ตอนที่ 458 ผู้หญิงที่เชื่อถือไม่ได้

เมื่อกู้ฮอนไปถึง ลั่วเฉียวใส่หมวกและ สวมชุดคลุมหนา ๆ ไว้ แต่งกายอย่างมิดชิด เพื่อไม่ให้ผู้คนมองออกว่าเธอเป็นดารา “คุณแม่ครับ……. เฉิงเฉิงร้องตะโกนด้วยความ ดีใจ เขาหนาวจนมือไม้แดงชาไปหมด กู้ฮอนรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปกอดเฉิงเฉิง ไว้ “ลูกรัก….นาวขนาดนี้ ทำไมไม่รอข้างใน

“ก็ผมคิดถึงคุณแม่ไงครับ อีกอย่างคุณน้าจั่ว เฉียวบอกว่าข้างใจคนเยอะ เดี๋ยวเขาจะเห็น เด็กน้อยพิงอยู่ในอ้อมกอดของแม่ด้วยความ คิดถึง

กู้ฮอนมองหน้าลั่วเฉียวไว้ นัยน์ตาเหลือทน

จริง ๆ

“แฮะ ๆ ฮอน…….ขอโทษด้วยนะ ลูกของเธอน่ะ ทีแรกฉันไม่มีปัญหาอะไรหรอก……แต่ไอ้เป่า มึงเอ้อนั้นดี ไม่รู้เป็นบ้าอะไร สั่งลูกน้องไอ้เทพ พระเจ้าฉิง วนั้นมา……..ไม่อยากเจอคนนั้น จริง ๆ ก็จําเป็นต้องหนีออกมา…….แต่คิด ๆ แล้ว ฉันทิ้งลูกคุณไว้คงไม่ดี ถึงต้องพาเฉิงเฉิงออก มาด้วย…… ..เฉียวพยายามอธิบาย “แล้วหยางหยางล่ะ” กู้ฮอนขมวดคิ้วไว้ แล้ว

ถอนหายใจ

“ทีแรกฉันก็อยากผาหยางหยางออกมาด้วย นะ……แต่เสียดายฉันแย่งไม่ไหว…….

“แย่งเหรอ” เปหมิงไม่ทําหน้าสงสัย แล้วเต้น

เข้ามา

เฉิงเฉิงรู้สึกตกใจมาก

ลั่วเฉียวตะลึงเหมือนกัน แล้วมองไปที่ บาดแผลบนใบหน้าของเปหมิงโม่ จากนั้นมอง กลับมาที่กู้ฮอนแล้วหัวเราะขึ้นมา “โหย ฮอน สุดยอดเลยอ่ะ ตบไอ้เอ้อนี้ได้น่าสงสารขนาด

……..สะใจจริง ๆ”

เป้หมิงโม่ห้าร้อน

กู้ฮอนเหลือบมองไปที่ใบหน้าของเป่หมิงโม่

“คบเขาเหรอ ฉันคงไม่ยอมเปื้อนมือตัวเอง

หรอก”

“ฮ่า ๆ มันก็จริง……” ลั่วเฉียวพยักหน้าแล้ว หัวเราะ แทบจะชูขาทั้งสองข้างเพื่อเห็นด้วย

กับเธอ

“ดนนามสกุล ว ว ว น้อย ๆ หน่อยนะ เป้หมิงโม่พูดทีละนําอย่างชัดเจน ด้วยสายตา ที่เยือกเย็น เรื่องที่บอกว่าแย่งหยางหยางมา ไม่ได้คุณหมายถึงอะไร

…” ลั่วเฉียวรู้สีกกลัวขึ้นมา แม่จ๋า เป้หมิง เอ้อพูดจาข่มขู่คนแบบนี้ เธอจึงรีบหนีไปหลบ ทีหลังของกู้ฮอน กระซิบพูด “ฉันพยายามจะ พาเฉิงเฉิงกับหยางหยางออกมาแล้ว แต่ไอ้ คนนั้นไม่ยอม……สุดท้าย……..สุดท้ายฉันยิ่งได้ แค่เฉิงเฉิง……

“คุณแม่ครับ ถ้าพูดให้ถูกต้องล่ะก็ น้าเฉียว พยายามจะหลบน้าฉิงชั่ว แล้วจะแอบหนีออก มา ยังดีทีผมตามทันอ่ะครับ…… เฉิงเฉิงลืมตา กว้างแล้วจ้องหน้าพูดกับลั่วเฉียงอย่างไม่ เกรงใจ

“ลั่วเฉียว” กู้ฮอนไม่แน่ใจเลยว่าในตัวเธอไม่มี ความดีเลยหรือไม่มีความเป็นคนเลย

“ไอ้หยา ใจเย็นก่อนสํฮอน…..ฉันคิดว่าชายคน น้นดูแลคุณนายน้อยทั้งสองของเธอได้ดีนะ คงไม่ถึงฉันหรอก ….” เฉิงเฉิงพูดจนลั่วเฉียว ทําตัวไม่ถูก “คุณนายน้อยเฉิง…….ไก่ย่างหนึ่ง ตัวของฉันซือเธอไม่ได้จริง ๆ เลยนะ.. พาหยางหยางมากกว่า เด็กคนนั้นน่าจะเกลี้ย

