ตอนที่ 332 งานแสดงเปียโน

สีหน้าของเขาเริ่มมีแววอ่อนโยนลง ผม เชื่อว่าคุณเองก็คงไม่อยากให้ถึงขั้นนั้นหรอก! ขอแค่คุณให้ความร่วมมือ ผมก็จะพยายามให้ คุณใกล้ชิดลูกๆมาก!

เธอหน้าซีดลงเล็กน้อย ลูกยังคงเป็นจุด อ่อนของเธอเสมอ

เธอพยายามควบคุมอารมณ์โกรธจนปาก สั่น ก่อนจะถามกลับว่า “ไม่ทราบว่าแบบไหน ถึงจะเรียกว่าให้ความร่วมมือคะ คุณเป้หมิง?”

“อย่างเช่น รับดอกไม้จากผมแต่โดยดี อย่าจับคู่ให้ผมกับSosoอีก………ออย่างเช่น ไปชมงานแสดงดนตรีกับผมสักครั้งหนึ่ง…….

“งานแสดงดนตรี?” เธอเบิกตากว้าง ก่อนจะมองเขา ตั้งแต่หัวจรดเท้าประหนึ่งมอง ดูสัตว์ประหลาด “เป๊หมิงโม่ นายบ้าหรือเพี้ยน กันแน่? การไปชมงานแสดงดนตรีกับคุณแปล ว่าอะไร?”

เขาเลิกคิ้วอย่างหยิ่งผยองและแค้นใจ “คุณยังไปดูหนังกับซูเอ๋อได้เลย แล้วทําไมถึง

ไปชมงานแสดงดนตรีกับผมไม่ได้?

เธอจะบ้าตายกับเขาแล้ว!

ผู้ชายคนนี้จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย!

ทางหนึ่งก็กำลังจะแต่งงานกับเฟยเอ๋อ แล้ว แต่อีกฝั่งหนึ่งก็ยังมายุ่งวุ่นวายกับเธอไม่ หยุดสักที!

การที่ผู้ชายคนหนึ่ง ยังตามตอแยผู้หญิง คนหนึ่งไม่เล็ก ถ้าไม่ใช่เพราะรักก็เพราะ เกลียด!

แล้ว

“เป้หมิงโม่ ฉัน ไปทําอะไรให้คุณเกลียด นักหนา? คุณถึงยังตามหลอกหลอนฉันไม่จบ ไม่สิ้นแบบนี้ ฮะ?” เธอโกรธจนเอ็ดเสียง

เขามองเธอพร้อมตอบเสียงทุ้มต่ำ “คุณ คิดว่า ผมเกลียดอย่างไม่มีสาเหตุเหรอ?”

“คุณเกลียดที่ตอนนั้น ฉันแอบลักพาด้ว หยางหยางไปใช่ไหมล่ะ!” เธอจ้องตาขวาง

.. เขานิ่งงันพูดอะไรไม่ออก ก็จริงที่ เขาเคยเกลียดเธอ แต่เขาเกลียดที่เธอโกหก กัน เกลียดที่เธอทอดทิ้งกัน เกลียดที่เธอยอม หอบลูกหนีไปออสเตรเลีย แต่ไม่ยอมอยู่ข้างๆ

แต่นั่นก็ผ่านมานานถึงสองปีแล้ว ความ เกลียดของเขาก็ค่อยๆจางหายไปจากใจแล้ว โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัวด้วย …….

ความคิดเดียวของเขาตอนนี้ก็คือ เก็บ เธอไว้ข้างกายเขา

เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ยึดติด ขนาดนี้

เขารู้แต่เพียงว่า เขาไม่อยากเสียเธอไป หลังจากที่เขาหมั้นกับเฟยเอ๋อแล้ว…….

เขารู้ดีว่าถึงเขาจะพูดคำพูดเหล่านี้ออก มา เธอก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี!

เขาขมวดคิ้วเข้ม ก่อนสูดลมหายใจเข้า

ล็กๆ “……”

เธอมองเป่หมิงโมที่นั่งเงียบไป ก่อนจะ พูดประชดประชันอย่างท้อใจว่า “แต่เป้หมิงโม่ มีคนเคยบอกว่าส่งที่อยู่ตรงข้ามกับความรักคือ ความเกลียด! คุณเกลียดฉันขนาดนี้ หรือเป็น เพราะคุณรักฉัน?”

ตอนที่เธอเอ่ยประโยคนี้ออกมา แม้แต่ ตัวเองยังรู้สึกว่ากำลังเล่าเรื่องตลกอยู่

เธอเคยเชื่อว่าเขารักเธอจริงๆ

แต่กลับพบว่าสิ่งที่เขารักนั้น มีเพียง ร่างกายของเธอเท่านั้น

เขามองเธออย่างลึกซึ้ง ก่อนจะถาม อย่างอ่อนโยนจนคาดไม่ถึงว่า

แล้วคุณล่ะ? คุณรักผมหรือเปล่า?” คำพูดที่จะเค้นเอาคำตอบให้จงได้ ท่าเธอตะลึงพรึงเพริด!

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถามคำถามแบบนี้กับ

เธอ…..

