ตอนที่ 461 จะแทะนิ้วท้าวผมทำไม1

ไม่สนใจคนเหลือทนคนนี้อีกต่อไป เธอ หันหลังแล้วกอดหยางหยางหลับไป……. ท่านไม่ถอนหายใจ ตั้งใจมาเมือง S เพื่อจะได้ สวีทกับเธอดี ๆ แต่ไม่นึกเลยว่าจะถูกตัวแสบ สองคนนี้มาป่วน เกิดมาเพื่อก่อกวนเขาด้วย เฉพาะเลยใช่ไหม

กอดผู้หญิงอันเป็นที่รักของเขาไว้ แต่ต้องอด หลับอดนอนทนกับความทุกข์ความต้องการ ทางร่างกายทุกคืนแบบนี้

ท่านไม่เอ๋ยท่านโม่ ถ้าเป็นแบบนี้อีกต่อไป เขา คงต้องอดตายแน่ๆ

*

และแล้ว ครอบครัวทั้งสี่คนนี้ก็อัดกันนอนบน เตียงเดียวกัน ไล่เรียงไปจากคนตัวใหญ่สุดไป

เล็กสด…….

เฉิงเฉิงนอนตะแคงอย่างเงียบ ๆ อยู่ขอบเตียง

ด้านขวาสุด

แล้วกำลังหลับสนิท หยางหยางก็นอนตะแคงข้างเหมือนเฉิงเฉิง แล้วกําลังนอนกรนออกเสียง

ด้วยความน่ารัก

กู้ฮอนนอนอยู่ข้างหลังหยางหยางแล้วกอดลูก

ไว้

อย่างมีความสุข

ท่านไม่นอนอยู่ด้านซ้าย สองแขนขาทาบไว้ที่

ตัวของกูฮอน……

เฮอ……ทรมาน

ในห้องนั้นเงียบลงในที่สุด ค่ำคืนที่แสน

ยาวนาน

นอกหน้าต่างนั้น แสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่สอง สว่าง ดวงดาวระยิบระยับที่กำลังแอบยิ้ม

อยู่……

กลาง ก…….

ไม่ง่ายเลยที่ท่านโม่จะยับยั้งความปรารถนาอัน

แรงกล้าของตัวเองแล้วนอนหลับไป แต่อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีอะไรนุ่ม ๆ กำลังพยายามเข้ามาใน อ้อมแขนเขาแล้วถูไปมา……. ปากยิ้มกว้างขึ้นมาทันที สุดท้ายฮอนชอนที่รัก ของเขาก็อดมีความสุขกับเขาไม่ได้แล้วเหรอ เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา แล้วยื่นแขนยาว ๆ นั้น ออกไป แล้วยื่นปากเข้าไปด้วยความมี

สัญชาตญาณ

ในห้องที่มืดสนิทนั้น และสติที่ยังไม่ได้ฟื้นขึ้น มาของท่านไม่ ค่อย ๆ จับของที่นุ่มนวลนั้น แล้วจูบมัน…….. จ๊บ ๆ ๆ ……..

ทันใดนั้น…….

ดูเหมือนจะมีวัตถุที่ไม่รู้คืออะไรทุบไปที่หน้า

ของท่านไม่

ก่อนเขาจะรู้สึกเจ็บ ก็ถูกเสียงกรีดร้องที่ แหลมคมของเด็กน้อยตะโกนใส………

“เฮ้ ไอ่พ่อนก ผีบ้าจริง ๆ เลย มากัดเท้าของ หยางหยางทําไม…….

เท้าเหรอ?

เมื่อคํานี้เข้าไปในของหูท่านโม่ เขาก็ลืมตาขึ้น

มาอย่างกะทันหัน

แล้วรีบกดปุ่มเปิดไฟในห้องมืดนั้น เมื่อไฟส่องสว่างออกมา ท่านไม่ถึงเห็นมือเขา จับเท้าเล็ก ๆ ไว้ แล้วเท้าเล็ก ๆ นั้นยังมีรอยจูบ ของเขา…..

หยางหยางจ้องท่านโม่ด้วยความตกใจ เขา รู้สึกว่า ‘พ่อของเขานั้นไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นสัตว์ ป่า’ ไม่งั้นทําไมต้องมาแทะขาของเขาด้วย ท่านโม่ทําตัวไม่ถูก

“ไอ่เด็กแสบ เป็นนายได้ยังไง” เขาจำได้ว่า ฮอนเป็นคนที่เขากอดอยู่ก่อนที่เขาจะเผลอ

หลับไป.