กล่อมได้ง่ายกว่า……. สายตา ใสซื่อของเฉิงเฉิงมองไปที่ลั่วเฉียว

แล้วพูดต่อ “คุณแม่ครับ น้าเฉียวเฉียวไม่เกี่ยว ได้ยังไง คุณน้าฉิงฮัวยังต้องดูแลคุณน้าเฉียว

เฉียวเลยนะครับ……

“ที่ไหนเล่า นั่นมันเขาตั้งใจจะบริการฉันต่าง

หาก ฉันไม่ได้ง้อหรอก” ลั่วเฉียวกลอกตาขาว

ใส่

กู้ฮอนทนไม่ได้หัวเราะขึ้นมา แล้วกอดลูกชาย ไว้ “เธอนะ ติดหนี้ฉิงฮัวตั้งแต่ชาติก่อนแน่ ๆ

เลย”

“ชอน ยังไงฉันก็เหมือนเกลียดเข้ากระดูกดำ ไปแล้ว เธออย่ามาเหมือนฉันเลยล่ะ…………….” ลั่ว เฉียวพูดไปแล้วเหลือบมองไปที่เป้หมิงโม่ นัยน์ตาเหมือนมีอะไรที่จงใจบอกเขา เป้หมิงโม่ก็จ้องเธอกลับด้วยสายตาที่ดุร้าย เธอจึงรีบหลบหน้าแล้วไม่กล้าออกเสียงอีก ชอบเอาจมูกแตะจมูกน้อยของเฉิงเฉิง “ลูก รัก แม่จะพาลูกกลับไปโรงแรมก่อนนะ เดี๋ยว

หยางหยางก็คงมาถึง”

“หยางหยางก็มาเมือง S เหมือนกันเหรอครับ” เฉิงเฉิงรู้สึกดีใจนมา

แต่สายตาของลั่วเฉียวกลับรู้สึกตกใจ “ใคร

ใครพาเด็กคนนั้นมา

“แล้วเธอคิดล่ะ”

กู้ฮอนจ้องหน้าเธอแล้วหยุดรอยยิ้มไว้ จากนั้น อุ้มเฉิงเฉิงแล้วเดินกลับไปขึ้นรถ……..

ลั่วเฉียวเหมือนเพิ่งถูกฟ้าผ่า ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ ขยับ จนผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถึงตะโกนพูด “ไอ้ ฮัวคนนั้นก็มาเหรอ โธ่เอ้ย พวกคุณจะทำกับ ฉันแบบนี้ไม่ได้นะ………ไม่ได้เรียกผู้ช่วยฉัน มาสักคนเลย เมื่อกี้นั่งรถไฟยังต้องให้เฉิงเฉิง เป็นคนจ่าย……ไม่ได้นะ ฉันต้องรีบกลับไป เมือง A ฮอน เร็วเข้า ยืมตั้งให้ฉันหน่อย……. ลั่วเฉียวดาราชื่อดังคนหนึ่ง เวลาไปไหนมา ไหนก็ย่อมมีคนจะเข้าหา แต่ครั้งเธอตั้งใจจะ แอบหนีออกมาพักผ่อนที่เมือง S กับกู้ ฮอน……แต่ว่า เธอเคยสาบานไว้ว่า ที่ใดที่มี ฉิงฮัวอยู่ ที่นั่นจะไม่มีลั่วเฉียวอยู่

ไหน ๆ ก็มาแล้ว ไปพักกับฉันเลย ไว้ใจเถอะ น่า ฉันจะไม่มีให้ฉิงฮัมมารบกวนเธอหรอก” กู้ ฮอนยิ้มพูดแล้วจ้องไปที่เป่หมิงโม่ ดีเหมือนกัน มีลั่วเฉียวมาอยู่ด้วย เธอจะได้ไม่ต้องถูกผู้ชาย คนนี้กดขี่ข่มเหงเรื่องบนเตียงอีก

“จริงเหรอ ดีจังเลย……

“ไม่ได้” และแล้ว สีหน้าคุณนายโม่ก็ เคร่งเครียดขึ้นมาทันที ดึงกระเป๋าหนังออกมา อย่าเทห์ แล้วหยิบแบงค์ใหญ่ออกมาเป็นปีก ยื่นให้กับลั่วเฉียว แล้วพูดด้วยความรังเกียจ

“ไม่ว่าเธอจะเหาะรถไฟหรือเหาะเครื่องบิน เส้นทางไกลเท่าไหร่เธอก็ไปให้พ้นไกล เท่านั้นนะ”

“นี คนนามสกุลเปหมิงคะ คุณหาว่าฉันเป็น ขอทานเหรอ” ลิ่วเฉียวเริ่มหัวร้อน

“เธอจะไปหรือไม่ไป” คุณนายโม่ข่มขู่ด้วย สายตาที่เยือกเย็น

“เฉียวเฉียว อย่าให้ใครมาดูถูกเฉียวนะ” กู้ฮอ

นรีบติดคําพูด

เฉิงเฉิงมองด้วยสายตาอันเมามัน สายตาที่ว่า

ฉันจะไม่พูดอะไร รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ได้ ฉันรับปาก…… วเฉียวยังไม่ทันพูดจบ เป้หมิงโม่ก็รีบตัดคำพูดเธอ……..

“ผมโทรหาฉิงฮัวแล้วนะ จะนับหนึ่งถึงสาม ถ้า เธอยังไม่ไป ผมจะเรียกฉิงฮัวมาคอยบริการ คุณอย่างเต็มที่นะ………………………