เธอยืนหน้าแข็งทื่อ กําหมัดแน่น ก่อนจะ พบว่าปากของเธอสั่นระริก ……

ทําไม คอมไม่ได้เหรอ?” นัยน์ตา ขลับของเขาเผยแววผิดหวังออกมาอย่าง โจ่งแจ้ง

เธอรักเขาไหม? เป็นคําถามที่เขาอยากรู้

คําตอบมากที่สุด * เธอนิ่งเงียบ แต่ในใจเธอนั้นกลับ

กันอุตลุด

ไม่ใช่ว่าเธอตอบคำถามนี้ไม่ได้ แต่ค่า ตอบของคำถามนี้ เธอได้ฝังไว้ในก้นบึ้งของ หัวใจตั้งนานแล้ว เพียงแต่ เธอบอกเขาไม่ได้

ท้ายที่สุด เขาก็ไม่รอให้เธอตอบอะไร ชายตามองดอกเหอฮอนในตู้ปลา ก่อนจะ พิมพาขึ้นมาว่า

“ฮอนชอน ความจริงแล้วดอกเหอฮอนนี้ ยังมีความหมายที่แฝงอยู่ว่า รวมสองเป็นหนึ่ง เดียว ความรักที่ซื่อตรงไม่แปรเปลี่ยน…….. ไม่อยากมีความรักแบบนั้นเหรอ?”

เธอสะดุ้งเล็กน้อย

ใครบอกว่าเธอไม่ปรารถนาล่ะ? ตั้งแต่ เล็กจนโต เธอเฝ้าปรารถนาที่จะมีความรักที่ ยืนยาวตราบสิ้นลมหายใจ แต่โชคชะตาไม่เคย ให้โอกาสเธอเลย………

เธอหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “เป่หมิงเอ๋อ ถ้าคุณอยากได้ความรักที่เหมือนกับดอก เหอฮอน ก็ไปหาเฟยเอ๋อของคุณเถอะ! อย่ามา คาดหวังว่าฉันจะรักคนแบบคุณ!

คำพูดของหญิงสาว เหมือนคมมีดที่ปัก เข้ามาตรงกลางใจของเขาอย่างจัง!

สายตาของเขามีแววหม่นลง

เขาหันกลับมาและมองเข้าไปในดวงดา ของเธออย่างพินิจ ประหนึ่งกำลังพยายาม อ่านใจเธอผ่านสายตา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอปิดจนมิด หรือ เพราะเขาดูไม่ออกว่าสายตาที่มองคนรักนั้น เป็นอย่างไรกันแน่

สุดท้าย เขาก็พ่ายแพ้…….

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างยอมแพ้ โดย ไม่เข้า ถามคำถามนี้กับเธออีก

“งั้นไม่เป็นไร……..นนี้เธอไปชมงาน

แสดงเปียโนของ Depmelsกับผม แล้วพรุ่งนี้ ผมก็จะพาลูกๆ เข้ามาอยู่ที่นี่!”

เธอนิ่งไปสักพัก “ได้ ฉันตกลง!’

งานแสดงเปียโนเวิลด์ทัวร์ ของDepmels จัดขึ้นที่แรกที่เมืองA ซึ่งได้รับ การตอบรับอย่างท่วมท้น

ฮอนไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า คนเย็นชา ไร้หัวใจอย่างเป่หมิงโม จะชอบฟังการแสดง เปียโนด้วย

เขาจะเข้าใจดนตรีที่ไหลออกมาจาก ท่วงท่านองนั้นหรือเปล่า

โรงละครใหญ่ประจำเมืองA คับคั่งไป ด้วยผู้คน

กู้ฮอนเดินเคียงข้างเป่หมิงโม่ ทั้งคู่ดูห่าง เห็นและไม่สนิทชิดเชื้อเหมือนคู่รักคู่อื่นๆ ที่มา ชมการแสดงด้วยกัน

นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เขาทั้งคู่มาชมการ แสดงดนตรีด้วยกันอย่างราบรื่นขนาดนี้

“เดินมาใกล้ๆหน่อย เดี๋ยวก็เดินหลงกัน หรอก!” เป้หมิงโม่ขมวดคิ้วเชิงเอ็ดเธอ

” เธอพยักหน้าอย่างใจลอย ความรู้สึกแตกต่างจากครั้งที่ไปดูหนัง เรื่อง (went to bed with my good friend’s girlfriend) กับ หยุนเฟิงอย่างสิ้นเชิง

ทันใดนั้น ด้วยความใจลอยของหญิงสาว เธอก็โดนคนข้างหลังเบียดจน

หลงกับเป้หมิงโม่

จากนั้นคนข้างหลังก็โหมเบียดกันเข้ามา จนเธอชิดเข้ากับผนังไปเลย จนแทบจะมองไม่ เห็นแผ่นหลังของเ ห ง โ …….

“นี่……” เธอตะโกนเรียกเขา

แต่ผู้คนก็รีบเบียดกันเข้าไปในโรงละคร เสียงผู้คนจอแจคนกลบเสียงของเธอจนมิด เลย

“……” เธอตะโกนเรียกท่ามกลางฝูงชน

อีกรอบ