เป้หมิงโม่เหลือบมองลงไปดูลูกชาย “พูดจา ดี ๆ หน่อย ไปหาแว่นให้เจอค่อยมาพูด พูดไปเดินไป

นูน……ทางนู้นมี” หยางหยางชี้ไปยังร้านขาย แว่นที่อยู่ห่างจากเขาพวกเขาไม่ไกล

หลังจากสามพ่อลูกเดินออกจากร้านขายแว่นนั้น หนึ่งใหญ่สองเด็กสามหล่อเปิดตัวอย่างสง่า

แสงเพชรประกายแวววาว แว่นกันแดดเฉิดฉาย ท่านโม่ยังคงดูสมาร์ตหล่อเหลาอย่างมีสง่า แม้

ความมาดเข้ม

แว่นกันแดดจะปกคลุมใบหน้าที่งดงามของเขา แต่ก็ยังเป็นที่ดึงดูดของสายตาผู้คน หยางหยางผิวปาก มือเท้าเอว เงยใบหน้าเล็ก ๆ นั้นขึ้นเล็กน้อย เดินอยู่ข้างท่านโม่อย่างมีชีวิต ชีวา แม้ส่วนสูงเขายังเทียบไม่ถึงระดับก้นของพ่อ แต่ก็มีพลังงานบางอย่างในร่างเล็ก ๆ ของเขาเฉิด

ฉายออกมาอย่างมีเสน่ห์

ส่วนเฉิงเฉิงเปิดตัวอย่างเป็นสุภาพบุรุษ หากว่าเอา เขาไปเปรียบเทียบกับพ่อและหยางหยางล่ะก็ เฉิง เฉิงจะดูเรียบง่ายมากกว่าเยอะเลย เขายังคงบ่น อยู่ในใจ ถึงแม้นิสัยของหยางหยางกับคุณพ่อจะ แตกต่างกันมาก แต่ความมั่นใจของเขาทั้งสองนั้น เหมือนกันและถึงขั้นไม่ยอมกันด้วยซ้ำผู้คนที่เดินผ่านไปมา อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ ออกมาแอบถ่ายภาพของเขาทั้งสามไว้ และเขา ยังเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้คนมีเรื่องต้องพูดคุย

โห ดูสิ ผู้ชายหล่อมากเลย….. โอ้ว นั้นลูกแฝดของเขาแน่ ๆ ไม่เคยเห็นสามพ่อ ลูก ดูดีขนาดนี้เลย……

โอ้ย จะบ้าตาย อยากรู้ว่าเขาเป็นคนจริง ๆ ไม่ได้ มาจากนายใช่ไหมเนี่ย” จริงสิ พวกเขาคงไม่น่าใช่คนเมือง S นะ ถึงว่าไม่

เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย”ว้าววว ฉันขาดออกซิเจน หายใจไม่ออก

ในโลกยังมีพ่อลูกสามคนแบบนี้ด้วยเหรอ แล้ว เนี่ย พวกเธอดูลูกแฝดคู่นั้นสิ ฉกกลับบ้านจะถูก จับไม่เนี่ย

นั่นดิ ๆ อยากฉกผู้ใหญ่กลับไปเป็นตุ๊กตา หมอนข้าง ฉกตัวเล็กกลับไปเป็นตุ๊กตาบนหัว เตียง

“จุ ๆ สาวน้อย เธอคิดมากไปแล้ว

ท่านโม่ดันคิ้วขึ้นเล็กน้อย คำพูดกระซิบความคลั่ง ของผู้คนเดินผ่านไปมาได้เข้าไปในหูของเขา เกิดเป็นคนดัง สําหรับเขา เคยชินกับสถานการณ์ แบบนี้มานานแล้ว

เพียงแต่ว่า ได้ยินคำว่าแย่งเขากลับไปเป็นตุ๊กตา หมอนข้าง สิ ช่างเป็นที่พอใจความหล่อของท่าน

โม่เลยจริง ๆ

ช่วยไม่ได้จริง ๆ ใครให้เขาไม่รู้จักพอล่ะ อยากเป็นตุ๊กตาหมอนข้างของฮอนชอน แต่เธอกลับ ไม่มีความสนใจในตัวเขาแม้แต่นิด.. หยางหยางยังคงเดินด้วยความมั่นใจ ส่วนเฉิงเฉิงยังคงเดินไปบ่นไปในใจ…….

นี่คือศูนย์กลางเมืองโบราณของเมือง S นักท่องเที่ยวจะมารวมตัวกันเพื่อเพลิดเพลินกับ ทิวทัศน์ที่นี่เป็นจํานวนมาก

ส่วนเป้หมิงโม่พาลูกแฝดสองคนเดินอย่างไร้จุด

หมาย

สามพ่อลูก เหมือนกําลังเดินแบบ เดินไปถึงไหนก็ เป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้คน….