ท่านไม่รู้สึกเซ็ง เพิ่งสังเกตเห็นว่าฮอนเอา

เด็กสองคนนี้มากั้นไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เหมือน แม่น้ำไนล์ที่กั้นระหว่างประเทศอยู่

เวลานั้น กู้ฮอนรู้สึกมีไฟส่องหน้าอยู่ จึงค่อยๆ ลืมตา แล้วเห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของเป่หมิง โม่ที่กำลังจับเท้าของหยางหยางสายไปส่าย

“เป่หมิงโม่ คุณจับเท้าหยางหยางทำไม “คุณแม่ครับ ไอพ่อนกหัวเกินไปแล้วครับ มา

แทะขาผมก็นอ่ะครับ” หม……เธอรู้สึกสงสัย แล้วจ้องหน้าเป้หมิงไม่

ไว้

ชายผู้นี้ต้องหิวกระหายมากแค่ไหนถึงจะน่า กลัวได้ขนาดนี้นะ

เป้หมิงโม่เพิ่งรู้ตัวว่า แล้วรีบสลัดเท้าของ หยางหยางทิ้งเหมือนจับมันฝรั่งร้อนอยู่โดย ไม่รู้ตัว คิ้วเขาชนกันแล้วหันไปมองเด็ก ๆ สอง คนนั้นที่กั้นระหว่างเขากับกู้ฮอนอยู่ “ผมไม่ อยากนอนแบบนี้…….

เฉิงเฉิงก็ตื่นขึ้นมา แล้วขยี้ตาที่กำลังครึ่งหลับ ครึ่งตื่น “คุณแม่ครับ………..

“เด็กดีของแม่ รีบนอน ๆ” กู้ฮอนรับโอ๋ลูกเฉิง เฉิง แล้วจ้องไปที่เป้หมิงโม่ “ไม่อยากนอน แบบนี้ก็ออกไปนอนที่โซฟา หรือไปนอนที่อื่น

ไป

สีหน้าท่านไม่กลายเป็นสีดำ

“ฮ่า ๆ ๆ สมน้ำหน้าจัง” หยางหยางยื่นขาเล็ก ๆ ของเขาออกไป แล้วบ่นด้วยความรังเกียจ “ไอ พ่อนก ฟอเลียเขาผมเปียก ต้องรับผิดชอบเช็ด แห้งนะ” * …….ไอ่เด็กแสบ” หน้าตาอันหล่อเหลาของ ท่านไม่รู้สึกเหลือทน

หยางหยางไม่สนใจว่าหน้าพ่อจะหล่อเหลาแค่ ไหน เขายังคงยีนขาไปมาตรงหน้าท่านไม่ และก่อนที่ท่านโมจะใส่อารมณ์ เขาจึงรีบดึง ขากลับมาหดไว้ในใต้ผ้าห่มนั้นด้วยสีหน้าที่มี

ความสุข

“หยุดชนได้แล้ว รีบนอน” กู้ฮอนเริ่มขู่เขา ท่านไม่ยังคงหัวร้อนแล้วค่อย ๆ เอนตัวลงนอน กู้ฮอนยื่นมือไปปิดไฟ

คุณนายน้อยทั้งสองจึงรีบนอน

หยางหยางรีบหลับตาลง

นาฬิกาในยามคั่วคืนนั้นได้เดินต่อ……

และช่วงเวลาที่ดึกกว่าเมื่อครู่…….. ท่านไม่เดินทางผ่านหุบเขาโค้งร้อยแปด ด้วย ความพยายามอย่างต่อเนื่อง เขาได้ข้าม หุบเขาสูงชันของหยางหยาง แล้วอ้อมพื้นที่ ราบของเฉิงเฉิง ข้ามแม่น้ำหุบเขาจนในที่สุด ก็ได้เดินทางถึงตัวของกู้ฮอนจนได้…….. ด้วยความสาบาก……..

“อ้ม……” เสียงกระซิบจากฮอนเบา ๆ แล้ว

เธอก็หลับไป…….

ในที่สุดเป้หมิงโม่ก็ได้กอดร่างกายที่อ่อนนุ่มนี้

สมดังปรารถนาแล้ว……..

ค่อย ๆ ขยับเข้าไปกลางอกเธอ แล้วสูดลม

หายใจเข้าลึก ๆ

ไม่มีกลิ่นนานมของเด็กน้อยอีกต่อไป แต่เป็นก

ลิ่น ‘นม’ ของผู้หญิง

ค่อยยังชั่ว

*

จนถึงรุ่งอรุณส่องผ่านช่องว่างผ้าม่านบน

หน้าต่างเข้ามาในห้อง

รอยเท้าของฤดูหนาวค่อย ๆ หายไป นกน้อยในฤดูใบไม้ผลิเริ่มส่งเสียงร้อง ฤดูแห่งการฟื้นฟูสรรพสิ่งกำลังจะเริ่มขึ้น บนเตียงนั้นยังมีคนทั้งสี่คนกำลังนอนเรียงกัน

เป็นแถว……

ไม่ว่าจะเป็นคนตัวเล็กหรือตัวใหญ่ต่างก็นอน

หลับกันอย่างสนิท ทันใดนั้น กรง ๆ ๆ

เสียงกริ่งประตูบ้านดังขึ้น ทําให้ทุกคนบนเตียงนั้นต้องตื่นขึ้นมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