาวุโสที่

อยู่หน้าประตูหน้าต่าง!

เสียงปรบมือของประธาน ตบจนแทรกซึม

เข้าไป…. ทันใดนั้นเป้หมิงโม่ก็หันมาด้วยท่าทางสบายๆ

พร้อมกับการที่มุมปาก

ดีมาก! กล้าออกมายอมรับผิด ไม่เลว มีความกล้า หาญ!” เสียงออกมาจากฟันของเขา มีควันออก มาด้วย ซึ่งไม่ชัดเจนมาก แต่คำพูดดังสนั่น

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสตกใจจนขาคู่~อ่อน เกือบจะนั่ง ลงบนเก้าอี้ หน้าขาวซีด “ประธาน ประธาน…ผม

ผมยอมรับว่าผมละเลย…”

ละเลย?เป้หมิงโม่การออกมาจากมุมปาก เดินเข้าไปหาผู้อาวุโสคนนั้นทีละก้าว ท่าทางสง่า งาม เสมือนเสือดาวที่ทำให้ผู้คนหนาวเหน็บ ผู้บริหารคนนั้นตกใจจนขาคู่~สั่นเทา เหงื่อไหลอาบหลัง มองเปหมิง โม่เดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว… “เมื่อพูดถึงการละเลย แน่นอน! แต่คนที่ละเลยคน นั้น—” เป้หมิงไม่ยิ้มเยือกเย็น ยีนนั่งอยู่ตรงหน้า ของผู้อาวุโสคนนั้น หรี่สายตาเหยี่ยว พูดเสียง เข้ม “ควรเป็นผม!”

เพิ่งสิ้นเสียง ทันใดนั้น บนนิ้วของเขายังมีไฟอยู่

บน กา —

“อ้าอ้า…” ผู้อาวุโสคนนั้นก็กรีดร้องออกมา! ก้มหัว ลงมอง ก้นบุหรี่ของประธาน ขยี้ลงบนหลังมือ

ของเขาอย่างแรง…

ไหม้จนมีควันออกมา นั่นคือกลิ่นไหม้ของผิวหนัง! “อ้า…ท่านประธาน ท่านประธาน…”

ใบหน้าของทุกคนในห้องประชุมขาวซีด!

ดวงตาเบิกกว้างมองไปที่มีอเรียวยาวของเป่หมิง โม่ ที่กำลังหนีบซีการ์อยู่ ถูไปมาบนหลังมือของผู้ อาวุโสคนนั้น!

ซึ่งไม่ต่างอะไรกับการดับก้นบุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่!

เพียงแต่…นั่นเป็นมือ เกรงว่าจะไหม้จนเป็นรู…

ตามมาด้วยเลือดสีดำ ทะลักออกมา ทําให้ตกใจ!

ใครก็คิดไม่ถึง ภายใต้ใบหน้าที่เย็นชาสง่างาม ของท่านประธาน แท้จริงแล้ว จะทำเรื่องที่เลว ร้ายได้ถึงเพียงนี้….

แต่ผู้อาวุโสคนที่ขี้ร้องไห้ ไม่มีใครกล้าเอ่ยเสียง

ออกมา

“ท่านประธาน ท่าน

ประธาน…ขอโทษ…ขอโทษ…” ผู้อาวุโสคนนั้นร้องไห้อย่างขมขื่น หมาป่าร้องเป็นเสียงหมา ร้อง โหยหวน คุกเข่าลงตรงหน้าของเปหมิงโม! “เป็น คุณชายใหญ่เท่หมิงที่ให้ผมทําเช่นนี้…ท่าน ประธาน…เป็นคุณชายใหญ่เป้หมิงให้ผมทำเช่น

ก้นบุหรี่ตรงนิ้วมือของเป่หมิงโม่ ตอนนี้คลายน้ำ หนักในมือลง

“งั้นเหรอ?” เสียงของเขาเบามาก มีร่องรอยสบ

ประมาทในสายตา

“ท่านประธาน ผมขอโทษสําหรับความเลี้ยงดูของ ผู้อาวุโสตกใจคุกเข่าตำหนิตัวเอง “ผมไม่ใช่

คุณ! ผมขอโทษ…

คน…ผมละอายใจที่ท่านประธานเลี้ยงดูผมมาตั้ง หลายปี ผมไม่ใช่คน….เพลียะ! เพลียะ! ”

ตบทีละข้าง ผู้บริหารตบตัวเอง แต่กลับทําให้เป่หมิงโม่ยิ้มอย่างเยือกเย็น ยกมือ ขึ้น หยิบบุหรี่ที่ดับไฟแล้ว โยนลงที่เขี่ยบุหรี่บน

โต๊ะประชุม

การกระทำนั้นช่างสง่างาม ราวกับฉากโหดร้าย เมื่อครู่ที่ใช้กันบุหรี่ไหม้คนนั้นเป็นเพียง

ภาพลวงตาของทุกคน!

ทุกคนใบหน้าซีดขาว ยังคงกังวลเกี่ยวกับก้นบุหรี่ นั้น!

“คุณชายใหญ่เป้หมิง?” เป้หมิงโม่พูดเสียงเย็นชา แล้วเดินกลับไปทําแหน่งที่นั่งหลักทันที ปลายนิ้ว เรียวสัมผัสกับโต๊ะหิน เสียงดังครึกครึก! “ทําไม ตระกูลเป้หมิง ตอนนี้ยังมีเศษของมันอยู่?”