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป แต่ดูเหมือนว่ายังไม่เห็นที่สิ้น

สุดของถนนที่เดินอยู่ เฉิงเฉิงยังคงเดินตาม จังหวะก้าวเดินของเปหมิงไม่อย่างใกล้ชิด ส่วน หยางหยางค่อย ๆ เดินตามมาจากด้านหลังแล้ว “แม่มเอ้ย ข้าจะเดินไม่ไหวแล้วนะ ต้องเดินอีกไกล แค่ไหนกันเนี่ย” หยางหยางเอามือจับที่ท้องไว้ แล้วเหยียบเท้าแรงขึ้น “ไอ่พ่อนกเอ้ย แบบนี้ก็ เรียกว่าออกมาเที่ยวเหรอ…… เฉิงเฉิงเงยหน้ามองพ่อ

ท่านโม่ถึงเดินช้าลง หันหน้าไปมองหยางหยาง

แล้วอะไรคือออกมาเที่ยวของนายล่ะ ต้องพา นายไปเที่ยวสวนสนุกเหรอ ต้องเล่นรถไฟเหาะเห รอ หรือว่าเล่นม้าหมุนแบบเด็กอนุบาลล่ะ” “หึ ก็ผมยังเป็นเด็กอยู่นี่ อีกอย่างผมก็เรียน

อนุบาลอยู่นี่นา” หยางหยางจ้องหน้าเป่หมิงโม่อย่างไม่พอใจ

แว่นกันแดดน้อยจ้องแว่นกันแดดใหญ่ “ถ้างั้นจากวันนี้เป็นต้นไป นายต้องรู้จักโตขึ้น แล้วเลิกความเป็นเด็กอนุบาลของนายทิ้งซะ” เป็น

มิงโม่พูดอย่างเย็นชา แล้วเดินต่อ เฉิงเฉิงส่งสายตาไปที่หยางหยาง เพื่อจะบอกให้

รีบเดินตามพ่อซะ

“นี่ อะไรคือเลิกความเป็นเด็กอนุบาลเนี่ย พ่อคิด ว่าการเลิกความเป็นเด็กอนุบาลเหมือนพ่อเล็ก บุหรี่เหรอ อยากเลิกก็เลิกได้งั้นเหรอ….

หยางหยางยังไม่ทันพูดจบ ก็มีสาวน้อยคนหนึ่ง เดินผ่านไป ซึ่งเขาไม่ทันสบตาสาวน้อยคนนั้น ได้ แต่ยืนจ้องกะพริบตาอยู่ด้านหลัง……..

เมื่อมองสาวน้อยคนนี้จากด้านหลัง เห็นรูปร่าง ผอมบางหุ่นดี ทรงสะโพกที่สวยงาม มองจากหุ่น ในตอนนี้ที่ยังไม่ทันโตเป็นสาวเต็ม ก็รู้ว่าอนาคต เธอต้องเป็นสาวเซ็กซี่มาก ๆ …….

“ฮัลโหล…….คร้าบอ่าวน้อย ชื่ออะไรเหย่อ พี่กลับ มาจาก ABC ประเทศอเมริกานะครับ ช่วยเป็น ไกด์นําทางให้ หน่อยได้ไหมครับ….

หยางหยางใช้มือข้างเดียวถอดแว่นกันแดดออก อย่างหล่อเหลา แล้วทักทายสาวน้อยคนนั้นด้วย สีหน้าที่ยิ้มบานมากกว่าดอกไม้บานในฤดูใบไม้

ผลิ

ที่ที่ระดับอย่างหยางหยางอยู่นั้น จะไม่มีสาว สวยมาล้อมรอบตัวเขาได้ยังไง

เพียงแต่ว่า ไอ้แสบคนนี้กลับประเทศมาก็แล้วสองปีกว่าแล้วนะ แล้วทําไมยังใช้มุกจีบสาวเดี่ยว ๆ แบบนี้ได้ แต่หยางหยางไม่คาดคิด สาวน้อยคนนี้หันหลังมา

แล้วยิ้มตอบเขา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มหวานและมีลัก ยิ้มทั้งสองข้างของแก้ม “ไฮ……. “เซี้ยเอ้ย!” และนี่หยางหยางเพิ่งได้เห็นใบหน้า

ของสาวน้อยคนนี้อย่างชัด ๆ …… ริมฝีปากที่สั่นไหว ตกตะลึงไปสามวินาที หยาง หยางตกใจจนลูกตาแทบทะลักออกมาจากหัว รู้สึกว่าตัวเองเพิ่งตกจากสวรรค์สู่นรก มันหนาว

เหลือเกิน

ในที่สุดก็เข้าใจถึงคำว่าอย่ามองคนจากด้านหลัง แม่มเอ้ย บัวหิมะบนภูเขาหิมะชัด ๆ ชื่อเหมือนฟัง แล้วดูดีนะ แต่เรียกง่าย ๆ ก็คือมันฝรั่งหวาน

นั่นเอง

มันฝรั่งหวานก็แล้วไป แต่ปัญหาคือหัวเธอกระเต็ม

ไปหมดเลยยยยยยย

“หะหัว หัวหน้าห้อง……. ปากไป…… ” หยางหยางเกือบหลุด

สาวน้อยมองรูปหล่อหยางหยางอย่างเขินอาย หน้าแดงไปหมด “เอ๋ นายรู้ได้ไงว่าฉันเป็นหัวหน้า ห้องเหรอ ฉันคิดว่าไม่เคยเห็นนายนะ……..นายชื่อ อะไรเหรอ”

ริมฝีปากหยางหยางกระตุก แล้วตอบสนองอย่าง รวดเร็วเหมือนซอมบี้ “อ้อ โทษที ผมทักผิด